Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 10

Voorpagina

Kwijtgelopen kat

De overbuurvrouw is haar kat kwijt. Ze heeft vervolgens een mediacampagne ingezet, die zijn gelijke niet kent. Zou ze met voorkeursstemmen in de kamer willen gekozen worden, de peilingen hadden nu uitgewezen dat ze erin zat. Had ze een nieuw merk margarine, dan smeerden we dat nu.

Haar woning is het communicatiecentrum. Je kent die ruiten uit crimi's vast, waarop de commissarissen aanwijzingen plakken: haar ruiten aan de straatkant maken een gelijke ontwikkeling door.

Tijdens mijn wandelingen zie ik de cirkel waarbinnen gezocht wordt groeien. En normaal ga ik er meestal langs heen, langs briefjes met verloren katten, maar met deze inzet, begin ik dan toch mee te leven.

Ik zag de kat nog op de dag van verdwijnen, met z'n zusje, voor haar huis. Helemaal in voor aandacht van passanten. Ik weet nog dat ik dacht, oh, ze zitten niet aan hun riempjes. En nu is ie weg maar opeens alom aanwezig.

En achter het raam zit eenzaam het zusje.

Teiltje erbij?

De Volkskrant (alweer!) wijdt vandaag een hele pagina aan de vraag of je een extra afwasborstel nodig hebt om het GFT-emmertje schoon te maken. Het scheen nogal een ding te zijn in een huwelijk in deze tijd van crisis. Een heel stel lezers had er hun licht over laten schijnen. Ik denk dat je er kort over kan zijn: in zo'n bak gaan schillen en mocht je die bak al schoon moeten schrobben, moet dat gewoon met de normale borstel kunnen. Je hebt alles in die schillen opgegeten. Een heel aantal lezers is het er natuurlijk niet mee eens: de afgrond der tweedeling gaat nu ook al tussen schrobbers en niet-schrobbers.

Maar gelukkig komt iemand met de oplossing: je hoeft hier geen extra borstel voor te kopen maar wel een afwasborstel die vaatwasserbestendig is. Dan kan je de afwasborstel zo nu en dan eens afwassen.

Een vaatwasserbestendige afwasborstel voor het GFT-emmertje. Ik begrijp dat het land in crisis is.

Het lange afscheid

Ik las laatst van Joseph Roth zijn wellicht bekendste boek, Radetzky Mars. Ook al is de hele familie Trotta in dat boek op het eind overleden, in De Kapucijner Crypte gaat het verhaal over de familie echter verder, zij het over een andere lijn.

In mijn stukje over Radetzky Mars vermoedde ik dat dit vervolg over het opgebaard liggen van het oude Oostenrijk zou gaan, dat klopt wel, maar is het eerste boek toch vooral een boek van niet gebeuren, hier zit meer actie in. Maar achteruitgerichte actie, alles vanaf de titel af is afscheid nemen. Alles wat ooit was wordt achtergelaten. Elke zekerheid vervliegt. Pagina voor pagina moet men kennis maken met de nieuwe werkelijkheid of men nou wil of niet.

Het verval van het oude Oostenrijk is een boeiende periode en leidt tot een land dat niemand schijnt te willen, een land waarvan dan ook afscheid moet worden genomen. Het wordt in de armen van Duitsland gestoten.

En het was tevens het laatste wat Joseph Roth in zijn lange afscheid van het leven publiceerde.

Een jaar kloosterleven

Een jaar geleden ging ik in sociale distantie. De eerste tijd was dat een strenge quarantaine waarin ik niemand zag en ook niet naar buiten ging. Daarna ben ik mondjesmaat de deur uit geweest, het noodzakelijke: een wandeling, naar de supermarkt om 7 uur in de ochtend.

Ik hoor veel mensen klagen over het beperkt bezoek ontvangen. Ik ontving het afgelopen jaar vier mensen bij mij thuis, waarvan een op regelmatige basis. Ik bezocht vijf mensen en in dat rijtje overlappen er twee met diegenen die bij me thuis kwamen. Met een iemand sprak ik twee keer buiten de deur af, voor museumbezoek. Twee van de lijst zag ik daarbuiten ook, voor terrasbezoek. Het totale lijstje behelst acht mensen.

Vluchtige en soms onvoorziene ontmoetingen op straat, in winkels en vanaf mijn balkon heb ik niet meegeteld. Maar acht mensen is ongeveer het aantal die anderen in een week zien.

Ik ben een betere Robinson Crusoe dan u. Volgende week ga ik leren broodbakken.

Briefstemmen voor kleuters

Alles wat je in het stemhokje moet doen (stemmen!), gaat in de ene envelop (en die gaat in de stembus, maar omdat je per post stemt, moet ie ook eerst op de post).

Alles wat je in het stembureau moet doen (je legitimeren en stemmen!), gaat in de andere envelop (en die gaat in de brievenbus).

Lukt het dan nog niet: het gaat maar om de toekomst van het land hoor.

Maar goed , de ANBO vindt het moeilijk maar dat is een belangenvereniging die ervan uitgaat dat haar leden achterlijk zijn. Dat wijsheid dus niet met de jaren komt.

Link - Ik zocht gisteren even, want ik wilde het zelf gaan doen, the Sussex Pistols. Maar de Brittons waren me voor. Ik neem aan dat iedereen het origineel kent. Een nummer dat ook in ieders boekje moet staan: Waterloo Sunset.

Een dagje naar de loopgraven

In Berlijn waren er in de Eerste Wereldoorlog loopgraven. Die vooral op de zondag overvol waren.

Ze waren schoon, inclusief de latrines en op uitgaansschoenen en in wandeltenue te bezoeken. In het stadpark. Door dagjesmensen. Men kreeg er een filmvertoning en een kapel met militaire muziek bij.

In Wenen had men hetzelfde in de Prater. Versnaperingen in het naastgelegen restaurant of koffiehuis in Turkse stijl.

Het was eens een broodnodige afwisseling van het reguliere theaterbezoek waar de operettes onverstoord voortgingen.

Het moest vooral niet gruwelijk zijn, de kranten werd ook dringend verzocht positief te berichten. Men won op alle fronten en in het Westen was niets nieuws.

Ramptoerisme is van alle tijden.

Bron en illustraties: Brigitte Hamann: Der Erste Weldkrieg (Wahrheit und Luege in Bildern und Texten) - Piper Verlag.

Privacy, geen anonimiteit

Om de sociale media op te schonen zou je gradaties moeten aanbrengen:

A-label: onder eigen naam met gecontroleerde en beschikbare gegevens

B-label: onder pseudoniem maar met gecontroleerde en beschikbare gegevens

C-label: anoniem.

Mensen die anoniem willen zijn, kunnen dat dus nog steeds zijn, alleen de andere gebruikers kunnen aangeven dat ze niet kunnen reageren en dus verschoond blijven van hun eventuele beledigingen, haat en scheldpartijen.

Het resultaat zal zijn dat ze alleen nog maar op elkaar kunnen schelden.

Daarnaast ben ik voor grotere internetprivacy: verbieden van volgen en data verzamelen. En verder dat je niet zodra je een site bezoekt een account hoeft aan te maken.

Marklegate

Ik heb de antipathie tegen Meghan Markle heel lang niet begrepen, totdat iemand me vertelde dat ze een kleurling is. Hetgeen overigens een vreemde benaming is, alsof niet iedereen een kleur heeft..

Niet dat ik het daardoor wel begreep, maar ik begreep uit welke hoek de wind waaide.

Nu heb ik menig PVV-vrouw gezien die er na een half uurtje snelbruiner op tostistand donkerder uitzag, maar goed het schijnt bij die mensen om de basiskleur te gaan. En hoe meer die op een varkensfricandeau lijkt, hoe beter.

Dergelijk gedachtegoed is allerminst koninklijk. Het is vernederend.

De Britse diplomaat Harold Nicolson schreef ooit dat de civilisatie van een samenleving is af te lezen aan de mate van vernedering die mensen bij een hofceremonieel dienen te ondergaan*.

En hier werd iemand uit eigen kring vernederd. Verre van koninklijk.

* - Ontleend aan Alexander von Schonburg Alles over koningen. (vertaling Bert Bakker) - [Uitgeverij Contact]

(c) 2000-2021 Dieter Bruls