| Vorige week |
Overzicht |
| Bij geen updates | Tekeningen |
Sommige mensen vinden dat romantisch, beginnen te zwijmelen over een witte kerst. Ik vind het koude blubber. Zelfs in Zwitserland vind ik het viezigheid.
Echt ik moet hier weg. Een hutje aan het strand ergens waar men nooit over het weer praat.
JapanDe New York Times heeft regelmatig mooie kleine documentaires, Op Docs, genaamd. Deze keer hadden ze er een over een groot moment op een Japanse lagere school: de verwelkoming door de eerste klassers die op het punt staan naar de tweede te gaan van de nieuwe eerste klassers. Ze hebben besloten hen te verwelkomen met een stukje Beethoven, Alle Menschen werden Brüder. Voor dat stuk moeten de besten op enkele instrumenten worden gekozen.
We volgen Ayame die afgewezen voor de grote trom, toch een plekje achter de cimbalen weet te bemachtigen. Ze heeft het echter zwaar door faalangst en het feit dat ze thuis niet aan oefenen weet toe te komen.
Het lijkt in eerste instantie een strenge prestatiegerichte school, maar daarnaast zie je toch ook warmte: de kinderen zijn heel solidair met elkaar en leven heel erg mee met de ander. En de juf en de meester hebben ook hun lieve kant en ze slepen Ayame er doorheen zodat ze uiteindelijk stevig en juist op de bekkens slaat.
Japan
boeit me zeer, het grafisch werk, de vormgeving van maatschappij en
ruimte. Uiterst praktisch ingerichte kleine woningen, de laatste nachttrein is een voorbeeld voor wat bij ons ook zou moeten zijn: ook privacy
voor als je alleen reist.En eigenlijk zijn die scholen ook een voorbeeld: dat kinderen dagelijks hun eigen klaslokaal schoonhouden lijkt me een belangrijkere les dan nog een kwartiertje vluchtig burgerschap.
Inside AfricaCNN heeft op tijden dat ik kijk, een programma dat Inside Africa heet. Over Europa op dat moment niets, terwijl het bij ons dan toch ook dag is.
Afrika vind ik helemaal niet interessant, meldt ik maar even heel correct, politiek incorrect. Ik zou er zelfs niet naar toe gaan, al kreeg ik de reis gratis. Net als ik niet naar India of de Arabische wereld zou gaan.
Afrika wordt in het programma aangeprezen als een land (sic) van great opportunities. Dus dan verwacht ik iets over opkomende industrieën. Maar nee, het gaat, nog beperkter dan mijn wereldbeeld, over straatdansers, kralenrijgers en bedreven panna-spelers.
De corruptie en de mensonterende politiek, de ziektes, de honger, de armoede komt nooit aan bod.
Niet zo vreemd eigenlijk dat ik het programma volledig overbodig vind.
