Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 26

Aflevering 110

Gewicht: 62,4

Temperatuur: 36,5

Poste restante

Ik was te laat voor de postlichting. Dus dacht ik, ik ga naar het hoofdpostkantoor. Maar terwijl ik al onderweg was vroeg ik me, heeft Amsterdam nog wel een hoofdpostkantoor? We hadden er ooit een, een mooi, dat werd een slechtlopend winkelcentrum. Wie daar een winkel begint gaat failliet. Het postkantoor verhuisde naar de Singel en daar zit nu een sportschool. En nu? Er schoot me niets te binnen.

Dus ging ik naar de brievenbussen voor het Centraal station, die kenden vroeger ook meerdere lichtingen. Iemand had ze bij een verbouwing echter weggehaald en vergeten terug te zetten. Nu groeit er in Amsterdam inmiddels al een generatie kinderen op wiens ouders ook nooit het station zonder bouwschuttingen hebben gezien. Dus wanneer die brievenbussen zijn verdwenen?

Het hoofdpostkantoor in Belgrado

En wanneer is in alle stilte het idee van een hoofdpostkantoor begraven? In andere steden waar ik kom zijn het trotse gebouwen, altijd druk, een bron van leven. Ik bezoek ze altijd, ook al weet ik dat dat niet de meest efficiente manier van mijn kaarten posten is. Ik ga er graag even zitten aan een van de schrijftafels om alles te bekijken: het afhandelen van de post, de oudjes die voor hun pensioen komen, de gewichtigheid waarmee een pakket voor ver wordt overhandigd, het stempelen, het plakken van zegels.

Als Duitsland een stad op de Fransen nam, in Elzas Lotharingen bijvoorbeeld, neem Metz (zie foto), was een niet overzienbaar postkantoor altijd het eerste dat er kwam. Dat en een gerechtsgebouw, een station kostte meer tijd. Een postdirecteur behoorde direct tot de plaatselijke notabelen.

De Tweede Wereldoorlog begon met de gevechten rond het Poolse Postkantoor in de vrije stad Danzig, zoals dat ook in Die Blechtrommel van Grass beschreven wordt: Jan Bronski de Kasjoebische, vermoedelijke vader van Oskar, valt daar. Niet de meidagen van 40, maar daar in een postkantoor.

Ik vermoed niet dat als de Noord Koreanen hier morgen binnenvallen de eerste gang naar het Pakketpunt van PostNl zal zijn.

De kleur van deze brievenbus heb ik zelf wat opgerood.

Dus toen moest ik nog een brievenbus vinden. In normaal denkende landen zijn die of rood of bij hoge uitzondering geel. Bij ons hebben ze de kleur van een vuilniscontainer en hing er vroeger tegenover mijn huis een, toen werd het het eind van de straat en nu hangt ie bij het bejaardentehuis. Alsof ze een weg voor me aan het uitstippelen zijn. Ik wil niet alleen de NS terug als staatsbedrijf (met eigen spoor!) en overal een station met restauratie met behoorlijk eten. Ik wil ook de post terug en dan als PTT (ja inclusief een volledig opgetuigde afdeling voor Telegrammen met een door mij te ontwerpen logo met een posthoorn met vleugeltjes, en door de straten rennende telegrambestellers met van die Hermes-schoentjes aan).

Muziek

Weinig vandaag. Ik had wel afgesproken met iemand uit Amsterdam Zuidoost en iemand uit Leipzig om samen te kijken naar de livestream van het afscheidsconcert van de achteraf terecht tot Ridder geslagen Marc Albrecht met het Nederlands Philharmonisch in het Concertgebouw. Ik was helaas wat laat en het programma verliep vlot (geen pauze!) maar het hoofddeel kon ik wel meemaken, een uiterst spritzig uitgevoerde Schumann IV. Ik was er blij mee, weer eens aandacht voor de toch een beetje vergeten en ondergewaardeerde Robert Schumann. Te vroeg gestorven helaas, maar hij had daar zelf ook de hand in.

Voorstel

Zullen we een volgende keer bij mooi weer met heel veel mensen met voldoende afstand met tablets op het Museumplein gaan zitten? Zodat het buiten het gebouw doorgalmt en het toch een beetje meer samen luisteren wordt?

Concert valt terug te kijken via de Facebookpagina van het Nederlands Philharmonisch Orkest.

Morgen (maandag): 11.00 BNR-nieuwsradio debat Osterhaus - De Hond over de aluhoedjes-spinsels van de Viruswaanzinnige opiniepeiler.

Daarna wil ik ook nooit meer iets van die man horen: eerst iemand zonder het hard te kunnen maken van moord beschuldigen en nu dit weer. Idioot dat we zijn peilingen nog serieus nemen.

Aflevering 109

Gewicht: 62,4

Temperatuur: 37,4

Klein leed

Klein leed: mijn koffie van de grenswinkel is al een tijd op. Ik koop bij die precies op de Nederlands Duitse grens gelegen zaak steeds de lekkerste Duitse en Zwitserse koffie tegen bodemprijzen.

Maar nu raakt ook mijn laatste pakje in Belgrado gekochte Servische kleikoffie op: ik gebruik er maar een theelepeltje van om aan al die verfijndheid van goede koffie een twist van bocht te geven. En je hebt hier in de buurt allerlei koffiespecialisten, maar die zullen je de winkel uitgooien als je om zoiets komt. Wie had ook ooit kunnen denken dat die quarantaine meer dan honderd dagen zou gaan duren.

Zonder internet hadden we het niet gered, niet alleen het thuiswerken maar ook het thuiswinkelen. Echter juist de heel gewone dingen kan je niet via internet bestellen. Kladblokken bijvoorbeeld met van dat wegwerp papier dat vergeeld. Nee, je krijgt alleen dingen met lijntjes. Waarom? Lijntjes zijn toch hulpmiddelen voor kinderen die leren schrijven? Als ik een sollicitatiecommissie zou leiden, zou ik handgeschreven brieven eisen. En iedereen die op gelinieerd papier zou schrijven, direct terzijde leggen. Zoals je vroeger bij een ministerie niet werd aangenomen als je je brief naar Den Haag stuurde en niet naar 's-Gravenhage. Als je op kladblokpapier schreef werd je overigens ook niet aangenomen.

Ik zal uiteindelijk toch weer naar buiten moeten. Voor kleikoffie en klapapier.

Klein plezier

En reizen. De laatste tijd begin ik iets voor New York te voelen. Vanwege de mensen. Allereerst door een musical, wat absoluut niet mijn muziek is (maar je moet verder kijken dan je comfort zone, gelukkig werd het in een bibliotheek opgenomen). Ik werd echt heel blij van alle verschillende mensen, alle culturele achtergronden (of is het er gewoon een: New York?) die met elkaar samen bezig waren.

Dat gaf een goed gevoel tov al die mensen die alleen maar klagen dat de anderen (welke anderen?) anders zijn. Ik zie geen anderen. Ik zie ook niet zo heel veel verschil tussen een boomkikker en een inwoner van een buitenwijk van Helmond, maar misschien is dat een te gemakkelijke vergelijking. Ik bedoel: uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde. Afgezien dan van het feit dat een boomkikker zover ik weet geen Opel Manta wil rijden.

Let bij die musical vooral even op die ene zangeres met gouden rokje die de hoofdrol heeft: die kan zingen en heeft het niet nodig dit te onderstrepen met allerlei uithaal van noten en krulletjes en meer Whitney Houstonbombarderie zoals Nederlandse zangeressen zo vaak en overbodig doen. Over het laatste nummer was een controverse omdat het over het bouwen van een muur om een land ging. De tekst pint het zelf bouwen van een gevangenis voor je vrijheid wel vast.

Maar goed, u zult zeggen een musical is geen maatstaf. Die zijn geoefend in blij kijken. Klopt. Maar Meet the Meetles en die spelen onder in een underground station. En wat ik hier zo leuk aan vind is dat het allemaal zo ongelikt is: een beetje shabby zelfs. En de mensen zien er niet zo opgedirkt uit als hier. Eigenlijk net de jaren 70. U zult weer wel wat zeggen, van ja maar dat is de metro en mensen die met de metro reizen staan aan de onderkant van de samenleving, maar er zijn ook filmpjes waarin kantoortypetjes de dansvloer op gaan of getrokken worden.

Maar zolang Trump in Washington zit, ga ik niet naar New York. Helaas zit hij als hij niet meer in Washington zit, in New York maar dan gaat hij maar een weekje golfen of gaat hij maar eens in quarantaine. En twitteren over zijn koffie.

Tot besluit: Voor de Nick Cave-liefhebbers: Bad Seed Teevee in het kader van #StayHome sinds het begin van de quarantaine diverse opnames van concerten, interviews etc 24/7.

Aflevering 108

Gewicht: 62,8

Temperatuur: 36,8 - geen symptomen

Het ontstaan?

Eigenlijk doen we in de ochtend vreemde dingen: we ontwaken. We maken ons dus blijkbaar vrij van het waken. Daarna gaan we ontbijten: we houden op met bijten, we gaan happen. De rest van de dag ontzien we ons niet. We verlossen ons niet van de aanblik van alles. Dat doen we pas aan het eind, als we ontslapen omdat we bijvoorbeeld niet weken voor een betonblok op onze weg die we ontweken hadden moeten hebben.

Alleen een domme mening is voor altijd

Wetenschappers veranderen steeds van mening, hoor ik de laatste tijd vaak. Juist, dat heet voortschrijdend inzicht. Een wetenschapper weet namelijk maar heel weinig zeker. Alleen domme mensen blijven heel hun leven hetzelfde roepen: bij voorbeeld dat de Rijn bij Lobith ons land binnen komt (de Rijn is al lang anders gaan stromen en jij blijft je voorgestanste hersenril volgen)*.

Voor wie het niet snapt en wie meer Duits spreekt dan een voetbaltrainer wordt hoe wetenschap werkt hier nog een keer helemaal uitgelegd door mijn Wissenschaftlerin des Vertrauens (en vergelijk dat wetenschappelijk CV met dat van die parvenu Willem Engel). Also nimmt euch ein Tee, Freunde der Sonne!

De val

Even stond ik op het punt op te geven, maar het was het uiteindelijk toch waard, het uitlezen van De Val van Albert Camus. Eerlijk gezegd vermoed ik dat iedereen die Jean-Baptiste Clamence tegen was gekomen in de zeeliedenkroeg Mexico City op de Zeedijk in Amsterdam na een ontmoeting met de man die Zeedijk daarna zorgvuldig gemeden zou hebben.

De bar Mexico City heeft trouwens echt bestaan. Van Mierlo kwam er nog wel eens.

De gewezen advocaat Clamence sleept je mee van zin naar zin en elke zin vindt zijn conclusie in de volgende en langzaam wordt alles zo doordrenkt van betekenis dat het betekenisloos wordt. Hoe langer hij praat hoe minder hij zegt. En Camus rommelt net als in De Pest met het tijdsverloop.

Grote verwachtingen

Ook in Grote Verwachtingen van Geert Mak stond ik op het punt pagina's over te gaan slaan. Ik sla bijvoorbeeld altijd de economiepagina's in de krant over. Ik weet dat iedereen me weer een enorme snob vindt als ik zeg dat over economie lezen ordinair is, dus zeg ik dat niet maar weet u het wel. Als je bij Mak eindelijk door de kredietcrisis heen bent verval je bijna zonder op adem te komen in de Euro-crisis. En hier maakt Mak een fout die bij boeken over oorlogen ook wel eens gemaakt wordt: elke veldslag wordt tot in detail beschreven maar het menselijk verhaal ontbreekt. Ik mis de kleurrijke verhalen die voorganger In Europa tot het succes maakten dat het was.

Maar goed: het is moeilijk afstand te nemen tot recente geschiedenis en misschien stappen er ook niet zoveel mensen meer in vogelpakken van de Eifeltoren af.

Maar ik heb het nog niet helemaal uit en ben inmiddels ook in De Corona Kronieken van de energyrepen kleptomaan Daan Heerma van Voss begonnen (opbrengst komt geheel ten goede van de boekhandel!). En tot nu toe ben ik positief.

Die vervloekte vorsten van Esterhazy

Vanochtend weer even geworsteld met de Missa Solemnis van Beethoven. Het enige Beethoven werk waar ik meestal na een half uur gillend gek van wordt. En ik kan ook wel uitleggen hoe dat komt, het heeft alles met de ontstaansgeschiedenis van dat werk te maken. Om dan niet helemaal te verzaken draai ik daarna zijn kleine mis, waar de bron van alle kwaad ligt. Dankzij die verdomde Esterhazy's uit Eisenstadt natuurlijk weer, dezelfde vorsten die Haydn van een tweede hoofd voorzagen. Maar dat zal ik u nog wel eens allemaal vertellen.

Voor de rest enige Beethoven symfonieen: ik ben nog altijd bezig met het vergelijken van de Sachsische Staatskapelle met het Gewandhausorchester. Mahler's Klagende Lied en strijkkwartetten 3, 7 en 9 van Shostakovich (de achterburen hadden weer eens bezit genomen van de binnentuin en het klonk er naar een kermisterrein en ik weet dat Shostakovich dan helpt: daar krijgen ze de zenuwen van). Nu onweert het, dus Brahms Deutsches Requiem met de gemiste Jessye Norman. In dit verband Brahms was bekend met het werk van Kant en u weet het: de Duitse kranten schrijven niet over Coen maar over Kant.

Tip voor het tuinfeest

Voor de zonnige uurtjes was er (en ik weet niet of u ook goede cd's op dat Spotify van u kunt luisteren) de verzameling That Cat Was Clean! (The Mod side of Jazz) en Walk on the Wild Side (The Jazz Side of Mod).

Tot morgen, als de donder en bliksem ons heel laten!

*] Spijk wordt vaak als antwoord gegeven, maar daar loopt de Rijn langs Nederland om vervolgens na ook Tolkamer gepasseerd te zijn bij Millingen pas Nederland in te stromen. Bij Lobith kun je de vroegere bedding van de Rijn nu mooi bewandelen.

Aflevering 107

Gewicht: 62,5 (een wetenschappelijk onderbouwde schatting)

Temperatuur: 36,0

Het leven is vooral gedoe

Omdat ik al vroeg op moest had ik alle tijd me uitgebreid te ergeren aan al het dagelijkse dat last is. Was het niet de filosoof Gudde* die zei dat het leven vooral gedoe is? Dat klopt: het grootste gedeelte van de tijd ben je in gevecht met de wetten van Newton. Die zwaartekracht die het net even niet doet als ie dat wel zou moeten en zich dan op het foute moment bezint (flessen met stroperige inhoud zijn hier een goed voorbeeld van).

Maar er was goed nieuws: de Segway wordt uit productie genomen, u weet wel die domme elektrische leunstep met dito helm. Mijn grootste bezwaar is altijd dat Segway-gezicht dat je erbij schijnt te horen moeten trekken: geconcentreerd paren aan nonchalant en gemeend excentriek en angst voor vallen strijden om voorrang. In combinatie met die helm die niets anders dan noodlottig ongeluk uitstraalt een verplichte toneelschooloefening: kijk alsof je Segway rijdt!

Het zegt genoeg over de Segway dat de Chinezen hem nooit hebben nagebouwd. Als zij dat niet doen: koop het dan niet. Dan is het oorspronkelijke product fake.

Omdat ik bezoek kreeg van een verwarmingsmonteur deed ik de afwas. Niet dat zulke mensen daar voor komen, maar Nederland door de ogen van verwarmingsmonteurs moet een opgeruimd land zijn. Om die reden vertrouw ik vox populi-gesprekken op straat nooit.

Afwasgedachte: van alles wat in de jaren 70 nieuw was kreeg je kanker, behalve met de auto naar de sigarettenautomaat rijden. Maar dat deden ze dan ook al jaren.

Veel van die gedachtes zijn blijven hangen. Er zijn nog steeds mensen die gaan gillen als je met een afwasborstel maar in de buurt van een tefal-pan komt. Want dan krijg je krassen en dus kanker.

Voor de rest weten ze je te vertellen dat die pannen uit de ruimtevaart stammen (hetgeen de grootste builenschijt is): het zou als hittewerende scherm voor terugkerende space-capsules hebben gediend. En dan zou het niet tegen een borstel kunnen als het bedoeld is voor een situatie waar een simpel stofdeeltje een veel grotere kracht heeft dan jij ooit op een afwasborstel kunt uitoefenen. Die krassen krijg je er echt alleen in met een schroevendraaier - hard poken! - en vervolgens zal je er nog geen kanker van oplopen. Hooguit zal je biefstuk op die plek wat eerder aanbakken. Daar krijg je overigens wel kanker van, biefstukken.

[tekst loopt door]

Telkens als er bij mij een verwarmingsmonteur moet komen denk ik het zou toch wel eens van deze tijd zijn als dat een vrouw is. Vandaag stond er een in een auto voor de deur. Ze kwam echter niet voor mij maar voor een van de buren: zelfde bedrijf, zelfde trap, twee dezelfde ketels, twee autootjes rijden. Voor ketels met een heel groen energielabel.

Ik kon dus nog even op en neer naar de boekhandel waar ik naast mijn aankoop het Propria Cures Zomernummer gratis meenam. Het schijnt dat er mensen zijn die voor dat blad betalen, ik heb het sinds mijn studententijd nog nooit gedaan: maar zij vermaken zich nog steeds uitermate met henzelf (nomen est omen).

Toen ik thuis kwam kwam de monteur. Ook een vrouw, maar een andere. Er is dus toch vooruitgang.

Als aanvulling op de piskijkers van gisteren had de Volkskrant vandaag een profiel van de charlatan Willem Engel.

*] Correctie: Rene Gude, helaas overleden filosoof en Denker des Vaderlands, precieze citaat: 'Het leven is vooral een gedoetje.'

Aflevering 106

Gewicht: 62,2 (wat nou coronakilo's: dat zijn er vier af sinds het begin van de quarantaine).

Temperatuur: 36,4

Piskijker de Hond en consorten

[Nav de recente uitlatingen van het zelfbenoemde alternatieve RIVM Maurice de Hond, Willem Engel (Viruswaanzin) en Pierre Capel, in de media w.o. interviews op Cafe Weltschmerz. De interviews zijn op genoemde platform te vinden.]

'Maar Maurice de Hond heeft toch gestudeerd op cijfers?' Alleen ik wil de statistiek wel eens zien hoe vaak hij ernaast zat. En hij is geen viroloog: als je zware suikerziekte hebt ga je ook niet naar Dr Oetker omdat hij dokter is.

Moest die de Hond overigens niet nog een moord oplossen want daar had onze mini-Peter R toch ook al verstand van?

Goed zo'n emeritus hoogleraar Pierre Capel heeft wel iets over virussen gestudeerd. Maar emeritus hoogleraar is vergelijkbaar met een generaal buiten dienst als het echt op schietkracht aankomt. Daarbij, hij is experimenteel immunoloog en dat is iets als experimenteel raketgeleerde: als ik acht fruitkisten in mijn tuin opstapel en zeg dat ik daarmee naar Mars ga vliegen ben ik ook experimenteel raketgeleerde.

En Willem Engel (die er overigens uitziet alsof hij uit Ancient Aliens is ontsnapt) van Viruswaanzin is een gesjeesde wetenschapper die nu een dansschool heeft en een leven in de kwakzalverij probeert op te bouwen.

En dan dat gezeur dat er niet naar hun geluisterd wordt: dat doen de media-programma's veel te veel. En als je zegt dat je genegeerd wordt door de wetenschap, dat zeggen alle Flat Earthers en handopleggers ook: dat komt omdat ze de wetenschappelijke weg niet bewandelen. En dat is een onderbouwd artikel aanleveren bij een peer reviewed wetenschappelijk tijdschrift. Als dat aan de criteria voldoet wordt het gepubliceerd en ontstaat vanzelf de discussie. Maar dat doen ze niet, omdat ze zelf ook wel zullen vermoeden dat hun gefabuleer niet aan de wetenschappelijke normen voldoet. Bij samenzweringsclubje (met de creme de la creme van de Nederlandse pseudo-denkers) Cafe Weltschmerz onder een schemerlamp gaan zitten is niet voldoende. Tot nu toe zijn de enige reviews die voornoemde stelletje wichelroedelopers krijgen op FollowTheMoney.nl en skepsis.nl.

Iedereen die hier achteraan wandelt is slechts drie stappen weg van een platte aarde. Val niet over de rand!

Aflevering 105

Gewicht: 62,6

Temperatuur: 36,6

Twijfel zaaien, verdeeldheid oogsten

Een van de mooiste eigenschappen van de mens is voortschrijdend inzicht en daarvoor uitkomen. Zo zag ik gisteren van Agt aan wie ik vroeger toen hij aan de macht was een grondige hekel had. Dat is met de jaren minder geworden en dat ligt vooral aan hem. Gisteren liet hij doorschemeren het helemaal gehad te hebben met het huidige CDA en tegenwoordig zelfs omdat het CDA zijn partij niet meer was, Groen Links te stemmen.

Minder geestelijk flexibele mensen kunnen moeilijk met voortschrijdend inzicht omgaan. Gaat het om veranderende regels of inzichten concluderen ze dat ze belazerd zijn. En niet zelden zelfs dat dus al het andere ook wel niet zal kloppen.

Gaat het om mensen vinden ze het hypocriet of verraad. Vertrouwen doen ze het ook niet.

De mensen die gisteren op het Malieveld stonden twijfelden over de regels. Vaak omdat er inzichten veranderd zijn. Ik kan me daar weinig bij voorstellen: twijfelen over iets en dan gaan demonstreren. Het lijkt me dat je die stap pas zet als je iets zeker weet. Ik denk niet dat er bij de grote demonstraties tegen kruisraketten mensen liepen die twijfelden aan die raketten. Of dat je meeloopt met een demonstratie van Black Lives Matter en je twijfelt nog over racisme.

Ik vind het een gele hesjes variant, die club van gisteren, Viruswaanzin. Mensen die eerst de hele dag in oranje veiligheidsvestjes rondliepen, maar nu demonstreren over een beveiligend kledingstuk als een mondkapje. Zodra ze bij Rutte ontvangen worden zal er wel vast een vrouw zijn die al bellend ostentatief een hand wil geven.

Iets waar we niet aan te lijken twijfelen is dat Trump de aanstaande verkiezingen gaat verliezen en we baseren ons daarbij op de peilingen. Maar dat deden we vorige keer ook. We vergeten daarbij dat wij meer weten over alle schandalen dan de gemiddelde Amerikaanse kiezer. Wij zien meer CNN dan Trumps achterban.

Aflevering 104

Gewicht: 62,6

Temperatuur: 36,6

Dus ging ik maar fietsen

Ik had hele plannen voor vandaag. Een verslag van een discussie met iemand die voor een kwakzalver uit die club van Viruswaanzin is gevallen. En dat vind ik de ergste mensen bij dat soort demonstraties als gisteren. Van voetbalhooligans hoef ik geen verstandelijke vermogens te verwachten. Van die vrij zwevende wandelaars verwacht ik ze, ik weet, mijn fout.

Ik zag wel een geruststellend beeld van de demonstratie: een Surinaamse (?) mevrouw die zonder angst met een gezicht van ik moet daar even zijn gewoon tussen de een charge uitvoerende ME door loopt. Er is dus nog hoop voor dit land: misschien zijn we toch iets minder erg dan Amerika.

Morgen eventueel meer hierover. Ook over boekenlijsten. En de Canon.

Ik ging zoekend naar 'zingeving' maar wat fietsen.

In de parken zag ik mensen buiten bezig, samen, met groepsactiviteiten. Zoals hier in het Westerpark waar men de tango (?) aan het dansen was. Misschien is dat een positief iets van de pandemie dat mensen samen de buitenruimte gaan gebruiken. Niet alleen voor dit soort activiteiten maar ook - wat ik natuurlijk heel veel zag toen de horeca nog dicht was - om samen iets te drinken. De cafes hebben het moeilijk, het zal moeilijk blijven: we gaan mediterraan leven.

De binnenstad was rustig. De Amstel stroomde braaf door zoals hij al jaren doet (alhoewel ze hem soms de andere kant op laten stromen). Af en toe hoorde ik Engels en Duits, wat me geruststelde. Want de toeristen moeten komen, iets minder, maar niet wegblijven. Dat hoort bij een stad, dat is al zolang als de Amstel zo.

En in Artis werd er de talkshow van Beau opgenomen en er zaten precies dezelfde mensen die ook altijd bij Op1 zitten (maar dat is in het Westerpark): Cora van Nieuwenhuizen, Saskia Belleman, Albert Verlinde, Wolter Kroes en Martijn Koning.

Eigenlijk is het gewoon een grote voortkabbelende BN'er soap.

(c) 2000-2020 Dieter Bruls