Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 39

Voorpagina

De Mythe der Eeuwen

Ik ging naar de enige plek op aarde die Alfred Rosenberg nog rest. Er zijn er twee, twee Alfreds: een jonge en een oude. Ik ging naar de jonge: hij was 16 en zat op de 2e Ambachtsschool in Amsterdam.

En dan was er nog de derde Alfred Rosenberg. Hij stuurde de andere twee in de dood. Onderbouwde hun moord filosofisch. Moord filosofisch onderbouwen, dan is het leven verloren.

Alle drie hebben ze geen graf. Hun as werd anoniem verstrooid, die van de eerste twee als mest. Die van de derde in de hoop dat er nooit meer wat op zou groeien.

Hoe is het nou met mijn Mokum, vroeg Alfred van achter Sobibor tegen de grens van de 'laatste dictatuur van Europa'.

En ik moest hem antwoorden dat er vandaag 25.000 mensen achter de NSB-vlag door de stad hadden gelopen en we allemaal weg hadden gekeken.

Net als toen.

Toen, toen de treinen to-des-ka-den, to-des-ka-den, enkele reis naar Polen gingen rijden.

De vrucht van hun akkers was op de akker verrot. De rotte oogst van de derde akker werd gegeten.

Ook nu heeft niemand wat gedaan, moest ik Alfred zeggen. En zo zullen we steeds opnieuw niets doen.

Er zullen steeds nieuwe Alfred Rosenbergs opstaan en er zullen naamgenoten naamloos worden omgelegd.

Wat dan?

Alom klachten over het nieuwe kabinet in de maak. Het zou hetzelfde zijn als wat we hadden. Als het een ander was geweest dan had je mogen klagen.

Kijk, eerst in het stemhokje hetzelfde kiezen en daarna klagen dat het hetzelfde is.

Dat is (ook) democratie.

In Rusland bijvoorbeeld, gaat dat heel anders. Daar moet je hetzelfde stemmen en als je achteraf klaagt...

Ach ja, wat dan?

Muziek - 1985 Live Aid. Gorbatsjov was al aan de macht, Tsjernobyl stond nog, de muur en de Twin Towers ook. Eigenlijk was alles nog zo zoals we het op de lagere school geleerd hadden. George Thorogood met een nummer van Elmore James: The Madison Blues.

Im Sinne der Anklage...

Op de dag na de explosie van kernreactor nummer 4 in Chernobyl werden in het naastgelegen Prypiat 7 huwelijken gesloten.

De KGB had alle telefoonlijnen naar buiten afgesloten, zodat het nieuws dat er iets brandde zich niet verspreidde. Direct betrokkenen stonden onder zwijgplicht, zo ze nog in staat waren te praten. In het ziekenhuis werden die dag 132 mensen opgenomen met stralingsziekte. Dat werd inmiddels wel erkend, de dag ervoor waren de slachtoffers nog gezien geworden als verbrandingsslachtoffers.

De plaatselijke partijcommissaris had geen verstand van kernenergie en de gevaren ervan. Hij wilde er ook allemaal niets van weten, zijn dogma was: geen paniek. Geen berichten naar buiten.

Hoe ze de bruiloftsgasten het zwijgen op hebben gelegd weet ik niet.

Vandaag las ik over een eventuele fout waardoor mogelijk toch een coronavirus uit een laboratorium is ontsnapt. Bij dit soort rampen is er altijd een belang om het stil te houden. In een kapitalistisch systeem heeft dit met het verlies van geld te doen, in een autocratisch met het verlies van macht.

De middenkaders zijn absoluut leidend daar waar het rampen en uitwassen van menselijk gedrag aangaat. Vaak ontbreekt het hun aan kennis, meestal aan lef. Ze vrezen altijd voor hun positie. Een arbeider weet dat hij eruit vliegt als hij iets verkeerd doet, het middenkader meent de macht te hebben deze fout te verdoezelen, het gebeuren bij te kunnen sturen. Meestal door de mond te houden.

En dat wordt dan vlek op vlek.

Daarom vind ik het ook een goed idee dat een inmiddels hoogbejaarde secretaresse van concentratiekamp Stutthof voor het gerecht moet verschijnen. Gewoon om te laten zien dat je niet altijd naar beneden of naar boven kunt wijzen, maar dat je zelf altijd verantwoordelijk bent.

Als de dame verstandig is en ze zich een lange rechtsgang wil besparen: vlucht niet meer, beken volledige schuld. Je bent 95. 

Voorgesneden

Of we taart wilden.

Ja, dat wilden we.

Toen kwam de vraag van welke taart.

Pruimen, kersen, iets met room.

Nee, niet met room. Dat kon niet meer, zei iemand die wat meer melk-woke was.

Appeltaart zou het niet zijn, die hadden we al zoveel gehad de laatste tijd.

Diverse fruitsoorten kwamen voorbij, met of zonder toeslag. Of kruimels. Schuimpjes werden genoemd.

Met pudding eronder, dat was met weinig melk.

Rijstevlaai gold lang als favoriet. Een iemand hield daar niet van.

We kwamen er niet uit en uiteindelijk werd het toch weer appeltaart. Die lustte iedereen had het verleden bewezen.

Meneer Remkes bracht ons appeltaart. Hij had hem al gesneden.

Muziek - Ik zeg het al heel lang, All Times Through Paradise van The Saints is een van de mooiste verzamelboxen die er ooit is uitgebracht: alle opnames van de band tussen 1976 en 1978 aangevuld met twee live-shows. AlsAustraliers werden ze gewantrouwd in de navelstaarderige Londense punkscene. En zeker toen ze met hun derde plaat terugvielen op soul en rhythm and blues. L-I-E-S is de achterkant van hun tweede single.

Zoveel makkelijker

Als mensen zeggen dat het heelal oneindig is, kijken ze altijd met licht bezwaard gemoed diepzinnig en onbestemde blik een beetje rechts omhoog; de ruimte schijnt meer oneindig naar rechts te zijn. En zeggen dan dat het gigantisch groot is en zo deed ook de vader op het terras die het zijn dochter uitlegde.

Nu is dat fout.

Oneindig is niet gigantisch, als je in termen van onmetelijk groot gaat denken zul je je nooit iets bij de oerknal kunnen voorstellen.

Oneindig betekent dat het niet deelbaar is, noch vermenigvuldigbaar. Je kunt er niets bij optellen en je kunt er niets van aftrekken. Oneindig en een beetje meer bestaat niet, een halve oneindigheid ook niet.

Met omvang heeft dat alles niets te maken. Oneindig hoeft niet groot te zijn, het kan klein zijn maar het is vooral oneindig.

Het meisje staarde niet in de lucht, want wat zou je daar nou van al die oneindigheid moeten zien. Ze keek in haar ijsbeker, die leeg was. En concludeerde helder 'IJs is niet oneindig want je kunt er een tweede van bestellen.'

Dat deed de vader maar. 'Met sterretjes?' Met sterretjes.

Muziek - Neat Neat Neat van The Damneddoor het Royal Philharmonic Orchestra olv Tim Redmond, bariton Stephen Gadd.

En natuurlijk 1,2,3, je proeft het zo...

Verbroedering alom

De zwarte adelaren van Besiktas waren in de stad. En we zouden het weten: ze trokken in een mars door de stad met vuurwerk op oorlogssterkte. De politie ook. Of die al niet voldoende om handen hebben met PVV hamburgerjunks die protesteren omdat ze geen vegan multi culti restaurant van een Dierenpartijlijstduwer in mogen.

Ook die mensen uit Istanboel zullen wel boos geweest zijn dat ze een coronapaspoort nodig hadden om de Ajax-jodenkroegen in te kunnen voor bier.

Zoveel pogingen tot verbroedering en het mag niet. Het is een complot. Kan niet anders.

Links - Op deze site vindt u een handig overzicht van Nederlandse horeca die het niet al te nauw nemen met de volksgezondheid: dus die zaken waar je niet in de keuken wilt kijken en er zeker niet uit eten. Buikloop van het huis, salmonella uit eigen rokerij, huisgemaakte maagdarmcatarre. Zeg maar gerust de betere Nederlandse Gastro Enteritis.

Muziek - Go Go Girls die dansen rond de dood van Bela Lugosi. 12 minuten lang vieren dat R. Kelly de bak in draait.

Haunted. Shane MacGowan en Sinead O'Connor toen ze nog geen ruzie hadden over dat hij dood zou willen en Shane ook nog niet bijna dood leek.

Souvenirs van de wegwerpmaatschappij

Vijf weken terug vond ik een Middeleeuws zitje in de stad en maakte het me eigen. Er waren avonden dat ik er langs kwam en dat het vol achteloos weggeworpen snelle hapverpakkingen stond. Die veegde ik dan weg.

Vandaag vond ik er een altaartje opgebouwd uit souvenirs van de wegwerpmaatschappij: een fastfoodstilleven. Van een afstand was het een verlengde van de achter de ruit gevestigde toeristenwinkel. Dit liet ik staan: op dit tableau van de consumptiemaatschappij had iemand zijn best  gedaan.

Het deed me denken aan het groente en fruitbankje dat ik ooit in het Hongaarse Miskolc maakte, nadat ik bij mijn vertrek uit Tsjecho-Slowakije enorme ladingen proviand had meegekregen omdat ze er vanuit gaan dat Hongarije een land vol ondervoedde armoedzaaiers is. Nu hebben ze daar gewoon een hartgrondige hekel aan de Maygaren. 

Omdat ik alle groente en fruit niet op zou krijgen richtte ik in alle vroegte een bankje in op de camping waar we een huisje huurden. Een uurtje later, toen ik naar de bakker ging voor brood, was het bankje grotendeels leeg.

Zo zal het met mijn Middeleeuwse bankje op de Munt niet gaan. De eigentijdse wereldbewoner hecht eraan zijn afval nieuw te kopen.

(c) 2000-2021 Dieter Bruls