Mail: dieterbruls@gmail.com
Bij geen updates	Huidige week - Vorige week	Tekeningen
	Week 41
	Zondag 15 oktober 2023
	De groene lijn door de stad
	De dag begon vandaag op een spoordijk hoog boven de stad. Tussen hoogbouw en hoog boven de straten. Eens een spoorbaan nu een wandel-, en fietsweg.
	We namen een wissel naar een andere groene wandelweg, een aaneenrijging van een andere verlaten spoorbaan, parkjes en groenstroken. Soms dwars door huizen heen. Een lang wandelpad dat me het inzicht gaf dat een stadspark niet breed hoeft te zijn maar vooral lang.
	Even van het spoor af lag een oude locomotievenwerkplaats, nu een heel doordachte vrijplaats, waar we het loopwerk even konden opknappen. Bij een Voer voor Ch'ti-kraam. Ch'ti zijn al die arme boerenkinkels die in het noorden moeten wonen. Friet dus bij Ground Control.
	En verder langs blokken met rookorgels. De totale wandeling vandaag zal zo'n 12 kilometer bedragen, dwars door de stad, een lange wandelweg. Slechts onderbroken door Place de la Bastille.
	Op een gedeelte van het kanaal wordt nu jeu de boules gespeeld, toen de Parijzenaren gingen klagen dat dit erg slecht op het water ging heeft men het eerste deel van het Canal Saint Martin gedempt. Ondertussen passeerden we de Bataclan waar ondanks alle dreigingen gewoon weer een concert was. En zo moet dat. Nooit toegeven en nooit voor de makkelijke weg gaan: we namen dus ook de hoge brug.
	Omdat we daarna in een café de tijd vergaten, gingen we naar de duurste straat in de hipste wijk (les Marais) om Zwitserse horloges te kopen. Het was verdiend.
	In heel Parijs is ie kwijt: Omora. Inmiddels de meest bekende hond van Parijs. Plakkaten en flyers door heel de stad, QR-codes en een Facebookpagina. Je zpu bijna gaan vermoeden dat er een hondenbrokken- fabrikant achter zit. Maar duidelijk toch niet. Dus als u Omora ziet... Het is nogal een lange afstandsloper als ie heel Parijs aankan.
	Zaterdag 14 oktober 2023
	Het bewijs van Parijs Ter inleiding: door Hamas geïnspireerde bommelding in het Louvre, dat ontruimd wordt. Wij merken er niet meer van dan dat de metro het station overslaat.
	Na een ontbijt op een van de grootste straatmarkten van Parijs, gedeeltelijk binnen, is de bodem gelegd voor noodzakelijke wetenschappelijke bewijzen.
	Zoals het bewijs dat deze winkel die een grote rol speelt in een Nederlandse serie over het chanson in werkelijkheid niets met chansons heeft.
	En het bewijs dat Foucault ons in het Pantheon leverde dat de aarde draait. Deze vrijhangende kogel en het tijdsverloop bewijst dat. Ja zij beweegt! Naschrift: er is diverse uitleg te vinden op het internet - met filmpjes en al - hoe de Slinger van Foucault werkt maar die maken het allemaal moeilijker dan het is. Dus leg ik het even makkelijk uit: zet de slinger op de Noordpool en laat de slinger slingeren dan slingert ie als je ernaast staat recht op en neer maar kijk je van boven uit een raket, zie je de wereld eronder langs draaien. En kan je meteen het tijdsverloop aflezen. Elders op de aardbol is het wat moeilijker te beschrijven maar het werkt net zo.
	Voltaire bracht ons de Verlichting maar nog vele eeuwen zullen mensen de plek aan kunnen wijzen waar de schaduw van zijn neus was (naar Nietzsche).
	In de nieuwe leeszaal van de Nationale Bibliotheek (de oude is nog mooier) werd bewezen dat de 17e eeuwse Garamond nog wel op elke computer aanwezig is, maar niemand nog weet wie hij was.
	En nog minder mensen weten dat er in een hoekje in de Eglise Saint Eustache bij Des Halles een zeer bijzondere Keith Haring hangt, uitgevoerd in zink.
	Het weer laat ons ook gissen, de rustigste plek midden in Parijs is in de binnentuin van het Palace Royal. Het wordt alleen drukker als de zon gaat schijnen.
	En in de avond lijkt Parijs weer even op mijn favoriete schilderij Montmartre in de regen, en ik weet dat ik steeds niet weet van wie dat ook weer is. ​Wel dat ik in het Phanteon het graf van Josephine Baker zag. Alleen in een nis in de catacomben met de andere grote Fransen.
	Vrijdag 13 oktober 2023
	Het rondje door de stad
	De Parijse metro is denk ik de mooiste metro van Europa. Vooral het ietwat rommelige en de enorme lange ondergrondse wandelingen met trap op, trap af. En dat hij eigenlijk erg smal is, de ruimte in het midden is het gangpad.
	De achterkant van Mont Martre, iedereen doet de voorkant, maar ik had laatst nog Le Ballon Rouge gezien en wilde iets van dat beeld terughalen. De achterkant kent nu een nieuwe attractie in de vorm van de voorkant van van de actrice en chansoniere Dalida. Een borstbeeld dat in dit geval heel letterlijk moet worden genomen, wie haar borsten aanraakt wordt gezegend met een lange vruchtbaarheid. Het kleine meisje moet er behoorlijk voor klimmen. Het is natuurlijk een heel oud semi-godsdienstig ritueel dat overal ter wereld voorkomt.
	En ik moest het mooiste bouwsel van de wereld natuurlijk weer even zien. Parijs zonder Eiffeltoren is als Berlijn zonder currywurst.
	Gelukkig is er meer moois van Eiffel. Ik vermoed dat deze metrobrug ook van hem is.
	Even verder aan de Seine bij het gebouw van de modevakschool (in het 13e) ontstaat een nieuw hip centrum. Om het terras bovenop te betreden moest ik wel door de tassencontrole want er heerst sinds vandaag weer de hoogste staat van paraatheid op veiligheidsgebied. Maar ik heb daar nooit moeite mee. Wie de 2CV kan uitvinden kan ook dit bedenken: een onderstel om je winkelmandje aan te hangen. Zodat je niet je boodschappen met zo'n  sleurkar door het naar straatvuil van anderen hoeft te trekken.
	Donderdag 12 oktober 2023
	Parijs in oktober
	Parijs, Gare du Nord. Waar ik er achter kom dat de stad niet meer overeenkomt met mijn laatste L'Indispensable. Of zou het alleen zijn dat ik met mijn ogenkwaal die minuscule letters op het metroplan niet meer kan lezen? ​Gare du Nord is in elk geval onveranderd. Bijna dan, er zitten plots mensen achter de loketten die door mijn miserabele Frans heen kijken en zonder vragen direct in het Engels beginnen. Verandering ten goede is dus mogelijk.
	Voor de architectuurlezing over Almere in het Atelier Néerlandais was ik te laat, dus maar direct door naar een terrasje in het Twaalfde Arrondissement. Zonder jas, zonder terrasverwarming. Gewoon in de nachtelijke zon van de lichtstad. En dan naar bed waar het enige geluid dat van de metro onder mijn kamer is.
	Woensdag 11 oktober 2023
	Oorlog en broodbeleg Ik hoef niet lang te denken over achter wie ik in de huidige oorlog in Palestina sta. Ooit zei iemand iets als oorlog is de strijd van een kleine minderheid tegen de grote meerderheid die alleen maar vrede wil. Alle oorlogen zijn gericht tegen de mensen die 's ochtends vers brood willen halen en ze worden gevoerd door zij die er hun brood mee beleggen.
	Links: Thomas Schlijper met live beelden uit Israël. Vroeger kwam ik hem geregeld op straat tegen, als een van de mensen die altijd de stad doorstruinden voor dat wat een ander niet ziet, op het laatst altijd met een lange hengel om van heel hoog te kunnen fotograferen. Hij heeft zich alweerenige jaren terug in Tel Aviv  gevestigd.
	Dinsdag 10 oktober 2023
	So this is Xmas Bij de HEMA liep ik pontificaal tegen een kerstboom aan. Met ballen en de hele santekraam. De Leidsestraat had de kerstverlichting al hangen. En de winkeliers- vereniging zette het jaarlijkse Instagrammomentje al vast neer. Als je nog voor half oktober al op Kerstmis vooruit gaat kijken, wat voor leven heb je dan?
	De Zestigjarige Oorlog  In 1969 kochten mijn ouders ter ere van de maanlanding een tv. Sindsdien kijk ik Het Journaal. Ik herinner me het ongemakkelijke zwaaien van Nixon naast zijn helikopter, het vertrek van de laatste Amerikanen uit Vietnam en dat van Frits Thors. Golda Meïr en Moshe Dayan bleven. Het was al snel dat iedereen wat anders ging doen als Eddo Rosenthal in beeld kwam. Voor mij is er niet afgelopen zaterdag een oorlog begonnen, voor mij is die nooit afgelopen sinds dat die begonnen is.
	Muziek: De oorlog in de jaren vijftig (goed versie is uit 1963) de jaren zestig, de jaren zeventig, de jaren tachtig, Goed en een tijdloze.
	Maandag 9 oktober 2023
	Pokémon vernietigd de kunst
	Ik liep even langs het Van Gogh-museum. Er stonden alleen wat teleurgestelde mensen buiten die niet naar binnen konden. Voor de rest was het uiterst rustig. Ik sprak een medewerkster aan die de drommen die er niet waren in bedwang moest houden. Ja het was uitverkocht, tot in de eerste week van november. Niet dat het binnen druk was bij de schilderijen, daar was niemand. Alle tijdslots waren weggekaapt door Pokémonkaart-jagers. Ze checkten in, haalden de Pokémonkaart en checkten daarna weer met een nieuw ticket in. Als je onder 18 bent kost dat niets. We kunnen ze niet stoppen zei de medewerkster, ze hebben tickets. Bedremmeld kwam weer een Japanner vragen of hij er misschien morgen in kon. Nee, dan kan het ook niet, zei ze. Je zal maar helemaal aangereisd zijn uit Japan voor je geliefde Van Gogh. Wij zijn ook niet blij met deze actie, zei de medewerkster. Nu reageerden de mensen nog rustig, maar dat was niet altijd zo.
	Copyright Dieter Bruls 2000 - 2023