Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 49

Voorpagina

De oneindigheid begint bij 2

Oneindigheid is vreemd.

Als je 1 plus 1 optelt en dan nog eens en dan zo door kan je eeuwig doorgaan.

Waar de oneindigheid begint weet je niet en toch ook weer wel: de uitkomst van je optelsom kun je door twee delen. De oneindigheid niet.

Er is geen halve oneindigheid.

Het is dus niet meer dan dat je oneindig kunt doortellen maar nooit het resultaat oneindig bereikt.

Bij 1 plus 1 ben je dus eigenlijk al even dichtbij.

Tijd [1]

Pierre Bonnard: Montmartre in de regen | Van Gogh Museum

Het is weer deze tijd van het jaar. Ik sta daarboven en kijk naar de lichtjes.

Tijd [2]

In de NRC stonden vandaag 6 advertenties voor horloges (waarvan 5 paginavullend). In een commerciele bijlage werden nog eens 14 horloges voorgesteld.

Het programma Voor de vorm ging laatst over het horloge. Overigens een van de betere programma's op tv, ook omdat de presentatrice zich heel terughoudend opstelt, niet met haar kennis schermt en oprecht verwonderd lijkt.

Simon Garfield schreef het boek Timekeepers, waarin hij diverse aspecten van tijd behandelt (waaronder het horloge) in de van hem bekende stijl: rijk aan feiten en feitjes. Voldoende voer tot gesprek als u even wat tijd te doden hebt.

Shostakovich voor de supermarkt

Voor de supermarkt stond nu ook een spijtoptantenpapierbak, zo'n ontlezingsmonument. 'Oh hier is ook al een gratis leesbibliotheekje,' zei een man en begon gretig titels op te noemen.

'Sjosteekeevich,' zei hij, 'in zijn muziek hoorde je de machines beuken', en beschreef het verder alsof het Einstuerzende Neubauten was. 'Dat was socialistische muziek van Stalin.' Het was mij duidelijk dat hij qua Shostakovich ergens de klok had horen luiden. Maar een klepel was daar niet aan te pas gekomen.

Toen hij het ook muziek van de nazi's noemde, moest ik hem toch op enige punten bijspijkeren. Alhoewel ik weet dat dat zinloos is. Eenmaal gevormde meningen kunnen niet meer herzien worden. Een boekenrecyclekast zou hier ook geen verbetering inbrengen. Luisteren deed hij niet, hij zal wel weer machines hebben horen beuken.

Binnen in de supermarkt zag ik dat niet alleen ontlezing een probleem is, maar ook ontschrijving: mensen schrijven nog geen boodschappenbriefje meer en staan dientengevolge in tijden dat we allemaal een beetje door moeten lopen zinloos dingen uit schappen te pakken en terug te zetten.

Bij de kassa stond ik dan nog achter een mevrouw die nog steeds dacht dat je kassameisjes met gepast geld blij kunt maken. Ze voerde met bravoure de act van al die muntjes ook - mijn bril niet - wat zei u nou? - beetje door de war - die nieuwe (sic!) muntjes lijken ook allemaal zo op elkaar op. Hoog tijd om al dat kleingeld onder de euro op een anonieme chipkaart te zetten, die je dan ook aan de daklozenkrantverkoper bij de deur kunt geven. Doordat ze het op een dubbeltje na niet redde, kreeg ze op een euro terug.

Toen ik contactloos betaald had kreeg ik van het kassameisje een zakje met munten. 'Chocolademunten voor onze klanten omdat het sinterklaas is.' Ze keek me aan met een blik die verraadde dat ze de vorige klant maar even bewust had overgeslagen. 'Al die muntjes ook.'

Buiten keek ik naar het boek over Shostakovich. Het was weg, zo het er al gelegen had tussen alle verhalen over rijke schuldloos gescheiden doktoren op maagdelijk witte stranden.

Het afgebeelde boek is zeker niet het boek dat buiten de supermarkt zou hebben gelegen. Dit is het boek van Solomon Volkov, volgens sommigen omstreden, maar het geeft een heel helder beeld hoe moeilijk het is werken die onder onderdrukkende systemen zijn gemaakt te interpreteren.

CNN zendt niets van wat Trump zijn meest belangrijke speech ooit noemt: het waren 46 minuten vol leugens en argumenten die geen stand houden (zijn verhaal over statistiek komt echt op het bovenstaande neer). Argumenten die door diverse gerechten zonder veel moeite weerlegd werden. Een dictatuur staat of valt niet met de dictator, maar met de mensen die hem staande houden terwijl ze hem kunnen laten vallen. De Cuomo-broer van CNN legt het waarom nog een keer uit.

En bedenk bij dit alles: elke 30 seconden sterft er een Amerikaan aan Covid19, Trump was in zijn belangrijkste redevoering geen enkele keer met de oplossing bezig (zoals hij dat nog nooit was). Aan het eind van zijn toespraak waren er 92 Amerikanen minder.

I'm a poor lonesome cowboy

Ik vind het allemaal heel mooi als de oma des vaderlands Gerdi Verbeet voorleest uit een voorleesboek over Hannie Schaft. Maar het is allemaal zo'n gepreek voor eigen parochie. Wordt het boek voorgelezen in de buurten waar de ontlezing woekert? In buurten waar haar voorbeeld juist gevolgd zou moeten worden? In probleemwijken als Amsterdam West? Of in de Bijlmer? Wijken waar ontlezing niet speelt omdat er al niet gelezen werd?

Al zou je de figuur van Hannie Schaft zwart maken of een moslima, dan nog niet vrees ik.

Hetzelfde geldt voor de nieuwe Lucky Luke met terecht eindelijk eens een zwarte hoofdfiguur zonder dat het een domme karikatuur is. Zodat jongeren van kleur zich daarmee zouden kunnen identificeren. Alleen...

Nu worden strips - en zeker dit soort lang lopende series - eigenlijk slechts nog door witte mannen van boven de 50 gelezen. Dus mooi, maar iets veranderen doet het niet.

Allemaal Link - Probeer het volgende niet in Nederland, hier krijg je er gedonder mee.

En hiermee krijg je gedonder met de buren en het milieu, maar handig is het wel. En hier krijg je ook gedonder mee.

Of gedonder met ProRail. Maar het kan natuurlijk zijn dat je het niet zo hebt op mensen.

En de bron bij bovenstaand hoofddeksel voor hersenlozen.

Dokter Bibber

Een groot gedeelte van het zorgpersoneel zou zich niet willen inenten. Als je als medewerker bij Mona overal gaat lopen rond tetteren dat je die toetjes niet eet omdat je er wel eens moddervet van zou kunnen worden, krijg je ook een dikke doei op je loonstrook.

Het is de slechtste reclame ooit als de zorg niet wil en dan moeten ze ook maar niet meer gaan klagen dat de werkdruk niet afneemt. Want mensen weten al zoveel zeker: ze zijn niet voldoende getest, hoor je ze, die vaccins. Ooit een wetenschappelijk onderzoek gelezen? Nee en dan niet dat achter op je haarverf.

Maar goed men is allemaal kritische geest tegenwoordig, maximale ontlezing hier maar ze weten alles. En ze zijn zo kritisch dat ze staan te juichen als ze op Black Friday een gratis wisselstroomadapter bij hun product krijgen, want dat is toch zo handig als ze eens in een land zijn waar geen enkelstroom is.

Het is een kortzichtige wereld, met slechts oog voor het individu, we noemen een aanslag met 56 doden niet voorniets een zelfmoordaanslag en daarom kijken we ook niet naar de mensen die beschermd worden doordat jij het vaccin neemt. En de bijwerkingen, die weten we alleen van corona: een van de ergste is een eenzame verstikkingsdood. Zouden ze in de zorg moeten weten.

Hondenweer

Ik liep de stad in. Het was half twaalf in de avond. Alles was donker, niet vreemd, zonder open horeca. Voor toeristen was er dus ook niets te beleven, daarbij het miezerde.

Zo leeg kregen de straten ook wel iets onheilspellends. Slechts een hond gaf reden om op straat te zijn. Bij mensen zonder hond kon je slechts gissen naar de aanleiding om zich nu buiten te bewegen. Maar goed, ik had ook geen hond.

Op het Damrak sprak mij een man aan, of ik een coffeeshop wist die open was. Ik zei hem dat het me leek dat die allemaal dicht waren, hij vroeg nog waarom maar iets in mijn gezicht deed hem inzien dat dat zinloos was.

Het bleek ook allemaal maar de opmaat me een fiets aan te bieden. Hier keek ik nu van op, dat was me in jaren niet overkomen. Ik denk dat de fietsendieven ook hun klandizie niet meer voor het kiezen hebben.

Ik liep verder naar de Dam. Ik heb hem vaak leeg gezien de laatste tijd, nooit zo mooi als nu. Sightseeingtip voor klagende thuisblijvers: wandel eens 's nachts naar de Dam.

Neem uw hond mee, voor zo'n dier ook een historisch uitje. Want bedenk je dat de hond uit de Nachtwacht misschien wel daar ergens zijn merkteken op een hoek achterliet en alle honden deden dat op datzelfde hoekje in de lange eeuwen nadien.

En het miezert niet altijd: soms is het droog.

De strijd met de natuur

Ik moest wat klusjes in huis doen. En klusjes zijn bij mij alle dingen die niet puur geestelijk zijn en/of alles waarbij je twee handen moet gebruiken. Ik moest planten verpotten.

Veel mensen kunnen daar gelukkig van worden, rustig, een staat van zijn die ze als tevreden beschrijven: ik ben dat als ik niks hoef te doen. Men schijnt afleiding in het leven te moeten hebben, iets om handen om de tijd door te komen. Maar volgens mij ligt de zin van het leven echt niet in het voortdurend verpotten van planten.

Het ging meteen fout. De eerste plant, die er toch blakend uitzag viel zodra ik de pot aanraakte in twee stukken uit elkaar. Ik heb geen aanleg voor het in leven houden van dingen. Goudvissen gaan zodra ze mij ontwaren spontaan op hun rug zwemmen boven in de kom, om het nog iets te doen lijken watertrappelen ze nog even. En ik kan u zeggen vissen hebben daar nooit een zwemdiplomavereiste van gemaakt: ooit een schelvis zien watertrappelen? Of met een bordje zwemmen? Ja op een bordje, spartelend in het vet.

Dus deze plant hield na een loepzuiver breukvlak de celdeling ook voor gezien. Ik heb geloof ik nu eenmaal meer aanleg voor god dan voor gelovige.

In mijn geloof was de Hof van Eden overwoekerd en de boom van goed en kwaad omgevallen, de vruchten rottend op de grond. En ik zou het zien en het wel goed vinden.

Ik ging maar koffiezetten. Ook al zo'n strijd tegen alle natuurkundige wetten.

Muziek - Kerstmis valt vroeg dit jaar en de BBC gaat het mooiste kerstlied ooit geschreven Fairytale of New York (Nick Cave een lyrisch hoogtepunt) om een enkel woorden censureren. U mag raden welk.

(c) 2000-2020 Dieter Bruls