| Bij geen updates: klik hier |
Huidige week
Vorige week |
Tekeningen dieterbruls.nl |
Cassel was zo invloedrijk dat toen de Eerste Wereldoorlog op punt van uitbreken stond er een telefoonlijn omhoog moest worden getrokken voor bemiddelingsdoeleinden.
Om zijn slaap niet te storen, moest er hooi in de koebellen worden gestopt om het geklingel te verzachten.
Hij schijnt nog steeds last van lawaai te hebben. Als de muziek hem niet bevalt - zo vertelde de serveerster - vliegen er dingen door de lucht en hij laat zich meer gelden. Men noemt zijn naam niet, men spreekt slechts over der Hausgeist.
We wachten het weer af, al dat telt in een neutraal land.
Vandaag gaat het alleen over grafische dingen. Afwijkende lettertypes en logo's.Zoals deze vreemde W, waar ik me al een aantal keer over heb verbaasd.
Nu is de W natuurlijk een nakomertje in het alfabet. Een die allerlei vormen kan aannemen, van dubbele V tot deze M-variant.
Sprekend over M's. Ze doen gekke dingen die Helvetische Eedgenoten. Een M met een streepje erin, ook weer zoiets.
Tot besluit een Kericht-logo.
Een Kericht is het inzamelpunt voor herbruikbare materialen, zoals
plastic, glas, karton en meer. Dat je niet door kleine gleufjes hoeft
te prutsen maar gewoon in een container kunt deponeren. Omdat je er ook
je restafval in betaalde zakken naar toe brengt, doen de Zwitsers dit
heel trouw en voorbeeldig.Het logo voldoet niet aan de heldere pictogrammentaal die hier gesproken wordt, maar verbergt een oud aandoend logo in een vlot geknipte vuilniszak.
In
Sion zat een rastafari verlaten op een bankje. Hij had ooit zijn GPS
ingesteld en was hier terecht gekomen. Hij had gehoord dat ze in het
beloofde rasrafariland enorme blokken hasj brandden en dat daarna tot
zich namen. Hij had het hier ook gezien en sindsdien rookte hij zonder
het te weten enorme plakken raclette.Stilletjes was hij een racletari geworden.
Het
filosofenlokaal van Sion. Binnen zaten de gevestigde denkers, buiten
enkele woeste denkers achter baarden verstopt. De waard had een zeer
negatief wereldbeeld, zeker waar het zijn klanten betrof.Zijn koffie was goed maar zeggen moest je het hem niet.
Dan
was er nog een restaurant met weinig klanten en beperkte openingstijden
waar de bediening in de meerderheid was. Een voor de drankjes, een voor
de taart en een voor het opnemen van de bestelling.Dergelijk teamwork is hier niet vreemd: in Visp ging het voltallige personeel (vier mensen!) in een nagenoeg lege boekwinkel voor me op zoek naar een boek over de Zwitserse geschiedenis. Men kwam met sagen en legenden en het uiteindelijke advies het in een antiquariaat te proberen. Want geschiedenis wat van vroeger.
Toen hij terug kwam naar zijn geboortegrond, had hij een zak met geld en een Stetson-hoed. Met dat geld kocht hij zijn eerste hotel op de berg en daarna werden het er steeds meer. De cowboyhoed werd zijn handelsmerk.
Vandaag
kwam ik hem twee keer tegen. Aan de wandel. Hij is inmiddels 85 en zijn
imperium ging naar zijn zoon, die het uiteindelijk verkocht Zijn hoed
is gebleven.Nu loopt hij dus tussen alles wat eens van hem was, dezelfde paadjes die hij in zijn jeugd al moet hebben gelopen. Wellicht dat hij vanuit het appartement in het hotel dat ooit zijn naam droeg uitkijkt op zijn geboortehuis.
Cholera
breidde zich ooit uit over Wallis, net zoals de corona nu weer. De
mensen werd aangeraden binnen te blijven. En dat deden ze dan ook
netjes zonder te zeuren over vrijheidsbeperking. Want vrijheid was
vroeger niet iets wat je had, dus het voelde niet alsof er iets werd
afgepakt.
In die tijd ontstond dus een streekspecialiteit uit spullen die elke Walliser wel in huis had.
In die tijd ontstond dus een streekspecialiteit uit spullen die elke Walliser wel in huis had.
Het gerecht dat de geschiedenis in zal gaan als corona, ontstaan in de tijd dat we binnen moesten blijven, zal wel een gerecht zijn dat via een koerier werd thuisgebracht. Pizza Corona of zo.
Vanaf nu is het hier elke woensdag choleradag.
We haalden het doel met gemak maar zaten daar met de wetenschap dat de laatste kabelbaan langs de rotswand om vijf uur zou gaan.
Voor mensen met hoogtevrees een niet te nemen barrière. Ook te voet.
Als je ook de kranten niet leest lijk je in die Heile Märklinwelt te zijn. Met kabelbaantjes die naadloos op de treinen beneden in het dal van rotspapier aansluiten.