Hoei boei ik moet hier even zijnIk kocht De Avonden van Van het Reve, de bijna overal uitverkochte goedkope jubileumuitgave*, mijn veertig jaar oude exemplaar heeft veel doorstaan. Nu het nog kan: voor je het weet komt iemand die nog nooit een boek gelezen heeft erachter dat Van het Reve godslasterend en over homoseksualtiteit heeft geschreven. We leven nu eenmaal in een tijd waarin les 1 van de literatuur niet meer gekend wordt: nee, de schrijver van Nijntje is zelf geen klein konijntje. En dus ook Lou de Jong - zeker met de huidige gasprijzen - een boekverbranding moet vrezen, want hij schreef over oorlogsmisdaden dus, hij was een oorlogsmisdadiger.
Veel mensen vinden De Avonden
een deprimerend boek, maar dat zijn mensen die elk boek, waar niet op
pagina 1 een clown een taart in zijn gezicht krijgt, deprimerend
vinden.Het werk is het enige literaire werk waarin iemand bij binnenkomst - zo herkenbaar - direct naar het toilet doorstuift en om die reden alleen al voor mij het belangrijkste werk van de Nederlandse literatuur en het enige dat makkelijk op wereldniveau mee kan.
Ik kan weer veertig jaar verder. Ook als de analfabeten de macht overnemen.
* - Bij Island Boekholt op de Westerstraat in Amsterdam, ze hadden nog een stapeltje.
Bij de boeken: boven het frisse nieuwe exemplaar (69e druk 2022) met de passende illustratie, beneden het exemplaar (30e druk, 1981) dat op het oog als knuffel gediend heeft voor 17 brakende koortsige baby's. Misschien dat ik dit jaar weer eens met het boek ga meewandelen, wat vroeger makkelijker was, ik woonde toen om de hoek van de als Schilderskade 66 bekend geworden Jozef Israëlskade 415.
Er
moest isolatiemateriaal achter de verwarmingselementen aangebracht
worden. Mannen en vrouwen die in onpersoonlijke designinrichtingen
wonen, schuiven dan alle meubels aan kant, dekken de vloer af en gaan
in de weer met meetlinten, timmermanspotloden, verstekbakken,
stanleymessen, snijlinealen, waterpassen en een app die ze nog ergens
voor hebben. En dan wordt er gemeten en gemeten, de bevestigingstape
moet in gelijke stukken evenredig verdeeld en alles moet uit een stuk
en dan zo dat het resultaat niet gezien wordt.Ik vind dat getrut.
Bij mij gaat dat met het blote oog in een aantal gemakkelijk vanaf de bank die ervoor staat ertussen te flansen stukken, de bevestigingstape slechts daar waar ik er makkelijk bij kan.
Ik ben in tien minuten klaar terwijl de ander er een hele avond over prakiseert, piekert en preciest onder het aanroepen van hemelse hulp en raadpleging van de handleiding.
Al die tijd heb ik me al geïsoleerd met een boek.
Dat het spul scheef zit en uitsteekt, who cares? Het is een lapmiddel dus probeer er ook geen terug te verdienen investering van te maken.
Trut.
1
In de supermarkt liep ik achter een gevallen talkshowhost en zijn echtgenote.
'Kaas,' zei hij en pakte wat.
'Nee, geraspte,' zei zij. En hij legde de kaas terug en mompelde wat.
'Wat?' vroeg zij.
'Kaas,' zei hij, 'geraspte.'
2
Achter
alleenheersers moeten sterke, zich laten geldende vrouwen staan. Stalin
had die niet, Hitler ook niet (de belangrijke vrouwen in hun leven
schoten zich in het begin van hun carrière een kogel door de kop).Poetin heeft die ook niet. En dat merk je.
Ik zag hem gisteren in vredesonderhandeling met Macron. Hij wilde eraan ontsnappen door een zwak praatje waarmee hij viriel probeerde over te komen, over dat hij geen tijd had omdat hij nog wilde ijshockeyen. Maar dat hij daarvoor nog wel even met zijn adviseurs *kuch* zou praten.
De adviseurs van Macron (grotendeels vrouwen) luisterden gewoon mee op de lijn en stuurden hem tekstberichtjes om hem bij te sturen, ondertussen losjes a la Française in een verse croisant happend.
Mevrouw Macron liet zich maar een keer gelden: zijn intonatie in een tv-toespraak was verkeerd. De president deed het anders en het was beter.
'Kaas, geraspt.'
Kijktip: A President, Europe and War, in de NPO-app. Wees er snel bij. Een uniek document voor als je altijd al eens hebt willen weten hoe dat nou echt gaat zo'n gesprek tussen wereldleiders.
De Amerikaanse politie heeft een racismeprobleem. Het zoveelste incident met een Afro-Amerikaan als slachtoffer, bewijst dit maar weer eens.
En dat deze keer direct hard werd opgetreden met ontslag van de daders maakt het niet beter: de agenten in kwestie waren ook zwart.
Over grenzen heen gaan1. Nationalisme is een beperkte horizon. Alleen wie nooit de grens over gaat kan in de grootsheid van het eigen land geloven.
2. Niet dat nationalisten niet reizen. Maar ze reizen in groepen en daarmee blijven ze binnen hun eigen bubbel.
En dan reizen ze alleen in de voetstappen van het broodje kroket.
3. En meestal reizen ze ook nog eens naar het zuiden. En dat is een windrichting met een geografische beperking.
4. Als ze dan 'vreemden' tegenkomen zijn dat mensen met een zelfde levenshouding als ze zelf hebben. En die willen ze om die reden doodslaan.
5. Voetbalclubs achterna reizen. Alles wat je niet kent kapot slaan.
6. Er moet weer Europees elan komen: uitwisselingen op elk gebied (behalve passieve sport), projecten, goedkope treinen. Slechts van over de grens zie je je eigen land in perspectief.
De Watersnood1. Hoe meer ik over de Watersnoodramp hoor, incompetente, kortzichtige bestuurders, kleikneuterig volk dat vasthoudt aan het vaste ingebakken patroon, elke stap buiten de platgetreden paden maar buitenissig gedrag vindt - hoe meer ik denk dat het toch een straf van god was.
2. Maar ook een land dat om twaalf uur 's nachts na het Wilhelmus dicht ging: de radio ging op ruis, de telefoon deed het niet meer. Een land slechts verbonden door sirene en kerkklok.
3. Je kon niemand bellen dat de radio moest worden opgestart om een oproep te doen aan de telefoonmedewerkers. En zo wel, wie luisterde er naar een radio die het 's nachts niet deed?
4. En je ging de buren toch niet wakker bellen om te zeggen dat het huis van hun buren op instorten stond. Ben je van de mallemolen zeg?
4. Gaat u maar rustig slapen. Het land is dicht.
Marie Kondo, de opruimgoeroe, houdt ermee op. De Tupperwaredoos van het opruimen stopt haar succesvolle reeks mediauitingen. Ze heeft het te druk met haar huishouden (en het opvoeden van de drie kinderen).
Vraag ik me toch direct af: kan meneer Kondo het huishouden dan niet doen? Of verdient die zelf nog meer? Hoe dan, met vlogs en boeken hoe er een teringbende van te maken?
Of is zij zo'n pietje precies dat er constant conflicten ontstaan over een rode sok die net niet Feng Shui naast de wasmand ligt?
Mij heeft mevrouw Kondo nooit hulp geboden. Ik heb een keer gepoogd mijn dekbed Marie Kondo-stijl in een hoes te rollen, de brandweer is eraan te pas moeten komen om me te ontzetten.
Halverwege vroeg een brandweerman me waar ik mee bezig dacht te zijn geweest. Marie Kondo piepte ik. Waarop hij zegt: 'Voor het rapport, meneer was een condoom aan het aantrekken.' Een dekbed, ja.
Haar manier van handdoeken opbergen hanteer ik met een klein verschil: zij vouwt ze allemaal netjes in een opbergdoos. Ik prop ze allemaal in mijn kast en sluit dan de kastdeur middels een Kung Fu-trap onder het uitroepen van Marie Kondo!
Maar goed, ze ruimt zichzelf nu op. Arme kindertjes die moeten nu dag-in-dag-uit hun kamer opruimen. En later naar de psycholoog om hun brein te laten opruimen.
