| Vorige week |
Overzicht |
| Bij geen updates | Tekeningen |
WinterlandJohn Lydon wordt er gaandeweg het uiteindelijk laatste concert van the Pistols in Winterland, San Francisco, achter dat hij mede een monster heeft geschapen. Met the Sex Pistols, met Sid Vicious, met Johnny Rotten.
Vicious die opeens er geen genoegen meer mee neemt dat zijn muzikale kwaliteiten weggedraaid worden, zijn fysieke agressieve podium persoonlijkheid, die steeds meer aandacht eist en krijgt, zijn drugsgebruik.
Gitarist Steve Jones is door het zich plots muzikale manifesteren van Vicious van zijn a propos. Hij brengt een groot gedeelte met pogingen tot stemmen door. Alleen drummer Paul Cook doet wat hij moet doen.
Ook Rotten zelf is Rotten niet meer. Niet meer scherp. Lange stiltes vallen.De optredens van Sex Pistols waren na het vertrek van Glen Matlock muzikaal al te verwaarlozen. Dit optreden schept het beeld dat punkbands niet kunnen spelen.
Steeds meer daalt dit besef bij Lydon in dat het over moet zijn. Aan het eind van toegift No Fun zegt hij dan Ever get the feeling you’ve been cheated? Is het tegen het publiek of tegen zichzelf?
Veel Amerikanen onder Trump beleven inmiddels hun eigen Winterland.
'Nee!'En dan komt die vraag of ik even een tekeningetje kan maken van een vliegende wc-pot of wat dan ook. De tekeningen waar het woord even aan gekoppeld zijn, kosten me altijd enorme moeite en uiteindelijk ben ik niet tevreden en dat is het meest vermoeiende eraan. Een logo, ok, een grote tekening prima, een grafisch ontwerp helemaal leuk maar een klein tekeningetje nee.
En aan deze gitaren zat nog een extraatje, namelijk dat ze in silouet uitgezaagd worden in koper en je dus voortdurend gericht moet zijn op het feit dat stukjes koper niet kunnen vliegen. In tekeningen wel maar eenmaal in de realiteit omgezet vallen ze snel ten gronde aan de zwaartekracht.
De schets staat altijd in een paar seconden op papier, maar het uitwerken kost me een week. En een met tegenzin.
Dus voortaan: 'Nee, dat kan ik niet.' Net als een paar kiekjes van mensen op een borrel. 'Nee!'
Ik
had ze al een paar keer uit de metro en trein gezien. Het geld zit aan
de Zuid-as, dus bouwen ze een scheef gestapelde blokkendoostoren en een
appartementengebouw dat erg lijkt op het ministerie van defensie in
Belgrado. Maar daar deden ze het met enige kruisraketten.Belgrado-toren vind ik mooi, het vormen-brutalisme gaat irriteren met de tijd. Net als dat EYE-filmmuseum.
Datgene wat verborgen is achter het schot en waar de man links naar kijkt is op haar telefoon zichtbaar. Zo'n foto waar ik toen ik hem maakte van dacht dit is helemaal niks, maar na langer kijken...
[Foto 1, 4, 6, 7, 8, 9 Lumix DC-TZ99 - Foto 2, 5 Lumix (Leica) DMC-LX7 - Foto 3 Ricoh GR IIIx - Foto 10 CampSnap V103B]
The Cramps met een hoop Russ Mayer, de Lower B-film pulpkoning. Maar een nummer dat blijft hangen: Faster Pussycat. - De boswachter en de gravin, die Nina und die Meret. - Nog een keer twee grootheden, het is bijna een symfonieorkest maar u mag meezingen: The Dubliners en the Pogues. - En enige jaren later Shane met Chirsty Moore: Spancil Hill. Het gaat niet om de zuivere toon, maar om het zuivere gevoel.
Naar het einde in het LötschentalHet Zwitserse dorp Blatten in het Lötschental werd vandaag bedolven onder de berg waar het al eeuwig tegenaan keek.
Ik liep zo’n tien jaar terug van Blatten naar de bovengelegen Anenhütte, die alleen te voet bereikbaar is. Op het laatste stuk, van steen naar steen klimmend, vervloekte ik elke stap. Maar het was klimmen naar de hut of hongerig de weg naar beneden aantreden.
Eindelijk boven werd de buiten vallende regen sneeuw en ik zei dit iets te hard. Een groep Zwitserse dames op hoge hakken (hoe?) aan de schuimwijn (hoe?) hoorde het en ze werden helemaal extatisch: sneeuw!
Naar beneden was nog slopender, vloekend op de wegrollende grond, die geen houvast gaf.
Vandaag kwam dat dus naar beneden.
Ik miste The Last TimeIk had er graag heen gewild, naar de reünie van de originele bezetting van the Damned. Inmiddels kan dat niet meer: Brian Jones, de oprichter van de band, kwam eerder dit jaar te overlijden. Corona kwam ertussen en de tour deed alleen Engeland en Schotland aan.
Van wat ik later op internet zag, was ik er niet rouwig onder. Maar inmiddels weet ik dat je niet af kunt gaan op YouTube: telefoontjes zijn niet bedoeld om bands op te nemen.
Recent kocht ik een album met twee optredens en een dvd van de show. Hun eerste album spelen ze helemaal. Van hun ondergewaardeerde tweede, gelukkig toch nog de helft. En een nummer als Alone, dat werd afgewezen voor hun eerste plaat en uiteindelijk bij gebrek aan meer op de tweede terechtkwam, maakt indruk. You Know, van de tweede, nauwelijks live gespeeld, het hoogtepunt. Even maakt de fragiel overkomende maar perfect spelende Jones contact met de gast-saxofonist. Het nummer geeft precies aan waar we dat tweede album moeten plaatsen: Funhouse van the Stooges en A Love Supreme van John Coltrane.
In alles tonen ze dat ze de enige punkband zijn - zoals Chrissie Hynde, ooit een blauwe maandag lid van een proto-Damned, altijd al zei - die echt konden spelen.En op het eind volgt nog The Last Time, met James nog steeds niet bewegend op zijn tapijtje, zijn vertrouwde eilandje.
