Jullie moeten anders zijnDe grootste fout met ons begrip van andere culturen is, dat we altijd iets willen zien dat zoveel mogelijk afwijkt van wat we kennen.
De andere cultuur is met graagte bereid ons dat te tonen, ze willen waardering voor hun eigenheid.
Vraag je iemand iets in de eigen taal te zeggen krijg je een onvertaalbare zin, niet een die je zou kunnen ontrafelen. Vraag je naar een gerecht, krijg je een feestgerecht dat ze zelf hooguit eens per jaar eten. Nooit wat er in het trommeltje gaat.
We zien buitennissige tempels, buitenissig vooral omdat ze al heel oud zijn, waarvan de betekenis een raadspel is geworden. En verder allerlei folklore. Niet het dagelijkse: we willen geen andere culturen leren kennen om wat we al kennen. En de ander is bereid aan het beeld van anders, dus bijzonder, waar te maken. Zo werken we samen aan de cultus van de ander.
En dat is iets wat bij het minste kan omslaan in angst: zij zijn niet zoals wij. Wij verkrachten niet, dus zij wel.
Ik reis alleen om te zien wat ik thuis ook heb. Dat is geen desinteresse in andere culturen, dat is interesse in andere mensen:
niet wat ons scheidt maar wat ons bindt.
Slappe halsIedereen heeft het over debatten, maar ik heb er nog geen gezien.*
Wel hoor ik steeds Omtzigt: niets te zeggen maar altijd aan het woord.
Links, rechts, we weten het nog niet.
En bestuurlijke vernieuwing? Dat je voortaan ook 'geen mening/weet niet' in de Kamer kunt stemmen?
Politiek is als een iPhone, je weet niet wat er anders is, maar het volk wil de nieuwste.
* - Ik kijk geen Nederland 3, commerciëlen en luister nooit radio.
Bij de illustratie: ik kwam gisteren bij boekhandel Scheltema in een presentatie over een boek over online daten (sic!) terecht. Ik vatte het met een tekening van een fles met een slaphangende hals samen. In principe gaat dat ook wel op voor veel Nederlandse politiek.
Koopavond,
hard om gestreden, bijna een stille dood gestorven. Maar het blijkt nog
te bestaan in het Amsterdamse centrum, met winkels die gericht zijn op
jongeren, afgaande op de hip-hop smeerworst die uit alle boxen klonk.Een winkel op de Heiligenweg die in linnen tassen met komisch bedoelde tekstopdruk doet, was een uitzondering. Er klonk Duitse variété-muziek, de uitbater vertelde me dat het Max Raabe was. En hij was fan.
Bij het publiek leek het ook aan te slaan. Ze deden een dansje en vergaten spontaan te shoppen.
[2]Op een dag erger je je dat je je vuile shirtje niet meer op de club kunt achterlaten en een vrijwilliger het dan wast. Het blijkt dat drie andere mensen dit ook kennen en nog wat meer knikken wat bij de koffie- automaat.
Dus het wordt tijd dat de politiek hier wat aan doet. Dus je begint een partij. Iemand van de cijfertjes vertelt je hoeveel sporters er in Nederland zijn en dat dat best voldoende is voor veel stemmen, vergetend dat een groot gedeelte van die sporters ook stikstof uitstoot of de vrouw thuis het shirtje laat wassen, omdat dat van god zo moet.
Een Partij van de Toiletpapiergebruikers was een veel beter idee geweest.
Wat me het meeste aan dit soort grandiose ideeën boeit is hoe ze vervolgens tien mensen verspreid over het land zo gek krijgen. En waarom er altijd eentje Danny heet.
Typical Girls. En dat kan dan de hele dag in je hoofd blijven hangen. Maar dan schoont deze je brein wat op. - Dit is het origineel van Nick Cave. Herman Brood
coverde wat hem bij gebleven was van wat hij dacht gehoord te hebben
(maar, het moet gezegd worden, netjes met vermelding van de schrijver). - In Duitsland noemen ze een Indian Summer, een Altweibersommer. Waarom? Het heeft met spinnen te maken. Om dat alles te ontvluchten - Herbst du verderbst! - zit ik aan Georgië te denken. Eerst het weer maar eens opzoeken. Hey! Hey!
Het Overzicht is bijgewerkt.
Vraag het de BelgenMisdaden tegen de menselijkheid las ik in een artikel over oorlogs- misdaden en genocide in de NRC. Dan hou ik dus direct op met lezen: misdaden tegen de menselijkheid is als episch centrum zeggen terwijl het epicentrum is. Zoals het NOS-Journaal tegenwoordig ook al onverdroten doet.
We veroordelen niet vanwege het niet openhouden van een deur of het niet helpen van een kind over een drukke weg, het delen van een stuk brood bij honger. Of het niet streven naar het goede, want dan zou je alle VVD-stemmers ook wel kunnen veroordelen.
We veroordelen Misdaden tegen de mensheid.
Misdaden die ook al wordt u er geen direct slachtoffer van, ook tegen u gericht zijn.
Mister NaaimachineDe heer Singer, van Slinger Singer Naaimasjien (Paul van Ostaijen) was een man die feministische bewegingen een bestaansrecht gaf. Hij had 22 kinderen, verdeeld over drie gelijktijdige gezinnen, die niets van elkaars bestaan wisten. Ondertussen wist hij nog tijd te vinden om vreemd te gaan. Je staat aan de wieg van de naaimachine of niet.
En hij had een naai-atelier.
Naaien hoefde volgens hem niet veel te kosten: jonge vrouwen hadden vlugge handen en lege hoofden. En het was de beste manier om ze stil te houden.
De naaimachine vond hij alleen maar een vooruitgang omdat het de tijd om een hemd te maken aanzienlijk verkortte. En hij dus meer kon verkopen.
Het Prins Bernhard Cultuurfonds heet nu het Cultuurfonds. Het Singer Museum in Naarden hoeft niet te vrezen: dat startkapitaal komt van een staalfabrikant.
Vrijheid willen ze ook in Noord Korea. De Grote Opperbaas moet er een beetje van zweten - De Rich Kids van Rusland. En Poetin en zijn geestelijke gesteldheid - Onbezongen is deze waterbron in Parijs. Een loflied zoals in Italië voor het elektrische licht kreeg die niet. Tut tut tut. - Absurd, maar ik moet dit blok ook even onderbreken voor reclame - Voor wie te oud is om de mosterd te snijden, of had ik die al, Marlene? Het zal wel over The Rolling Stones gaan - Horror! - Terug naar Noord Korea. - Tot besluit: Vrede uit Vilnius.
ChocoEen mevrouw in de winkel klaagde dat zelfs de chocolademunten duurder waren geworden.
'Ik zag dat aankomen,' zei haar shopmaatje, 'en heb dus tijdig belegd in chocoladegeld. Vergeet crypto, meisje, melk of puur!'
'Ik speculeer niet met voedsel,' zei de eerste en wierp twaalf zakjes muntjes in haar karretje.
Deel 1 hier.Stenen Kont Molotov zag zijn vrouw pas terug na de dood van Stalin. Als een sigaar uit eigen doos van Beria. Een van de eerste dingen die ze vroeg was hoe het met Stalin was, toen ze hoorde dat hij dood was viel ze flauw.
Toen Chroestjov het Collectief Leiderschap waar Molotov deel van uitmaakte aan de kant schoof, ging het met Molotov bergaf. Hij werd weggepromoveerd naar een functie als ambassadeur in Buiten Mongolië, maar voerde deze functie dermate voortvarend uit dat hij nog een keer gedegradeerd moest worden.
In 1962 werd hij uit zijn laatste ambt gezet. Aangeklaagd voor de Misdaden tegen de Mensheid die op zijn naam staan werd hij niet.
Polina stierf in 1970, ze was wel gehandhaafd geworden, zij het nooit
meer in de hoogste echelons. Onder Brezhnev werd Molotov gedeeltelijk
gerehabiliteerd. In 1984 werd hij onder Tsjernenko, weer teogelaten tot
de Communistische Partij. Het was al sinds zijn gedwongen
pensionering zijn grootste wens.Zijn laatste jaren bracht hij door op een volkstuin bij Moskou. Elke dag sjokte hij naar de kiosk om de Pravda en de Izvestiate gaan halen, de verkoper had geen idee wie hij was. Aan het keukentafeltje spelde hij de kranten van voor tot achter, met groeiend onbehagen. De val van de Sovjet Unie zou hij niet meer meemaken.. Het portret van Stalin bleef tot het laatst aan de muur hangen.
Misschien dat er ook nog ergens een foto van Polina stond met een flesje Rode Moskou ernaast.
Bij de illustraties: Het Cocktail Duo (foto boven) - Rode Moskou, voor als je je Molotovcocktail in stijl wilde maken.