Herfst is als de etalages weerspiegelen in de straten. Pierre Bonnard-weer.
Zaterdagkranten
zijn al jaren een ergernis. Te dik. Ik wil nieuws, geen gezeur over de
zelfontworpen keukenkastjes van mensen die een keer effectief tegen de
wind in hebben gepist.Deze zaterdag viel het mee. Nieuws over het Midden-Oosten lees ik namelijk al veertig jaar niet meer, ook het huidige opflakkeren van het elkander uitmoorden is geen nieuws.
Voor de duidelijkheid: ik ben noch voor de een, noch voor de ander, ik ben tegen allebei.
De oorlog in Oekraïne lijkt plotseling over want elk kwekkebekje met een al dan niet ingebeeld familielid in Israël of de Gaza, moet ook nog even een wind kwijt. En verder is daar nog hoe de oorlog in het Verdoemde Land in de Derde Putjeslurkersdwarsstraat gevoerd wordt. En vanwege die intensieve neusmelkerij haalde ook de hartstilstand van Poetin de krant niet.
Die laatste is geslaagd in zijn opzetje: het is geen oorlog meer in Oekraïne, het is slechts nog een speciale militaire operatie. En in zo'n construct bestaan in zijn smurriebrein geen oorlogsmisdaden.
En aangezien toch niemand meer kijkt...
Bij de illustratie: zaterdagkranten zijn de moordenaars van de weekbladcultuur.
Er zijn politici waarbij een klap op het hoofd helemaal niet uitmaakt: ik weet zeker dat er gister in Gent niemand er iets van gemerkt heeft. Er kwam dezelfde onzin uit als normaal.
Ook als het niet zo zijn geweest, zou het publiek het ook niet hebben gemerkt. Als je naar Baudet gaat luisteren kan je niet meer schiften tussen hele grote onzin en nog grotere onzin.
Open staanBij Nieuwsuur was er een mevrouw in een dorp die het in tegenstelling tot andere nogal angstig aangelegde inwoners, wel goed met vluchtelingen voor had. Het was het soort mevrouw dat een intense verhouding met de zwaartekracht onderhoudt die om de een of andere reden in een fluoricerend geel BHV-vest was gekleed, alsof met vluchtelingen bezig zijn elk moment kon omslaan in hartmassage. Ze sprak met een stem die anderen voor het mennen van volksmassa's reserveren.
En ze waren blij met alle hulp, zei ze. Dus legde ze de mensen ons land uit: 'Dit is mos! MOS! En er zijn heel veel soorten.' Daar ga je het wel mee redden bij de inburgering:
'Noem drie soorten mos.'
'Eh Aad ...'
Nee, van BHV-Miep moeten we meer aandacht hebben voor asielzoekers. Meer voor ze openstaan, dus bleef BHV-Miep, haar leerlingen betuttelend inburgeren over mos en Ahmed als hij iets goeds deed complimenteren met 'Goed zo Agnes!'
Kernafval importeren!
We
moeten minder uitstoten. Met kernenergie is de uitstoot enorm te
verminderen, maar je zit met dat afval dat je honderdduizende jaren
veilig moet bewaren. En dat lukt natuurlijk nooit, want daar gaan ze
eens weer op willen bezuinigen. Of de BBB komt aan de macht en die zien
al geen stikstof.Maar waarom zouden we het kernafval niet recycelen? Dat kan en bijkomend voordeel is dat je de bewaartijd van het afval beperkt tot driehonderd jaar. Dus niet met, tot. En dat scheelt.
Nu hebben we niet zo heel veel kernafval hier, zeker als je de hoogovens er ook nog op wil stoken. Dus kunnen we het gaan importeren en omdat we het buitenland dan een hoop kosten besparen, laten we ze ervoor betalen. En dan laten we ook nog de industrie dokken voor schone stroom en krijgt u het gratis en voor niets. Leuk toch?
Daar is toch iedereen voor? Dus ook niet klagen als het tijdelijk in uw achtertuin moet liggen!
Link: nu gelooft u mij natuurlijk niet, maar haar vast wel.
Bij de foto: andere mensen hebben een hond, ik een blokje uranium.
Tas'Meneer, met zo'n tas lopen is gevaarlijk.' Hij wees op de linnen draagtas met Kafka erop. 'Vanwege die Israëlische letters.'
Inderdaad aan de achterkant stond de naam van het Krakouwse museum in Hebreeuwse letters.
Nu moet dus ook Kafka eraan geloven: slachtoffer van de oorlog in Palestina.
En die zal nog wel even duren: Israël heeft aangegeven zodra de oorlog voorbij is af te willen van Nethanyahoe. Dus reken op nog een jaar of dertig tijdrekken. Hij stelt het Gaza offensief niet voorniets uit.
Bij de illustratie: de tas met het Yiddische alfabet zal dan wel helemaal uit de boze zijn.
Het moderne TurkijeOoit werd ik met een gezelschap onthaald op het gemeentehuis van de Turkse stad Izmit, de burgemeester was onze gastheer.
Van te voren kregen we instructies, we moesten opstaan zodra hij binnenkwam en niet eten of drinken als hij sprak. Wat een garantie voor koude thee bleek.
Verder mochten we hem niet in de rede vallen en vooral niet tegenspreken. De Armeense genocide, die als onderwerp toen heel erg speelde, was zondermeer taboe.
De burgemeester van de AK-partij uiteraard, was lovend over de democratie, vooral omdat hij gekozen was.
Ik moest daaraan denken omdat er tegenwoordig zoveel aandacht is voor Atatürk, de aartsvader van het moderne Turkije.
Atatürk zou ik die dag ook nog tegenkomen: in een van de gemeentelijke bedrijven die met Nederlands geld van de grond was gekomen. Een enorme oplage van Atatürks portret werd daar door vlijtige meisjeshanden in de papiershredder gegooid. Ik vroeg ze nog of ze wisten wie dat was, ze antwoordden dat ze gewoon een opdracht uitvoerden. Toen greep de persvoorichter van de gemeente in.
Maar ik had één portret in mijn mouw kunnen stoppen.