| Bij geen updates: klik hier |
Deze week
Vorige week |
Tekeningen dieterbruls.nl |
ZorgZo'n type die Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd als motto heeft, maar voor de rest een enorme voortdurend misgenoegdheid uitstralende zuurpruim is, zat zich te ergeren aan een oponthoud van een minuutje in de rij van het vaccinatiecentrum. Er was onduidelijkheid over de papieren van de voorste in de rij en welke prik hij zou krijgen.
'Het is natuurlijk weer een buitenlander.'
Ik hoorde de vraag van de intakester vooraan of hij in de zorg werkte met ja beantwoord worden. Hij kreeg daarop een oranje sticker terwijl de meeste mensen een blauwe kregen.
'Ja hij natuurlijk wel,' conspireerde de man achter mij, zonder enige kennis te bezitten over de betekenis van de stickers. Ik vreesde dat hij vervolgens vervangingscomplotten ging oplepelen, maar dat bleef gelukkig nog uit.
Na de prik knotterde hij door dat hij hier niet een kwartier bleef zitten in deze pokkenzooi. Zijn vrouw wilde wel even gaan zitten, ze voelde zich een beetje zwakjes. 'Ach jij ook altijd.'
Ze zag er ook beroerd uit, maar of dat door de prik kwam of door een leven met hem?
De man van voor in de rij hield een oogje in het zeil. Je werkt in de zorg of niet.
De gemeente Amsterdam heeft weer een fotomomentje voor toeristen. De te populaire IAmsterdam-fotowandjes zijn inmiddels weggehaald. Ze hebben nu uit ledlampjes bestaande cadeautjes neergezet. Als een soort huisje waar je in kan.
Ik zat tegenover zo'n ding en zag stelletjes uit alle landen langskomen en die maakten allemaal een foto. En de rolverdeling stond vast: hij maakte de foto, zij moest in het cadeautje gaan staan.
En wat blijkt? Er is een internationale cadeautjes manier van staan.
Lachen alsof je surprise! zegt. Twee handen plat uitsteken op het tegen het lijf gevouwen armen. Linker been achteruit op de tenen steunend. Zeg tadaa! en je snapt het.
Stalin
stierf zielsverlaten alleen op de koude vloer van de enige kamer waar
hij zich nog veilig voelde. Hij had gered kunnen worden, hij had een
hartaanval. Maar hij had iedereen verboden de kamer te betreden, zelfs
aankloppen mocht niet.Dus zelfs toen hij maar niet opstond durfde geen van zijn lijfwachten te storen.
Hij had gered kunnen worden. Alleen er was dat complot dat in zijn hoofd speelde: dat alle artsen verraders waren. De beste waren gemarteld en naar de kampen afgevoerd. De dokters die over waren durfden hem niet tegen te spreken.
En dus stierf hij alleen op de koude vloer, van iedereen die ooit van hem gehouden had, vervreemd.
Zou Poetin daar wel eens van denken als hij 's avonds zijn bed in gaat?
Ik liep de stad eens in, de winkels waren al dicht.
Ik maakte drie aantekeningen: Een kleine wereldgeschiedenis in 50 boeken van Daniël Smith bij Spectrum. Ik kon het natuurlijk niet inzien, maar ik vond wat op het internet. Echt wijzer ben ik nog niet. Het lag bij De Dolfijn op de Haarlemmerdijk.
Dan zag ik bij Athenaeum het Zeit Magazin the MAG of the Year. Het is een soort Het Beste uit Zeit en dan in het Engels. En het boek van CNN-journaliste Clarissa Ward Op alle fronten die binnenkort in Collegtour zit.En dan heb ik nog een boekentip: lees nooit boeken waar achterop staat dat het om een lang vergeten boek gaat. Mensen vergeten maar boekenliefhebbers zijn wat selectiever in het vergeten en ze vergeten niet zonder reden. Ik las onlangs drie boeken die onterecht vergeten waren en ik zag waarom.
Ook nog een vraag: Readers Digest schijnt het meest gelezen tijdschrift ter wereld te zijn. Toch ken ik niemand die het leest. Vroeger waren er wel eens mensen die een abonnement op Het Beste uit Reader's Digest hadden, maar die probeerden ze altijd iemand anders in de maag te splitsen. Als je toen buurtboekenkasten en Mini-Bibliotheken had gehad hadden ze ervan uitgepuild.
Aangetrouwde familie is ook geen bloedbandIemand van de televisie heeft naar familieleden zoekende mensen aan volkomen vreemden gekoppeld. Ja èn?
Ze hebben het toch leuk met elkaar? Ze wilden kennis maken met mensen die ze nog nooit gezien hadden en dingen in die mensen herkennen. En, dragen ze niet allebei een bril en houden ze niet allebei van voetbal? En hun buren hebben ook een hond!
Dat hebben ze gekregen. Fijne hardwerekende mensen waar niks mis mee is dan dat ze wat armer zijn. Op Facebook toonbare mensen die traditionele pannekoekjes bakken in plaats van met een fles kapitein Bongo rum in een papieren zak in een goot te liggen. Toiletreiniger basend met een spuit in de arm. Want dat is toch waar het toch meestal om gaat. Ze deden je niet voor niets weg.
Je wilde een droom waargemaakt hebben, dat heb je gehad. Je eigen familie wilde niets van je weten en een stel vreemden heeft je in tranen als familie ontvangen. Maak je keuze.
Het is maar televisie mensen.
Het Sprookje van het Kapitalisme
In Zwitserland viel mijn oog op een - door mij eerder in de rubriek Wat Ik Mooi Vind besproken
- Zwitsers stationsklokhorloge. Het was vele male duurder dan in
Nederland. Datzelfde gold voor de Caran d'Ache-pennen en het beroemde
Zwitsers zakmes. Zelfs voor de Zwitserse kazen. Voor dat alles heb ik
een goedkoper adresje in Amsterdam voor dezelfde spullen.Er wordt wel eens geklaagd dat Zwitserland alleen nog voor de hele rijken te betalen is.
De prijzen zijn zo hoog omdat de Zwitsers met elkaar hebben afgesproken dat mensen ook lonen moeten krijgen waarvan ze kunnen leven.
En zo geven arme mensen dus hun geld uit aan spullen die gemaakt worden door mensen die hongerloontjes betaald krijgen (en zo de onderdrukking, inclusief hun eigen, in stand houden) en rijke mensen (en Zwitsers!) aan spullen die gemaakt zijn door mensen die goed betaald krijgen.
Zo houdt het systeem zich in stand.
Bij de illustratie: Ik zocht ook kaarten van Herbert Matter, de vooraanstaande Zwitserse graficus. Deze is van Eric de Coulon uit 1928.
Der Alptraum
