Ik wil wegEen week terug. Het was fijn even thuis te zijn, maar ik wil weer weg.
Ik wil weer opstaan en ergens een kop koffie gaan drinken, uit bed meteen het leven in. Wel zien tegen welk ontbijt ik aanloop. En hetzelfde voor de dag.
Me wentelen in een taal die ik niet begrijp.
Misschien praten die twee mensen bij het uitsorteren van het fruit dat misschien nog een dag kan ook wel over ondermaanse alledaagsheid maar ik kan me tenminste voorstellen dat ze het over poëzie en zwaartekracht hebben.
Enkel-band
Arts en publicist Emma Bruns schreef vandaag in NRC over het verdwijnen van het spontane gesprek: elk leeg moment vullen we met onze mobiel.
Ik zag het laatst op reis: mensen die op hun navigatie kijkend door de stad heen lopen. Ze weten altijd waar ze heen moeten maar nooit waar ze zijn. En sluiten dan aangestuurd in de langste rij aan, voor iets dat je niet gemist mag hebben, wachttijd die ze vullen met sociaal mediacontact met thuis. Zouden ze vakantieverhalen hebben bij thuiskomst?
Bruns beveelt een dagje vliegtuigmodus aan. Ik heb gewoon geen internet buiten de deur. En ik weet wel zeker dat ik dat zo houd.
De nadelen wegen namelijk niet op tegen de voordelen: contact, de spontane gesprekjes.
En dat wat reizen interessant maakt: dat lichte verwalen dat ontdekken heet.
Ooit toen mijn site net bestond legde ik een verzameling aan van Never Mind The Bollocks-pastiches, parodieën en regelrecht jatwerk soms van uiterst bedenkelijke kwaliteit. Ik concludeerde dat het het meest geïmiteerde ontwerp was uit de popgeschiedenis. Ik mailde de ontwerper Jamie Reid hierover en hij antwoordde. Eén zin kan ik me nog herinneren, You're right, Dieter, but what can you do? Hij had zich erbij neergelegd en zag het hooguit als een compliment. Tegenwoordig staat zijn ontwerp in alle betere kunstboeken.
8 augustus stierf hij.
Ik heb Reid altijd als een van de grootste grafische ontwerpers gezien, met ee hele verzameling iconsche beelden.
Zijn lettering was uniek. Vele mensen dachten dat zo even na te kunnen doen, ik haalde het altijd meteen eruit als iets van hem was. In zijn lettering zat vorm, ritme, consequentie. Hij was spaarzaam met zijn lettertypes. Het is niet zomaar willekeurig gemaakt: er is over nagedacht.
En dat kon heel snel gaan. Voor het ontwerp van de single Pretty Vacant (zie boven) had hij niets dan het titelontwerp en het bandlogo. Op weg naar het inlevermoment vond hij een kapot lijstje bij de vuilnis en frommelde er ergens op een elektriciteitskastje de papiertjes met titel en uitbvoerende tussen.
Men vond het prachtig.
De zeepmaffiaHet viel me ooit op dat Nivea for men zoveel duurder was dan gewone Nivea. Ik vegeleek de ingrediënten eens: er zat hetzelfde in. Eigenlijk zat er in die voor mannen minder: er zit meer water in.
Maar mannen zunnen wel niet zo van crême op hun huid houden: dus het moet sneller uitsmeerbaar zijn.
Laatst ging ik op reis en kon weinig meenemen, dus besloot ik de enorme bus scheerzeep maar thuis te laten. Er is altijd wel een stuk zeep: dat doet het ook. Dat was er niet en ik gebruikte vloeibare handzeep: sindsdien gebruik ik niets anders. Het scheert gladder en het scheermes blijft langer schoon en dus scherp.
Vroeger was er maar een stuk zeep in huis. In landen als Portugal zie je ze nog wel eens: een grote blok blauwwitte waszeep. En die wordt voor alles gebruikt.
Aan dat idee dacht ik op mijn laatste reis toen ik een was in de machine wilde draaien en geen zin had daar een hele verpakking wasmiddel voor te kopen. Ik gebruikte douchegel. Nog nooit rook mijn was zo fris.
Dus je hebt geen 15 verschillende soorten zeep nodig. Dat wil Unilever je alleen maar aanpraten.
Overigens, met crême voeg je alleen dat toe dat je door voortdurend wassen met zeep verwijderd.
Een lila godIn Amsterdam Zuidoost kreeg ik eens op straat een conflict met twee Afrikaanse zendelingen, die me wilden overtuigen dat Christus zwart was. Ik had de indruk dat ze dachten dat ze me daarmee zouden kunnen provoceren.
Maar waarom?
Ik zei ze dat ik het prima vond en dat ik verwachtte dat hij gezien zijn geboorteoord niet het uiterlijk van de god Thor zou hebben. En dat het me verder niet kon schelen of hij zwart, wit, groen , lila of welke andere kleur van de regenboogvlag zou zijn geweest, omdat ik toch niet in hem geloofde.
Ze vergaten dat ze zendeling waren, uit op bekeren. Hevig tierend joegen ze me weg bij hun verlossing. Goed, ik liet me ook niet onbetuigd. Ik heb wel vaker ruzie met straatpredikers.
Niet dat er een black Maria (Engels slang voor politie bus) aan te pas moest komen.
Die zal ik een volgende keer zelf meenemen in de vorm van een foto van de in Oost Europa vaak aanbeden zwarte madonna.
Want ik ben een mens van vrede. En van een diepgeworteld ongeloof.
wordt aan gewerkt. Week 29 is compleet.
Twee dagen in de geschiedenisVan Cáit O'Riordan, de bassiste van The Pogues, las ik vandaag een berichtje dat hun album Rum Sodomy and the Lash eergisteren 38 jaar geleden verscheen. Ik herinner het me als de dag van gisteren. Ik had ze op de BBC gezien, de dag erna de plaat gekocht en doorgereisd naar Nijmegen waar ik met een stel vrienden van de middelbare school had afgesproken. Het vinyl is dat hele weekend niet meer van de platenspeler afgeweest en tegen het eind van het weekend was hij grijzer dan platen die ik al veel langer had. En nog steeds als we met dat groepje weer eens samenkomen zal de plaat altijd op de een of andere manier weer voorbij komen. Niet dat ik het zelf nou nog zo heel vaak draai, maar dat is wel meer met richtinggevende platen, Never Mind the Bollocks draai ik ook vooral met de kerst.
Maar ik schrok vooral van dat berichtje: het hield namelijk tegelijkertijd in dat ik zelf ook 38 jaar ouder ben. Dat zijn meer jaren dan dat ik toen was.
En dat sloeg net als die plaat in als een bom. Niet als een atoombom. Die viel gisteren 78 jaar geleden.