| Vorige week |
Huidige week |
| Bij geen updates | Tekeningen |
EEN MAGERE WEEKHet gouden ei was er niet bij
Het kostte me deze week grote moeite de site geïnspireerd te vullen. Misschien omdat lezen me moeilijk af ging vanwege mijn oog: ik heb nog moeite met diepte zien. Wat overigens ook een mooi effect geeft: elektronische schermen lijken een deuk te hebben. Alsof je in het midden een plasje water zou kunnen bewaren.
Het stukje over de film Poor Things rolde er niet lekker uit, maar ik wist dan ook niet wat precies te denken van de film. Inmiddels ben ik tot de conclusie gekomen dat ik het een goede en vermakelijke film vind die ik graag nog eens zou zien.
In de boekwinkel stond ik nog enige tijd met Mary Shelley's Frankenstein in handen, een boek dat een band heeft met die film. Misschien had ik daarover moeten vertellen: hoe dat verhaal deels ontstond uit een aardbeving aan de andere kant van de wereld.
Maar ik keek ook een tijdlang in een nieuwe Hrabal: de niet verstuurde brieven van een oude man aan een jonge Amerikaanse studente: de Brieven aan Dubenka, uitgebracht als Een driebenig paard. Vertaald door Kees Mercks, die eerder een bibliofiele uitgave van enkele van die brieven uitbracht. Bij uitgeverij Prometheus (ja ja, ziet u het verband: hij die de mensheid uit klei kneedde) Ik kocht het niet omdat het een keuze uit de brieven was en ik wil altijd alles compleet hebben. Uiteindelijk zal ik het toch kopen want ik ken Mercks als een groot Hrabal-kenner en zijn keuze kan onmogelijk een slechte zijn.
Een bezoek aan het Holocaustmuseum leverde ook niks op, behalve dat ik er nog eens terug moet.
Dan was er nog de vraag van woensdag, het verband tussen twee nummers: de speurneuzen onder u zouden moeten hebben
opgemerkt dat Carol Schuler een van de Zürichse Tatort Kommis- sarinnen is. In het tweede nummer zingt Meret Becker mee en zij was de zo gemiste Berlijnse Tatort Kommissarin. Alas, speurneuzen!
Soms
kan één persoon in de politiek iets veranderen. Iemand die even niet
aan zijn eigen functie denkt, niet aan zijn herverkiezing. Mike Johnson
(de Republikeinse voorzitter van het Amerikaanse Huis van
Afgevaardigden) bleek vandaag zo iemand te zijn. Misschien dacht hij
dat het goede doen zijn enige weg naar de geschiedenisboekjes was.Voor Amerika is het in ieder geval de enige manier om zijn rol in de wereld te behouden: ze kunnen moeilijk aan de zijlijn gaan staan terwijl Rusland en China de wereld verdelen.
Ook toont het een barst in de Republikeinse Partij en dat was nodig. Misschien dat dat kon omdat Trump even met andere wereldproblemen bezig was zoals overspel met een porno-actrice.
Misschien dat Johnson hem nog kan doordringen van dat hij met de steun aan Oekraïne een oorlog kan winnen. Want Trump wil koste wat kost een winnaar zijn.
Bij de foto: bij
gebrek aan foto van Mike Johnson plaats ik er maar een van
Shostakovich, de Russische componist die levende in deze tijd een
tegenstander van Poetin zou zijn geweest, alleen zou Poetin hem
slechter behandeld hebben dan Stalin.* Uit het Oekraiense volkslied.
De dood die hem wenkte in zijn gaarde in Teheran
Hij besloot ijlings en gezwind naar ver te gaan
Zo vond hem de dood des avonds bezweet in Ispahaan
Naar P.N. van Eyck (1887-1954): De tuinman en de dood
Iets later werd haar gevraagd of Wilders moest afzien van zijn beleid tegen de buitenlanders als hij daarvoor in ruil de armoede kon aanpakken.
Ze was uiterst stellig in haar antwoord: dat nooit. En begon wat onsamenhangend te viswijven over die buitenlanders. Het armoedevraagstuk was resoluut uit haar agenda geschrapt.
En dan blijven we maar doordrammen over dat de kiezer een centrum-rechts kabinet zou willen. Stel één vraag meer en ze willen een extreem-rechts kabinet.
De fantoom- brilElke ochtend grijp ik op mijn nachtkastje naar een bril die er niet meer ligt en elke avond heb ik het het idee dat ik lenzen uit moet doen die ik niet meer draag. Ik heb alle lenzendoosjes inmiddels verstopt om te voorkomen dat ik uit gewoonte in mijn oog ga wroeten.
Het is uiterst vreemd om plots zonder hulpmiddelen te zien. Ik draag een bril sinds mijn vierde. Toen ik hem voor het eerst op kreeg ben ik in de winkel op de vloer gaan liggen, overweldigd door de kleuren van het tapijt daar.
Datzelfde heb ik nu weer. Helaas alleen nog maar half. In mei is mijn volgende oog pas aan de beurt.
Roze en blauw'Dat is wijven- toiletpapier,' zei de man tegen zijn vrouw. Het extra zachte toiletpapier - in een roze verpakking - was in de aanbieding. Hij keilde een pak blauw - iets minder zacht en niet in de aanbieding - in de kar.
'Maar ik dan?' vroeg de vrouw en het was een vraag die ze zich eerder in haar huwelijk had moeten stellen.
'Ik mot 't dragen en ik ga er niet mee lopen!' Hij trok er een gezicht bij van ik moet alles uitleggen tegenwoordig en vroeger was alles beter.
Maar vroeger was het zo geslachtsgebonden roze en blauw, precies andersom. Voor de oorlog begon het te veranderen en na de oorlog was men om.
Jonge jongetjes hadden toen ook geen pijpenkrullen meer en liepen niet meer in jurkjes.
En anders dan nu veegde men zich af met krantenpapier.
Maar een krant, hij?
De Umbrella Man waarschuwde ook al tegen Chamberlainism: je hoofd nooit in het zand steken.Tussen dit nummer en dit is een verband. Maar het vergt enig speurwerk.
Ik ging naar Poor Things,
een feministische Frankenstein film. En ging Frankenstein over
het scheppen uit de dood en dus over het leven - en de Golem over het
scheppen uit verdediging en dus om strijd, zo wordt Bella Baxter uit
liefde geschapen en is het bedrijven van liefde mede het thema van de film.
De beelden, de camera- voering, de aankleding zijn meesterlijk. De film leunt op het eerste gedeelte (en dat zul je in de trailers terugzien), waar Bella nog heerlijk onbeschaamd onaangepast is. Ze zal dat blijven maar de ondertoon wordt allengs serieuzer.Het einde knalt niet echt, is in zekere zin nogal kitscherig en duurt te lang.
Ik
stond voor het raam naar buiten te kijken. Aan de overkant bouwden drie
mannen een steiger op. Een deed het werk boven op de steiger, de
ander gooide hem steeds zwaarder wordende hamers toe en die werden
feilloos gevangen. De derde deed niets meer dan kijken of er een bedrijfsauto aan kwam en als die kwam suggereerde hij enige bezigheid anders dan dat hij in de weg liep en kans maakte gedood te worden door een hamer.
Ik stond alleen nauwkeurig te kijken of het niet regende, want in de bijsluiter van mijn oog stond dat het nieuwe oog niet nat mocht worden. Ik twijfelde of er nog druppels vielen of dat het slechts de wind was die de plassen op straat in beweging hield.
Ik ben uiterst trouw bij het navolgen van medische regels als ze me zinnen.
Zeg mij niet te bukken en ik laat alles liggen. Rustig aan doen
zie ik als twee weken het bed houden.Dus daarom staarde ik uit het raam naar die dodelijke hameract. Bang voor een regendruppel.
