Ik
voel me altijd een beetje James Bond als ik in een naamloos hotel op
een vliegveld zit. Als ik naar buiten kijk, denk ik, ja, het was die
€3,50 toeristenbelasting echt waard.Vanochtend bij het opstaan kreeg ik twee berichtjes:
dat ik me 2,5 uur vooraf op het vliegveld moest melden. En verder dat mijn geplande trein niet reed en dat de volgende via de plek van het treinongeluk en dus met aanvullend busvervoer plaats vond. En dan nog zou ik te laat zijn.
Eerder kon ook niet, want het vliegveld sluit om 23:00 uur. Dus zit ik nu hier in een hotel op de startbaan. Om de een of andere reden vorig jaar tot het hotel van het jaar gekozen. Tijdens corona zal alles wel mooi zijn geweest.
Zes uur moet ik me voor het inchecken melden, nog een half uurtje vroeger, liet de douane me weten: op maandag was het een gekkenhuis hier. Het ontbijt schijnt grandioos te zijn vanaf half zes. Het uitzicht op de horizon is altijd mooier, het zal wel een bakje zwarte treurnis bij de AH To Go worden. En een goede bij aankomst.
Kaart stamt uit eerste uitgave van de Bosatlas uit 1877. De atlas die ik nog steeds het meest gebruik dus dat zegt wel iets over mijn wereldbeeld: de grenzen verliepen toen nog wat anders.
L. vertelde me het verhaal van haar oma. Die oma had weinig herinneringen aan haar jeugd, zelfs over haar naam en geboortedatum bestond geen zekerheid. Het enige wat oma zich uit haar jeugd vóór het kindertehuis herhinderde was een vrouw met lang zwart haar die altijd op een betegelde kachel lag en blijkbaar ziek was. Ze vermoedde dat het haar moeder was. Er was een goed geklede blonde man die de vrouw verzorgde.
Daarna wist ze alleen maar dat die man haar naar de bus bracht in het dorp, waar een kerk was en waar ze soms op het plein buiten dansten.
Na de bus ging het verder naar een station waar ze in veewagens werden geladen. Een vrouw in de trein had zich over haar ontfermd. Lang had de trein gereden, ze herinnerde zich vooral bossen. Er was steeds paniek op de stations, mensen werden omgeladen naar andere wagons.
Tot ze dan bij het weeshuis aankwam, in de plaats in Oekraïne waar in de Tweede Wereldoorlog een vreselijk bloedbad bij een weeshuis is geweest. Dusdanig dat zelfs geharde SS-mannen toen hun hoofd afwendden en hun beklag deden.
Maar dit was na de oorlog. Ze had haar naam en geboortedatum in Oekraïne gekregen. Aan die naam en geboortedatum zit ook nog een heel verhaal vast.
L. belde haar tante. Die vermoedde dat de blonde man een oudere broer van oma moest zijn geweest. En ze noemde een naam waarvan ze dacht dat het een achternaam was.
Oma sprak er niet veel over. Hooguit vertelde ze dat ze zich heel vaak in kelders had verstopt als kind, maar waarom? In die tijd in de Sovjet Unie waren er veel dingen waarover je niet sprak.
Zoals die deportatie op last van Stalin van Oekraïners die in Polen woonden. Stalin had weer een gigantisch complot verzonnen waar hij zelf in geloofde en dat iets te ingewikkeld is om hier te vertellen, maar de huidige oorlog in Oekraïne en het narratief van Poetin is er
deels op gebaseerd. Kort: Stalin had de vijand liever binnen de eigen grenzen en dus moesten etnische Oekraïners terug naar Oekraïne.
Een gedeelte van de treinen ging direct naar de gulag dus leerde je wel je mond te houden, ook op latere leeftijd nog. Want dat dreigend zwaard bleef boven je hoofd hangen. Ook toen Stalin al lang dood was. En als je in het nu moet zwijgen, verzwijg je de geschiedenis ook.
De achternaam die de tante noemde had me op het spoor gezet. Het was namelijk de benaming voor Roethenen. En die etnische zuivering is een van de vergeten schemerige hoekjes van de geschiedenis.
En ik zag een podcast, een documentaire, een boek.
Erfopvolging is een langetermijnsbelang. En daarom sta ik - ondanks dat ik anti-monarchist ben - in het huidig tijdsgewricht
achter het koningshuis. En daarbij zal het me niet interesseren dat ze het slecht zouden doen. Die podcast laat me ook koud.De andere keuze is namelijk een president en daarmee in de tegenwoordige politieke situatie, zou dat iemand zijn met een kortetermijnsvisie.
Zoals die mevrouw van de Boreale Bananen Beweging, met koeienvlaaien op de rode loper om dicht bij haar stemvolk te staan.
Het ijsjeHet ijsje dat sinds mei 2022 op de hoek bij het spoorviaduct op het Haarlemmerplein (hoek Planciusstraat) ligt, overleeft nog steeds.
Er zijn ivm werkzaamheden nu hekken omheen geplaatst, niet voor het ijsje maar omdat ze ze ergens kwijt moesten.
De buurman aan de deur, of ik hem helpen kon.
'Natuurlijk. Waarmee?'
'Met NPO Plus. Ik ben al een half uur bezig om de komende afleveringen van het Journaal vooruit te streamen.'
'Het Journaal, jij, buurman?'
'Ja ik wilde het weer van volgende week weten, want ik wou een dagje gaan vissen.'
'Alsof vissen nat worden van regen.'
Enfin een hoop gejamaar heb ik daarvoor NPO Plus genomen en uiteindelijk ben ik er zelf ook een half uur mee bezig geweest om uit te leggen dat je het Journaal ook op NPO Plus niet vooruit kan kijken. Ondertussen het nieuwe Journaal gemist.
KoffielepeltjeIn de Volkskrant schrijft een Oekraïense vrouw onregelmatig een rubriek over haar leven. Ze is inmiddels Kiev ontvlucht om bij haar man in Boedapest te gaan wonen.
In haar woning in Kiev gaat ze nu een ouder uit Marioepol gevlucht echtpaar laten wonen. Het moet makkelijk passen, was hun conclusie: veel spullen hebben ze niet.
De vrouw heeft alleen een bijna lege parfumfles mee kunnen nemen. Daaraan ruikt ze af en toe als ze naar het leven van vroeger verlangt.
De man heeft alleen een oud, vies, bekrast theelepeltje meegenomen dat zij al voor de oorlog had willen weggooien. Vanuit dat lepeltje bouwt hij dagelijks weer zijn oude wereld op: zijn koffiemok, zittend op zijn stoel aan zijn plek aan de tafel. Hij kijkt dan door het keukenraam uit over het landschap dat hij altijd zo gekend had.
Ik begreep die mensen..
Door het lezen van het stukje had ik haast om mijn afspraak te halen. Maar desondansk kon ik het niet laten in de bestekla het koffielepeltje dat ik op mijn derde bij de V&D in Heerlen stal te zoeken. Met dat in mijn zak kon ik pas weg.
Voor de bewaking van de Franse president was het bataljon Plumeauniers ingeschakeld. Tot voor kort in dienst als knecht bij de heer Flens.
Een mevrouw vroeg aan de agent voor wie we moesten wachten. Voor president Macron zei die. Dat zei haar niks. De president van Frankrijk zei de agent. 'Oh ja,' zei de vrouw. Overtuigend konk het niet.
En wat deed Jezus eigenlijk op Tweede Paasdag? Hij bleef eens een dagje wat langer liggen en stond pas tegen het middaguur op.
Gisteren gebruikte ik het woord kleinood voor juweel. In het Nederlands wordt dat hooguit uit variatie in teksten gebruikt als synoniem.
In de meeste Slavische talen niet, daar betekent klenoti juwelen. Alleen in het Russisch niet: daar betekent het vast. Een vaste belegging, zo'n horloge.
Nog iets anders. Waar groeit de haver voor de havermelk? Toen het speltbrood van de ene dag op de andere hip was, leek de wereld ermee vol te staan. En nu dus met haver.
