Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 9

Voorpagina

Lange s, korte dag

Er waren zoals altijd veel dingen die ik had willen doen vandaag, maar aan het eind van de dag zijn die er nog. Ik had willen lezen in de Kapucijner Crypte van Roth, naar mijn atelier, diverse mensen willen bellen en nog wat dingen, maar kwam niet verder dan mijn rondje door het park. En ik las over de lange s, voor het laatst gebruikt door Willem Bilderdijk, die in 1831 stierf. Ik kan hem mooi schrijven, het past ook wel bij mijn handschrift, maar soepel in de woorden toepassen is nog niet zo makkelijk. Ook al zijn de regels op zich best logisch. De uni-code voor de computer weet ik ook nog niet te gebruiken (of het doet het niet) anders had ik hem nu al kunnen toepassen (in de eerste s van toepassen): toepafsen maar dan zonder heel streepje in de f.

Overigens waarom veel sucks als fucks werd gelezen.

De gewone dagelijkse dingen kosten ook meer tijd, ook al reis je niet helemaal naar het Museumplein om koffie te drinken (en nee dat is Lange Frans. Zonder lange s).

Gelukkig hoor ik meer mensen klagen dat hun dagen zo vol zitten en dat ze tijd tekort komen. En dan zullen die vast niet bezig zijn met de herinvoering van de lange s.

Maar of dat zo nutteloos is? In Zwitserland hielden ze een referendum over de gezichtsbedekkende kleding van 30 vrouwen, terwijl het hele land een gezichtsmasker voor moet. Zwingli zit toch diep.

Onder de acacia

Wie een boek over Afrika leest wordt op het kaft nogal eens geconfronteerd met een eenzaam landschap met een boom. Die boom is een vachellia tortilis in de volksmond meestal de acacia genoemd.

Nu zijn er grote gedeelten van Afrika waar de boom niet groeit of op zijn minst even uitheems is als Gerard Joling in een eskimopak dat daar zou zijn.

Het is zoiets als op de voorkant van Reves De Avonden, Wolkers' Turks Fruit en Claus' Het verdriet van Belgie een Alpenlandschap met edelweiss zetten.

Muziek - In een tijd dat een b-artiest met gemak de Ziggodome gevuld krijgt ('Maakt niet uit wat er speelt als er maar iets beweegt') mag slechte muziek wel. Ik hou niet van doo wop behalve als het rommelig gedaan is, met een bas die het op een gegeven moment wel gezien heeft. Maar het heeft energie en een naam: Nathaniel Mayer and his Fabulous Twilights. The Village of Love.

The Sonics. Na een jaar of 40 sigarenwinkels te hebben gehad, toch maar weer eens gaan spelen. En ze hebben het niet verleerd: ze hebben niks bijgeleerd. Have Love Will Travel. En wie een live concert wil zien zoals het hoort: hier. 45 minuten lang oude heren die nog steeds bewijzen The Sonics te zijn.

Boekenweek

Ik las ooit een Duitse roman over een gezin dat bakstenen spaarde. Elke baksteen die ze langs de weg vonden namen ze mee en die werden thuis - een redelijk klein huurhuis - zorgvuldig opgestapeld. De vader had uitgerekend dat ze op de dag dat ze hun huis niet meer binnen konden, voldoende stenen hadden om hun eigen huis te bouwen.

Ik heb het boek nooit terug kunnen vinden en niemand lijkt het te kennen. Maar het zou best kunnen dat het boek heel ergens anders over ging.

Goede literatuur zet nu eenmaal de fantasie in gang.

Links - Die Maus (van die Senndung mit der Maus) wordt vandaag 50! Ter gelegenheid daarvan geeft de Duitse regering een speciale munt uit van 20 euro (wettig betaalmiddel in Duitsland). Leuk voor verzamelaars.

Minder leuk voor verzamelaars: wie moeite heeft met het kopen van postzegels tijdens de lockdown, dat kan in de Post.nl-app ook: een zogenaamde postzegelcode. Na aankoop zelf op de brief te schrijven.

In de app kan je ook notificaties krijgen voor post die naar je onderweg is.

Schoenberg draaide zich naar het laaiende publiek na afloop van de premiere van zijn Gurrelieder (waaraan hij meerdere jaren had gewerkt) en dankte alleen de musici. Voor publiek dat klapte voor tonale muziek had hij geen respect: hij zat inmiddels in zijn atonale periode. Hier een stukje met de Berliner olv Simon Rattle. Het hele stuk duurt ongeveer twee uur en meestal nemen de musici ook een gedeelte van de zaal, de balkons en de gangen in beslag. En trilt alles mee.

De taal der politiek

Het Koreaans kent een woord voor ik. In de Zuid Koreaanse taal wordt het gebruikt, in de Noord Koreaanse taal niet. Je zegt in Noord Korea niet Ik vind, maar wij vinden. Dat is voor een totalitaire staat, waar het individu ondergeschikt is aan de massa, nog te volgen. Maar je zegt ook Wij lusten graag een kopje thee, als je thee wilt. Zo die er is natuurlijk.

Orwell sprak in zijn 1984 over de nieuwe taal die Oceanea had, het Newspeak: een korte zakelijke van overbodig sentiment ontdane taal. Ik hoorde Rutte vandaag zeggen dat hij zijn toespraken graag in kale taal heeft, zonder bijvoeglijke naamwoorden. Maar dat terzijde.

Het is niet vreemd dat twee regimes in een zelfde taalgebied twee onderling verschillende talen opleveren. De DDR had hele andere woorden dan de BRD en gedeeltelijk worden die nog steeds gebruikt. Die verschillen gaan boven de normale regionale verschillen uit, zoals bijvoorbeeld tussen het Duits en het Austroduits.

Een breakdancer, om er maar een voorbeeld te noemen, heette in de DDR een akrobatischer Volkstaenzer.

Er waren voor de meeste begrippen dus wel woorden, zij het vervangende. Het Noord Koreaans heeft voor veel dingen zelfs dat niet: voor de liefde tussen twee mensen is er geen woord. Niet alleen omdat het ik ontbreekt, maar vooral omdat je maar van een iemand mag houden. En van hem houdt natuurlijk iedereen.

Uiteindelijk maakt het regiem alles logisch.

Ontmoeting met Jesse Klaver

Van een eenzaam pad

Ik liep door het Westerpark, in het heien van de valavond. Over een smalle door water omringde aangeklonken veendijk. Tussen het riet zag ik een gestalte aankomen en ik dacht, het is Jesse Klaver, maar wat is zijn haar lang en nee, wat zou die nou hier wandelen zo alleen, hij woont hier niet eens. Maar had het hem geweest, ik had hem een verhaal kunnen vertellen over de problemen die nu het hardst knagen aan de wortels van de samenleving.

Ik liep verder. Verderop bij de tv-studio zag ik de zanger van Direct staan, klungelend aan een muziekapparaat alsof hij meer vertrouwd was met 8-track. Ook hij had lang haar, maar dat heeft hij altijd. Hij zal wel in De Vooravond zitten dacht ik.

Toen ik even later thuis keek, zag ik hem daar inderdaad. En Jesse Klaver. Met lang haar. Vertellend over weer een familielid. Hij had over mij kunnen praten, over die roepende in het riet. En de conclusie van mijn verhaal kunnen herhalen: Een systeem dat het slechtste in mensen boven haalt en zegt dat dat het beste in mensen is, is in en in slecht.

Maar hij sprak over spekkoek.

EiPod

Een jaar geleden kwam corona in Nederland. Daarvoor was het natuurlijk al wereldwijd aan het rommelen. 10 maart ging ik in quarantaine, de eerste tijd heel streng, pas tegen de zomer ging ik weer sporadisch naar buiten. Ik hanteer nog steeds die social distancing: ik kan er prima mee omgaan, maar ik voel dat het zwaarder wordt. Dat de meeste mensen dit minder goed af gaat, begrijp ik.

Wat het nu zwaarder maakt is juist het feit dat het al een jaar duurt: je gaat dingen een tweede keer anders doen dan normaal.

Een tweede keer je paasei tegen het scherm van je iPad tikken bij het koppen van de eitjes bijvoorbeeld: het kent alleen maar verliezers. In het meest gunstige geval zijn beide eieren kapot, in het ergste beide iPod-schermen.

De roestende tijd

We zijn in de derde maand van het nieuwe jaar beland (weet u nog?). Ik denk niet dat veel mensen goede voornemens maakten en zo ja zijn die al lang vergeten. Opgelost in de mist achter ons.

Ik merk dat mensen zich de vorige week al niet meer kunnen herinneren, de dag van gister is al problematisch. Niet dat ze vroeger echt veel meer deden, maar die dingen waar men naar vooruitkijkt, de ankers, zijn weggevallen.

Vakanties blijken toch enorm structurerende elementen in ons tijdsbeleven. Moeten mensen zich een jaar herinneren, hebben ze houvast aan die vakantie.

Menigeen klaagt nu over een voortblurrende tijd. De tijd die een beetje wegroest.

Muziek - Stiff Little Fingers: Roaring Boys (part 1&2), een wals en opgevoerde Ierse folk.

En van de roaring boys naar, meer actueel: mevrouw Sarkozy, Carla Bruni, bekend uit het Franse hijgmeisjesgenre (ook wel zuchtzangeressen), in een Bob Dylan-nummer met Bryan Ferry waar ze toch aardig adem tekort komt.

(c) 2000-2021 Dieter Bruls