| Vorige week |
Huidige week |
| Bij geen updates | Tekeningen |
Het is dit jaar Bruckner-jaar, maar ook Kafka-jaar. Het eerste in het Concertgebouw, het tweede in de boekhandel. Bruckner werd tweehonderd jaar terug geboren, Kafka stierf honderd jaar geleden. Elkaar tegengekomen zijn ze nooit, maar de regel van 6 handshakes away gaat wel op.
De
spil van dit alles is Kafka's goede vriend Max Brod, aan wie we te
danken hebben dat zijn werk uit de kachel is gered. Brod was een multi-
handen- schudder. Een super-spreader in je netwerk, een megahub. Max Brod
kende iedereen. Ik maakte recent een schemaatje van contacten van Brod en zag dat hij op twee handen afstand van Dvorak stond. Die Brahms weer kende.
Maar Brahms en Bruckner deelden niets anders dan een diepgewortelde muzikale vete en een voorliefde voor Spätzle, dus die zullen elkaar de hand nooit gegeven hebben. Maar een vijand ken je meestal beter dan een vluchtige bekende.
(Overigens is er een tweede weg via Stefan Zweig, librettoschrijver voor Richard Strauss, bevriend met Gustav Mahler, leerling van Bruckner.)
Jammer dat er geen nieuw werk van hen uitkomt. Tenminste, van Bruckner wordt nu de negende symfonie helemaal opgevoerd: die is na veel studie van allerlei snippertjes en aantekeningen afgemaakt. Van Kafka kreeg ik een tijd terug een boek met kladjes van tekeningen, vaak op enveloppes gekrabbeld.
Maar iemand die Das Schloss tot een einde brengt, gelukkig niet. Want dromen over het einde is mooier dan wakker worden in een verhaal waarvan het einde tegenvalt.
SojakalfjesIn de supermarkt liep een vader met twee kinderen. Ze wilden weten waar de sojamelk vandaan kwam, ze dachten uit de fabriek.
De vader wist het ook niet zo direct, dus vertelde hij dat het van de sojakoe kwam.
'Waar ook de sojaworstjes en lapjes vandaan komen?' 'Ja,' zei de vader tegen zijn schrik.
Dat vonden ze zielig voor de sojakoeien, opgegeten worden en dan die arme sojakalfjes die geen melk kregen.
Ze besloten dat ze alleen nog cola wilden drinken. Dat kwam tenminste uit de fabriek.
Gezien in de Staatsliedenbuurt (Amsterdam) op Koningsdag: Fiona Jane Pop. - Einstürzende Neubauten met Meret Becker: Stella Maris. - Lemmy met the Damned: Neat Neat Neat. - Grafisch ontwerp: Alexander Rodchenko, ik heb hier en daar wat moeten corrigeren (zie de comments).
Hij was gevraagdIn het verhaal Het stagiairssterven bij transportbedrijf Kobkán van Jaroslav Hasek worden de stagiaiars een voor een bij de directeur binnengeroepen, krijgen een middag vrijaf en een som geld om in de wijnbar te verteren, met de opdracht een heilwens te schrijven voor diezelfde directeur zijn naamdag. Niet bolstaand van lof, niet verheerlijkend, maar toch zo dat de toehoorders niet anders dan kunnen concluderen dat de heer Kobkán een mens is die enig in zijn soort is. Een voor een plegen de stagiairs zelfmoord.
Aan dat verhaal moet ik denken nu er hier en daar in het land mensen gepolst worden om premier te worden. Premier van een land mogen worden is een eer - zeker als niemand je gekozen heeft - maar van dit kabinet is het als een doodsvonnis uitspreken over je eigen carrière. Je zult de geschiedenisboeken halen, maar de watersnoodramp haalde die ook.
The Firstborn is DeadStel Elvis Presley had een tweelingbroer gehad, eentje die, omdat het gezin Presley arm was en geen twee kindermonden kon voeden, aan een ongewenst kinderloos iemand was gegeven, zonder feiten over zijn achtergrond, zou dat een verklaring zijn voor het feit dat honderden mensen zweren Elvis na zijn dood nog te hebben gezien?
Was Elvis overigens - als hij ervan geweten had - wel koning van de rock'n'roll geworden als er nog een kroonpretendent was geweest? Zouden er dan twee koningen zijn of juist geen?
En waarom zouden ze de tweelingbroer - vooropgesteld dat die niet aan de drugs was geraakt - niet de winkel van zijn broer hebben laten overnemen?
Elvis Presley had een tweeëigige tweelingbroer. Een half uur ouder. Jesse Garon Presley. Dood geboren.
Tupelo (de geboorteplaats van Elvis) bezongen door Elvis-fan Nick Cave, van zijn album The Firstborn is Dead. Op de achterkant van de single stond In the Ghetto. - Nog een dan: het nummer dat Elvis bij zijn eerste deelname aan een zangwedstrijd zong.
Holle vaten roffelen het hardstRoffelen op parlementsbankjes was vroeger not done.
Het zijn de nieuwe extreemrechtse partijen die het volgens mij invoerden. Het klinkt intimiderend, als het gemarcheer van SA-laarzen.
Ik vind het dom, lomp. In rechtse cafés doet men het, als er een harde grap verteld wordt waar eigenlijk niet om gelachen kan worden.
Het is gedrag dat meteen bij de eerste keer afgehamerd had moeten worden. Maar inmiddels is het te laat, onder Bosma zal dat niet gebeuren.
Een
groot AI-bedrijf wilde de stem van Scarlett Johansson gebruiken, zij
wilde dat niet. Uiteindelijk maakten ze een gelijkende stem en daar is
zij terecht boos over: kunnen we het gewoon bij echte stemmen houden?
Maar ook hier gebeurde wat met steeds meer zaken in dorpen het geval is: de kinderen zien hun ouders dag en nacht aanpoten voor een allengs uitdrogende inkomstenbron en willen de zaak niet overnemen.
Nu staat het leeg. En al een tijd. De hotelkamers zouden prima onderkomens zijn voor studenten of arbeiders uit andere landen, maar hier wordt niet aan gedacht. COA? Oekraïense moeders met kinderen die beneden een restaurant beginnen? En die extra instroom zou juist goed zijn voor de resterende winkels, scholen en andere voorzieningen.
Uiteindelijk verdwijnen dingen doordat men in ingesleten patronen denkt. En er een leger aan smoezen is: het internet, de corona-lockdown, de gestegen kosten. En handtekeningenacties voor het eigen doodvonnis.
Ganzen hebben zich aangepast, ze gakkeren niet meer luid bij het naderen van gevaar, ze bewegen hun hals alsof ze een slang zijn en doen moeite slechts een sis-achtig geluid voort te brengen.
Ik vraag me af of hun kinderen ook later het hazenpad zullen kiezen en elders emplooi zullen zoeken.
Want als ook de gans het dorp verlaten heeft, ligt gans de boel stil.
Camera-credits: CampSnap.