Alleen de bisschop van Myra komt door de schoorsteenIemand vroeg me of ik paus Benedictus ook nog had ontmoet. Nee, ik ben Jeroen Krabbé niet.
Helaas komt het niet tot een conclaaf, we hebben er nog een, een paus. Maar het maakt voor hem wel de weg vrij om ook af te treden. Ik geloof dat daarna de laatste paus komt, aldus de mysticus Malachias.
Het heeft wat zo'n conclaaf, dat gestaar naar die schoorsteen, het interpreteren van dat rookpluimpje: is dit wit?
Misschien is het niet de laatste paus, de volgende, maar wel de laatste keer met die schoorsteen. Een te lang conclaaf zou wel eens te zwaar kunnen drukken op de stikstofuitstoot van het ministaatje Vaticaanstad.
WensenIemand feliciteren vóór de dag van de verjaardag brengt ongeluk, wordt gezegd. Dus zou je eigenlijk ook geen nieuwjaarswensen moeten uiten voordat het nieuwe jaar gestart is.
Vroeger had je kerstkaarten en nieuwjaarskaarten. Totdat mensen op een gegeven moment & Z. N. achter het Zalig Kerstfeest gingen schrijven. De nieuwjaarskaart raakte in onbruik, net als de wens nu. Wens je iemand op 2 januari nog een gelukkig nieuwjaar kijken ze je aan alsof je ze een rauwe varkenslap onder de tong legt.
Nog even geduld: ik verstuur geen kerstkaarten maar nieuwjaarskaarten. En waarom haast? Veel slechter dan 2022 kan het toch al niet worden.
En tot wanneer het mag? Driekoningen (6 januari) maar ook 15 januari wordt gehanteerd of zelfs de derde week van januari. En als u het wilt gebruiken om iedereen (inclusief jail bait) klef te gaan zoenen, dan mag het tot een Plancktijd na het aftelmoment.
Pelé en WestwoodMijn ontmoeting met Pelé was op een UEFA bobo-receptie in het Hilton-hotel in Milaan ter ere van een Champions League-finale in die stad. Pelé was eregast en iedereen wilde met hem op de foto, gelukkig voor hem bestond de selfie toen nog niet. Evenzoveel mensen wilden een hand of hem gewoon even aanraken.
Toen hij langs mijn statafel liep, moest hij achter me door. Terwijl iedereen zijn nek verrekte om hem te zien of terloops de hand uitstak in de hoop op desnoods een mouw, bleef ik gewoon staan. De man had ook eens rust nodig, oordeelde ik. Ik voelde hem langs mijn rug wringen.
Later kwam ik hem op de gang tegen. Hij was heel menselijk naar het toilet geweest. Ik knikte vriendelijk naar hem, hij knikte even vriendelijk terug.
Vivienne Westwood was minder vriendelijk. Toen ik in 1980 in Londen was, vonden we de Kingsroad voornamelijk interessant vanwege de goedkope supermarkt die er zat. Omdat ik met een ander verantwoordelijk was voor de bierinkoop, waren wij het eerst klaar. Om het wachten met al dat bier op straat te bekorten, kozen we haar winkel uit. De eerste keer heeft ze het nog door de vingers gezien, de tweede keer deed ze dat wat ze met de Sex Pistols niet deed: ze gooide ons eruit.
Ik wist nog net een traytje bier onder een rek met haute couture te trekken.
Bij de afbeelding: stamt uit 1980 en is te vinden in Oh So Pretty - Punk in Print 1976-80 verschenen bij Phaidon. Ik kon mijn eigen flyers even niet vinden.
Ik keek naar de NOS dodenparade van het jaar. Er waren erg veel muzikanten bij, leek het. Vreemd is dat niet, met muzikant word je eerder beroemd dan met accountmanager.
Ik dacht vooral aan de jaarlijkse dodenmedley die op nieuwjaarsdag in café Hegeraad op de Noordermarkt in Amsterdam gespeeld wordt. Het enige moment per jaar overigens dat daar muziek ten gehore wordt gebracht.
En omdat ook nog Jerry Lee Lewis, de vader van alle barpianisten, ertussen zit, zal het een vol programma worden.
Naschrift: ik heb altijd extra medeleven met de mensen die net na de dodenparade sterven; deze keer voetbalkoning Pelé en modekoningin Vivienne Westwood. Beide heb ik overigens ooit ontmoet. Dus daarover morgen.
Het is weer een prachtige jaarlijst, die 18e van Allard Jolles. Een volwassen lijst, die verwijst naar de jeugd die achter ons ligt. Ik hoorde opeens pubrock met een frisheid alsof Eddie and the Hotrods nog lang niet pensioengerechtigd zijn. Alsof Wilko Johnson ook voor een tweede keer uit de dood was herrezen.
En Brad Marino die in zijn eentje de Ramones doet wederopstaan.
Allard vroeg zich af of het allemaal authentiek was, maar wat is nu authentiek vroeg hij zich ook meteen af. En of dat nou altijd wel zo nodig is.
Het is vooral een tijdreis door de jeugd en het gedeelte van de platenkast dat wat minder modieus was. Maar getoupeerde Duran Duran-kuiven zijn met de jaren futloos en doorzichtig geworden. Echte muziek blijft en volgend jaar komt Allards nieuwe plaat.
Klik hier om de lijst te bekijken en te beluisteren (er zit ook nog een Spotify-playlist bij).
Ergens in het midden van het land mogen klanten op Tweede Kerstdag de kerstopstelling van een tuincentrum helpen afbreken om het vervolgens tegen bodemprijzen mee te kunnen nemen. De kerken zouden jaloers op de aanloop zijn.
Een man wist een opblaasbaar hert te scoren. Bij tuincentra moet je je al lang geen planten en gedroogde koemestkorrels meer voorstellen, maar Actions voor alles wat niet meer binnenshuis erbij past. Het opblaasbaar hert ging die dag nog meteen in de voortuin, zei de man niet zonder trots.
Ik hoop dat een bronstig hert er al burlend zijn genoegen in vindt. Het zal een geslaagde derde kerstdag zijn geweest op de buurtapp.
Een morbide spelBij uitzondering zaten er soms kinderen in Auschwitz, zoals die die uit het etalagekamp Theresienstadt kwamen. Alle andere kinderen werden bij aankomst direct vergast, want Auschwitz was naast een vernietigingskamp, een werkkamp dat geld moest binnen brengen door slavenarbeid. En kinderarbeid leverde te weinig op.
De spaarzame kinderen in het kamp speelden dus en een van hun favoriete spelletjes was kapo en gevangene. De kinderen in het kamp wilden niet de gevangene zijn want ze wilden hun eigen dood niet spelen.
De kinderen van kampcommandant Rudolf Höss speelden hetzelfde spel, net buiten het prikkeldraad in de door kampbewoners onderhouden tuin van het huis waar ze woonden. Totdat hun vader het ontdekte en hun het spel verbood. Want wat in het kamp gebeurde moest in het kamp blijven, al viel de lijkenlucht niet te ontkennen. Maar de SS was ook niet het soort buren waar je ging klagen.
Bij de foto: Rudolf Höss en zijn gezin, die zich hem allemaal als een goede vader herinneren. Toen ik op de plek stond waar het krukje stond waar hij zijn laatste minuten doormaakte voordat hij opgehangen werd, deed me dat niets. Ik heb de plek niet eens nader bekeken. Zelfs op de grond spugen was nog te veel eer.