Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 35

Aflevering 173

Gewicht: 61,1

Temperatuur: 36,3

Het lijstje van de dirigenten

Britten houden van lijstjes. Boeken met lijstjes halen er altijd goede verkoopcijfers.

Ik vond online een oorspronkelijk van de BBC afkomstig lijstje van de 20 favoriete symfonieen. Normaal zegt zo'n lijstje me weinig maar deze was samengesteld door dirigenten.

Ik zal u de link besparen, want de site is zo overladen met reclame en video's van de genoemde werken dat er twee complete elektriciteitscentrales verbrand moeten worden om het ding geladen te krijgen. Zelfs met 5G is dat als wachten op een trekschuit met zware tegenwind.

Laat ik het lijstje gewoon even kort geven:

• 20 Bruckner 7

• 19 Beethoven 6

• 18 Brahms 2

• 17 Shosatkovich 5

• 19 Beethoven 7

• 15 Mozart 40

• 14 Sibelius 7

• 13 Bruckner 8

• 12 Brahms 3

• 11 Beethoven 5

• 10 Mahler 3

• 9 Tchaikovski 6

• 8 Brahms 1

• 7 Berlioz Fantastique

• 6 Brahms 4

• 5 Mahler 2

• 4 Mahler 4

• 3 Mozart 41

• 2 Beethoven 9

• 1 Beethoven 3

Ik sta er niet van te kijken. Het voldoet aan de verwachtingen, Mozart toch nog, maar alleen latere werken. Mahler had ik iets meer verwacht en zeker de 5e. Shostakovich eigenlijk ook. Grotendeels uit het Duits Oostenrijkse gebied. Twee Russen, een Fin, een Fransoos. Beethoven wint met het adagium wat me vroeger als klein kind al werd geleerd: de oneven zijn de beste, al staat de 1e er niet bij en de 6e wel, vijf maal in totaal en terecht. En gezien de hoogste posities (een en twee) duidelijk. Alhoewel Brahms hem naar de kroon steekt: Beethoven schreef er negen, Brahms maar vier en die staan allemaal op de lijst. Gek dat de 1e niet als hoogste scoort, dat doet de 4e.

Rest echter nog een vraag: zijn dit de mooiste symfonische werken of zijn het de prettigst dirigeerbare? Als je een vuilnisman vraagt wat de prettigste wijken zijn om op te halen dan zal die ook niet unbedingt die wijken geven waar de mooiste vuilnis staat, maar waar het het makkelijkst ophalen is.

Ik geloof dat ik mijn hele verhaal weer met een vergelijking kapot maak.

Anonieme koffiedrinkers

Ik bedenk me net dat ik gisteren nergens contactgegevens heb moeten geven in de horeca. Nu zat ik bij beide uitspanningen buiten maar bij de tweede, een zaak van een bekende televisiekok naar ik vandaag vernam (maar het was er toch netjes) ben ik binnen geweest om af te rekenen en het toiletarium te benutten.

Terwijl ik altijd van dat geklaag hoor dat mensen hun adresgegevens moeten achterlaten als ze ergens een koffie drinken (alsof ze dat niet al met hun bankpas doen). Terwijl ik toch denk dat als je gaat lopen vetkleppen bij de automatiek midden op Centraal Station je reputatie toch eerder over de tong gaat.

Dus ben maar blij dat je met een mondkapje over straat mag!

Aflevering 172

Gewicht: 61,5

Temperatuur: 36,3

De stad riep en ik antwoordde

Ik worstelde met de zaterdagkranten  (NRC en Volkskrant), je hebt al meer dan een uur nodig om er alleen al doorheen te scrollen en dat is de reden dat ik ook steeds heb verzocht om een abonnement zonder weekend bijlagen, maar ze verkopen die abonnementen altijd met de weekendkrant als vlaggenschip en ik wil de vloot maar niet de Bismarck (en de Tirpitz hoef ik eigenlijk ook niet).

Dat geneuzel over de nieuwste trends achter de keukenkastdeurtjes. Dat gezeik of je de toiletdeur wel of niet afsluit binnen de relatie en hoe zeg je je partner dat je liever geen snijboontjes eet, kan het vogelhuisje nog een jaar mee of moet er nu een binnenhuisarchitect voor komen en meer burgermansproblemen alsof die vinexwijken in leed allemaal kunnen concurreren met Aleppo.

Dus ging ik de stad in. Voor lunch op een terras in de miezerregen. Zelfbijvullende cappuccino.

Een tosti van bruinbrood met geitenkaas en tomaat. En dat klinkt goed, het was ook lekker maar het is een ramp om te eten: bruinbrood wordt hard in het tosti-ijzer, geitenkaas toch al zacht nog zachter en tomaat bevat zoveel water dat het ding gaat koken. Dus dan moet je vechten met zo'n kokende tomaat op een servetje op een te klein bordje. Jammer.

Het moet ooit een mooi plein zijn geweest het Roelof Hartplein. Bekroond wordt het met het Nieuwe Huis (waarin de bibliotheek zit) en Huize Lydia, beide Amsterdamse School. Het plein is helaas een dependance van de A2 geworden, het is een verkeersplein. De tram valt nog te tolereren, maar het verkeer zou weg moeten.

Ik vertel al jaren tegen iedereen die het horen wil maar vooral ook tegen degenen die het niet horen willen dat de vrolijke dichter Jan Arends, uit het Nieuwe Huis naar buiten de dood in is gesprongen. Gelukkig klopt dat, alleen laat ik hem altijd met een boog op het plein terecht komen. Hij viel in de achtertuin. Van zijn Nagelaten Gedichten word ik altijd vrolijk, het is met van het mooiste wat de vaderlandse dichtkunst heeft opgeleverd, hoewel dat werk door de meeste lezers als zeer deprimerend ervaren wordt.

Het Stedelijk Museum had ondermeer een overzichtstentoonstelling van Nam June Paik. Hij muntte de term Elektronische snelweg en voorspelde in 1967 (zie boven) al dat de krant gevideotaped tot ons zou komen, dat is niet helemaal gelukt gezien mijn geworstel van de ochtend, maar een zin verder voorspelt hij de intimate tv-show for adult only. Wat mij het meest opviel was dat hij de kopieermachine toen al voor zijn communicatie-uitingen gebruikte.

Dan was er nog een foto-expositie rond Bertien van Manen met veel foto's van Russische gewone luiden, je ziet dat de armoede tot in de porien zit, wat het ergste tot uiting komt als ze een soort van rijkdom willen tonen. Ik denk dat een Rus dit niet zou willen zien. Te hard, te pijnlijk.

Het gedeelte van de Pijp rond de Frans Halsstraat was vroeger een achenebbisj buurtje. Troosteloos, enkele uitloopcafe's die geen andere charme hadden dan dat ze lang open waren, waar je dan tegen elkaar aan liep te schreeuwen op onverteerbaar slechte muziek. Die zijn er gelukkig niet meer. Het ademt al jaren iets Frans (naar Hals wat natuurlijk ook een Pijp is). De straten zijn met planten bekleed, een oase voor de een, een oerwoud voor de precariobelastingambtenaar.

Een kleine aantekening nog: het Amsterdamse horecapersoneel zou onbeschoft en niet begaan met de klant zijn, dat bewees zich vandaag weer eens als een bakerpraatje.

Aflevering 171

Gewicht: 61,4

Temperatuur: 36,0

Van een Rus en een Pool die tekenen moesten

Een schilderij van Frans Hals en nog wel een heel lelijk schilderij, een van twee vrolijke jongens, is nu al voor de derde keer gestolen. Dieven hebben dus duidelijk allemaal dezelfde slechte smaak. Ik zou het ding zodra het weer terug is gevonden verkopen.

Je mist er niks aan, dan een hoop gedoe steeds. En daarbij wat moet een mens met realistische kunst: kunst moet de blik verruimen. Realisme vernauwt de blik. Bij realisme kan je niets anders denken dan knap dat ie dat kan: ja je zal realist zijn en dat niet kunnen. Realisme voegt niks toe: het is er al.

Ik zou die Hals direct inruilen voor werk van Nikifor. Een Poolse analfabete autodidacte dakloze schilder uit Galicie die graag blauwe stationnetjes met treinen tekende. De letters op zijn werk zijn grotendeels betekenisloos.

Van Nikifor is het een kleine stap (maar wel groter dan 1 meter 50) naar een Russische boer die de Vrede van Brest-Litovsk medeondertekende.

Na de Oktober Revolutie hadden de bolsjewieken besloten dat het toch beter was de oorlog met de Centralen aan het Oostfront te stoppen. Omdat ze een brede volksbeweging wilden lijken met een breedgedragen vrede wilden ze mensen uit allerlei geledingen hierin vertegenwoordigd zien.

In de auto onderweg naar het station waar de trein naar de Poolse grens vertrok, kwam Lev Kamenev, de delegatie-leider erachter dat ze de boer waren vergeten. Een hoek omslaand zag het gezelschap plots een oude man in typische boerenkledij lopen. Ze stopten en vroegen hem waar hij heen moest, de boer moest naar het station. Een lift in een auto nam hij graag aan, hij merkte echter al snel dat ze naar een ander station reden. In de auto kreeg hij een snelle politieke overhoring en hij kwam door de ballotage heen. Hij was aanhanger van de Revolutionair Socialisten en dan gelukkig ook nog de linker fractie daarvan - zoals de meeste boeren overigens - en die stonden toen nog aan dezelfde kant als de bolsjewieken (na het tekenen van de vrede niet meer). Ze vroegen hem om met hen mee te gaan naar het aan de Poolse grens gelegen Wit-Russische Brest-Litovsk om de vrede met de Duitsers te tekenen. Hier had Roman Stasjkov - zo heette de boer - niet zo'n zin in: de gemiddelde boer had de oorlog tegen de Duitsers nooit begrepen, ze hadden nimmer een Duitser gezien en ze waren van mening dat ze tegen de tijd dat de Duitsers er zouden zijn ze altijd nog konden gaan vechten. Het nut van vrede zag men begrijpelijkerwijze ook niet zo. Dus werd  Roman Stasjkov geld geboden.

Intensief onderhandelen aan de onderhandelingstafel deed hij niet maar hij maakte een onuitwisbare indruk met zijn tafelmanieren, beter gezegd het complete gebrek daaraan. Hij wist bijvoorbeeld niet hoe hij een vork moest hanteren, laat staan dat hij kennis van de sjieke gerechten had. De dure wijnen wist hij echter met enige voortvarendheid wel te hanteren. En toen bij een van de vele staatsbanketten die het tekenen van de vrede omgaven een kelner hem vroeg of hij wit of rood bij zijn hoofdgerecht wilde, vroeg hij aan zijn naastgezeten tafelgenoot, de Duitse prins Ernst Von Hohenlohe, welke van de twee sterker was.

Kamenev en de meeste andere gedele-geerden kwamen later tijdens de zuiveringen onder Stalin om het leven. Van Stasjkov is daarvan niets bekend: vermoedelijk heeft hij de rode wijn gekozen en niet de witte. Hij zal zijn dorpsgenoten vast nog lang verhaald hebben van zijn grote Romanwaardige avontuur.

Zijn handtekening zult u niet terugvinden: hij kon net als Nikifor niet schrijven.

En verder:

Ik beloofde gisteren een lijst van de beste boeken over grafische vormgeving, dat schuif ik nog even door.

Maar wel dit:

Luister hier! Tevens de plek om de vinylversie te kopen.

Aflevering 170

Gewicht: 61,5

Temperatuur: 36,3

De bitterste pil

In Ierland moest moest de Eurocommissaris Big Phil  aftreden omdat hij op een golfparty diverse coronaregels had geschonden. Onze Willem Alexander en Maxima gingen samen met een Griekse restauranthouder op de foto (mij vielen daarbij vooral de koninklijke coronakilo's op), maar die treden niet zomaar af. Die moeten eerst de boot afbetalen.

En dan is er nog minister van justitie Grapperhaus die op zijn huwelijk veel te dicht op de andere gasten stond en die op elkaar. Hij had al speciaal gezinnen uitgenodigd (u weet wel die samenlevingsvorm van superverspreiders) want die mogen meer, maar zoals ik al vaker heb gezegd zijn dat juist de mensen die geen afstand weten te houden omdat ze dat van huis uit niet gewend zijn.

De minister had zijn gasten wel op de regels gewezen, maar ze hadden zich er niet aan gehouden. En handhaven? Nee, hij had het blijkbaar niet gedurfd zijn pas verworven schoonfamilie de deur te wijzen. Of door de politie af te laten voeren. Hadden ze wellicht met zijn zessen thuis kunnen doorvieren.

Hij had dat hele feestje ook kunnen uitstellen, maar misschien was het een moetje? Een code oranje-huwelijk? Alleen bij strikt noodzakelijk?

Dat gezwam over willen vertrouwen op de eigen verantwoordelijkheid kan je nu wel achterwege laten, nu je hele familie een stel infantiele verwende viruswaanzinnigen blijkt te zijn, die een dubbele agenda hebben van je tot aftreden dwingen omdat ze tegen mondkapjes zijn en dat virus een hoax is van een stel hagedissen vermomd als BN'ers (exclusief Lange Frans) die zich willen voeden met kinderorganen? (Ik snap overigens nooit waarom als je zo tikt, je de moeite nog zou nemen om een ziekte als hoax te verzinnen: waarvoor, zorg nou eerst eens dat je dat baby's eten niet laat uitlekken.)

En dan die smoezen achteraf: dat het openbaar ministerie het maar moet gaan bekijken. De minister van justitie had direct zelf een dienstbevel van die strekking uit moeten laten gaan. Alvorens zijn wittebroodsweken in quarantaine door te brengen. Na de huwelijksnacht geen zwangerschapstest maar een coronatest.

Het is een kwestie van waard en gasten, maar dan zo dat de gasten mogen verwachten dat als zij niet in de bierglazen pissen de waard dat ook niet doet.

Maar dat zijn Rutte's waarden: je mag niet naast de pot pissen, maar ze serveren je pis in een bierglas.

Morgen: lijstjes. De beste boeken over grafische vormgeving.

Batman uit de buitenwijk -
Een verhaal in zes delen [4]

vorige

Trump had het op tv gezegd. A Dutch expert on bats. William Klakleers. A vaccine.
Er was weer pers gekomen. Amerikaanse deze keer.

De buren hadden nu geld geroken. Er werden stroopwafels verkocht. De buurman had de auto's van zijn loodgietersbedrijf voor de deur van het spookhuis geparkeerd. Er viel niet omheen te filmen.

En Trump bleef zeggen dat hij een vaccin had. En William the Batman Klakleers mocht vertellen: dat hij had vastgesteld dat vleermuizen iets in hun dna hadden dat besmetting met covid 19 voorkwam. En dat hij niet meer had gedaan dan dat bij de mens in te brengen.
En Trump herhaalde dat het hielp. Een wondermiddel. Batman saved us!

Aflevering 169

Gewicht: 61,9

Temperatuur: 36,4

De tussenliggende tijd

Ik zag een tijd terug een jongen op tv over de coronatijd zeggen dat dit in de geschiedenisboeken zou komen. Alsof iets wat hij meemaakte voor het eerst in de geschiedenis opgenomen zou worden. Nu komt elke minuut in de geschiedenisboeken al was het maar als tussentijd. Als tijdsverloop.

Maar of corona er op de lange duur in zal komen moet nog maar bezien worden, de Spaanse Griep wordt - alhoewel die meer slachtoffers maakte dan de Eerste Wereldoorlog - slechts zelden vermeld. Of in een bijzin. De mondiale rampjaren 1815-1817 ten gevolge van de uitbarsting van de Tambora [1] zie je bijna nooit terug.

Massaslachtingen ten gevolge van natuurrampen (zoals een pandemie ook is) zijn moeilijk te bevatten, we willen niet weten dat de natuur nog altijd onze grootste vijand is (en wij de hare).

Voor oorlogen zijn zo mogelijk rationele verklaringen te geven. Een tankslag die grenzen verlegt haalt de geschiedenis, een virus dat maatschappelijke grenzen verlegt niet. Nu zijn die maatschappelijke grensverleggingen meestal ook niet blijvend, maar dat zijn die van een tankslag ook zelden.

De historieschrijvers zijn misschien ook als de Amerikaanse zuiderling die bij een bedreiging naar zijn wapen wil grijpen. Iemand die een vijand wil zien die af te schieten valt.

Dus jongen van de tv met je hoop op de geschiedenisboeken: maak die geschiedenis zelf. Vindt een vaccin tegen corona. Dan kom je erin. Als voetnoot bij tussenliggende tijd.

[1] - Ja je ziet ze wel terug: in de ramsj.

Bij de foto: Er worden rationele verklaringen gevonden voor elk barbaars gedrag.

Batman uit de buitenwijk -
Een verhaal in zes delen [3]

vorige

Klakkelaars had een vaccin gevonden. Hij had het aan de krant gemeld. En die waren in de buurt komen vragen. Een viezerik is het, een gek, hadden die gezegd.
En ze hadden stenen door zijn ruiten gegooid omdat hij de buurt te schande maakte. Met zijn vaccin. Alsof ze hier allemaal ziek waren.

Hij was naar de dokter gegaan. Die had gezegd dat als hij over een week nog een vaccin had hij maar eens moest terugkomen. Dan zou hij hem antipsychotica voorschrijven. U staat nogal onder stress met die stenen door uw ruit.

De wetenschap had hem uitgelachen. Hij had bij een instituut aangeklopt. Komt u maar met een peer reviewed artikel. Wat voor opleiding heeft u eigenlijk gehad? Lagere school? En met het eindigen van de leerplichtleeftijd thuis gehouden? Vergeet u het maar. U kunt geen vaccin hebben. Wij hebben er jaren voor gestudeerd en hebben er ook geen.

Toen had Willie Klakkelaars een grote envelop naar Amerika verstuurd.

Daglinks:

Ik kan al die filmpjes van The Lincoln Project wel linken, want ze zijn allemaal goed gemaakt. Misschien ook wel omdat ze weten dat je een partij die met populisme scoort met populisme moet bestrijden, doorwrochte argumenten komen bij hun achterban niet aan. Dan een oude vraag: is er leven op andere planeten? Vraag het een Brit uit de jaren 60.

Aflevering 168

Gewicht: 61,6

Temperatuur 36,2

Josef en de petflessen
Toen ik door het tuinhek, bukkend voor de overhangende heg, zijn tuin instapte zag ik Josef al zitten. Op een klein krukje in zijn paradijselijke tuin met naast hem nog zo'n krukje met een glaasje tuzemsky erop. In zijn onafscheidelijke werkpak, een vaal rode tuinbroek. Hij was druk met een tuinschaartje petflessen in stukken te knippen. Hij ging zo in zijn werk op dat hij zelfs het piepen van het tuinhek niet had gehoord.
Josef was professor aan de Karelsuniversiteit in Praag en als ik hem wel eens tegen kwam bij het busstation in Smichov, waarop we dan samen naar huis reisden om bij hem aan de kleine keukentafel nog een glaasje te drinken, herkende ik hem soms niet, zonder zijn vaste tuinbroek. Scharrelen in zijn tuin op de oever van de Sazava was dan ook zijn leven. Josef had weliswaar een auto en kon die bij de universiteit prima parkeren, maar hij vond het nemen van de bus meer verantwoord.
Ik vroeg hem wat hij deed, daar zo met zijn tuinschaar en die plastic flessen. Hij nipte even, alsof hij het antwoord overwoog, aan zijn tuzemsky en zei toen dat hij de flessen in stukken knipte zodat er meer in de plasticcontainer zouden passen en dan hoefde de gemeente niet zo vaak een nieuwe neer te zetten.

Daar moest ik laatst aan denken toen hier in Nederland weer eens een oproep werd gedaan om minder water te gebruiken. En toen ik laatst schreef dat de meeste mensen complexe afwegingen niet kunnen maken.
Het knippen van petflessen. Lekker in je tuin in je element, een niet te vermoeiend klusje met een glaasje erbij. Niemand had hem hierom gevraagd, er waren geen oproepen gedaan, er hing geen plakkaat op de container, maar die flessen waren nu eenmaal meer lucht dan plastic. En lucht hoefde niet gerecycled te worden. Een beloning hoefde hij voor dat alles niet, daar op dat krukje zitten vond hij al beloning genoeg.
Burgerschap verwacht een zekere intelligentie. Het grotere geheel in ogenschouw kunnen nemen.
Doe als Josef. Maar misschien is dat teveel gevraagd.

En verder:

Juist die gedachte had ik ook al. Als je mijn blog leest ben je de tijd ver vooruit, zeker qua niet terzake doende gedachten. De Volkskrant kwam er vandaag mee.

Uit de NRC van vandaag: een vader laat zijn zoontje van 3 in het kanaal plassen en duwt hem erin en kijkt toe hoe hij verdrinkt. Hij praat het feit dat hij er niet achteraan sprong goed met dat het water te koud was.

Zijn advocaat gooit er nog een schepje bovenop: de man is gelovig en gelooft dat het kind het nu goed heeft in de hemel. Dus met een beroep op die meneer van Gij zult niet doden de kling hanteren!

Snappen gelovigen nu nog niet dat grote gedeelten van hun medegelovigen geestesziek zijn of willen ze dit niet zien omdat ze vrezen het zelf ook te zijn?

Het woord is aan Patti Smith: een lied over een vuile daad begaan hebben en het snel weg willen spoelen, Pissing in a River.

Het vervolgverhaal 'Batman uit de buitenwijk' gaat morgen weer verder, anders is er te veel te lezen.

Aflevering 167

Gewicht: 61,8 (te hoge meting)

Temperatuur: 37,4

De ballade van de mens die niet genoeg aan vier muren had

Blaise Pascal, de 17e eeuwse Franse filosoof, zei al dat hij ontdekt had dat alle ellende voortkomt uit het onvermogen van de mens om rustig in een kamer te blijven zitten.

En Hansi Flick, de 21e eeuwse Duitse voetbaltrainer, zei dat succes slechts gehuurd is en dat de huur elke dag betaald moet worden.

Een succesvol mens belt dus elke dag een keer de hotelreceptie om te zeggen dat hij nog een dag langer blijft. En dat inmiddels 167 dagen lang.

En bent u het niet eens met de corona-maatregelen? Er zijn mensen die zich hun hele leven moeten voegen in beleid dat hen niet zint. Als die klagen wordt de ME ingezet. Je kind met een kogelvrij vest naar school sturen en zelf geen lap voor de neus waard zijn en klagen in de supermarkt dat je geen adem krijgt terwijl je de kilo's in je kar knalt.

De lagere school heeft acht klassen, sommige mensen hebben er tachtig nodig om volwassen te worden.

Maar drillrap-concerten zijn coronaveilig: iedereen houdt daar 1,50 meter afstand, dat is twee armlengtes lang. Vanwege het steken.

Ze steken steden in de fik omdat hun voetbalteam verliest, maar voetbal is een spel waarbij er een verliezen moet voor de winst van de ander. Als de fans van FC Volendam hun woonplaats elke keer dat ze verloren in brand staken dan was Volendam een eeuwig smeulende brandvlek en werd de haring niet zo heet gegeten als hij wordt gerookt.

Christus veranderde water in wijn en hier op aard maakten ze er weer water van en Christus veranderde water in wijn en de christenen in azijn.

Mensen die de stichting Viruswaanzin willen steunen kunnen dit doen door geld over te maken naar een andere stichting van Willem Engel die zich bezighoudt met de stimulatie van dansonderwijs. Maar dat maakt niet uit: je hebt toch niets meer te verliezen als je daaraan geeft.

En Steve Bannon bouwde een muur, en Steve Bannon bouwde een muur. En wat moest die muur van Steve Bannon doen? Die muur moest de Mexicanen buiten houden, want dat zijn criminelen en die horen opgesloten. En waar zit Steve Bannon nu en waar zit Steve Bannon nu?

En ik bedacht me gisteren dat nu niet alleen alle Ramones dood zijn maar de sterk met hun verwante Heartbreakers nu ook allemaal. Goed, op de vroeg uit het groepje gestapte Richard Hell na. Luistervoer: Bob McFadden.

Zouden die mensen dan allemaal zo ongezond geleefd hebben? Ja.

(c) 2000-2020 Dieter Bruls