| Vorige week |
Huidige week
|
| Bij geen updates | Tekeningen |
Alles onder dat dak is een mensvijandelijke logistieke nachtmerrie.
Reality bananasplitZo werden de DDR-burgers in de BRD onthaald: met satire. De Ost Zone Gaby laat zich in het westen een augurk aansmeren als haar eerste banaan.
Tegenwoordig zou het niet meer kunnen, maar het verklaart iets van het gevoel van achtergesteld zijn.
Ik weet nog dat een Ossie geïnterviewd werd na zijn eerste keer in het westen. De TV-reporter vroeg hem wat hij gekocht had, hij antwoordde bananen. Mangelware in de DDR. Maar hij werd daar aan de grens uitgelachen door de Wessies.
Nu herinner ik me dat de Oost Duitse bananenpralines niet naar bananen smaakten. En ik kan me de Ostalgie daarover voorstellen: eigenlijk waren ze lekkerder dan bananen.
Uiteindelijk kregen ze die augurk als banaan aangesmeerd.
Het Boekenweekessay is dit jaar van Paulien Cornelisse en gaat over de woorden die de meeste mensen gebruiken zonder dat ze zich daarvan bewust zijn. Ze concentreert zich op het gebruik van het stopwoordje hè.
Ze had nog wat verder mogen gaan: voor mij bestaan de meeste gesprekken uit dooddoeners, clichés en vaste zinnetjes die niets betekenen.
‘Zo zo.’‘Het is me wat.’
‘Het is wat het is.’
‘Jij zegt het.’
‘Tijd voor een bakkie.’
‘Ja effe bakkie doen.’
‘Hè hè.’
‘Lekker.’
En zo maar door en door, de hele dag. Mensen rijgen hele woordenstromen aan elkaar zonder iets te zeggen.
Een mooi onderwerp voor een volgend essay.
Een link die je van mij niet zult verwachten: maar ik kocht haar eerste plaat wetende dat dit een heel belangrijke artiest zou worden, terwijl de rest alleen maar een dom blond disco wichtje zag. Waarom nu? Ik had de tv aan laten staan en werd er wakker mee. - Zoiets. - En iets anders: Hit the North!
Ooit lang geleden las ik een Duits boek, waarvan ik de titel en de schrijver niet meer weet.Het ging over een kroostrijk gezin waarvan de vader de droom had ooit een eigen huis te bouwen. Hij had berekend dat als ze alle kamers van hun kleine huurhuis gevuld zouden hebben met bakstenen, ze voldoende hadden voor een eigen huis. Dus verzamelden alle kinderen vanaf die dag bakstenen, die ze langs de straat vonden.
Hoe ze de laatste dagen voor de verwezenlijking van hun droom doorbrachten weet ik niet meer, de huurwoning moet volgelegen hebben, ze bouwden uiteindelijk hun huis.
Ik las het boek voor mijn Duitse literatuurlijst, vragen kwamen er niet over. Ik had er een handje van om die boeken te lezen die de leraar zelf ook niet kende en dan kon je ze alles wijsmaken.
Maar goed, hoe het boek heette, dat weet ik niet meer.
Misschien moet ik eens bij het Goethe Institut gaan vragen.
Illustratie: uit Till Ulenspiegel, Insel-Bücherei Nr 56 [Insel Verlag zu Leipzig 1950]
Mahler 9.
Door het Gewandhaus-Orchester Leipzig. Ik zocht de versie door Václav
Neumann, maar nee, u moet het met Chailly doen. - Woody Guthrie zong
vaak over de vader van Trump, die zijn racistische huisbaas was. - En dan dit nog.
AsVorige week was het Aswoensdag, het begin van de vasten, de eerste dag na de vastenoavend, de vastenavond. Ik vond dat altijd de mooiste dag van de carnaval (de val van het vlees): iedereen had zijn masker begraven en je ging met nog schorre stem van al het zingen naar de café om een haring te gaan bijten.
Deed je het helemaal goed, had je ook een zwart kruisje op je voorhoofd: het askruisje dat de pastoor met zijn in as gedoopte duim je boven tussen de ogen zette.
Afwassen deed je dat niet. Je liet de as uitlopen als mascara. Op donderdag was het niets meer dan een zwarte vlek.
Je ziet het helaas nauwelijks nog.
Muziek! van drie dames van inmiddels rond de zestig. - De moraal van Donald Trump. - Ook te weinig aandacht aan besteed Int. Vrouwendag: met de groeten uit Finland! Bij Velvet (top winkel!) hadden ze een uitstalling met platen door vrouwen gemaakt. Helaas heb ik die niet gefotografeerd. - De naam klinkt bekend, maar het is niet mijn muziek. Maar de song zelf maakt wat goed. - Ik zou volgende keer een jurk dragen. Fuck Trump! - Maar goed, wie zei dat Donnie-Boy geen banen schept? - Eighties! Tegen de tachtig inmiddels. - Tot besluit, het woord van de dag: vogel. Cirkeltje rond, muziek uit.
Zelfs
Günter Grass pleitte voor de vrijlating van Jack Unterweger, een
Oostenrijkse moordenaar die in de gevangenis was begonnen te schrijven.
Zeker 10 vrouwen werden door hem vermoord, meestal gewurgd met hun eigen bh.
Na zijn eerste moord belandde hij levenslang in de gevangenis en schreef daar een roman. En vestigde zo de aandacht op zich: veel mensen zagen hem als geresocialiseerd.
Na zijn door velen afgedwongen vervroegde vrijlating, ging hij aan de slag als journalist maar gebruikte dit metier al snel om nieuwe slachtoffers te vinden. In Los Angeles liet hij zich door de politie rondrijden door de hoerenbuurt, vervolgens werden er drie prostituees vermoord.
In Oostenrijk maakte hij hij nog zeven slachtoffers, in Tsjechoslowakije nog een.Hij werd vier jaar na zijn vrijlating hernieuwd tot levenslang veroordeeld, maar verhing zich daarna in zijn cel, waardoor het vonnis volgens de Oostenrijkse wet niet rechtsgeldig was.
Omdat hij als schrijver en playboy tot de verbeelding spreekt, worden er series over hem gemaakt en wordt hij in liederen bezongen. Maar laten we vooral niet vergeten dat hij een vrouwenmoordenaar was. Een verachtelijk creatuur.