Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 31

Aflevering 145

Gewicht: 61,8

Temperatuur: 36,6

Kort  filmpje

Sarah Cooper (zie gisteren) heeft - je kon erop wachten - natuurlijk meteen een How to TikTok gemaakt.

Lang filmpje

Verder erger ik me al enige tijd aan avondvullende reclames van zielige kinderen en dieren organisaties, die steeds de volgende strekking hebben:

Dit is Shamil. Shamil is doodziek en is stervende als wij haar niet helpen. In plaats van hulp hebben ze haar echter een camerateam op de nek gestuurd dat haar in haar laatste ademteugen op de film vastlegt. Daar maken zij dan een hele lange reclame van met veel herhalingen a raison van enige 10.000'en euro's per minuut zendtijd met de boodschap dat ze alleen met uw geld te redden is. Met het geld uitgegeven aan de reclame had ze een universitaire studie kunnen betalen, haar eigen bakkerij op kunnen zetten, de wereldwijde kantklosindustrie de hare kunnen maken, haar hele familie kunnen onderhouden (mits Shamil natuurlijk geen afgedankt circusezeltje is), maar nee Terre des Hommes/WarChild/Red de Dieren gokt liever op uw vier euro, waarmee Shamil een behandeling bij de plaatselijke (dieren)arts kan betalen. Ze gokken dus eigenlijk gewoon op winst met de inzet van mensen en dierenlevens. Met dat soort filmpjes maak je je in mijn ogen medeschuldig en je onthoudt iemand willens en wetens hulp.

Steeds als zo'n film begint voel ik weerzin en wil ik absoluut niet verder meebetalen aan de riante kantoren en salarissen van hun topmannen en -vrouwen.

Maar het zal wel aan mezelf liggen. Ze zenden altijd onder etenstijd uit. En net als dat ik dan niet lastiggevallen wil worden door de actualiteitenprogramma's die in Nederland allemaal een gereformeerd angehaucht ziekte fetisjisme hebben - zolang er maar open puisten geamputeerd kunnen worden tijdens uw lasagnaschotel of kwijlende geluiden uitstotende medemensen getoond kunnen worden - moet je me dan ook niet lastig vallen met gebedel. En ja ik kijk tv onder het eten want ik heb niet zo'n liefdevolle covidinfectiehaard die je ongestraft op turnen mag sturen om me heen. In het buitenland zoek ik ook altijd restaurantjes met tv uit en daar maakt het programma me niet uit, ik versta het toch niet.

[tekst loopt door]

Ik geef op straat ook ongeveer aan elke bedelaar maar als eentje me komt lastigvallen terwijl ik net in een ingewikkeld broodje waar bij elke hap alles dreigt af te flatsen wil bijten dan verjaag ik ze met gesis.

Dus het is iets persoonlijks. En ja ik weet: ik ben een in en in slecht mens.

Nog langere film

Ondertussen loop ik al drie Zomergasten achter. Maar het is ook zo'n babbelprogramma.

'Is jouw ego een vriend of een vijand?'

'Inmiddels een vriendin bijna.'

Aflevering 144

Gewicht: 62,3 (mijn deelname aan de Olympische Spelen staat op het spel)

Temperatuur: 36,5

How to TikTok

Trump wil TikTok verbieden. Ik zit te wachten op Sarah Cooper die dat nog even op TikTok begrijpelijk maakt. De ware reden om te verbieden is niet China het is Sarah. Want zij heeft meer kijkers als Trump wat zegt dan dat hij het zelf zegt.

How to Foodtruck

Ik lees vaak succesverhalen over mensen die besloten hun leven helemaal anders te gaan doen. Hun droom waar maken, de baan opzeggen en een foodtruck beginnen. Het valt me wel op dat dat altijd mensen zijn met een grote economische onafhankelijkheid en de schaapjes op het droge. Zelden ziet men een schoonmaker die een foodtruck begon.

En het zijn altijd succesverhalen. Terwijl er volgens mij meer mensen zijn die tegenwoordig droog brood moeten eten vanwege hun droom van een foodtruck. Hoe het afloopt met de meeste foodtrucks? Zoals met de broodbakmachines. Achterkant keukenkastje van de historie.

How to waanzin

Maar zo gaat het in een land waar een lagere schoolkind laatst een uitdrukking moest geven voor iemand die op de lange duur wint: 'De aandeelhouder wint.'

Dan liepen er ook nog 2000 mensen door Den Haag en nog veel meer door Berlijn omdat ze in de viruswaanzin zijn. Wat ik altijd zo erg vindt is dat die mensen ook nabestaanden hebben: mensen die voor de corona nog een heel geestelijk gezond familielid hadden en door die vreselijke ziekte nu met een geestelijk gestoorde achterblijven.

Maar goed misschien een verdienmodel voor foodtrucks: onze producten worden uitsluitend gemaakt met in een platte aarde verbouwde groente.

How to friet

Dan ging ik nog even langs de Amstel zitten met mijn ateliergenote. Om frieten te eten. Van Friet van Oost en met de kwaliteit van hun waar is de naamstrijd tussen patat en friet voorgoed beslist in het voordeel van friet: ze behoren als bekend tot de beste van Amsterdam.

Lees ik net dat de eigenaresse ook uit het bankwezen afkomstig is en iets anders wilde... oeps. En dan begin je een frietzaak in die gekke natuurkundigenwijk die iedereen alleen van zien uit de trein kent (toch eens heen gaan!).

Op de Amstel zelf waren een paar verdwaalde Village People hun eigen CanalPride aan het vieren. Ze hadden er net zoveel plezier in als anders op deze zaterdag voor het echie.

Terugfietsend kwam ik terecht op zo'n plek waar niemand komt maar waar dan toch een hotel ligt. Ingesloten tussen Prins Bernhardplein, Wibautstraat en die trekvaart die daar ligt. Een stukje verlaten hoogbouw. Verscholen in eigen schaduw.

Iemand had een driekleur uitgehangen, het maakte het nog troostelozer. Het maakte het niet meer Nederland. Ik bleef denken aan die winderige hoeken bij de derde toren van de Twin Towers.

Gewicht: 61,8 (gelukkig zit ik niet op turnen)

Temperatuur: 36,8

Media uit

Weer een muziekblad dat ermee stopt, Q ditmaal. En zo vreemd is dat niet: muziek is een gebruiksartikel geworden, een behangetje. Dankzij Spotify is niemand er echt nog mee bezig: je zet het aan, je maakt geen keuzes meer. Mocht je de artiest willen volgen dan via de roddelrubrieken en via zijn eigen propaganda op internet.

Wat verder speelt is dat de meeste muziekbladen nogal, op hun manier, elitair zijn. Met name de Engelse. Gevuld met een soort schoolkrantjournalistiek met een hoog ons kent ons gehalte: elke zin heeft een pun, een woordspeling en een verwijzing naar langer lopende insider informatie waarvoor je wil je het begrijpen het blad al minimaal tien jaar helemaal moet lezen. En alle fitties moet kennen.

Oor was zo ook. En een blad als Mojo wordt volgens mij alleen nog verkocht omdat er nog steeds mensen de soms zeer goede meegeleverde compilatie cd'tjes willen hebben, die dan later als een playlist op Spotify opduiken.

Media in

De Nieuwe (Amsterdammer) van Peter J. Muller, bekend geworden als uitgever van de Candy en om bij muziekbladen te blijven, de Hitweek, verschijnt weer. Begin jaren 90 lag het ook al enige tijd in de winkels. Het was de tijd dat je je nepnieuws nog zelf willens en wetens moest gaan kopen in de kiosk. Het mooiste voorbeeld van hoe dik het er bij de Nieuwe op lag was het artikel over dat de mens (als ik het me goed herinner) van de kakkerlak afstamde. Bij het stuk stond de beroemde tekening van de evolutie van mensaap tot aapmens waarbij de eerste figuur doodsimpel vervangen was door een rechtoplopende kakkerlak. Als onderbouwing van het hele verhaal stond er dan doodleuk 'Deze tekening bewijst het'. Het blad was in feite een satire op het hele fenomeen boulevardbladen.

Benieuwd hoelang het deze keer duurt. In de jaren 90 liep hij vrij snel tegen dalende oplages aan (na twee nummers was de lol er ook wel vanaf of je moest een erg infantiel brein bezitten). Hij moet deze keer binnen drie maanden quitte draaien. Tot die tijd legt hijzelf toe. Muller gelooft er blijkbaar in, in een blad dat slechts over een ding eerlijk is: dat het gelogen is dat het gedrukt staat.

Muziek - Ik weet zeker dat ik wel eens gewezen heb op de pianomuziek van Leos Janacek. Voor in een warme zomernacht is dat heel aangenaam. Muziek van een overgroeid pad.

Aflevering 142

Gewicht: 61,5 (onuitgeslapen)

Temperatuur: 36,9 (idem)

Bij de foto (links): #challengeaccepted Z/W-selfie

Recht

Verdeelde meningen over advocaat Inez Weski die in Zomergasten niets over haar priveleven prijsgaf. De kunst van het zwijgen werd het genoemd contra een dolkstoot voor een programma als Zomergasten. Maar het recht op vrije meningsuiting kan niet zonder het recht om te zwijgen.

Ik zie het meer als behorend bij het pokerspel dat een advocaat - zeker tegenwoordig - spelen moet. Altijd je pokerface in acht nemen: hoe meer ze van je weten, hoe zwakker je staat. Moszkowicz kan daarover meepraten.

En met die opstelling vertelde ze voldoende over de persoon Weski. Een goede advocaat is ook advocaat als ie thuis de afwas doet.

Plicht

We blijven bij advocaten. Gisteren fietste ik langs het huis van Founding Father John Adams aan de Amsterdamse Keizersgracht 529. Adams was niet alleen een van diegenen die de Onafhankelijksverklaring tekenden, hij verloor de eerste verkiezingen van George Washington (partijloos) die hem wel tot zijn vice-president maakte. Bij de tweede verkiezing won hij wel en versloeg Thomas Jefferson (Democratisch Republikeinen) die zijn vice-pesident werd en daarna de derde president. Adams was zelf lid van de Federalistische partij. Zijn zoon werd de zesde president van de VS.

Adams was de eerste ambassadeur van de VS in Nederland.

Volgt u het allemaal nog? Vandaag arriveerde er gelukkig een exemplaar van Jill Lepores These Truths voor me, de geschiedenis van de Verenigde Staten in het Nederlands vertaald als Deze waarheden. Het boek vernam ik in de Amerikaanse boekhandel was dankzij lovende recensies volledig uitverkocht en moest bijgedrukt worden. Het was allemaal sneller gegaan dan verwacht met die geschiedenis. (In de Engelse boekhandel was de Engelse uitgave ook al uitverkocht.) Maar ik kreeg dan toch nog een fijne telefoonboek gelijkende Amerikaanse softcover-uitgave.

Zoals ik al eerder zei verdenk ik mensen die hardcoveruitgaven kopen ('Daarin komen de foto's zo mooi uit') ervan niet te lezen.

[tekst loopt door]

Het is jammer dat je zo'n mooi boek moet eindigen met iemand die een voetnoot in de geschiedenis zou moeten zijn, Donald Trump. Een president die ook al niet begrepen heeft dat de verkiezingen en de inauguratie vastliggen in de grondwet met vast tijdplan en dat dat zelfs geen tien minuten uitgesteld kan worden.

Maar ik verwacht niet dat hij dit alomvattende boek over de Amerikaanse geschiedenis gaat lezen om zijn kennis bij te spijkeren, zeker als hij hoort dat hij alleen in de laatste pagina's voorkomt. En hij vooral een onoverkomelijk gevolg is en geen heiland, verlosser en redder.

En laat iedereen uit die voetnoot leren.

Alles of niets.

Aflevering 141

Gewicht: 61,1 (nieuw record)

Temperatuur: 36,3

Korte berichten

Even dacht ik dat mijn stukje tegen filetoeteraars van gisteren effect had gehad: in de file voor mijn huis werd niet getoeterd. Tenminste, tegen etenstijd nam het dan toch nog toe. David Attenborough: 'Dagelijks staan duizenden Nederlanders in de file, uit honger gaan ze toeteren.'

Mondkapjes zijn toch niet verplicht dus als die Nordic wichelroedelopers van Viruswaanzin tegendraads willen doen kunnen ze er nu een gaan dragen in het kader van RIVMpje pesten.

Ik heb Lotharingia van Simon Winder uit, na eerder zijn Germania en Danubia gelezen te hebben. Boeken die je niet kunt lezen zonder tablet bij de hand om alles wat hij beschrijft aan plekken, kunst en muziek even zelf te beleven. Danubia vond ik het leukst: de geschiedenis van de Middeneuropese Habsburgse landen verteld door iemand naast wie je op een verjaardag wilt zitten om de volgende dag meteen je koffer te pakken. Vooral zijn zinloze wandelingen door de verkeerde buitenwijken en zoektochten naar dingen die eigenlijk verwaarloosbaar zijn, maar die passen binnen de geschiedenisbeleving van een achtjarig kind zijn hilarisch en vooral voor mij heel herkenbaar. Danubia is tegenwoordig als midprice pocket bij Rainbow te krijgen (maar haal het bij je boekhandel, Amazon heeft al een groter bruto product dan menig in het boek beschreven land).

Help!

Wat ik aan de meeste wereldgodsdiensten niet snap is dat ze geen zelfreinigend vermogen hebben. Als bij Apple iemand zou werken die de hele tijd godsonmogelijke onzin uitkraamt vloog die op straat. Maar elke gek mag namens god spreken en dat zijn er nogal wat.

Nee, dan kan je beter de heilige Roomse moederkerk hebben, daar heb je er een met een kalotje op en die zegt waar het langs gaat. Wel zo handig. Een goed georganiseerde kerk begint met duidelijkheid over excommunicatie.

Dus heeft bij het homomonument in Amsterdam weer een DTP*-ontkenner lopen plakken.

En Trump volgt ook weer zo'n gek voor de coronabestrijding: ene Stella Immanuel. Ze is dokter en dominee. Een combinatie die vroeger een kruidenvrouwtje of een heks heette. Ze gelooft dat Dr. Fauci een moderne Dr. Faust is en een charlatan omdat hij zegt dat hydroxychloroqine niet helpt en volgens haar wel. Lang verhaal kort: het helpt niet. Zo jammer ook, gelooft Trump voor eens in zijn leven eens een vrouw en een zwarte vrouw nog wel is ze volkomen van lotje getikt.

Verder gelooft dat kruidenvrouwtje dat vrouwen ziek worden omdat ze dromen van paring met buitenaardse salamanders (ik ga eens een rondvraagje doen), dat in medicijnen sperma van aliens verwerkt wordt en dat ze vaccins maken met een chip erin waardoor je niet meer godsdienstig zou worden. En meer van die dingen die dokters zoal geloven.

Nou mevrouw, vaccins tegen godsdienst, dat is er al: dat heet antipsychotica. Veel van nemen in uw geval. Niet van tafel voor het potje leeg is.

Er zijn gelukkig ook leuke Amerikanen in New York die om hulp schreeuwen en toch vrolijk gaan dansen.

Ik had nog iets over Mod willen schrijven. Morgen dan maar, luister dit alvast. Misschien wel het beste jaren 60-nummer ooit.

*] - Naar wens: Difterie, Tetanus, Polio en/of Desk Top Publishing

Aflevering 140

Gewicht: 61,2

Temperatuur: 35,7

De mens in de file

Er is een brug dicht, tijdelijk, dus staat er al twee dagen een file in mijn straat. De meeste wachten rustig, het enige dat je in een file kan. Maar er zijn er bij die zich uit het raam buigen en dan weet ik al hoe het verder gaat. Ze stappen uit, kijken alsof ze nog nooit een file hebben gezien of niet snappen hoe die ontstaat, gebaren als bavianen en gooien daarna resoluut het stuur om om zich elders vast te rijden. Maar alles beter dan wachten. Een heel erg onaangepast type rijdt langs de file naar voren met een air van ik snap niet waarom die anderen hier gaan wachten.

Dan zijn er nog de mensen die ik nog minder begrijp: die die in een file staand, gaan toeteren. Alsof er voor vast iemand staat die een picnic-kleed heeft uitgerold. Of op de gedachte is gekomen eens te kijken of zijn linker portier ook past op de plek van het rechter (Kan!).

Wie denkt dat daarmee de laagste sport op de menselijke ladder is bereikt, er zit er nog een onder. Degenen die bij het horen van een claxon, mee gaan toeteren.

Tot vrijdag duurt het nog. Dan is het weekend.

Mondkapjes

Nog een keer hoe mondkapjes werken. Leg twee babyjongetjes samen in een bedje met de hoofden naar elkaar, allebei zonder luier aan. Als het linker jongetje moet plassen, wordt het rechter jongetje helemaal nat. Trek je dat rechter jongetje een luierpak aan dan wordt dat luierpak nat als de linker plast, het jongetje blijft droog. Trek je de linker ook een luierpak aan dan wordt alleen dat luierpak nat. Zo werken mondkapjes ook. (En nu vraagt de lezer: wat is een luierpak?)

En de grondwettelijke bezwaren tegen een mondkapje? Noem het een hoofddoekje en je ziet dat die als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Mijn ontmoeting met Gorbatsjov

Een paar mensen wilden het dan toch weten, hoe ik Gorbatsjov ontmoette.

Het was 25 mei 1993, iets na vieren, een zonnige dag en ik was tegen mijn gewoonte nog even na het werk naar het cafe gegaan. Misschien was het wel omdat mijn toenmalige vaste uitspanning, het nu niet meer als dusdanig bestaande, De Haven van Texel/De Stad Praag aan de Sint Olofssteeg zijn nieuwe terras aan het water opende.

Ze hadden daar Pilsner Urquell van de tap en ik dronk in die tijd nog bier en met een vers glas van die pracht zat ik een beetje over de bocht van de Oudezijds Achterburgwal bij de Oudezijds Kolk te kijken. Er dook van om de hoek een rondvaartboot op die de scherpe draai naar de Oudezijds Voorburgwal moest maken bij de Kolksluis. De achterkant van de boot zwaaide daarbij uit en kwam recht voor het terras terecht.

Op de achterplecht ontwaarde ik een mij bekend gezicht: het was Gorbatsjov die daar in het gezelschap van een als altijd moeilijk kijkende burgemeester van Thijn stond. Nu had ik van Thijn meerdere malen ontmoet - hij was mijn werkgever - en telkens keek de man moeilijk. Het was dan ook een sociaal-democraat van een generatie die als eerste doelstelling in het leven moeilijk kijken had. In dat gezelschap moest Gorbatsjov verkeren.

Ik hief mijn net getapte halve literglas en proostte naar hem. We keken elkaar aan, recht in de ogen. Ik wenkte met mijn glas, kom van die boot af, het is hier beter. Hij bevestigde dat met zijn blik en een gebaar en een grimas. Hij wilde niets liever dan van die boot af. Ook zo'n glas.

Van Thijn moet het ook doorgehad hebben, want hij ging nog moeilijker kijken.

Toen had de boot zijn draai gemaakt en nam weer vaart richting Armbrug. Gorbatsjovs kansen waren verkeken.

Ik zette het glas aan mijn mond en nam een teug. Vrijheid is een hoog goed.

Aflevering 139

Gewicht: 61,7 (ik verlies de coronakilo's die u aankomt!)

Temperatuur: 36,3

Onbereikbare landen

Nu we beperkt naar het buitenland kunnen, komt het buitenland naar ons toe: van Sicilie tot Siberie. Voor het eerste kun je naar Oss, voor het tweede kun je gaan turnen.

Daarnaast stort de Middellandse Zee voortdurend over je heen. Het eigen land heeft alle vakantie!

En bedenk het buitenland wordt ondertussen dagelijks minder: in Belgie is er avondklok en in Groot Brittanie gaan ze gezond eten. In Noord Korea hebben ze nu ook een Noord Korona-patient en die schijnt over te zijn komen zwemmen vanuit Zuid Korea. Hij heet Kim maar is geen familie (ook niet van het stiefige zusje). Hij wordt voorlopig in afzondering gehouden, wat in een land dat in quarantaine gehouden wordt waarschijnlijk betekent dat hij vrij buiten mag spelen. En boven Barcelona gloort het rood.

O ja: zit er nog iemand te wachten op mijn verslag van mijn ontmoeting met Gorbatsjov?

Verdwenen landen

Ik ben begonnen in Vanished Kingdoms van Norman Davies, een geschiedenis van verdwenen landen die Europa mede bepaald hebben maar omdat ze ooit ophielden te bestaan slechts voetnoten in de historie zijn geworden. Hij begint met een uitgebreide inleiding. In zo'n inleiding worden steevast de drijfveren om het boek te schrijven uitgelegd, aangezien het boek geschreven is (ik hou het in mijn hand) sla ik dat dus altijd over.

Daarna komen een aantal landen uit verre verledens, Visigoten en andere konijnenvangers en bandkeramisten. Oude Schotten en dan gaan Engelse geschiedschrijvers zo lyrisch lopen barden. Eerlijk gezegd boeit me dat evenzeer als een land als India me boeit: niet dus.

Maar daarna wordt het leuk: Bourgondie overleefde uiteindelijk slechts als een manier om je te overeten.

Het Pools-Litouwse Gemenebest was een van de invloedrijkste landen van toenmalig Europa en een voorbeeld van vreedzaam samenleven van verschillende godsdiensten en etniciteiten. Helaas koesteren de Litouwers geen dromen van een wederopstanding van een groot rijk, het zou wel een verbetering zijn om de huidige Poolse en Wit-Russische staten naar een deel 2 van Vanished Kingdoms te verbannen.

Montenegro komt aan bod, ik bezocht afgelopen zomer de paleizen van de toenmalige Prins-Bisschoppen die de troon bij gebrek aan zonen aan hun neven nalieten. De gemiddelde rapper woont tegenwoordig groter, dus ik mocht ze wel. En natuurlijk wordt Transkarpatie ook behandeld, het land dat een dag bestond. En waarvan ik de hele geschiedenis ga verhalen met tijdstippen (10:45 - Koffiepauze voor het Vaderland etc).

Muziek: Alhoewel ik Mozart regelmatig (en terecht) door het slijk haal vanwege zijn broddelarijen luisterde ik vandaag een aantal van zijn latere symfonien: alles vanaf de Haffner is beluisterbaar en dat betekent dat je zijn eerste 34 symfonien ongehoord weg kunnen en dat had hij Bruckneriaans zelf kunnen doen. Hoezeer wonderkind hij ook geweest moge zijn het zijn jeugdzondes en als je je bedenkt dat Mahler Das Klagende Lied op zijn negentiende schreef en ik vergelijk dat met Mozart die op die leeftijd de Spatzenmesse maakte, dan weet u waarom de M van Mahler voor die van Mozart gaat.

Verder: Pogues-outtakes, Reformation Post T.L.C van The Fall en Uncovered van Allard JJ.

(c) 2000-2020 Dieter Bruls