Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m
|
Bij geen dagelijkse update: klik hier |
voor tekeningen naar dieterbruls.nl |
Week 51 extra
De jaarlijst - Inleiding
2019
is voor mij het niet het uitbundige, overvloedige, overdonderende muziekjaar
geworden dat 2018 was. Desondanks was het niet moeilijk om 10 mooie platen
te selecteren en daar had ik mannen als
Neil Young,
The Raconteurs,
Cheap Gunslingers,
The Scaners,
The Black Keys en
Wild Billy Childish
niet eens bij nodig. In plaats daarvan acts uit Australië (2x),
Nieuw-Zeeland, Frankrijk, Zwitserland en de USA (5x), met bij 6 van de 10
minstens een vrouw. Alle 10 de platen grijpen met gevoel voor stijl terug op
genres uit de jaren ’50, ’60 en ’70 van de vorige eeuw. De nieuwe Franse
supergroep L’Épée, met zangeres Emmanuelle Seigner,
maakt moderne nummers in het Engels en Frans, maar klinkt als een op muziek
gezette New Yorkse vloeistofdia uit 1969. Deze platen hebben ook gemeen dat
ze bijna allemaal in een
of meer nummers op filmische wijze verhalen over mensen aan de zelfkant van
de maatschappij – een positie die sommige artiesten met graagte aannemen uit
stoerdoenerij of geflirt met het zogenaamd romantische leven in de goot,
maar hier in het felle licht van de realiteit wordt bezongen. Charlie Parr
bijvoorbeeld, in Cheap Wine, over de eigenaar van een drankwinkel, die
zichzelf gespiegeld ziet in zijn aan goedkope wijn verslaafde klantenkring.
Er is geen ‘betere’ 
klant’, want de zwervers en de oude vrouwtjes die zijn
zaak bezoeken, bestellen allemaal hetzelfde. Of Rod Melancon, die in
Rehabilitation verhaalt van een poging van de drank af te komen. Een zweterig
kringgesprek in plaats van een fles: makkelijk is het niet. Andere bands
nemen het een stuk minder zwaar, zoals Amyl and
the Sniffers en The Cavemen. Hier ook een hoop gezuip, maar zonder de
langetermijneffecten en steeds met een knipoog. Troostrijk.
Ook veel covers en letterlijke referenties aan andere bands
op deze jaarlijst, alsof we het beste van wat rock & roll te bieden heeft al
gehad hebben. Ik hoorde mooie covers van nummers van Tom Waits, Bruce
Springsteen en Frank Zappa, en in teksten ging het over onder anderen Lou
Reed, The New York Dolls, Tom Petty and the
Heartbreakers en Freddy Fender. Wellicht een voorbode van nieuwe
hoogtijdagen in de gitaarmuziek?
Rock &
roll in 2019 is op basis van deze lijst een krachtige stijloefening in de
beste traditie, gecombineerd met een vooralsnog onvervuld verlangen naar een
tijd waarin er nog rebellen en wereldverbeteraars in de
hitparade stonden,
en in de wetenschap dat de American Dream vooral verliezers heeft gehad en
zal krijgen. Australië en Nieuw Zeeland wijzen ons de weg naar enige
verlichting: vier desondanks wat je vieren kan. Deze kerst wens ik u allen
toe een hoop cheap wine, bijbehorend zelfinzicht en goede gezondheid. Wordt
vervolgd in 2020.
De jaarlijst
1 - Amyl and the Sniffers: Amyl and the Sniffers
Ja, zo moet het klinken, die opwindende jaren ’70 punkrock & roll. Urgent en actueel, alsof ruim 40 jaar na dato de geest weer totaal opgefrist en uitgeslapen uit de fles is. Komt natuurlijk uit Australië. Feest!
2 - Rod Melancon: Pinkville
Soort concept CD over een Vietnamveteraan met PTSS. Melancon vertelt erover uit de tweede hand, maar weet er op alle fronten een indringend portret van te maken. En er is plaats voor odes aan Freddy Fender en Tom Petty.
3 - L’Épée: Diabolique
Spannende psychedelica in Velvet Underground stijl, compleet met odes aan Lou Reed en Alan Vega’s Suicide. Logisch en spannend vervolg op Shadow People van The Limiñanas.
4 - The Jackets: Queen of the Pill
Psychedelische, fuzzy garagepunk uit Zwitserland, waar al jaren een lekkere freaky scene op Voodoo Rhythm Records de meest weirde Americana op de luisteraar loslaat. Alsof The Cramps en The Fuzztones in zombiegedaante in Bern zijn gereïncarneerd.
5 - The Beasts: Still Here
Van Beasts of Bourbon naar Beasts, nog steeds uit Australië. Still Here heet de plaat, maar niet alle groepsleden hebben 2019 gehaald. Mooi eerbetoon van zij die achterbleven aan zij die niet meer onder ons zijn. En ja, in het ziekenhuis zijn de drugs van topkwaliteit.
6 - Charlie Parr: Charlie Parr
Veel van deze nummers staan al op eerdere platen, maar Parr heeft ze opnieuw gespeeld en opgenomen, en terecht zo blijkt. Want na een ongelofelijk raak optreden in Bitterzoet in Amsterdam is wel duidelijk dat hij ieder jaar weer beter wordt. Wat een held.
7 - The Cavemen: Night By Night
Feestplaat uit Nieuw-Zeeland. Lekkere rammelende sound, waar ik nog steeds geen genoeg van krijg. Ook hier is de tweede helft van de jaren ’70 het uitgangspunt, en gaan de teksten op vrolijke wijze in op de ongelofelijk zware problemen die het tienerleven met zich meebrengt: wordt het zoenen of niet?
8 - Starcrawler: Devour You
De tweede plaat: altijd spannend of het niveau van het debuut van vorig jaar wordt gehaald. Dat is zo. Het groepsgeluid is gevarieerder geworden, de overhemdjes bonter en zangeres Arrow de Wilde nog net zo over de top. Nu al benieuwd of dit recept, zeker wat betreft imago, ook een derde plaat blijft boeien.
9 - Kim Lenz: Slowly Speeding
Mooie spookmuziek op een zeer consistente, stijlvaste en gloedvol klinkende CD. Minder klassieke rockabilly, en dat komt vooral omdat de gitaren uit de mist lijken op te komen, waardoor het schuifelend spannend blijft.
10 - The Minks: Light & Sweet
Vrolijke uptempo garagerock, soms poppy, soms bluesy, maar altijd trefzeker. Ze klinken bij vlagen als een rustige zusje van de New York Dolls, maar dan met een echte vrouw op zang.
De lijst van vorig jaar vind je hier.
(c) 2000-2019 Dieter Bruls