| Vorige week |
Huidige week |
| Bij geen updates | Tekeningen |
Toen
Rusland de Krim bezette hadden we meteen moeten ingrijpen: de hele
NAVO-defensiekracht achter Oekraïene stellen. Zelfs voeten aan de grond.Je kan natuurlijk altijd wel bang zijn voor een atoomoorlog, maar die is in de huidige situatie dichterbij dan toen.
Ergens niet aan beginnen, had Poetin beter kunnen verkopen, als hij dat al moest, dan de uitzichtlozigheid van iets waaraan hij met groot kabaal begonnen is.
En daarmee hebben we onszelf klem gezet en ondertussen gingen er vele levens verloren.
En wat ergens niet aan beginnen betekent hebben we met Syrië gezien. Dus we hadden beter moeten weten.
Bij de illustratie: Rusland is nooit verder gekomen dan Iwan de Verschrikkelijke.
Ik
zeg het nog één keer: je hoeft al die bijlages van de kwaliteitskranten
niet te lezen als je elke zondagavond (voor de mensen die geen VPN
hebben) TTT (Titel Thesen Temperamente) op de ARD kijkt. - Voetbal hoeft niet altijd geheel achterlijk te zijn en schoolkinderen kunnen meer dan dom rappen. Het origineel nog even.
It's time for a Graincheck: 30 minuten en een pak film dat over de datum is. En toch. - En dit is ook nog zo'n project. - Trump. Echt, je zal er als vrouw maar mee... Dat is nog erger dan met Andries Knevel.
Mensen
zeggen wel eens dat ik in de politiek had moeten gaan. Zeker. Maar bij
politieke partijen moet je altijd beginnen met leuren aan deuren en
venten om centen. En dat kan ik niet.Vroeger gingen kinderen met hun rapport langs de deuren en dan kregen ze wat voor hun goede presteren. Van mij dachten ze dat ik een heel slechte leerling was, ik ging niet. Ik vreesde de dag dat de Kinderpostzegels er weer waren. Meestal kocht ik een paar setjes van mijn eigen spaargeld. Erger nog, Heitje voor een Kwarweitje: daar verzon ik altijd klusjes die ik zou hebben gedaan en ook dat moest ik dan maar zelf zien te financieren. Toen ik 'Atoombom gebouwd voor buurman P., 75 cent' noteerde, begon men te twijfelen, maar zolang het geld kwam, was het geen groot punt. Goed, colportage is niet mijn ding.
Ik vermoed dat dat deels het succes is van nieuwe politieke partijen: de aantrekkingskracht van een snelle doorstroom naar de top zonder foldertjes uitdelen.
Mensen willen tegenwoordig niet meer onder eigen naam hun politieke voorkeuren op de hoek van de straat kenbaar maken. Ze doen dit het liefst anoniem of op een met trompetgeschal omringd
partijkistje. En
daarom komen er nu alleen schreeuwers in de politek, die soms snel door
de mand vallen omdat ze niet eens een bewijs van goed gedrag kunnen
krijgen.Maar of ik geschikt ben? Ik mag geschikt zijn voor de politiek, de politiek niet voor mij.
Ratten zoeken altijd hun riool
De ratten
waren in grote SUV's in het paradijs gearriveerd. Uit de stad waarnaar
het front zich had verlegd. Men mag slachtoffers nooit beoordelen op
wat ze nog hebben, maar zij, zij waren geen slachtoffers. Ze teerden op
de riante smeergelden die ze onder de vorige machthebber, een vriend
van de huidige vijand, bijelkaar hadden mogen harken.Klagen dat hun vriend de vijand nu hun villa's platbombardeerde lag ingewikkeld. Te ingewikkeld voor hun.
De rust, de schoonheid van de natuur kon hun maar uiterst beperkt boeien. Ze vonden het maar armoedig, zoals mensen met een armoedige achtergrond, eenmaal tot geld gekomen alles armoedig vinden dat niet schittert en blinkt.
Ze wilden ergens heen waar ze konden feesten en het geld dat in hun zakken brandde, voor de uiterste houdbaarheidsdatum konden uitgeven.
Daarbij, met een botox eendenbek en een dito bottom trek je in de natuur alleen baltsige eenden aan, geen andere ratten.
Ze blabberden over de toekomst. Een toekomst die ze zagen in een opgedeeld land waar de vijand de macht zou hebben. En delen af zou staan aan de buurlanden. Voor misdaad zoekt men om het geweten te sussen medeplichtigen. Eén buurland werd echter vergeten. Net als de realiteit.
Deze mensen op de vlucht waren niet zielig. Ze waren thuis vertrokken omdat je het water eerst even moest laten doorstromen, de elektra soms flikkerde, het internet haperde, maar vooral omdat de restaurants dicht waren, de nachtclubs, de spa's. En ze de schuilkelders delen moesten met mensen die geen gelnagels en Gucci-bags hadden.
Ze waren op de vlucht voor het kwaad dat ze zelf waren.
De vriendin liep terug naar haar huisje en genoot daar onder het sterrenlicht van het beetje gedroogde spek met bospaddestoelen, dat nog over was van het avondmaal. Met een laatste staartje plaatselijke wijn. Een staartje om de ratten te doen vergeten.
'En dan denkt die corona-waanzinfilosoof, nu komen met dat ultrarechts kabinet eindelijk de tribunalen en dan wordt er een ex-PvdA ambtenaar benoemd die jacht maakte op corona-complotdenkers.'
'Ha ha ha ha... Komt Wilders toch nog één verkiezingsbelofte na: minder ambtenaren!'
De spin en de vlieg
Ik werd gebeld door een vriendin uit Amstredam die nu alleen
in een hutje zit midden in de natuur. Geen mensen op roepafstand. In een land dat in oorlog is.'s Avonds is het er aardedonker en het enige wat er te zien is is de overweldigende sterrenhemel. Ze plukt wilde aardbeien in de weiden rond haar huisje onderweg voor haar eten dat ze in het dichtbijzijnde gelegen gehuchtje haalt, waar ze bij mensen thuis kan eten of ze neemt het mee in een pannetje. En eet het dan thuis bij een glaasje van de landeigen wijn, die naar bloemen ruikt.
Het eten halen is haar enige contact met andere mensen, vrouwen; mannen zijn er niet: die zijn naar het front. Soms komen er wat mensen, bejaarden, vrouwen met kinderen, uit frontsteden, om in de rust van de natuur te proberen de bommen te vergeten. De lessen op de school in de metro, terwijl boven de aarde trilt en er misschien geen huis meer is om na school naar toe te gaan.
Daar in de rust van de natuur is er slechts één oorlog: die met de eigen pijn.
En verder heeft alleen een spin het op een vlieg voorzien.