| Vorige week |
Huidige week |
| Bij geen updates | Tekeningen |
De schilderperiode valt samen met een uiterst interessante periode van de Franse geschiedenis. Grofweg beginnend met de Franse Revolutie en eindigend na de Frans-Duitse oorlog (de moeder van de twee wereldoorlogen, die Frankrijk met de val van de nogal onderschatte Napoleon III definitief tot een republiek maakt en Duitsland tijdelijk tot een keizerrijk). Daartussen zitten nog allerlei andere revoluties en opstanden die we grofweg afdoen met de Franse Revolutie, zoals de Parijse Commune en de Juli-revolutie. Het wordt tijd dat Steven Winder eindelijk eens een boek over de Franse geschiedenis gaat schrijven.
Dit alles werd in Dordrecht gehangen aan de bekendste Dordtenaar Ary Scheffer, die naar Parijs trok om te gaan schilderen. En ik kreeg toch de indruk dat hij vooral goed was met het maatjes worden met de schilders van die tijd dan dat hij zelf de materie beheerste. Ik vind zijn werk emotieloos en plat: hij weet zeer beheerst een stel redelijk gelukte koppen kapot te maken met een derde ertussen die als een ertussengeschoven cut-out eruit ziet. Maar goed, Hollanders zijn niet geboren voor romantiek.
En Scheffer geldt niet voor niets, niet tot een van de groten van de Nederlandse schilderkunst.
Goed bezocht was de expositie wel, al kreeg ik de indruk dat een gedeelte van het publiek op zoek was naar een rechtvaardiging van het huilende zigeunerkopje boven de bank. Maar het zou onterecht zijn het getoonde tot dat niveau terug te brengen.
Zie ginds in Yerseke...Hij is weer in het land, de man van het kinderfeest dat inmiddels vooral door volwassenen beleefd wordt. Zij reppen van traditie, dat de kindervriend inmiddels een soort MAGA-petje draagt, geen woord over. Stel hij zou traditioneel wat kinderen met een roe afraggen en in een zak richting Spaanse kinderarbeid sturen, dan zijn de rapen gaar. Want dat is niet meer van deze tijd.
Nee, het gaat om de traditie. Net als de oliebol, die nog terug gaat op toen de kaninefaten de laatste dinosaurus over de landsgrenzen zetten richting hun eigen land. Laat een influencer iets zeggen over de oliebol Dubai en iedereen moet zo’n ding. Met je traditie.
En daarbij het kabinet is ook racistisch, dus dan mag het. Zwarte Piet moet gewoon zwart zijn. En met lippenstift en oorbellen. Maar vestig eens een paar zwarte mannen in de buurt en hun vrouwen staan direct onder gevaar van een zaadbombardement, waarna ze de fatbike stelen.
En laat in het kader van een themaweek een paar mannen met lippenstift en oorbellen de school bezoeken, het tere kinderzieltje kan dat niet aan.
Maar vanavond mag iedereen zijn schoen zetten, dat heeft Hij gezegd. En brave kinderen krijgen dan een handje pepernoten en verwende een nieuwe Nintendo. Want dat is de traditie.
Goed nieuws, geen Lisa's vandaag. - In China staat dit nummer al tijden op nummer 1, maar ik vrees dat er iets verkeerd begrepen is. - Het BliBra-filmfestival vandaag over een lammetje dat lam is. - Ze verving de Aulde Triangle van gisteren voor een Boom Boom. En dat was het.
Zelf zitten ze natuurlijk wel de hele dag op hun foon. Dat moet voor werk: spelletjes spelen, TikTok kijken en taarten liken. En volgzaam influencers volgen: oh Sterretje heeft ontbeten en daarna haar aars gebleekt, dat moet ik dan ook maar eens doen.
Heel goed dat ze dat op hun mobieltje doen want mij uitleggen dat ze de hele dag informatie zoeken *kuch* waarover dan? Liepen ze vroeger allemaal in de bibliotheek in dikke folianten te bladeren? Lag de Encyclopaedia Britannica op het nachtkastje?
Ik snap echt niet wat die mensen allemaal op hun telefoon doen. Ik kijk hooguit een keer NOS en dan ben ik klaar. X hoef ik niet te volgen, ik weet wat op de eerste pagina van Mein Kampf staat en dat is genoeg. Het perfecte leven van andere mensen op Facebook boeit me niet, ik snap het nut van een nieuwe badkamer niet, dus een foto ervan al helemaal niet.
Ik hoef eigenlijk nooit wat op te zoeken, het meeste weet ik en wat ik niet weet hoef ik niet te weten en zo wel, haal ik het liever uit een betrouwbare bron.
Ik heb wel een oplossing voor die ouders: als die kids dan bereikbaar moeten zijn, geef ze een telefoon maar geef ze geen internet. Dat heb ik namelijk ook niet buiten de deur en ik mis niks. Je hoeft geen toiletpapier te hamsteren als er een kabinet valt. Als er een atoombom valt en je moet dat via sociale media horen, ben je contactgestoord.
Bij elk telefoonabonnement krijg je overigens 1000 gratis sms’jes en als je er daarmee niet uitkomt met je kinderen dan heb je geen info nodig, dan heb je hulp nodig.
Bij de foto: natuurlijk heb ik ook een mobiele telefoon, de telefoon die meer kan voor minder, de Nothing 2a.
Gisteren heetten de vrouwen allemaal Lisa, vandaag weer. Glen Handsard en Lisa O'Neill: Raglan Road. En oa met Lisa Hannigan (en Declan MacManus) The Auld Triangle en The Parting Glass. Die Hansard kijkt me iets te blij-eierig, van Lisa Hanningan wil ik 's nachts nog wel eens haar bloedstollende Weile Weile Weile zingen: ze zingt uiterst terughoudend terwijl ze iedereen kan wegzingen. - En dan het BliBra-tekenfilmfestival: opruimen! - Wat ik zo goed aan deze Canadese architect
vindt (behalve dat ze geen Lisa heet) is dat ze verder kijkt dan
muren, maar ook bezig is met gebouwen uit films en strips. En het mogelijke zoekt binnen het onmogelijke (die laatste twee filmpjes geven verduidelijking bij de eerste) - Wat kan je nog geloven? Satirisch blad The Onion koopt Ales Jones' complotdenkerskanaal InfoWars.
Wie van de twee heeft dit verzonnen? Het is iets als de
Eredivisie sponsoren en dat die dan als de Gaykrant-divisie door
het leven moet. 
Lawine- pausIn de Verenigde Staten hebben ze een grenzentsaar. De term tsaar zegt al iets over de man, noem maar eens als niet-Russisch nationalist een goede tsaar. Drs P. spreekt van een goede tsaar, maar noemt geen namen en blijft ondertussen zijn kroost aan de hongerige wolven voeren.
In Zwitserland hebben ze een Lawinenpapst, een lawinenpaus. Gedoopt als Werner Munter. Het is een goedige man - met het uiterlijk waar kabouter Plop voor onderdoet - die alles over lawines weet en vaak kan voorspellen waar ze gaan komen. En niet alle pausen vergrijpen zich aan kinderen.
Het zegt veel over een volk hoe de namen zijn die ze aan hun informele leidsfiguren geven.
Het BliBra-tekenfilmfestival gaat verder met een filmpje rond een Pools kinderliedje over machtshebbers die opgegeten worden door huisdieren.
- Vanochtend stond ze op de voorpagina van de NRC, ik hoorde
haar naam al eerder bij het verzet tegen de door Rusland gemanipuleerde
verkiezingsuitslag in haar geboorteland Georgië, waarin ze zich ook
laat horen: Lisa Batiashvili hier met een stuk van de echtgenote van Robert Schumann, Clara Wieck,
die na zijn zelfmoord in het stille verder ging met Brahms, die ze op
de juiste weg leidde. Haar stukken werden vaak toegeëigend door haar ex. - Een andere Lisa, de Weense Lisa Eckhart
(en let niet op haar kleding) gaat weer eens op alle tenen waar ze op
kan staan, staan, en dat kan ze goed: nu is ze voor oorlog en het
weggeven van het Ertsgebergte aan Poetin. En dat in Dresden... In mooie Wiener Mundart. Muziek over witte konijntjes tot besluit dan maar. Naar de verdoemenis met alle perfecte mensen. Of toch nog even de Georgische Lisa die laat zien ook de Russische cultuur aan te kunnen?
Oorlogen worden steeds meer een exportproduct.
Ook alweer zo'n groeimarkt waar Blokker niet op ingesprongen is.
Het IDFA is weer begonnen. Ik doe een beetje mijn eigen filmfestival met teken en animatiefilms: La Maison en Petits Cubes (geen Frans voor nodig). - Ik
zei laatst dat ik ook wel zo wilde wonen als de Poolse Eva Zu Beck die
een stukje land in de Karpaten kocht en zich daar afzonderde. Ze is er
nu moeten vluchten nadat ze te maken kreeg met enige stalkers. En die zijn gevaarlijker dan de wolven in het bos. Ze zou een legertje moeten hebben. - Pauze-muziek: Was het vroeger misschien beter? - Het grootste spoorwegproject op dit moment: aansluiting bij de EU en weg van de Russische spoorbreedte. En
het enige positieve aan die rijdende huiskamers is dat je dankzij het
brede spoor uiterst comfortabel zit: het schommelt minder.
BibHet grootste deel van de microplastics in het milieu komt van autobanden. Elke keer als een auto afremt, of een bocht neemt komen er deeltjes vrij. Die vallen dan in onze voeding, bijvoorbeeld in de sla die we eten, terug te vinden.
Vrachtwagens en zware SUV's hebben een groter aandeel daarin dan kleinere boodschappen-autootjes. Misschien eten de bestuurders van zware auto's daarom minder sla.
De lobbyclub van de bandenproducerende industrie verzet zich ondertussen tegen een andere samenstelling van de banden. Nu hadden banden vroeger een andere samenstelling: ze waren wit. Bibendum, zoals het Michelin-mannetje eigenlijk heet (Bib voor intimi), is niet voor niets wit. De banden kregen een zwarte toevoeging omdat zwart de warmte die er vrijkomt tijdens het rijden sneller teruggeeft aan de weg. En daarmee waarschijnlijk ook die deeltjes.
Zwarte banden horen in de judo thuis. En Bib wil zichzelf weer op de weg zien.
Azerbeidzjan
is in het nieuws, vanwege een klimaattop, waar veel van de Westerse
landen niet heen gaan. In het nieuws, maar persvrijheid heeft het zelf
niet: dit is een Azerbeidzjaanse onafhankelijke website (gezeteld in Berlijn) die in het land zelf geblokkeerd wordt. Zelf kent het land grote moedwillige vervuiling en het is een oliestaat, de basis voor een dictatuur. - Wie achtergronden over Rusland, Belarus en Oekraïne wil volgen: het Nederlandse Raam heeft die. - Bib (zie boven) heeft zijn eigen Oscar-genomineerde speelfilm. En u ziet heel veel bekenden langskomen. Een boek over zijn geschiedenis is er ook (en ook nieuw verkrijgbaar). - Dus tot besluit: de MC5 (Motor City 5 uit Motor City Detroit) met Oboema op zang. Tegenwoordig zal men er wel Trump stemmen.
