De mens is slechtIk snap de controlebehoefte van rechtse partijen wel. Het tandenborsteltellen van Kamp.
Ze vertrouwen mensen niet en dat is logisch. Het is het verhaal van de waard en zijn gasten. Kijk wat rechtse mensen doen als je ze de vrije hand geeft. Kijk wat het kapitalisme met het milieu deed.
Bij de illustraties:
ik raad iedereeen aan die met tandenborsteltellen te maken heeft, een
stuk of veertig tandenborstels te kopen (oude bewaren kan ook). Als je
in een staat meer huizen dan je nodig hebt mag hebben, mag je ook meer
tandenborstels hebben. En laat ze anders maar de wetspassage aanwijzen
waarin staat dat je er slechts een per persoon mag hebben.
Toen ik nog zo klein was dat ik niet kon lezen en me moest laten voorlezen, had ik een favoriet voorleesverhaal: een verhaal over een buschauffeur die op een dag besloot eens niet zijn vaste route te rijden, maar de weg naar Luilekkerland te nemen.
Daar moest ik vandaag aan denken toen ik hoorde over een schooljuffrouw die het leuk leek eens een dagje niet het normale lesprogramma af te draaien op de school voor speciaal onderwijs maar met de kinderen naar de Efteling te gaan.
De kinderen hadden de dag van hun leven. Voor de juf was het een minder leuke dag: op de terugweg werd ze geflitst en zo kwam de zaak aan het rollen. Het schoolbestuur maakte korte metten met haar: ze werd op staande voet ontslagen.
Het voorleesverhaaltje eindigde ermee dat een van de kinderen strafwerk krijgt vanwege niet op school zijn. De chauffeur neemt dat echter manmoedig op zich. En de sikkeneurige meester - de enige die niet te paaien was geweest met dropjes en kauwgum - kan uiteindelijk toch geen nee zeggen tegen drie appelflappen.
Dat is het mooie aan bedtijdverhaaltjes: die lopen wel altijd goed af.
Het echte leven wordt gedomineerd door sikkeneurige bestuurders die de vergeving die in een appelflap ligt, niet meer kennen.
Het bericht bij de NOS.
Stikstof. Een politicus zei het onlangs zo: 'We moeten de wetenschappelijke feiten accepteren. En over de interpretatie daarvan gaan we discussiëren.'
En NPO-Politiek wordt een themakanaal voor absurdistisch toneel.
SuperpositieDe buurman kwam vragen of ik dat wist, of je de stemmen die je persoonlijk krijgt bij de verkiezingen bij elkaar mocht optellen.
Ik begreep niet wat hij precies bedoelde maar ik vermoedde dat het antwoord nee zou zijn.
'Hoe bedoel je precies?'
'Nou, ik sta bij drie partijen op de lijst en ik dacht dat de stemmen die op mij afgegeven worden op mij als persoon zijn en dus...'
Ik was me opeens niet meer zo zeker van mijn nee. Maar dat het niet klopte wist ik ook.
En dan vooral al die mensen die in Zuider Piet Lutserbroeksloot wonen. Zeg nou eens eerlijk hoe vaak moet je dan over de A12 om je kinderen van zwemmen op te halen?
Maken die mensen zich nou echt zo druk over blokkades van snelwegen? Toen de Friese autosnelwegen, de afritten naar Staphorst geblokkeerd werden, hoorde je ze niet. Of toen de boeren met tractoren, ja, toen ook niet.
Ze zien hun hobby in gevaar: vroem vroem doen in een auto. En ik weet het doet pijn als je je autootje moet inleveren. Maar je groeit eroverheen: dat heet volwassen worden.
De kranten van 12 september 2001Ik bladerde vandaag even door de kranten van 12 september 2001, om te kijken of er die dag ook ander nieuws was dan 9/11. Het was er wel, maar het zat onder het stof van de ingestorte Twin Towers.
Wat opviel was dat er in die 22 jaar toch wel wat veranderd is: alle kranten, behalve de gratis kranten die inmiddels niet meer bestaan, waren nog op broad sheet-formaat. We hadden blijkbaar nog meer ruimte toen op onze tafels, zonder al die tablets.
De artikelen werden nog geschreven op basis van journalistieke bronnen, niet op basis van Twitter-berichten (het latere X) of Facebook-posts. Hadden we in die tijd internet gehad was er een wereldwijd web-infarct geweest: het AD schrijft dat het telefoonnet richting Amerika roodgloeiend stond. De Telegraaf meldt traditiegewijs dat er ook Nederlanders in Manhattan werken. Bekende Nederlanders heeft men niet gevraagd waar zij waren toen ze het hoorden en ook geen foto's van Jan Smit die vier maanden ervoor nog op het het uitzichtpunt op de North Tower 'Ja dan komt het wel erg dichtbij', stond. .
De berichtgeving was denk ik minder hitserig als dat het nu zou zijn. Alleen De Telegraaf spreekt van oorlog. Metro houdt het beeld het rustigst: geen grote koppen, een beschaafde foto van na de ramp.
Ook de niet meer bestaande Herald Tribune (een
op de Europese markt gerichte samenwerking van de NY Times en de
Washington Post) spreekt poëtisch van een vliegtuig het Pentagon inploegen. Alleen Bild toont ons zoals altijd de hel: duizenden doden! Angst! Oorlog! Grote god sta ons bij!
En was er ander nieuws? Natuurlijk, Taxi zou terugkomen op tv en er was sport. Want er is altijd sport. En Trouw schrijft in bijlage De Verdieping (toepasselijke naam) over godsdienst en er zal vast nog ergens een protestants schisma geweest zijn, want dat is als voetbal: je kan eindeloos soebatten over een doellijn.
De Volkskrant schrijft dat de inkomensongelijkheid in Nederland te groot wordt (zo!) en dat een 69 jarige Hagenees voor snelheidsovertredingen 2,5 jaar de cel in moet. Die man was misschien wel blij dat het nieuws over hem onder een laag stof bedolven werd.
Maar over het algemeen was er in de wereld verder niets nieuws.
