Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 53

Voorpagina

December - November - Oktober - September -

Augustus - Juli - Juni - Mei -

April - Maart - Februari - Januari

Door de bomen het bos zien

Zonder publiekscampagne had de gemeente Amsterdam een paar borden neergezet, met daarop in nauwelijks gestylde tekst, het verzoek de kerstbomen bij het bord achter te laten.

En moet er anders hemel en aarde bewogen Amsterdammers hun vuil op de juiste manier achter te laten: iedereen zette plots zijn boom keurig onder het bord. Ik zag het op wel vijf plekken: enorme stapels bomen. Een Hagenees zou de lucifers in zijn zak voelen branden.

Soms moet je niet te veel doen om resultaat te bereiken.

Links - You'll Never Walk Alone is zo'n lied dat ze nog decennia op de voetbaltribunes zullen zingen en vandaag overleed de man met wie het voor altijd verbonden is, zoals hij dat was met Liverpool: Gerry Marsden van de Pacemakers, de minder succesvolle evenknie van the Beatles. Nu is het lied echter niet van hem, de eveneens bekende Liverpudlian anthem Ferry Cross the Mersey is dat wel. You'll Never Walk Alone is uit de Rodgers en Hammerstein musical Carousel. Op de plaat gezet werd het voor het eerst door Frank Sinatra, in zijn beginjaren, toen hij nog niet zo klonk als wat Lee Towers probeert na te doen, maar meer als Bing Crosby.

Populairder dan the Beatles

Op de dijk zit een man elke avond op een bankje voor het cafe, misschien zijn stamcafe. Hij heeft zijn eigen huiswijn. Misschien wil hij toch nog wat mensen zien, ik had dat tijdens de strenge quarantaine ook. Dat ik voor op mijn balkon mensen ging kijken: op een gegeven moment kende ik de roosters van iedereen. Sommigen begonnen zelfs al te zwaaien. Het was nog net niet zo dat ze muziekverzoekjes gingen doen.

Dus ik dacht laat ik eens goedenavond tegen die man zeggen, gelukkig nieuwjaar levert in Amsterdam namelijk al op 1 januari iets van bemoei je met je eigen zaken op, laat staan als je het nog later zegt.

Op mijn goedenavond klonk er slechts van ergens ver onder zijn sjaal een verstoord gebrom. Je hebt ze in elke kroeg, zo'n man die liever met rust gelaten wordt. Eentje die nooit wat zegt, maar er altijd is. Als hij sterft vinden ze dan thuis een vleugel en blijkt hij zestien jazz lp's te hebben opgenomen die heel populair in Japan zijn. Populairder dan the Beatles.

De Oostenrijkse Dag

Ze liepen door de stad, het was onwennig, het was Nieuwjaarsdag.

De kerst was al zo anders geweest, zonder die jarenlange steeds herhaalde verplichtingen, de vaste etentjes bij familie, schoonfamilie, de familieruzies die eruit voortvloeiden. Het rituele aansnijden van de kerstkalkoen dat een vooruitblik op de verdeling van de erfenis is.

En nu de oudejaarsavond zonder de vaste ploeg. Dat al jaren de gevorderde leeftijd steeds minder geloofwaardig ontkennend oude jongens krentenbrood gezuip, dat puberale afschieten van vuurwerk. Het braniegedrag na het aftroeven over de hypotheek.

En nu liepen ze door de stad. Voor het eerst sinds dertig jaar geen slachtoffer van de Oostenrijkse dag: het nieuwjaarsconcert uit Wenen, het schansspringen, Sissi. Kater Mikesj op de bank.

Van hem mocht het allemaal best nog een kerst langer duren. Want zodra het over was zou alles weer als altijd zijn en er was geen weg meer om er aan te ontkomen.

'Kom, we lopen nog een rondje.'

Oliebollen

De oliebollenkraam op het plein had nog een neefje en die was vandaag toezichthouder om de toestroom van buurtbewoners die zelf geen bol kant-en-klaar deeg in olie kunnen gooien in goede banen te leiden. Hij had een geel hesje aan met daar achterop groot toezicht oliebollenkraam. Een schort had hij ook aan voor als de toeloop iets te groot zou worden en hij binnen moest bijspringen.

Op zulke momenten moet je dit publiek ook niet toespreken want die halen er meteen hun advocaat bij als ze het al niet zelf zijn of er een halve maand voor gestudeerd hebben.

's Avonds liet iedereen het vuurwerk vrolijk knallen, de zevenklappers kregen de vrije loop. Natuurlijk klappen voor de zorg (zolang je nog twee handjes hebt om mee te klappen), maar hier een dikke vinger opsteken naar de zorg (zolang je nog een dikke vinger hebt om op te steken).

En allemaal met de smoes we hadden het nog over van vorig jaar en het is zonde van het geld het weg te gooien (desondanks is dat nou precies wat je met vuurwerk doet).

En ik weet ook niet of dat nou zo'n goede smoes is: want nu hebben er in diverse huizen dus een heel jaar hele bommen in een plastic zak in de verwarmingskast gelegen (ja je kan het natuurlijk ook niet onder je bed leggen).

Oliebollentoezichthouder waar was je? Er waren hier een aantal oliebollen waarop toezicht gehouden moest worden!

Gelukkig nieuwjaar allemaal. En zonder een bepaald soort medemens zou dat ook best nog eens kunnen lukken.

Liedje voor morgen: de nummer 1 uit Allards jaarlijst.

Tradities

De traditie van oliebollen is mij vreemd. Volgens mij hebben ze die traditie alleen in gebieden waar de Hongerwinter heeft geheerst. Een andere manier om ballen stopverf lekker te vinden is er niet.

Ik at er pas een toen ik achttien was, ergens ver van huis. Ik snapte meteen waarom het bij ons geen traditie was: wij hadden smaak. Wij hadden wafels.

Door een systeem van wafeluitruil, dat voortborduurt op het nieuwjaarswensen, heb ik nu drie soorten die allemaal teruggaan op een in steen gebeiteld recept van de wafelgod Mie H. En net als met elke godsdienst: elke profeet geeft een andere uitleg.

Spiegel

Ik was aanwezig bij een Zoom-optreden van DJ Lulu, die, als ze eens even niks anders te doen zou hebben, mijn nichtje is. Maar gelukkig hebben mensen betere dingen te doen dan familie van mij te zijn.

Tijdens de dj-muziek had ik ook nog een symfonie van Bruckner op staan en dat combineerde wonderwel goed. Ik kon naar mezelf kijken, naar wat ik doe als niemand kijkt. Dat deden ze echter wel.

Toen ik het uitzette (er was een aanzienlijk minder interessante dj begonnen) zette ik de tv aan en zag Connie Palmen, gespeeld door iemand anders. Dus Connie Palmen moet al de hele week naar haar eigen leven kijken met het uiterlijk van iemand anders.

Ze probeert van de wijn af te blijven. Het zal haar moeilijk vallen deze week.

Links - De Best of the White Stripes is uit. Deze staat er ook op, maar dan zonder Kate Moss. Overigens een Burt Bacharach en Hal David nummer, net als deze (ook zonder Kate Moss en in de uitgeklede kortere versie).

Taal voor beginners

Laatst laaide de discussie over geslachtsaanduidingen bij beroepsnamen weer eens op. Van mij mag elk beroep genderneutraal zijn, maar dan ook als Patricia Paay een zanger is, juf Kiet mees Kiet, en koningin Maxima koning Maxima.

Wenn schon, denn schon.

In de dierenwereld noemen we een vrouwelijke leeuw een leeuwin. Maar dat kunnen we alleen omdat dat dier het Charlie's Angels-permanent niet heeft wat haar mannelijke soortgenoot wel heeft. Een vrouwelijke tijger noemen we nooit een tijgerin, maar een tijgervrouwtje (waarom dat -tje?).

En een koe en een kip zijn de normale namen voor een vrouwelijk rund of hoen. En een poes is geen kater, maar we vergissen ons vaak of zeggen bij twijfel kat. Een reu wordt alleen door hondenbezitters gezegd. Vooien, moeren, woerhennen, rekken, motten, kuiters en baggen komen alleen bij verwoede puzzelaars voor of lopen verdwaasd rond in Bommelstrips.

Kikkerin zegt niemand ook al vermeerd het zich in een poeltje als de neten, waarvoor overigens hetzelfde geldt, neten.

'Wat eten we vanavond?' 'Vissin. Van de visboerin.' Het is altijd boerin, maar nooit visboerin. Altijd transgender nooit transgenderin. Lesbienne niet homoin.

Dus het geheel genderneutraal maken is dus wel zo duidelijk. Taalkundig in elk geval.

'Het moet heel verhelderend zijn voor Britten om smaakverlies te hebben door corona: om eindelijk te proeven dat hun eten altijd al naar niks smaakte.'

Populariteit van onderdaan daalt

De koning was afgereisd naar Griekenland en nu was hij niet meer populair. Hoe vaak reisde hij niet naar een dictatuur waar mensen opgesloten worden, doodgeknuppeld, onderdrukt en uitgebuit en deed dat niets met zijn populariteit?

Maar nu was hij op vakantie gegaan terwijl zij niet mochten. Want mensen hebben het gevoel dat ze dingen niet mogen. Niet dat ze dingen beter niet kunnen doen.

Zo kwam de buurvrouw wat vragen. Ze had zo'n hoestje, of ik kon zeggen of dat corona was. En of ze het even voor moest doen. Ik zei, je moet je laten testen, maar dat wilde ze niet want ze wou wel gewoon oud en nieuw vieren.

Of het volk nog populair is wordt nooit gevraagd.

Links - Cait O'Riordan (bekend van the Pogues en haar huwelijk met  Elvis Costello en die me op Twitter volgt) postte dit: Barney McKenna met de laatste keer dat hij een van zijn vaste Dubliners-liederen opnam met de dood op zijn hielen.

Anthony Quinn Warner draaide de eerste Amerikaanse hit van Petula Clark Downtown aan een stuk door voordat hij zijn camper in Downtown Nashville opblies. Slachtoffers maakte hij gelukkig niet, het leek ook niet zijn doel, maar het is een nogal dure manier van zelfmoord plegen. Maar nu zal het wel altijd zijn nummer zijn.

(c) 2000-2021 Dieter Bruls