| Bij geen updates: klik hier |
Huidige week
Vorige week |
Tekeningen dieterbruls.nl |
Poetin wil Hongarije dat gedeelte dat aan Oekraïne verviel graag teruggeven. We hebben het dan over Karpato-Roethenië dat in het verdrag aan Tsjechoslowakije was toegewezen. Waar het overiigens niet lang toe behoorde, daarna was het ongeveer 24 uur een zelfstandige staat. Een staat die - zover ik weet - zijn bestaansrecht tot nu toe heeft weten te behouden in het Guinness Book of Records. Tegenwoordig is het een deel van Oekraïne.
Zou Hongarije uit de EU gezet worden,
en dan een op het randje van het faillissement staande staat zijn. En dat zeker
als ze de verplichting tot terugbetalingen van alle corrupt en oneigenlijk besteedde
gelden krijgen opgelegd, zal Orbán onverwijld van het aanbod van Poetin gebruik maken en er met zijn militie van veldwachters binnen trekken
tenminste zodra ze de windsels om hun broeken hebben gedraaid. Ik denk
dat die
bezetting ook wel eens het Guinness Book zou kunnen halen, als de
kortste en met het minste veroverde gebied. Ook al dragen ze de hele marine van Orbáns geestelijke vader
Admiraal Horthy (een admiraal in een tijd dat het land geen toegang meer tot de
zee had, zie kaartje) ook nog de grens over.Poetin zal edoch blij zijn met elke bondgenoot.
Met dat soort dingen moet de EU geen rekening houden. De nu opgelegde maatregelen zijn veel te zwak, je neemt hem iets af maar er blijft nog voldoende over om in eigen zak te laten stromen. Alleen Orbans kliek zal het, als de EU strenge controle weet door te zetten, iets minder hufterig moeten doen.
De EU moet niet bang zijn om harde maatregelen te nemen: het is een voorbeeld voor een aantal andere landen die op wankelen staan: Polen, Bulgarije, Slovenië, Kroatië en helaas soms ook Tsjechië.
Speelkaart: Ku.K-allegorie van de Hongaar. En met vlees onder het zadel om het mals te maken zullen ze zo Roethenië binnentrekken. En 's avonds thuis bij moeder-de-vrouw hun bordje gulash (dat is bij de Maygaren een soep, wat wij zo noemen heet daar pörkölt) kunnen lepelen. 'Het was me het dagje wel, maar het vlees is lekker mals geworden.'
Vanaf morgen, beloofd, weer kortere stukjes!
Ik
was toch anders ook niet zo streng voor Mahler? Ik was toch anders ook
niet zo dat zijn Vijfde te lang zou zijn? Ik riep toch anders ook niet Alma
aan haar lichtgroene correctiepotlood niet te sparen?Waarom was ik dan zo onvergenoegd over de Mahler 5 van laatst? Was het de Italiaanse dirigent met een misschien iets te temperamentvolle aanpak voor een Mahler met een Tsjechisch orkest? Maar het zijn toch professionals en de rhapsodie is toch ook geen zondagmiddagwalsje?
Veel mensen vinden een concert slecht als het niet overeenkomt met de versie die ze gewend zijn. Ooit hoorde ik een grijze snotaap uit Oud Zuid zeggen dat het pianostuk in het midden vals was, niet doorhebbende dat een professionele musicus grote moeite moet doen om vals te spelen. Het was gewoon anders dan dat wat hij thuis op plaat had. Daarbij had hij niet door dat hij het over een cadans* had. Vele zijn abonnementhouder maar kunnen niet horen.
Kortgezegd: een kortzichtige manier van luisteren. Ik heb er gelukkig vier ter referentie: Bernstein met het New York Philharmonic, Simon Rattle (ik heb moeten wennen aan die man, Engelsen en klassieke muziek blijft als baked beans in een haute cuisinekeuken) met die Berliner Philharmoniker (die ik er in tempo altijd van verdenk dat ze nog een S-Bahn moeten halen), Rudolf Barshai (die ik zeer waardeer) met de Junge Deutsche Harmonie (talent in de groei dus) en Václav Neumann (ja, een Tsjech) met het Gewandhausorchester Leipzig, toch zeker op een van de hoogste plaatsen in mijn orkesten top 3, mijn favoriete versie. In ieder geval drie dirigenten deden een hele Mahler-cyclus, van Barshai weet ik dat niet zeker: hij deed de 5e, 9e en de eigen versie van de 10e die veel organischer is dan Deryck Cookes reïnactment zoals Rattle die doet, Bernstein weigerde alle interpretaties te doen.
Maar nergens het gevoel dat hij te lang is.
Achteraf beredenerend zat het hem in een onachtzaamheid, maar voor een dirigent van enige statuur valt dat als fout aan te rekenen: de stoelen in de Obecni Dum waren vervangen. Normaal zullen daar concertstoelen uit hout, velours en kussenvulling staan. Nu een weliswaar goedzittende riante klapstoel, ook qua ruimte prettig geplaatst, op losse open podiumelementen uit hout op ijzer.
Dan dempt de zaal dus niet en de lage podia gaan als een schelle klankkast werken. Het geluid was dus verre van afgewogen en vloeide niet samen, waar het had gemoeten. Technisch falen, maar een dirigent moet ook ruim vooraf de zaal akoestisch testen.
Het publiek had het wel gemerkt. Dat hoorde je in het applaus terug.
* | De aan een aantal maten gebonden vrije improvisatieruimte van een solerend instrumentalist in een voor dat instrument en orkest geschreven werk. Vaak neemt men hier een beroemde cadans over, soms schrijft de componiste er al een, maar de ware meester doet het zelf. Snotapen uit Oud Zuid spreken dan van vals.
Foto: Alma Mahler-Schindler, ook bekend als Alma Gropius-Schindler en Alma Werfel-Schindler. Zelf ook componist.
O ja, en geef even aan Wikipedia voor het behoud van recalmevrije vrije gratis kennis. Ik heb al gegeven.
Arthur Schnitzler (naast schrijver ook huisarts en een bekende van Freud) schreef in 1912 het toneelstuk Professor Bernhardi, dat toen als comedie werd geafficheerd. Het ging over de anti-semitische tendenzen in het Wenen van die tijd. Schnitzler was zelf Joods en zijn boeken en stukken zouden samen met die van Freud, Kafka en Zweig op de brandstapels van de geest belanden. Robert Icke herschreef het als De Dokter en ik zag het vandaag in de Stadsschouwburg in Amsterdam gespeeld door ITA onder regie van Icke.
Ik heb niet zo heel veel ervaring met toneel, maar kon toch zien dat dit een uitzonderlijke voorstelling was. Een zwaar onderwerp, in actuele setting gezet, maar met de nodige momenten van luchtigheid. Alle sentimenten kwamen aan bod en dat is in de regel datgene wat iets goed maakt en onderscheidt van een klucht of een kostuumdrama.
Maar ook het intense spel - en ik had goed zicht: midden eerste rij - maakte het zo goed. Geen moment van een wegzakker, dat ik bij klassieke muziek hoe zeer ik daar ook van hou, toch altijd heb: ik zat er echt helemaal in, 165 minuten lang.
Dank aan M. die mij weer eens bij een toneelvoorstelling bracht (zie week 33, Een Wakend Oog). Absoluut voor herhaling vatbaar. Helaas voor u: het was de laatste voorstelling, in Amsterdam althans.
Schiphol*. Bergen onbeheerde koffers liggen er in de aankomsthal, die op de voorgrond is nog niet eens de grootste - ik nam hem vanwege die rolstoel, die blijkbaar ook niet met de passagier uitgeladen kon worden - kijk vooral eens op de achtergrond en van dat soort bergen lagen er meer. En dan klinkt er de hele tijd dat bandje 'Om veiligheidsredenen verzoeken we uw bagage niet onbeheerd achter te laten.' De Tsjechen rond me heen vroegen zich af wat dit allemaal toch wel niet was, of die mensen hun vlucht allemaal hadden geannuleerd? Maar de meeste lol hadden ze toch nog wel aan de muizen die door de gang liepen: De muis die op vakantie wou!
Vliegvelden zijn hoe dan ook vreemde dingen: plekken waar een kop koffie soms nog duurder is dan de vlucht. En als je eenmaal in de taxfree-zone bent merk je dat een fles alcohol veel goedkoper is, maar een glas velen malen zo duur. Net als de koffie.
* | Mensen met vragen of opmerkingen over waarom ik vlieg: stuur maar even een mail.
Je kunt wel de hele dag een programma afdraaien. Alsof je dat thuis doet: daar zit je ook alleen maar een beetje je Facebook te volgen om te weten te komen dat die leuke mensen van toen op dat terrasje een nieuwe keuken hebben.
Daarbij ik ga al naar Mahler in de Obecni Dum. En wanneer deed u dat voor het laatst, iets cultureels? Snollebollekes en musicals tellen niet.
Dat was ook de reden dat het applaus wat minder was, niet vanwege de uitvoering - alhoewel misschien iets te hard en ontstuimig - maar vanwege het stuk. Maar toch, als zelfs ik de neiging krijg opeens maar een applaus in te zetten van laat de rest maar, dan is er toch iets fout.
Maar nee, ze kregen allebei een sleutel van een kamer, terwijl er zeker nog een trein terug rijdt naar Praag. Ik hoor ze nu naar beneden gaan voor dat bier. De machinist zal zo ook wel komen.
En dan moeten ze bij ons staken omdat ze hun behoefte moeten doen in een yoghurtfles en geen tijd hebben om te eten.
Als je niet met je personeel weet om te gaan, weet je dat ook niet met klanten.
Naast Planeta Zizkov begint de voetgangerstunnel die naar het centrum van de aarde lijkt te gaan, van de andere kant, is het een behoorlijke klim. Mensen op stepjes schampen vaak de wanden omdat ze die dingen niet onder controle kunnen houden. Het mooie aan de andere kant zijn de straatjes die doodlopen op de spoordijk en de cafés als De Tunnel en De Garage. Op een pleintje vlakbij Planeet Zizkov stond een saai borstbeeld van Jaroslav Hasek. Men heeft er maar een paardachtige tafel omheen gemaakt. En op de Spalena in de boekenperserij waar Hanta balen pulp maakte zag ik iets dat aan zijn aandacht ontsnapt is. Het zou zeker niet de ziel van een baal geworden zijn.
Een sok, een breiwerkje, een foto aan de muur. Iedereen kende elkaar hier, al zes eeuwen lang.
Een enkeling wist te overleven, moeders, kinderen. En ze verstonden elkaar niet toen ze zich terugvonden, de kinderen was het verboden geworden Tsjechisch te spreken, de moeders spraken geen Duits of konden de taal van de moordenaars van hun man, hun familie, de andere kinderen eenvoudigweg niet spreken.
Het dorp werd herbouwd. Op een paar honderd meter van de plek van het oude dorp. Het werd een communistisch modeldorp, naast de vlakte die een andere dictatuur had achtergelaten.
