Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 36

Voorpagina

Zondag

Ik had vandaag een pyjamadag.

En dat kan ik iedereen aanbevelen. Minimaal een keer per maand.

Muziek - Een oudje van Otis Redding met the Pinetoppers toen het nog meer naar James Brown klonk.

Requiem voor een niet gestorven dood

Om niet met veel pijn

overgeleverd te worden aan de vlammen

hitte, verstikking, verbranding

was hij uit het raam gestapt

Misschien viel dat te overleven

en anders, iedereen heeft wel eens

met de gedachte gespeeld, te springen

te verbranden met die gedachte spelen we nooit

Nog een keer een droom waarmaken, dan een nachtmerrie te beleven

Zijn sprong, de foto, maakten hem wereldwijd onsterfelijk

alleen zijn familie wil er niet van weten:

de vlucht voorwaarts voor een helse dood

wordt door hen gezien als een zonde, met eeuwig branden in het vuur

Geloven is nu eenmaal lijdzaam afwachten

Dus wordt hij in zijn laatste seconden verloochend

en herdenken ze de dood die hij niet stierf

Spelshow

Laatst op het terras ging het weer eens over reizen. Gesprekken gaan daar vaak over de laatste tijd. Het zal uit verlangen zijn.

We kwamen te spreken over hoe dat vroeger ging, een reis organiseren voor jezelf zonder tussenkomst van een reisbureau. Vroeger zonder internet. De advertentierubrieken in weekbladen doorspitten, op een kaart opzoeken waar het lag, bij gevonden geschiktheid bellen. Telefonisch alles regelen, met een oog op de tikkenteller. Hopen dat alles goed begrepen was. Bevestiging via post? Ja spel je adres maar. En dan naar een iets groter NS-loket reizen voor een ticket.

Het leek ons een aardige opzet voor een spelprogramma op tv. Via een rad van avontuur een bestemming laten bepalen en vervolgens zonder internet en reisbureau aan de gang.

Ter plekke moet men de uitgaansagenda zien te vinden, van A naar B komen zonder app, iets uitzoeken over een plaatselijk onderwerp dat ter plekke ook niet zo bekend is en zonder dat ze zelf een clou hebben wat of wie het is.

En liefst in een land waar men heel beroerd andere talen spreekt. Hulp mogen ze alleen krijgen van mensen die daarvoor ook geen internet gebruiken, toeristische informatiepunten mogen daarom ook niet.

Ze sluiten af met een voordracht over het vakantieoord. Een punt als je de Eiffeltoren bij Parijs vermeldt wordt, tien voor de Tate Gallery in Londen. Een studiopubliek van familie mag raden waar ze geweest zijn.

Natuurlijk zijn de deelnemers allemaal pubers. Uit een achterstandswijk. In Helmond.

Want het moet leuk blijven.

15 Orchard Street

De New Yorkse Helene Hanff schreef 84, Charing Cross Road over haar briefwisseling met een boekhandelaar in London. Ze raakte innig verweven met het wel en wee van de hele familie, tijdens de oorlog stuurde ze hen voedselpakketten. Als ze dan eindelijk eens zelf naar Engeland wil reizen, krijgt ze kort tevoren het bericht dat de boekhandelaar overleden is en de winkel wordt opgedoekt.

Op mijn lijstje voor als ik ooit naar New York ga stond altijd het winkeltje van Caroline Weaver op 15 Orchard Street. Ze heeft daar een potlodenwinkel. Wellicht met de bedrijfsfilosofie van De 1000 Idioten-records: er zijn altijd wel duizend mensen die zo gek zijn.

Maar omdat er blijkbaar toch niet genoeg New Yorkers waren met een uitzonderlijke liefde voor potloden en andere winkels ze ook verkopen, breidde ze uit naar het internet. En zo kreeg ik elke maand een mailtje met haar potlood van de maand-aanbieding, inniger werd het niet. Maar ik leerde wel gerenommeerde potloden als de Blackwing 602 kennen.

Het ging al een tijdje slecht en goed ging het nooit echt, covid bracht dan de doodsklap. Gister kwam het mailtje: tot het einde van het jaar gaat ze afronden.

Misschien is het mijn tijd voedselpakketten te sturen.

Caroline Weaver: The Pencil Perfect - Gestalten. En een boekbespreking (in het Pools maar wel met veel plaatjes).

De formatie (vervolg)

Ik schreef laatst over de formatie. En de bewoners van een Italiaanse plaats die een conclaaf wilden versnellen omdat ze het beu waren de kardinalen te moeten voeden. Terzijde: zou dat hier het geval zijn geweest waren ze al lang uitgehongerd.

Ik wist niet meer welk conclaaf het was geweest.

Altijd oplettende lezer GW stuurde me een mail dat het het conclaaf van 1268 moet zijn geweest. Saillant detail is, dat ik me wel het op water en brood zetten herinnerde, maar niet het feit - en dat is veel leuker - dat de bewoners van Viterbo het dak van het gebouw waarin het conclaaf plaats vond verwijderden. Nu duurde dat dan ook zo'n drie jaar en leidde uiteindelijk tot de keuze van een buitenstaander, een niet-kardinaal als paus.

Maar goed. Van de andere kant moeten we ook niet klagen dat de formatie zo lang duurt. Er zijn natuurlijk landen waar ze dat in een week regelen. Maar dan krijg je wel de Taliban.

En dan doet mevrouw Kaag niet mee vanwege gebrekkige baardgroei.

Muziek - Tijdens de coronacrisis werden we geterroriseerd door Orgel-Joke die ons vergastte op gezellige potpourri's op orgel. En als er nou iets deprimerend is dan is het wel gezellige muziek op een orgel. Shirley Scott speelde ook orgel: Hip Soul. Of Jimmy McGriff: The Sermon. Of de laatst genoemde Dave Greenfield. The Stranglers laten een stukje open voor waar zijn solo had moeten komen. Dat was de echte corona-organist.

Een filmpje ter opheldering (in het Frans, in het Duits is die er ook maar zoals veel van Arte onvindbaar).

Is de wereld veranderd na 11 september 2001?

Het is zo'n vraag, Weet je waar je was op 11 september 2001? Ik weet waar ik was. Ik kwam thuis en zette toevallig CNN aan en zag de tweede aanslag ongeveer live gebeuren. Men had het nog over een sportvliegtuigje. Ik ging dus mensen bellen, zelfs mobiele telefoons, die je in die tijd nog minder had en die je alleen belde in noodsituaties. Vooral het begin was complete chaos: je wist niet wat er aan de hand was en om dan al die aanslagen en mogelijke aanslagen, Twin Towers, Pentagon, Capitool, Witte Huis...

Is de wereld veranderd na die dag? De Nederlandse tv zond als de Gezamelijkheid uit en internet ging nog via de telefoon, ik had nog geen kabel. Dus internet stond ook niet voortdurend aan.

En ik bleef voor de tv, kreeg alle kranten op papier thuis en deed semi-live aan duiding op mijn site die toen net een jaartje bestond. En daar was behoefte aan: FaceBook, Twitter, WhatsApp, het was er allemaal niet. Misschien maar beter ook.

Ik heb zo'n vier dagen achter de tv gezeten, geloof ik. Met fourage pauzes. Want ook maaltijdbezorgers hadden we nog niet.

Ja, de wereld is veranderd. Eigenlijk is er maar een ding hetzelfde gebleven in die twintig jaar: de Taliban.

De groenten van George Washington

Ik kreeg een antiquarische plattegrond van George Washington's groentetuin bij zijn landgoed Mount Vernon in Virginia. De plattegrond met tekeningen van de planten stamt uit 1937 en werd door Nathalia Ulman gemaakt. Washington tekende ooit zelf een plattegrond van het hele estate, in een gelijkende stijl.

In eerste instantie dacht ik dat het een dekplattegrond van een slavenschip was en eigenlijk zat ik er daarmee niet zo heel ver naast. George Washington, de eerste president van de Verenigde Staten was een slavenhouder. Op Mount Vernon werkten meer dan driehonderd tot slaaf gemaakten. 123 waren zijn 'bezit', de overige waren van zijn vrouw.

Pas op zijn sterfbed (1799) was hij bereid zijn 'eigendom' de vrijheid te geven, maar bedacht zich op het laatste moment en liet een testament van die strekking verbranden: zij zouden pas vrij worden met het overlijden van zijn echtgenote.

En aangezien zijn testament in alle kranten gepubliceerd werd vreesde die daarop tot het eind van haar dagen voor haar leven. Ze overleefde George uiteindelijk maar drie jaar.

De slavernij zelf zou nog meer dan zestig jaar duren.

Wat me boeit is hoe de kaart van Virginia in Den Haag, waar die opdook, terecht kwam. Want een precies overzicht van de groenten die George Washington liet verbouwen behoort nou niet tot ieders eerste interesse.

Een tekening van de groentetuin van de vorige president zou meer mensen interesseren. Maar om aan de muur te hangen is Trumps postzegeltuin minder boeiend.

(c) 2000-2021 Dieter Bruls