| Vorige week |
Huidige week |
| Bij geen updates | Tekeningen |
[Foto gemaakt van overkant van de straat, mijn camera met zoom zat in mijn tas, en er was haast bij dus het is een uitsnede.]
Het schijnt dat Trump hem wil hebben.
Ik denk terug aan de laatste wandeling die we maakten, hij wandelde dagelijks. Tot het niet meer kon. Nu was hij ook een tijdje aan huis gekluisterd geweest en we zouden een blokje om gaan. Een blokje om bestond niet bij hem: we liepen langs de kerk omlaag naar het kerkhof.
Onderweg kwamen we een leeftijdsgenoot tegen, een van de laatsten die het dorp nog kende zoals hij het had gekend. Ze voerden een gesprek en was hij de laatste tijd soms wat warrig, nu was hij helemaal helder. Op het kerkhof was hij die helderheid weer wat kwijt, hij kon al die mensen die er niet meer waren, niet meer zo goed thuis brengen. Ze waren ook al zo lang dood.
Op de terugweg zaten we even op een bank om ons voor te bereiden op de
klim omhoog en we keken over het vredige dorp waarmee hij zo vergroeid
was, maar dat was hij met heel de wereld. Een horizon was er alleen om
erachter te kijken.Omhoog geklommen bestudeerde hij nog het oude gemeentehuis, hij had het al ontelbare keren gezien, maar ontdekte toch weer wat nieuws.
Bijna thuis zei hij, kom we lopen nog een blokje om en we keken naar mijn geboortehuis. Waar we met paard en wagen verhuisd waren. Toch nog een blokje om, iets wat hij nog nooit had gedaan.
NB. Ik heb foto's van die wandeling, maar dat leek me iets te persoonlijk.
Had dat niet geholpen had ik hem naar zijn straatartiesten vergunning gevraagd, zoals ik altijd vraag naar de precariobelasting als iemand me wil wegsturen van een bankje waar hij privé op heeft geplakt en dat ik de aanslag wel even bij mijn collega's voor hem zal regelen. Dan binden ze heel snel in.
Daar is het tijd voor. De precieze betekenis van de tekst weet ik na al die jaren nog niet: Former Members of the Crass. Ik heb de originele single in kartonnen hoes met stencilwerk. Tijd om te cashen? - Immelda May is a sneaky freak. En Dave Vanian is the Invisable Man. - En om het rond te maken: de Russen. (Ook deze heb ik origineel). - The Ramones coverden dit, hoe zonder gitaarsolo's? En de oorworm voor de dag.
Deze
moest maar weer eens. Ik denk dat het in veel landen als obsceen gezien
zou worden, maar dit is uit een andere tijd: twee vrouwen over het niet
kunnen krijgen van bevrediging. En de cover is frisser dan het origineel. - Deze over een zeeman heb ik ook al meerdere keren gehad. - En of ik deze ook al had? Een cursus songfestival van Bowie. - En dan nog wat jeugdsentiment. Ook alweer zo'n 16 jaar dood, niet het jeugdsentiment maar hij wel. - Klop maar, je komt er niet in. Hij is nog in leven maar heeft zich uit de wereld teruggetrokken. Muzikanten kunnen soms ook met pensioen.
Het meisje dat bij me was komen binnenlopen zei: 'Oh, een Fender!’
Ik liet haar de gitaar, die geen Fender is en uit beton lijkt te zijn
gemaakt, even vasthouden en zei haar dat ik ook nog een Gibson-achtige
jazz gitaar met klankkast had. En een dochter die geleende spullen
nooit terug geeft.'Ik ben ook zo’n dochter,’ zei ze en dat viel niet te overzien: ze straalde in alles een lust naar de vorige eeuw uit.
Ze wees op een plaatje op mijn prikbord van een Hongaars tweedehands winkeltje. ‘Die winkel ken ik.’ Een klein winkeltje naast een afbraakpand in een zijstraatje in een miljoenenstad. De weg leidt ons naar dezelfde oases. En ze was uit Boedapest. Ze was er vertrokken omdat Orbán er de ziel doodt.
Ik zag dat ze graag nog wat was gebleven om al die punkelpees uit een ver maar zo thuisvoelend verleden te bekijken. Maar ze dacht dat ze me stoorde. Mij stoort niemand die juist in het leven staat.
Het zijn de anderen die storen.
Een held ben je als je eendjes redt, niet voor je land. (Van zo'n al bijna vergeten kwaliteitsalbum.) - De ex-protestzanger die al lang niet meer protesteerde blijft stil. Hij is met Jezus. En met zijn geld. En zijn kraaienzang, toen hij voor één iemand nog Bobby was. En in de film is alles mooier. - Meer kapsel dan haar, Dusty Springfield. - Het is een kunde: niet synchroon maar wat dansen. En dat was 1973. Het was al 1970 geweest. - Costello had ooit ruzie met 'die blonde van ABBA' die hij voor controlfreak uitmaakte. Ze was onzeker en vertoonde grensoverschrijdend gedrag in de studio. Toch heb ik in dit nummer altijd iets van ABBA gehoord. - Laat maar komen in de Stadsschouwburg. - Tot besluit alles over Aziaten dat u niet weet als u niet Mexicaans bent en nooit in een nagelsalon komt.
Het anale, het banale‘U mag vandaag geen vrouwen ten huwelijk vragen,’ zei de verpleegster want ik had een roesje gehad en kon dus geen lange termijn beslissingen nemen.
Op de uitslaapzaal van het ziekenhuis lag iedereen door elkaar. Zij die nog moesten en zij die weer opgekalefaterd werden voor het dagelijks leven. Verbonden waren we door een handdoek rond ons middel en een laatste gang naar de latrine. Vrouw, man, wat voor culturele achtergrond of godsdienst dan ook. Vrede kan, we waren allen gericht op de krentenbol met kaas achteraf. Een Michelin Ster waardig na de afgelopen dagen.
Dagen waarin we gereduceerd waren tot ons spijsverteringsstelsel. Beperkingen van wat wel en wat niet en een lichte lunch de dag ervoor en dan een nacht met laxeermiddelen. Totdat er water uitkwam. We hadden elkaar naar het leven moeten staan vanwege die krentenbol. Maar hier heerste vrede. Men roept slechts om zijn moeder in het lazaret waar de dood zijn recruten kiest.
‘Hoe was uw ontlasting?’ was hier een doodnormale vraag, een gespreksonderwerp als elders de politiek. ‘Mijn goudvis,' zei ik, 'zag het wel als water, maar weigerde er toch in te zwemmen.’
Lippenstift op je kraag, dat kan beter. Vergeet the Birthday Party: het beste uit Australië. - Jimmy Reed wil wel maar weet de titel nog niet. - Dan een band waar men in Nederland nooit veel van heeft kunnen maken: the Who. Dan zei men iets als mod, terwijl dit dat meer was. - Up yours! - Frank Sinatra zou dit graag als duet hebben gezongen. - We gaan er even uit voor reclame. - En daar gaan we weer: Charlie Feathers. - Tot morgen!
Kunst: Hans Ticha
was een boekillustrator uit de DDR en zijn werk behoort tot het mooiste
wat ik op dat gebied ken. Op dit moment is er een expositie van hem in
het Museum Lyonel Feininger in Quedlinburg. - En in de Kulturbahnhof Nettersheim (KuBa) hangt nog een illustrator, Theo Kerp.