| Vorige week |
Huidige week |
| Bij geen updates | Tekeningen |
De camera achter 1 afdruk per dagVandaag schrijf ik geen stukje, dat komt morgen wel weer.
Ik leg alleen even kort de rubriek 1 afdruk per dag uit. Het begon hiermee. En toen deze. En voor ik het wist leek de halve wereld ermee bezig te zijn. Maar goed, algoritmes doen je wel vaker dingen geloven. Ik ben in elk geval geen trendsetter. Voor ongeveer 30 euro te koop (bij winkels die ik liever niet noem, die concurrent van bol.com, bald.com geloof ik) en één foto kost bijna niets.
Morgen meer!
The Bezles: Orwell in New SpeakIk schreef gisteren over tech-miljardairs die met een druk op de knop alles kunnen censureren - boeken, muziek - èn dat de goegemeente niet voor vooruitgang is.
Behalve soms dan, als ze je wijsmaken dat je vreselijk ouderwets bent als je niet meegaat met de vernieuwing.
Het kapitalisme vernieuwt haar systemen steeds weer (Verbeterd! terwijl het ooit het beste was), zodat we dat wat we al gekocht hebben weggooien en opnieuw gaan kopen. Om daarna voor veel meer geld het oude als nostalgie terug te kopen.
En nergens werd er beter geluisterd naar het reclamepraatje van de tech-ticonen dan in Nederland: nergens werden zo massaal geluidsdragers en boeken aan de straat gezet. Goed, in straatbibliotheken maar dat is het voorgeborgte van de papierbak. Het vagevuur van de boekverbranding.
En uiteindelijk weet u niet beter: Bezos laat Orwell herschrijven tot iets voor de liefhebber van Orwellesk maar dan zonder de scherpe kantjes van 1984. Hij laat muziek opnieuw inspelen en steekt al het geld in eigen zak. Houdt u van the Beatles koop dan the BAItles en laat de sfeer van vroeger herleven. Niet de muziek, de sfeer. De vage herinnering aan. En betaal extra voor het niet hebben van reclameblokken.
U gelooft het niet? Wat is er inmiddels al niet gebeurd dat u voor onmogelijk hield?
Bij de afbeelding: de in huisstijl gemaakte versie van 1984 van George Orwell, met titel en schrijver door de ontwerper afgeplakt.
Een vervolg op gisteren The Way I Walk door the Cramps, ook opgenomen (in de betekenis van vastgelegd) in het California State Mental Hospital. - Dit was een grote inspiratiebron van the Cramps.
Bij het coveren van het nummer moest de zanger twee halve tennisballen
onder zijn wangen stoppen voor het juiste resultaat. - Stalin kwam ook
uit Georgië. Zij hebben geen snorren, spelen voor straathonden en stelen fruit. - En King Kim houdt van Queen. - En wie door het vuur gaat. - Bruckner schreef ook een requiem. Nauwelijks bekend.
StruisvogelsIk zocht een stukje uit de krant, dus liep ik naar de tuinkamer want daar pleeg ik de kranten altijd te lezen. Nu lees ik ze al jaren op tablet en die lag inmiddels in de kamer aan de straatkant.
Het ging om een dagboeknotitie van de Engelse schrijver Arnold Bennett en handelde over de Parijse première van Ein Heldenleben van Richard Strauss (géén familie) in februari 1904. En dat werd een relletje.
Ein Heldenleben is ook niet mijn meest favoriete Strauss-werk en we denken altijd dat concertpubliek vroeger beschaafder was; niets van dat: het publiek werd rumoerig en een oude man trachtte tegen alle regels van het goede fatsoen in, onder veel misbaar de zaal te verlaten.
Het toont maar weer eens aan dat het publiek - de goegemeente - tegen velerlei vernieuwing is.
Gelukkig genoot Bennett wel van de muziek.
Ik heb nooit gebakken peren gehad laat staan er mee te hebben gezeten.
Volgens mij hebben alle stijlboeken van de serieuze kranten het in hun stijlboeken staan: gebruik niet onnodig spreekwoorden en gezegden.
Meestal zijn ze onnodig lang en omslachtig. Ze maken niet veel dingen duidelijker, vaak zelfs onduidelijker.
En ze zijn archaïsch, wie kent er nog ezels en telt hoe vaak ze zich aan eenzelfde steen stoten. Kalveren die verdrinken moeten alvorens een put gedempt wordt. En wordt het duidelijker als men het over een koe heeft?
Laat het, schrijf zelf, Niet in de straattaal der voorvaderen. Spreek straattaal alleen als je de leeftijd ervoor hebt. Geen gezegdes onder de 180 jaar.
Bij de bushalte stonden twee mannen te klagen - het is al erg dat mannen bij bushaltes moeten klagen waar er vroeger cafés waren die daar deels op draaiden. Het kwam er allemaal op neer dat het niks meer was.
‘Nu zijn de corona-meisjes ook al ruim over de vijftig. Het is gewoon niet leuk meer.’
‘Corona-meisjes,’ vroeg de ander.
‘Ja van dat liedje bij die supermarktreclame.’
Ik begreep dat hij de Macarena-meisjes bedoelde. Mijn dochter draaide dat toen ze op de lagere school zat.
En plots bedacht ik me ook dat de tijd vliedt. Ik wachtte op de bus en ga bijna nooit meer naar het café.
Je wordt oud als de Macarena-meisjes oud worden.
Druk16 deugdzame jaren en 7 maanden mocht ze maar in het aardse verbrengen de Gangeltse Maria Ludovika [Etc] Verkoyen. Naast Jezus, Maria en Jozef werd Nicolaas aangeroepen. Vroeg geëindigd maar toch vele jaren volbracht.
Op haar prentje was niet gespaard bij drukkerij G. Koch, gezeten op de Markt van Geilenkirchen. Dubbeldruk, in het papier geperst, gepreegd bijna. Aan de achterkant een gebed speciaal voor haar geschreven. Geen afbeelding, zoals de nieuw rijken dat toen deden: een plaatje dat in grote oplages gedrukt was in een luxe drukkerij, in Brussel of zelfs Parijs, waar de plaatselijke drukker de andere kant aan toevoegde.
Van adel was ze niet. Het Jungfrau voor haar naam mocht dat misschien suggereren. Het houdt echter niet meer in dat ze als maagd deze wereld achter zich liet.