| Vorige week |
Huidige week |
| Bij geen updates | Tekeningen |
China houdt zich op de vlakte, en gaat verder met de verkoop van oorlogsdrones aan Iran via de darknet divisie van Ali Baba. De As van het Kwaad haalt de banden stevig aan. En gedwee veranderen de Sjiïten in Xiïten.
En de man die ze Bibi noemen wrijft in zijn handen, opeens weet hij een gedeelte van de machtige wereld weer achter zich en groeit zijn kans om als oorlogsheld niet vanwege corruptie de gevangenis in te moeten.
Hij beraadt zich op gepaste maatregelen. Wat is dat, een bosje crysanten sturen?
Aan volwassen mannen die Bibi heten zit altijd weinig Bibi's. Dat zijn namen die het kwaad moeten vergoeilijken. Maffiabazen met bloed tot aan hun oksels hebben zulke bijnamen.
Mannen die gepaste maatregelen altijd zien als vol op het orgel gaan. Zie Gaza. Gebombardeerde ziekenhuizen en babylijkjes galore.
Mijn bovenbuurman leek het een goed idee om een Israëlische vlag op te hangen. Mij leek het een minder goed idee, niet alleen om mijn politiek menselijke standpunt in dit conflict (vóór een compleet onafhankelijke en levensvatbare Palestijnse staat, groter dan de huidige), maar ook uit pragmatische: iemand die zijn ruiten in wil gooien kan nooit zo hoog gooien en voor je het weet liggen de mijne eruit.
Dus toog ik naar de Dam naar de vaste Palestijnse demonstratie om wat tegengif voor die vlag te halen.
Aldaar kwam ik ook in een voortzetting van het conflict alhier terecht. Een voetbalhooligachtig type wou met back up van wat vrienden een mevrouw aanvallen. Uiteindelijk moesten er omstanders en vijf man politie bij komen. De hooligan bleek aan Palestijnse kant te staan, de vrouw aan Israëlische, ik had het andersom ingeschat. Instinctief kies ik altijd voor de underdog. In mijn wereldbeeld val je niet groepsgewijs één vrouw aan.
Met wat foldertjes trok ik huiswaarts. Me afvragend of iemand die een steen wil gooien de kleine lettertjes zou kunnen lezen.
De grauwe gordijnen zijn weggetrokkenNog nooit zag ik blauw als ik vandaag zag. Ik liet het fornuis branden om langer te genieten van het blauw van de vlammen. De wereld heeft er altijd anders uitgezien dan ik hem steeds heb gezien. Mooier, kleurrijker, scherper.
Ik draag al een bril sinds de eerste klas kleuterschool, toen slechtziendheid nog een ziekte was. Iets waarvoor je in carantaine gehouden moest worden. Ik herinner me het begin: ik zat alleen binnen in het klaslokaal. Terwijl iedereen door het raam naar binnen staarde - vooral de moeders - alsof ik een nieuw soort primaat was. Een afgekeurde soort. Een die moet binnenblijven met speelkwartier.
Vanaf dat moment zou ik altijd de laatste zijn die gekozen werd bij gymnastiek. Een zwakkeling, een brillenkijker.
In het beste geval nog een intellectueel
Maar in die boze kinderwereld heerste Pol Pot nog.
Foto overigens gemaakt met CampSnap-camera. En dat is een perfecte altijd paraat camera voor straatfotografie. Een beetje als mijn eerste camera de Kodak Instamatic. Zonder scherm om de foto's op te bekijken, maar je kan hem aan je Android-telefoon hangen.
Het Calamiteitenalarm wordt mede mogelijk gemaakt door de Bodembedekkerspecialist. Op SBS6 zitten enkele volkszangers te bespreken wat het nu voor hun betekent dat de Russen zijn binnengevallen.
Hun gesprek dat het met die woke ook wel te ver ging wordt onderbroken door een reclame.
Daarna praten ze verder dat het toch wel een dingetje is Oppenheimer the Movie nu live te zien. Slager Jef bakt lekkere huisgemaakte worst.
Nederland heeft zijn publieke televisie opgeheven: het moest afgelopen zijn met dat linkse vingertje van Omroep Max en consorten. Aan wie geen kabel heeft gaat die hele atoombom misschien wel gewoon voorbij: ze missen ook de reclame voor een klinisch onderzocht middel tegen huidschilfers.
Home Made FriesHet kabinet gaat 18 miljoen euro besteden aan het bevorderen van de Friese taal.
In Leeuwarden legde ik mijn oor eens te luisteren of ik Fries hoorde. Ik kwam niet verder dan Nederlands met een tongval en hier en daar een afwijkend woord voor iets dat je niet dagelijks hoeft te benoemen. Een plintenladder of zo. Al met al klonk het alsof men een kunstgebit verkeerd om had ingezet.
Het deed me denken aan die keer dat ik in Graubünden was om daar Reto- Romaans te horen.
Daar had ik ook al de indruk dat uitstervende talen vooral
een thuisgebeuren zijn, binnenkamers gesproken om niet aan een kouwtje
uit te sterven.Het is een aardige som geld voor het voorlezen van een gedicht van Tsjêbbe Hettinga op een teraardebestelling.
Desondanks vind ik het waard, al was het maar om de poëzie uit de begrafenissfeer te halen.
Roep bij Strauss niet meteen Oh nee! er is ook die andere Strauss, Richard en geen familie van de Waltzerkönig. Luister naar zijn Vier Letzte Lieder.
Geschreven na de oorlog en zich bewust ervan dat Duitsland niet
herinnerd mocht worden door de misdaden van het rijk dat zijn tijd gelukkig niet volmaakte maar door de eindeloze tijdloosheid van de poëzie.Andere liedkunst: een nummer ontkleden en tot de essentie brengen. Je kunt alles.
EetlokaalMensen denken dat lokaal eten beter zou zijn dan dat eten dat vervoerd moet worden: al die brandstof moet wel slecht zijn voor het milieu.
Men denkt er ook kleine lokale boeren mee te steunen, maar vaak is dat slechts de kasbouw van vervuilende grote producenten terwijl je de lokale boer die elders vanwege het klimaat niet in een kas hoeft te kweken, in de steek laat.
Als je milieuvriendelijk wilt zijn is een eetlokaal (in de vorm van enkele maaltijdservices) beter dan eet lokaal. En vervoer soms beter dan voer dat niet van ver komt.