| Bij geen updates: klik hier |
Deze week
Vorige week |
Tekeningen dieterbruls.nl |
Gisteren was het dan Halloween, wat een meesterzet blijft van de pompoen kasbouw: ze hebben het eerst met soep geprobeerd, maar met dit feest zijn ze in een keer hun hele oogst kwijt.
Dus ik liep door een Centraal Station met anders best brave meisjes die nu in bloedorstige zombies waren veranderd. Ertussendoor liepen wat Japanners die hun mondkapjes extra stevig hadden aangetrokken.
En ik sloop in de schemer en schaduw als een moderne Nosferatu terug naar mijn door mist en nevelen omringde in duisternis gehulde burcht.
Een begrafenis in Limburg
'Het was een gezellige dag,' zei ik tegen degene die zo juist zijn moeder had begraven. Maar dat hebben begrafenissen in Limburg, ze kunnen heel gezellig uitvallen. Gelukkig begreep de ander hoe ik het meende, we kennen elkaar al zo'n 45 jaar.
De koffietafel vond plaats in onze oude school, het Bisschoppelijk College (plaatselijk in Sittard bekend als 't Kleesj) tegenwoordig een Hilton Hotel. Een Limburgse koffietafel begint met een gerant naast de deur met wit, rood en bier. Koffie en vlaai staan klaar. Hartige hapjes volgen in overvloed.
De zaal herkende ik als een voormalige kapel, later studiezaal, waar ik me een groot deel van mijn schooltijd elke ochtend om kwart over acht moest melden om al mijn zonden uit te zitten. Toen ik de school verliet had ik zeker nog een half jaar van eerder komen staan, dat heeft men mij maar kwijtgescholden, inclusief de uren nablijven die ik daarbij ook nog met enige regelmaat had en waar ik soms ook heen ging als mijn vrienden niet al in het café zaten (terwijl die toch ook niet zo braaf waren).
Het vriendengroepje uit die tijd houdt nog steeds stand (het zal wel voor het leven zijn), met z'n vijven waren we, vandaag slechts met zijn vieren: een had zich in verband met langdurig verblijf in Frankrijk moeten afmelden. We liepen nog eens door de school. Het gebouw was vroeger een doolhof van trappen door allerlei ooit aangebouwde vleugels. Ik herkende de kamer van de strafmoderator en een van de directeuren die ons op het matje riep omdat we het echt te bont hadden gemaakt met de schoolkrant. Tegenwoordig heeft het Hilton de mooiste zaal (waar de koffietafel was) naar die schoolkrant vernoemd.
Plots stonden we ook bij het stille trapje waar dat stille meisje dat voor me zat in de klas zich verhing tijdens een examen. Ik zat in dat examen en instinctief (en helder combinerend) wist ik toen al wat er gebeurd was, hoe ze het ook ver van ons wilden houden.
Na de koffietafel gingen we met zijn vieren bij de enige die weer in Sittard woont eten. En dat soort spontane samenkomsten zijn vaak de leukste. Zoals het op het bidprentje stond ...herinner mij vooral aan de tijden samen.
Het
doet me niks met tomatensoep besmeurde van Gogh en Vermeer-schilderijen. Ik
heb beide kunstenaars altijd als compleet overgewaardeerd gezien. De
glinstering van een parel perfect weergegeven, ik kan ook naar een echte parel kijken. Het
heeft voor mij geen zeggingskracht. Het is een kunstje.En de zo geroemde kleuren van van Gogh? Die zitten in een doos kleurpotloden ook.
En of het illegaal of crimineel is, die schilderijen bevlekken? Hadden we het daar over toen de boeren het land onderdompelden in geweld? De overheid ging gedwee op hun eisen in. Als het ene kind met zeuren snoep krijgt, gaat het andere ook zeuren. Inconsequent kan je alleen zijn als je maar één kind hebt.
Als de aarde dood is, zal dat Meisje met de Parel nog miljarden jaren
rondhangen totdat een buitenardse beschaving van ons niveau er met
een dikke stift een snor op tekent.Dus de keuze is aan u: ga je je druk maken over het voortbestaan van het meisje met de Parel of om dat van die pareltjes van kinderen van je kleinkinderen?
En dan stierf vandaag Jerry Lee Lewis, ik zag hem ooit nog eens in Paradiso met natuurlijk weer een middelmatige backingband en dito repertoirkeuze. En stiervervelend publiek van verlopen teddy boys. Dus een Hank Williams-nummer, want dat kon hij. En What Made Milwaukee Famous? Geen Great Balls of Fire.
Het KelkjeIk had afgesproken in Het Kelkje, omdat ik wat vroeg was, moest ik even buiten wachten op het terras dat voor me buiten werd gezet, met een consumptie. Terrasverwarming was niet nodig, we hebben die dingen zoveel gebruikt dat het inmiddels terrasweer is eind oktober.
We bleven ook na opening nog even buiten zitten, maar gingen toen toch maar naar binnen, want je gaat niet naar een café om voor de deur te gaan zitten.
Binnen zag ik nog eens waarom ik het café zo mag en dat het alles in zich heeft een Amsterdamse klassieker te worden (in het rijtje Oosterling, De Engelse Reet, Hegeraad): mensen van alle leeftijden, standen, een gesprek dat breed wordt gevoerd en waar je altijd kan inhaken, met daarnaast mensen die er komen om gewoon hun krantje te lezen en een eitje te koppen. De inrichting is ook goed, alle gezelligheid die bruine cafés zo gezellig moet maken is weggelaten. Aan de muur geen meuk als oude eggen en melkjukken.. Twee banken langs de wanden, lange smalle tafels met hier en daar een haakje voor een jas.
En natuurlijk geen muziek. Je bent niet thuis.
O ja en voor zij die alcohol drinken: ze hebben echt degelijk Duits bier (geen Belgische frutsels) en zelfgestookte jenever. Geen koffie (die haal je maar om de hoek).
Ik moet toch maar weer eens wat vaker gaan.
Bij de illustratie: U Kalicha (De Kelk) volgens Josef Lada.
Baudet heeft een huis gekocht in Amsterdam-Zuid. Ik ben daar blij mee, dan ben ik hem als buurtgenoot kwijt. Gaat de buurt een stuk op vooruit.
Hij betaalde zo'n anderhalf miljoen voor zijn nieuwe begane grond etage met tuin. Misschien dat hij daarom hard het prijzengeld van de NS-Publieksprijs nodig had. Maar het lijkt me aanleiding genoeg voor Follow the Money om eens uit te zoeken hoe die woning gefinancierd is.
En voor de Kamer om uitsluitsel over neveninkomsten te eisen.
Ik weet het niet meerIk weet echt niet meer waarover te schrijven. Eigenlijk al een tijdje.
Ik zou kunnen schrijven over Iran en de vrouwen die daar geen hoofddoek willen dragen. Ik sta achter ze. Maar dan beginnen mensen over een hoofddoekverbod hier en dat ik daar tegen ben. Dat klopt, maar het is geen tegenstelling. Ik vind dat niemand om wat voor reden dan ook verplicht kan worden iets wel of juist niet te dragen. Met uitzondering van mannen die met ontbloot bovenlichaam in barbecuelook door een supermarkt lopen of mannen in korte broek.
Of ik kan over de Donald Duck schrijven die 40 jaar bestaat. Iedereen schijnt het blad gelezen te hebben, ik niet. Ja, één keer als kind bij de kapper, ik vond er niks aan. Het blad schijnt vooral door volwassenen gelezen te worden. Ik ken niemand, maar misschien doen ze het - terecht - stiekem. Misschien dat Guideon de Geitenbek of het addergebroed van Ongehoord Nederland er groot mee werden (Wilders is er ook bekend mee).
Waar ik ook iets over zou moeten schrijven, maar ik wil geen aandacht meer besteden aan dat fascistentuig en hun gekwaak. Ik schreef al over de Donald Duck.
maar niet over Brexit
Over een plan op een bierviltje struikelt,
maar niet over Brexit
Dan heb je heel veel te bespreken
en vooral over Brexit.