Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 36

Deze week

Aflevering 180

Gewicht: 60,7

Temperatuur: 36,6

Soms mis ik die dagen van het begin van de corona, de straten waren stil, het leven lag stil, mijn quarantaine was nog een echte quarantaine. Alles wat ik nodig had werd gebracht en de dagen waren overzichtelijk. Er waren nog van die typische corona-boeken die iedereen opeens ging lezen. De Pest van Camus, Giordano, De Corona Kronieken van Heerma van Voss. In de kranten las ik elk artikel over corona, nu selecteer ik. Er waren desondanks dat iedereen binnen zat gezamenlijke activiteiten, de verbondenheid was groot.

En nu? Nu hebben mensen irritaties. Zijn beledigd als je afstand neemt omdat ze dat persoonlijk opvatten. Ik deed een stap achteruit toen iemand te dicht bij kwam en toen die een tweede keer achter me langs moest begon hij opzettelijk te hoesten. Je kon horen dat het geen echte hoest was. Er zijn er die je het tien keer kunt zeggen, ze leren niks. Mensen die heel veel broers op straat tegen komen en ze allemaal met tijdrovende handdrukken moeten begroeten. U kent ze wel, skaters en andere rijmende betweters.

Als er een tweede golf komt dan worden die straten nooit meer zo leeg. De lijken moeten al op de straathoeken liggen willen ze nog binnen blijven.

Volgende week is het 11 september. De dag dat Amerika een grote slag werd toegebracht, die is echter stukken kleiner dan de slag die Trump het land heeft toegebracht. Waren de Twin Towers het nieuwe Pearl Harbour, de Trump Towers zijn het nieuwe Vietnam. En ik denk dat als je de doden van Vietnam, Pearl Harbour en de Twin Towers bij elkaar optelt* de Trump Towers er meer op hun geweten hebben. Maar Trump zit daar niet mee: die heeft geen geweten.

En ik vrees steeds meer dat de verkiezingen in Amerika danig verstoord gaan worden en dat Trump daar reden inziet om nog harder te roepen 'It was rigged, it was rigged!' en dat de overdracht met vreselijk veel geweld zal plaatsvinden. In het rijtje dat ik noemde past nog een nieuwe Burgeroorlog.

De Koude Burgeroorlog is al lang begonnen.

Foto: brand in de Trump Tower NYC in januari 2018.

*| National Geographic heeft verouderde cijfers waarmee ik in elk geval de Vietnam Oorlog kan onderbouwen.  Artikel US coronavirus deaths now surpass fatalities in the Vietnam War van 28 april 2020 (sorry, link is niet mogelijk). De cijfers van 9/11 staan er ook.

Het aantal doden van Pearl Harbor (Bron: Wikipedia) was 2403. Het aantal coronaslachtoffers staat per vandaag op 188.000.

Lijstjes: boeken grafische vormgeving | 2 |

Geen boek voor de salontafel, daar is het te klein voor, Graphic 500 designs that matter. Maar de kenner van grafisch ontwerp hoeft het niet heel groot te hebben, een goed oog bestudeert het ontwerp, het hoeft niet ter grote van de muur.

Als er een boek is dat ik iedereen wil aanraden, dan dit wel. De samenstelling maakt het boek tot een kunstwerkje op zich. Vooral de beeldrijm die door het hele boek wordt toegepast is verrassend. Er worden werken uit diverse periodes naast elkaar gezet, wat tot een heel andere vorm van kijken brengt. Ik heb stille hoop dat Phaidon ooit - net als The Beatles - de rode verzamelaar laat volgen door een blauwe. In dit boek kijk ik dagelijks en omdat het niet zo'n groot zwaar boek is kan dat ook. De prijs is ook leuk.

Twee pagina's uit het hieronder besproken boek.

Een andere manier om heel veel stijlen te presenteren is een thema kiezen. Dat is gedaan in het boek Presenting Shakespeare. 1100 Shakespeare posters wereldwijd, door alle tijden, in alle stijlen verzameld. Je ziet steeds een thema - een toneelstuk - op verschillende wijzen verbeeld: identieke elementen benadrukken juist de verschillen. De kronen, de zwaarden, de torens, al die grootberijmde soaps.

Nog een wijze om een verrassende kijk te krijgen is een boek uit een ver land kopen. Die hebben nogal eens een eigen insteek. Dit Japanse miniboekje Posters of Czech, Poland and Hungary is een prima verzameling van de grote posterlanden uit Midden Europa. Omdat ze, onder het socialisme, aan heel veel beperkende regels zaten en ook later met de computer voor vormgeving waren, zochten ze andere oplossingen, meestal geworteld in oud handwerk.

En ik zie dat de uitgever meer heeft, dus binnenkort maar eens naar een winkel waar ze Japanse boeken verkopen. Hoe dan ook al de mooist vormgegeven taal.

Het boekje met Japanse stationsstempels is helemaal een feest, maar dat is gewoon een mooi vormgegeven boekje, geen boek over vormgeving. Mischien een volgend lijstje: mooie boeken.

Aflevering 179

Gewicht: 60,7 (afvallen doe je boem!)

Temperatuur: 36,5

Zo heb je niks, zo heb je er zes

Dus er is een vaccin voor het einde van het jaar. Eentje van Trump en daar hoopt hij dan de verkiezingen mee te winnen alsof dat vaccin er alleen komt als hij een tweede termijn krijgt. En iedereen die 200.000 doden als bij spoorslag vergeten is.

Ik vrees dat we een gigantische nieuwe golf krijgen met de aankondiging: types die denken dat dan meteen alles weer kan, terwijl ze het vaccin nog lang niet hebben gehad en het natuurlijk ook geen geneesmiddel is.

Daarbij, niet een vaccin, maar direct meerdere. En dan moeten al die leken een verantwoorde keuze maken. Er gaat gestunt worden, twee voor de prijs van een, gratis mobiele telefoon erbij. De Aldi gaat stunten met een eigen vaccin. Bij de Action ligt Spoetnik in de koopjesbakken. En dan gaan er natuurlijk ook op zeker spelende burgers meerdere vaccins nemen, met alle bijwerkingen van dien.

Of Nederlanders die een vaccin van eigen bodem willen. Want dat is goed voor de economie.

Natuurlijk is er ook werk aan de winkel voor de virusgekkies van onze zoukdanser, want hoe meer vaccins hoe meer complotverhalen ze moeten verzinnen. Of zouden ze een one conspiracy fits all-scenario klaar hebben liggen?

Vaccins: een uit 1978 stammende horrorfilm van The Cramps. En nog eens anders als Die Verwandlung.

Lijstjes: boeken grafische vormgeving | 1 |

Dat lijstje had ik al langer toegezegd (gisteren had ik ook nog een verhaal over de Poolse geschiedenis beloofd, maar toen ik het vandaag uitschreef ontbraken er toch nog wat dramatische elementen, dus...).

De Duitse uitgever Taschen kwam met een tweedelig overzicht: Graphic Design van Jens Mueller. Bij Taschen moet ik altijd aan zakboekjes denken, maar nee, hun boeken zijn loeizwaar: het salontafelboek voor wie nog een salontafel uit Oisterwijk heeft.

Deel 1 beslaat de periode 1890-1959 en is perfect. Het probleem met boeken over grafische vormgeving is dat je steeds weer hetzelfde tegenkomt. Deze heeft de klassiekers maar veel meer en goed onderlegd. Toen deel 1 net uit was werd aangekondigd dat deel 2 spoedig zou volgen en ik kreeg de indruk dat daar veel minder tijd voor was, terwijl - en dat geeft hij zelf ook aan - een selectie van meer recent werk moeilijker is. Het is net als bij geschiedenis: de tijd moet eroverheen gaan.

In deel 2 (1960-heden) gaat hij inderdaad de fout in: teveel aandacht voor corporate design ten koste van kunst en een te grote nadruk op ontwerpers uit das deutschsprachige Raum. Maar mijn grootste bezwaar is dat hij een belangrijke stroming mist: door de opkomst van het kopieerapparaat en later de PC ontstond heel veel DIY-werk, de hele punkvormgeving die van grote invloed is (geweest), hangt hier nauw mee samen. Uit de voorbeelden uit die tijd maak ik op dat onze Jens meer van het discodansen was. Daarbij houdt DIY (Do It Yourself) ook in dat veel makers daarvan natuurlijk geen opleiding hebben en Duitsers zijn bij de kunst helaas ook van de diploma's. Der Herr Dokter Diplom Kuenstler gaat in Duitsland nog altijd voor de autodidact die in aanvang toch vooral een amateur is.

Maar goed wie deel 1 zegt moet ook deel 2 zeggen, en in deel 1 staan natuurlijk heel veel dingen die door en door bekend zijn (of geacht moeten worden), deel 2 is nieuwer en dus (?) onbekender.

Maar ga nu eerst maar een stevige salontafel kopen. Ga ik binnenkort verder met de lijst (en vooral ook lichtere boeken).

In de boekhandel zag ik verder dat Taschens concurrent Phaidon (met de cyrillische F als logo vanwege Ph) een nieuw boek heeft in de serie waarin eerder oa Where Chefs Eat verscheen: Where Architects Sleep over de meest stijlvol ontworpen hotels. Een boek Where Architects Have Been Sleeping was mij liever geweest: over ontwerpen waar ze duidelijk hebben liggen slapen.

Aflevering 178

Gewicht: 61,1

Temperatuur: 36,3

De buitenervaring thuis

Een apparaat van Samsung, een projector die the Premiere heet, moet je thuis de bioscoopervaring geven. Dat past in het rijtje van de thuistap - het als in de kroeg getapte biertje thuis - en het koffiezetapparaat dat een Italiaanse piazza bij je thuis moet brengen.

Het mooie aan al die ervaringen is juist dat je er de deur voor uitgaat. Met een zak zand breng je ook niet het tropisch strandgevoel in je woonkamer.

Je moet niet proberen de ervaringen van buiten thuis na te doen, dat is met een bedlaken van je bed af gaan parachutespringen. Wat zo'n apparaat alleen bij je thuisbrengt is dat je thuis net zoveel voor die koffie, dat biertje, die film betaalt als buiten de deur.

In het kader samenzweringen achter corona geef ik u er twee nieuwe: het is een opzetje van de voetbalbonden om die Nations League op de kaart te zetten. Vroeger boeide dat bijna niemand, door mensen maanden voetbal te onthouden, zitten ze er nu allemaal naar te kijken.

Of natuurlijk dat het is om een goede smoes te hebben alle sinterklaasintochten af te gelasten en zo zwarte piet de definitieve doodsklap te geven. Dat laatste zouden mensen nog willen geloven ook.

Maar wat dan ook: ik heb mijn maandelijkse cheque van Soros weer binnen, die van Bill Gates (de Microsoft spellingscorrector maakt hier nog steeds Bil Gatjes van) komt altijd wat later.

David Graeber is overleden. Hij stond aan de wieg van de Occupy-beweging, de leuze We are the 99% is van hem.

Hij hield zich bezig met schulden en met het groeiende aantal banen dat hij Bullshit Jobs noemde: het soort baan dat als je aan een kind vraagt wat papa of mama doet, het kind het antwoord schuldig moet blijven. Het soort baan dat je ook niet aan je ouders kunt uitleggen: de geldrondpompers (Het citaat stamt uit De Volkskrant).

Maar het voetbal is weer gestart, dus gaat Jong Oranje naar Minsk. Lukaschenko (Lukaschenka in het Belarussisch) zal hun toejuichen. Een groter plezier kan je die man niet doen.

Morgen een stukje vergeten Poolse geschiedenis. En die lijst over boeken over grafische vormgeving staat ook nog in de planning.

Batman uit de buitenwijk -
Een verhaal in zes delen [6]

Vorige

Daar hadden ze hem ook gevonden, vier jaar later. Hangend aan een balk. Dood was hij niet: hij maakte klapwiekende bewegingen met zijn armen.
Om hem heen lagen dode vleermuizen. Gestorven aan bloedarmoede. Uitzonderlijk bij vleermuizen.

In Amerika ging het er alleen nog over of zij met gemixt bloed wel stemrecht moesten hebben. En de Republikeinen schreeuwden van nee want ze waren van vreemd bloed.

Van Trump hoorde niemand meer.

Aflevering 177

Gewicht: 61,2

Temperatuur: 36,5

Test 1, 2, 3 , 4

Ik hoorde dat het EK-voetbal en de Olumpuusche Speulen niet door zijn gegaan. Grappig. Dus dat is een zware dobber voor de wereldkampioenschappen bankzitten.

En dan is er te weinig testmateriaal voor de coronatesten. Dan moet je slim zijn. Ik ken de cijfers niet precies, maar het aantal positief geteste mensen is niet zo hoog. Stel 1 op de 50. Om 50 mensen te testen heb je 50 tests nodig.

Als je nu het testmateriaal van 10 mensen bij elkaar gooit heb je maar 5 tests nodig. Uitgaande van nog steeds een aantal van 1 op de 50 positief, zal er dan in een groepje van 10 positief getest worden. Vervolgens test je van die mensen een achtergehouden monster, hetgeen nog eens 10 testen kost. Ik heb dan 5 plus 10 testen gebruikt, tegen 50 in de oorspronkelijke setting. Scheelt 35 testen.

Ik heb een andere afpelpiramide gemaakt en toen kwam ik ook op 15 uit. Misschien is dat het minimale aantal. Dat mag een wiskundige even narekenen. Er is vast een formule voor.

Meer coronanieuws: er komt geen landelijke sluiting van verpleeghuizen meer. Men gaat het alleen regionaal toepassen bij een uitbraak. Maar dan gaan de mensen toch allemaal op bezoek in een verpleeghuis in een andere regio? Dat merken die oudjes toch niet...

En kinderen van mensen die in quarantaine moeten mogen gewoon naar de kinderopvang. Dus die pakken 's ochtends hun tasje en gaan dan gezellig op pad.

'Nee papa brengt je wel even.' En 'Oh schat kan je ook even een pak melk meenemen als je toch buiten bent?'

Verder hoorde ik dat ze in de hel geen vuur meer gebruiken, vanwege het milieu. Er is nu een stem die de hele dag alle tweets van viruswaanzinnigen voorleest.

Ik denk dat als Hitler in de Buergerbraukeller in Muenchen over alien pedofiele hagedissen was begonnen zelfs de meest domme en hondstrouwe SA-man naar buiten was gelopen.

En dan kwam de buurman nog vragen of Grapperhaus nu bij zijn vrouw mocht blijven.

Tot besluit: de Schwebebahn in Wuppertal (mooi logo!) is bij vele mensen onbekend, terwijl hij al heel oud is. In 1900 verbond hij de plaatsen Barmen en Vohwinkel al, plaatsen die later werden samengevoegd tot Wuppertal. Omdat het dal van de Wupper dichtbebouwd was werd de trein grotendeels boven de rivier aangelegd. Deze film stamt uit 1902 en is recent ingekleurd en van geluid voorzien. Hier een vergelijking met de huidige situatie.

Muziek: Nick Cave schijnt dan toch met een live-verslag van zijn soloconcerten te komen. Benieuwd of het die sfeer in het Concertgebouw weet op te roepen. Een voorproefje.

Want niets weet toch ook die sfeer op te roepen van al die Ramones-concerten die ik zag. Wat zagen ze er allemaal nog uit of ze nog wel wat langer zouden meegaan.

Aflevering 176

Gewicht: 61,0

Temperatuur: 36,2

Ongesneden, in een papieren zak

Toen de bakker zei dat hij het brood vanwege versheid niet kon slicen vroeg de Amerikaan welk brood hij wel kon snijden. Het schijnt een ding te zijn in Amerika, gesneden brood: ze hebben er zelfs een uitdrukking The greatest thing since sliced bread.

Ik kan brood snijden even dun als de snijmachine van de bakker. Mijn oma vond namelijk dat een man die geen brood kan snijden, ook niet kan trouwen. Tenminste zo voegde ze, niet zonder enig venijn. mijn lang op het nest gebleven oom toe, toen hij besloten had het huis te verlaten en te trouwen. En dat toen hij juist tijdens het hanteren van het scheermes niet geheel bij de les ook nog brood moest snijden, hetgeen dan ook faliekant mislukte.  In mijn gedachten deed hij overigens niets anders dan zich in de keuken voor een daar hangend rechthoekig handspiegeltje met een uitklapbaar scheermes scheren.

Alhoewel er veel gepraat werd in mijn familie, waren richting gevende spreuken over het leven zelden. Uitgezonderd dan de recentelijk al genoemde handleiding voor Beethoven symfonieen en het feit dat Gerd Muller geen voetballer was omdat hij alleen maar stond te wachten totdat de bal eraan kwam en hij er pietsj (dat geluid hoorde er versterkt met een onderliggende armbeweging die geniepigheid moest uitdrukken bij) een goal inschoot. Dat leek mij de essentie van voetballen, maar nee. Dus knoopte ik mij dit over brood snijden zonder wedervragen maar in de oren.

Het verklaart wellicht waarom jongeren tegenwoordig veelvuldig messen meenemen in het uitgaansleven: ze willen - de wijze les van mijn oma indachtig -  aantonen dat ze brood kunnen snijden en dat maakt de jeugd tot een zeer behoudende.

'Ongesneden, in een papieren zak,' zei de bakker tegen mij. 'Hij is nog warm.'

Hetgeen me weer doet denken aan wat mijn tante zei toen haar man werd uitgestrooid, maar daarover een andere keer, mits er geen familiaire banvloek over me wordt uitgesproken.

Naar het einde van de wereld en verder

Als je dit ziet, krijg je de neiging op een GPS te kijken. Ik deed iets wat de meeste Amsterdammers nooit doen: ik ging naar Amsterdam Zuidoost. Op de fiets. En de weg hield zich niet helemaal aan de route.

Amsterdammers hebben een bepaald beeld van Zuidoost. En dat van een tuin waar je heerlijk kan zitten in de rust van slechts het plokken van een tennisbal is er geen van. Ik vind Zuidoost altijd een dagje vakantie.

Aflevering 175

Gewicht: 61,0

Temperatuur: 36,1

Geen angst

Ze vroeg me wat er gebeurd was. Ik vertelde haar dat er een kademuur ingestort was en dat dit de laatste tijd vaker gebeurde. Ze sprak Engels en zag er Indiaas uit, maar gelukkig zonder de traditionele cliches en het overdadige op de wind meedeinend shampoohaar. Ze werkte in het naastliggende gebouw van de universiteit en was bang dat ze er niet meer in kon: ze had al zolang thuisgewerkt.

Binnengasthuis aan de Grimburgwal

Ik probeerde haar gerust te stellen dat het wel goed zou komen, we hadden ervaring met water en dijken (maar niet met een dalende grondwaterspiegel vreesde ik, onder de bekisting zag de kade er kurkdroog uit). Jullie zijn een volk van bouwkundigen, zei ze tegen de man die als hij een spijker in de muur slaat, elders een dijk laat doorbreken.
'En allemaal gebouwd op houten palen.'
Ik vertelde van de koeienhuiden waarop we kerktorens in het moeras bouwden en het moge misschien een mooie metafoor zijn voor onze geloofsopvattingen, vol vertrouwen de waanzin achterna lopen, waar is dit niet. Dat van die huiden is een fabeltje* net als zoveel wat we bezoekers vertellen. Dergelijke indianenverhalen horen tot de plaatselijke folklore overal ter wereld. Volkscultuur is een bij elkaar gelogen geheel van horen zeggen. Iets waar je je identiteit beter niet aan kunt ontlenen.

Toen ik dit zag moest ik aan en sinkhole denken.

Dat ze zich geen zorgen hoefde te maken zei ik nog eens, na zo'n verhaal een gotspe. We spraken nog wat door over stalen damwanden, de last van het verleden en meer van dat waarover men zich op de hoek van een instortende universiteit zo onderhoudt. Daarna fietste ik nog een rondje voor een beter fotostandpunt.

Ik kwam haar later weer tegen staande voor het gebouw waar ze werkte. Ze vroeg naar mijn foto's, stelde me aan een collega voor en zei dat ze er niet in mocht. Het gebouw werd ontruimd.
'Zolang het niet het einde van de wetenschap is, overleven we dat ook wel,' zei ik schertsend.
Nu was het haar beurt mij gerust te stellen. 'Geen angst,' zei ze, 'het zijn maar geesteswetenschappen.'

*] - Het berust op een ordinaire vertaalfout: iemand vertaalde op huyden als op huiden, terwijl het gewoon heden moet zijn. Onder welk oud Nederlands gebouw dan ook zijn ooit huiden als fundering aangetroffen.

Aflevering 174

Gewicht: 61,4

Temperatuur: 36,3

Als je een beetje meer gelijk dan de anderen bent

'Beste meneer Grapperhaus. mag ik mijn coronaboete ook overmaken aan een goed doel naar keuze? Ik ken een heel leuke stichting die zich inzet voor rechtsgelijkheid.'

Dan is er een bedrijf dat eens per maand je afvalbak komt schoonmaken zodat je een lekker frisse afvalbak hebt. En dan? Zet je hem dan met de klep open op je slaapkamer? Of gooi je er weer nieuw afval in? Waarschuw je dan eerst nog: 'Alleen schone dingen erin gooien we hebben net een lekker frisse bak'? Verkoopt de supermarkt daarom voorgepelde mandarijntjes?

Ja, dat is de wereld waarin wij leven. 'Spreek ik met Clean My Bak? Ja? Werkt u ook in Burundi? En kunt u ook een beetje schoonmaken rond mijn afvalbak? Ja, een sloppenwijk, klopt.'

'O ja is het een bezwaar als ik zelf thuis ben? Ja thuis ja: ik woon in die bak.'

Batman uit de buitenwijk -
Een verhaal in zes delen [5]

vorige

Het gekke was, het hielp deze keer ook echt.
En Trump won de verkiezingen. Hij was de man die de pandemie gekeerd had, niet de wetenschap: hij, de dwarsdenker.

Willie zou rijk worden, hij had het patent voor het vaccin goed verkocht aan een van Trumps bedrijven. Maar sommige dingen blijven zoals ze zijn: het geld werd nooit betaald.
En de buurt had altijd gezegd dat hij een Nobelprijs moest krijgen. Dat zij hem altijd hadden verdedigd tegen die smerige roddels die over hem de ronde deden. Dat ze achter hem hadden gestaan toen de wetenschap hem uitlachte, je zag maar weer mooi wat voor samenzwering dat was.
Een gewone jongen. In alles een van hun. Hij bleef gewoon in zijn oude huis in zijn buurt wonen. Op zijn oude zolderkamer.

(c) 2000-2020 Dieter Bruls