Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 27

Aflevering 117

Gewicht: 62,2 (op zondag slaap ik uit, daar wordt je lichter van)

Temperatuur: 36,7 (gister had ik een kriebel in mijn keel)

Niks en dan nog meer niks

Vandaag liepen ze weer allemaal mensen achter de Rattenvanger van Hamelen aan, de zoukdanser die de zoekenden en zij die de weg kwijt zijn leidt.

En dan heb je op de zondag nog die zaterdagkrant waar je niet doorheen kwam en waar je dan als een opgewarmde prak tegen je zin aan door moet. Ik hou niet van oude kranten, of ze moeten heel oud zijn. ik heb ook altijd verzocht om een abonnement (ze proberen je altijd te lokken met die extra dikke zaterdagkrant) zonder dat vakblad voor de kattenbak. De NRC-Next vroeger op zaterdag was precies naar mijn zin: een nieuwskrant zoals alle andere dagen van de week ook.

Verder werd vandaag de Gaasperdammertunnel geopend, ze waren blijkbaar door de namen van slavenhandelaars heen.

Ik liep dan maar eens naar mijn atelier, je kan niet eeuwig thuiswerken. Maar het was er stil en leeg. En het was wennen. Ik tekende wel wat maar zie morgen wel of het wat is.

Het terras onderweg was niet zo vol als iedereen dacht dat het zou worden. Ik zie nog vooral lege horeca.

Alleen de zon kan het jaar nog redden.

De reden waarom ik graag alleen loop op straat is dat ik steeds kleine dingetjes zie die ik wil bekijken en dat is lastig voor iemand anders. Temeer ik op dingen soms pas twintig meter later reageer en dan terug wil. Vanaf toen ik lezen kon las ik alle bordjes met namen (maar daar ben ik mee opgehouden, in de stad). Gelukkig zag ik er geen boodschappen in, zoals sommige mensen dat in nummerborden zien.

In dit geval was het een tekeningetje van een man die groot zou zijn (nee geen god) en die een posse had, dat is een hip woord voor een misjpoge geloof ik.

[tekst verder onder illustratie]

Muziek: uit de bubbel

Ik dacht laat ik eens even uit mijn bubbel barsten: ik draai eens Mozart. Nu zijn die eerste 40 symfonien geen symfonien en iedereen die over dat wonderkind begint: als wonderkind heeft hij alleen infantiele troep geschreven. Een wonder dat die vroege werken toch nog wel eens uitgevoerd worden. Ik denk dat Mozart net als alle anderen maar negen symfonien heeft geschreven. En dan nog irriteren de onnodige riedeltjes me, dat Gebritney Houston (die term gebruikte ik al eens eerder, sorry): toonladdetjes die je noch op een hoger niveau noch de diepte in brengen.

Dus toen heb ik The Fall maar opgezet: Mark E Smith, de wonderbejaarde.

En verder. De Arolsen Archives staan online. De archieven van nazi-slachtoffers, lange tijd waren ze alleen ter plekke in te zien. Later kwam er ook een kopie in New York en een in Yad Vashem.

Aflevering 116

Gewicht: 62,5

Temperatuur: 36,5

In tijden van regen

Het is zo'n regenachtige zaterdagmiddag waarop de mens zich het best een  bodempje whisky permitteert en de Tour gaat kijken. Nu drink ik al jaren niet meer en de Tour dat weten we. Lezend val ik boven mijn boek in slaap. Ik ga maar op bed liggen, niet erin, erop. De schijn - welke? - moet hoog gehouden worden. Waarom?

Nederlanders op de vlucht

Toen ik uren later wakker werd zag ik mensen op TV in de regen in de weer met zeiltjes waar ze onder slapen moesten. Ik dacht aan een nationale ramp, het bleek vakantie in eigen land te zijn.

Ik heb in mijn jeugd een keer gekampeerd. Het werd een zich gestaag ontwikkelende voortslepende ramp. Ons gezin was daar niet geschikt voor en dan waren mijn jongste broertjes nog niet eens geboren.

Daarna werd er met een zekere meewarigheid over familieleden die wel kampeerden gedaan. Het verblijf in een caravan werd door ons altijd omschreven als een John Lanting-toneelstuk met veel klapperende deuren. Kastdeuren in dit geval. 'Mag de bestekla dicht, ik moet een scheet laten.'

Een luxe camping die familie had gehuurd werd door ons steevast de geitenwei genoemd en overdreven dikdoenerij om niks beelden wij nog steeds uit met een ligstoelhouding met de arm boven het hoofd en het met nadruk uitspreken van de naam van die camping.

Ik schreef laatst dat ik dingen niet zo abstract moet beschrijven, maar meer persoonlijk moet maken: in het onderhevige geval kan dat in het kader van de algehele wereldvrede even niet. Laten we het erop houden dat kamperen nog steeds niet aan mij besteed is. En dat het erfelijk is.

Aflevering 115

Gewicht: te kort geslapen

Temperatuur: 36,9

Standbeeld

Een talkshow stelde de vraag voor wie je (in deze coronatijd) een standbeeld zou willen oprichten. Ik weet er maar een: de mens die zich zonder zeuren en morren aan de coronaregels hield ten behoeve van de ander. Die dat volgde wat de wetenschap naar beste eer en geweten op een bepaald moment zeker wist. De burger die er het beste van probeerde te maken. Het monument voor de burger zonder naam.

De basis voor de maatschappij na corona is alweer gelegd

En hoe het na de corona zal zijn? Eerst was er de hoop op verandering, iets met vereend en samen, dat we weer in de wetenschap gingen geloven totdat er dan een zoukdanser kwam met een hoop bedenkelijk geld achter zich en nog meer eigenbelang en er werd weer een nieuwe streep getrokken door de samenleving. En Poetin haalde opgelucht adem.

De standbeelden van de burgers zonder naam zullen snel neergehaald worden.

Waarom we weer gaan reizen

Ooit werd ik uitgenodigd voor een bijeenkomst waar de toekomst van het Van Dale-woordenboek werd besproken. De belangrijkste vraag daar was of men zich een Van Dale-woordenboek zonder papieren versie kon voorstellen. Veel mensen konden dit niet en het meest gehoorde argument was dat je dan niet kon bladeren, gewoon hier en daar wat lezen en dan soms een pareltje van een woord vinden.

Om diezelfde reden kan ik me het puur alleen digitaal lezen en muziek luisteren niet voorstellen. Je kunt niet met je vinger langs de kaften gaan, iets vastpakken, wat bladeren en soms zo tot iets onverwachts komen. Het jezelf verbazen element ontbreekt. Je gaat niet wat zitten scrollen in je e-reader door lijsten met boeken.

'Wat ben je aan het doen?'

'Oh ik scroll wat.' Zeg dat drie keer en je partner wil bij je weg. En terecht.

Alle musea hebben geprobeerd ons met online-belevingen door de corona-tijd heen te helpen, maar we zien dat terecht als een teleurstellend surrogaat (je ziet in een museum nooit dat wasje staan dat je nog op moet hangen).

En daarom zullen we weer gaan reizen. Omdat we aan de foto's van de Acropolis niet voldoende hebben, we willen die berg zelf beklimmen. We willen onszelf aan de wortel van de geschiedenis wanen. Omringd door een buslading Beierse plattelandsvrouwen op gezondheidssandalen.

Buitenaardse wegenwacht

Reizen zit in ons.

De eerste mens bevolkte vanuit Afrika de rest van de wereld, ging zelfs in gammele bootjes de ongewisse zee op (stel de Neanderthalers hadden een PVV opgericht, Eigen specie eerst! Weg met de dobber-homo sapiens die onze dochters willen verkrachten!).

Maar als ander intelligent leven dit niet heeft? Dan wordt de Fermiparadox gewoon beantwoord met: we zien geen buitenaards leven omdat ze allemaal thuisblijven. Zelfs niet eens een ANWB hebben.

Want zoals we zelf zijn, zien we de anderen: zien in alle science-fiction films de buitenaardsen er niet uit alsof ze allemaal unisex fietskleding bij de ledenshop hebben gekocht?

Aflevering 114

Gewicht: 62,8

Temperatuur: 36,8

Gilles

Omdat je op Twitter niet alles meer mag zeggen - aldus mensen die opkomen voor het grondrecht van vrijheid van meningsuiting om daarmee alle andere grondrechten met voeten te kunnen treden - is er nu weer een variant waar wel alles mag. Hoe sneu moet je zijn om in je eigen bubbel van haters zonder enig weerwoord het n-woord te gaan lopen roepen? Zonder tegenspraak moet de lol er toch wel gauw vanaf zijn? Het doet me denken aan Gilles de la Tourette-patienten die in verlaten steegjes heel dwangmatig vieze woorden moeten roepen.

De heer Matze (de directeur van het medium, die vast nog menige antisemitische sneer over zich heen zal krijgen) heeft dit inmiddels ook door: dat het beter voor zijn verdienmodel is als er ook een hoop linkse Antifa's op zijn netwerk mee gaan doen.

Misschien moet hij gaan betalen. De rest krijgt al geld uit Rusland.

Manuel

Ik zou even het Spaanse consulaat bellen om te vragen of iemand uit Oekraine met een werkvisum voor Polen (en daarmee toegang tot de EU) naar Spanje mag reizen. 'Je moet niet iemand zeggen, je moet het persoonlijk maken,' had ze gezegd. En dat klopt, ik vraag dingen vaak heel abstract, persoonlijk maken is beter. 'Zeg maar dat het je zwager is.'

Dus belde ik voor mijn zwager eerst maar eens naar het Spaanse Verkeersbureau en dat was zoals men zich een Spaans Verkeersbureau voorstelt. Tenminste als Manuel er werkt: hij wist niets. Maar hij zou me het telefoonnummer van het consulaat geven: ik hoorde van alles schuiven, opengemaakt worden, lopen, zoeken, nog meer niet nader te benoemen gestommel, praten. Ondertussen had ik het nummer al lang op de site van het consulaat gevonden, hoe slecht opgebouwd die ook was.

Je zou toch denken dat dat nummer vaker gegeven moet worden, zeker als ze vrij basale vragen niet beantwoorden kunnen: schrijf het dan even op een lijstje voor je neus. Maar ja, van Barcelona he.

Manuel II

Ik belde dus het consulaat. Daar kreeg ik het antwoordapparaat dat mij in Spaans en later Spaans uitgesproken Nederlands het adres en het e-mailadres van het consulaat gaf (stond ook op de site onder het telefoonnummer!). Is altijd een heel goed idee een e-mailadres via de telefoon geven (ik verstond iets met mike het bleek later maec te zijn). Na een keuzemenu werd ik doorverbonden naar een lijn die na enige tijd wachten vanzelf doodging. Ik gaf niet op: de vijfde keer had ik met een trucje beet. Op mijn vraag kreeg ik het van deductie getuigende antwoord: ah u spreekt Nederlands. Ik wilde eruit flappen: En u? Maar goed: hij dacht wel dat het kon. Met veel nadruk op dacht. Ik moest maar eens even bij de ambassade in Kiev gaan informeren.

Toen ik haar het antwoord meldde zei ze: als het hier al zo gaat, hoe denk je dat het dan in Oekraine gaat?

Het wordt dus het Scheveningse strand voor mijn zwager.

Wat nu Bodycult is was vroeger cafe Mexico City dat een grote rol speelt in Camus' De Val. Daar ligt het op de Zeedijk, in het echt lag het dus op de Warmoesstraat 91. Bij de Oude Kerk.

Moksi meti

Ik weet het ook niet meer hoe het nou zit. Ik heb inmiddels ook drie codicillen en een donotatie-kaart voor de visclub. Ze komen het maar ophalen, met dat Zorg dat je het goed geregeld hebt. Ik zal er geen codicillentranen om laten.

Aflevering 113

Gewicht: 62,4

Temperatuur: 36,5

De sterkste

Nieuws over corona is er steeds minder. Behalve dat de VS alle medicijn opkoopt. Dat deden ze al eerder bij hydroxychloroquine. De rest van de wereld heeft dan niets maar het is vooral zuur voor al die mensen die het nodig hebben voor de bestrijding van ebola, waarvoor het medicijn bedoeld is. Met een vaccin zal het niet veel anders gaan.

De reclames blijven ondertussen nog wel aanhaken aan corona.

Ik weet nog wat ik dacht op 1 juli 1997, toen Hongkong aan China werd overgedragen: die houden zich nooit die hele 50 jaar aan dat verdrag. Maar het heeft toch nog langer geduurd dan dat ik dacht. China is nu oppermachtig en de eersten die verzet zou moeten aantekenen, de Britten, zijn zwakker dan ooit. Die hebben ernstige binnenlandse problemen en de economie is daar maar een van. Misschien dat er wat gebeurt zodra de Hongkongers die een Brits paspoort hebben en dat zijn er drie miljoen, een enkeltje Blighty nemen. Met covid19 als de 'Kung Flu' in het achterhoofd kun je je al voorstellen hoe de domme Brexiteers gaan reageren, want die stemden niet tegen de EU omdat ze zo'n liefhebber van tea zijn maar omdat ze een hekel aan buitenlanders hebben.

Goed nieuws

Goed nieuws was er ook: Allard Jolles - die al vijftien jaar de Blindedarm Jaarlijst Muziek maakt - kondigde zijn langverwachte nieuwe album aan. Allereerst op Spotify inclusief oud L'Attentat-materiaal., een exemplaar om in je handen te houden komt later door voorintekening of crowdfunding, ik heb natuurlijk al meteen ingetekend. Ik geloof dat er ook nog een mini-woonkamerconcert (kan zelfs met de huidige corona-regels al) aan vast zit ook.

Verdere ontwikkelingen  en wanneer  Uncovered op Spotify staat volgen natuurlijk.

Muziek

Over muziek en corona gesproken. Ik maakte gisteren in een moment van quarantaine verstandsverbijstering mondkapjes voor Tesla, de maagd en haar zuigeling. Toen ik de foto postte kwamen er alleen reacties op de muziek die eronder staat, of dat een Damned 7'inch was en bovengenoemde muzikant had zelfs de L.A.M.F.-dubbel gespot en daar was alleen echt de bovenkant van te zien. Over de mondkapjes geen woord, men vindt dit blijkbaar normaal van mij.

Desondanks was het vandaag voornamelijk Dvorak. Alle symfonien maar weer eens even doorgenomen. Eerder deze week had ik geprobeerd Berlioz te luisteren, het werkte verstorend. Ik moet me aan mijn eigen regels houden: Fransen moeten stokbroden bakken en vaak donque zeggen. Klassieke muziek is iets van de landen van de Duitse en Habsburgse kroon.

Aflevering 112

Gewicht: 62,9

Temperatuur: 36,4

Zwart op wit

Nu is de nieuwslezeres Amber Brandtsen weer zwart. Het ontgaat mij nogal eens dat mensen dat zijn. Zo snapte ik tijdenlang de aanvallen op ex-prinses Meghan niet. Ik dacht dat ze gericht waren tegen het feit dat ze niet Brits was, tot iemand me erop wees dat ze zwart was. Niet dat ik toen de protesten wel begreep.

Ik snap ook niets van die indeling. Iedereen die maar een gedeelte zwart is schijnt zwart te zijn, nooit wit. Ook in het recente Boekenweekgeschenk was dat zo. En op het schoolplein schijnt dat ook de scheiding te zijn, totdat iemand een kritieke ondergrens zwartheid bereikt en dan niet meer aanvaard wordt door de zwarte groep. Wat de witte groep dan doet weet ik niet. Ik vermoed niet dat er sprake is van direct opnemen van de verstotene.

Hoe het ook zij, ik kom niet mee in dat zwart/wit-denken. Amber blijft gewoon Amber voor mij. Zoals iedereen die is die die is.

Gelukkig is er in dit land nog steeds sprake van vrijheid van meningsuiting. Wat die crypto-fascisten van Viruswaanzin ook schreeuwen. Dit soort mensen zie je nooit bij demonstraties tegen onderdrukkende systemen of tegen fascisme in het algemeen. Behalve als het henzelf raakt: dan roepen ze dat de democratie in gevaar is, terwijl ze zelf veelal op partijen stemmen die de democratie verachten. Briefschrijfster Maria Hoet heeft dat prima gezien en ik ben recent ook opgelopen tegen engdenkers die de onzin dat slechts weinig mensen in Nederland aan covid zijn gestorven, verkondigen. Zelf kennen ze natuurlijk nooit iemand die het gehad heeft. Of zeggen dat het ook lang duurde voordat hun longontsteking genezen was. Ik vind dat soort covid19-ontkenning stuitend. Dat is iets als kanker als haaruitval afdoen.

De opmerking die Willem Engel recent maakte, dat hij namens het volk spreekt, maakte mij ook al kwaad. Want ik laat me niet vertegen-woordigen door idioten. Mensen die in een democratie namens de bevolking menen te moeten spreken zijn altijd die die het minst met de democratie op hebben en die niet schijnen te begrijpen dat in een democratie elke gekozen volksvertegenwoordiger namens het volk spreekt en de rest slechts voor zichzelf. Olaf Tempelman verwoordde mijn ergernis in de Volkskrant.

Gisteren schreef ik over de dood van Milton Glaser en hoe vaak zijn I hartje NY-ontwerp was nagemaakt. Vandaag stond zijn In Memoriam in de NRC. En precies op de volgende pagina werd het al gedaan, nu als Noi *hartje* Bergamo. Kijk dan heb je met iets heel simpels iets groots nagelaten.

Aflevering 111

Gewicht: 62,9

Temperatuur: 36,6

Afscheid

Als zelfs Coca Cola zijn activiteiten op Facebook stopt, dan kan je je afvragen wat je er zelf nog doet. Dus kondigde ik aan dat ik er vanavond 00:00 vanaf zou gaan. Facebook heeft zijn algoritmes echter zodanig getraind dat die berichten niet gedeeld worden dus zal het toch met stille trom zijn.

Ik werd dat geburgerzeur ook een beetje zat. Die eeuwig gelukte taarten, die oneindige stromen (klein)kinderen die op hun derde al geslaagd zijn voor hun diploma atoomgeleerde A en B, de verbouwing en herinrichting van de carport, die treurniswekkende kant-en-klare mancaves, het oversluiten van de hypotheek onder de #blijmee!, mensen die in tijden van corona vergaten hun automatische blije vakantiefoto-posten app af te zetten en dus nog steeds cappuccino dronken in Genua #toppertje! terwijl iedereen daar al gecrepeerd was. Het toppunt was toch wel degene die bij het zien van het filmpje van de laatste minuten van George Floyd even moest laten weten dat ze daar vlakbij zo'n leuk authentiek Jamaicaans restaurantje wisten. Want dat is Facebook. Dat en zelf je eigen Stasi zijn.

Ik gebruikte afgelopen zaterdag het I *hartje* NY-logo en dacht aan een eventuele copyrightschending. Dat logo blijkt een van de meest gepikte logo's las ik vandaag in een IM over de vrijdag, voordat ik het logo gebruikte, gestorven ontwerper, Milton Glaser. Ook bekend van de iconische Dylan-hoes met veelgekleurd haar. Ook die werd nog wel eens geplagieerd.

Onbeperkt knuffelen

Vanochtend luisterde ik naar de Hond versus Osterhaus. En die laatste was zacht voor hem, waardoor de Hond er makkelijk mee weg kwam. Indrukwekkend was zijn betoog ook niet. Lachwekkend de luisteraars met samenzweringen.

Maar als je mensen lang genoeg vertelt dat het eten van gepureerde wortels hun kansen op de lotto-hoofdprijs enorm vergroot, kan je rijk worden van gepureerde wortels verkopen. Baat het niet schaadt het niet, zo denken ze.

Mensen willen geloven in iets wat hen goed uitkomt. Daarom doen de godsdiensten die je leven na de dood beloven het ook beter dan die je verwerking tot suikervrije fruitspread beloven (zeg nou eerlijk, hoeveel wereldgodsdiensten kent u die dat op het program hebben staan?). Ook de belofte van reincarnatie als made, heeft nooit veel doden aan de zeik gezet.

Dus belooft de Hond het leven zoals het ooit was, zonder regels, zonder angst: de hemel op aarde! En als je dat belooft heb je volgers.

De rattenvanger en zijn hond

(c) 2000-2020 Dieter Bruls