Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 51

Voorpagina

Er is iets fout met kinderen die geen vakantie willen

Dat gezeur van kinderen die niet naar school kunnen. Vanwege het missen van andere kinderen. Ik was als kind altijd blij als ik vakantie had, dat ik ze heerlijk niet hoefde te zien. Ik kon ze missen als kiespijn.
School ook. Ik was leergierig maar had niet de indruk dat je op school zoveel leerde. Ja luisteren.

Het kunnen opdreunen van tafels leek me geen noodzakelijkheid in de grote mensenwereld. En de mens die in de metro uitroept hoeveel is 7x7, ja en 8x6? moet ik nog tegenkomen.
Ik heb heel erg de indruk dat die kinderen dat doen wat iedereen in de media doet: de mening herhalen die het vaakst verkondigd wordt. Zoveel hebben ze dus al geleerd.

Ik ben altijd blij als er op het laatst toch nog een kind zegt, jippie, een week langer vakantie zonder een toegevoegde bijsluiter van het is vooral hard werken.

Want met kinderen die graag naar school willen is wat fout: dat worden later volwassenen die pandemieen in stand houden omdat ze naar het wirk willen.

Avond tijdens lockdown

Rond de Oude Kerk is het uitgestorven, geen toeristen, geen hoerenlopers. Geen pooiers, geen  dealers. Zelfs voor de junks en scharrelaars is hier geen voedingsbodem meer. De enigen die over straat gaan zijn de in het rood geklede stadshosten. Ik zag er in elke straat wel een en een heel groepje op de brug.

Aan de andere kant van de stad, in de Jordaan, wordt het ondersteuningspakket voor de horeca bij cafe Nol direct gestort bij de elektriciteitsmaatschappij.

Stilstand onderstreept met tl-licht..

The unboxing

of Uncovered

Een pakje van Excelsior. Met de lang verwachte vinylversie van Allard JJ's  Uncovered.

Op YouTube staan  van die unboxing-filmpjes, waarbij mensen iets uitpakken en alles precies beschrijven. Ik ben daar niet geschikt voor: ik scheur dingen open, tape en Newton vervloekend en grijp meestal snel naar mijn Stanleymes. (In menig ding wat ik bestelde zitten kerven.)

De LP kwam er heelhuids uit en oogde en voelde degelijk ouderwets: een stevige hoes en zwaar vinyl. De muziek kende ik natuurlijk al, maar een hoes met teksten, foto's en vooral liner notes voegt heel veel toe. Dat is nog een reden dat ik niets in Spotify zie.

Over de muziek kan ik kort zijn: geen IKEA-muziek, degelijk vakmanschap met eikenhout als basismateriaal. Allard (ex L'Attentat, Claw Boys Claw) zei mij laatst dat hij nogal wat reacties had gehad dat de plaat zo gevarieerd was, qua stijlen. Alsof iemand dat ooit bezwaarlijk vond bij een van de latere Beatles albums.

Allard JJ's Uncovered is te beluisteren op Spotify of te kopen via Bandcamp.

De VEC-mentaliteit

Het is bijna normaal druk in de stad. Met alle discussie over essentieel en niet-essentieel heb ik de indruk dat al die mensen vooral willen benadrukken dat ze essentieel zijn. Iedereen wil VEC zijn: vitaal, essentieel en cruciaal.

Ik kan me niet voorstellen dat je met je SUV even voor een pak melk gaat ergens diep vanuit Oost. Of lopend door de binnenstad voor aardappelen. Met de tram.

En verder zag ik winkeliers die wat blij waren met de langere schoolvakanties. Zoon- en dochterlief werden op de bakkersfiets ingezet voor bestellingen in de buurt. Nu nog het schellen in de gang terug, ruisende huismeisjes en de leveranciersingang en we zijn helemaal weer begin 20e eeuw.

Een vertegenwoordiger van de winkeliers vertelt op tv dat het normaal is dat we als Nederlanders de grenzen van de wet opzoeken. Maar denk eraan: dat is alleen als het in hun (winkel)straatje past.

Ze vinden het allemaal niks, deze lockdown en doen er ondertussen alles aan het nog met een paar weken te verlengen.

Op het eind van de dag zie ik iedereen een oliebol gaan halen, terug op weg naar huis waar ze hadden moeten blijven. Ja terug op weg van waar eigenlijk? Hebben al deze mensen vitale en/of cruciale beroepen? Of is het ook gewoon zich essentieel willen voelen?

Doodlopende reisverzekering

Het was druk op Schiphol. Vol met mensen met smoesjes en nog meer met mensen met heel slechte smoesjes en een enkeling die zelfs zijn best niet meer deed op een smoesje.

Geef de ziektekostenverzekeraars de vrijheid een IC-opname na een vakantie niet te hoeven vergoeden en het is zo over. Dat je voor de paspoortcontrole een prijslijstje krijgt, dat voor akkoord ondertekend moet worden ingeleverd, wil je het land uit kunnen.

Een dagje IC kost 2400 euro. Dat weekje Curacao kan je dan - een coronapatient ligt tegenwoordig nog maar zo'n tien dagen - 24.000 euro gaan kosten.

Komt je partner er ook te liggen krijg je geen hotelkorting voor een tweepersoonskamer.

Wel een voordeel boven een hotel: je krijgt eten. Toegediend weliswaar, maar goed je proeft toch niets.

De regels zijn inmiddels aangescherpt.

Links - Is het u ook wel eens opgevallen dat dubbelgangers van gevallen dictators meestal onherkenbaar blijven voor de geschiedenis? Van de body doubles van Saddam hoorden we niets meer. Kim Jong Un en zijn voorgangers hadden er ook aldus Yeonmi Park, een gevluchte Noord Koreaanse, die in een soort tekenfilm Chinees Engels haar vlogs steeds voor een heteluchtoven en een magnetron presenteert. Er blijkt vooral uit dat we Koreaanse namen heel verkeerd uitspreken. Een beetje als Parijzenaars die Engels uitspreken.

Vannacht las ik in de NY Times over strijkkwartetten van Beethoven. Zijn oudere kwartetten droeg hij op aan leermeesters Mozart en vooral Haydn. Hij schreef ze niet zoals Haydn ze geschreven had, maar zoals hij ze had moeten schrijven. In zijn latere laat hij alle oude conventies los. Neem Op. 130 het Strijkkwartet 13. Alhoewel hij een concessie deed: hij schrapte de Grosse Fuge omdat die te moeilijk was. Een violist zei er ooit over dat hij het iets vond als de hardrockband waar hij vroeger in speelde: uitputtend.

Fileberichten van de autoloze zondag

Ik dacht dat het rustig zou zijn in de stad. Het viel tegen. In de koopgoten misschien, maar op de Haarlemmerdijk niet.

Daar was het druk als altijd. Heel veel mensen moesten zelf even poolshoogte nemen of hun vaste frutselwinkel ook niet-essentieel was. In de rij voor de slager staan ze met een gezicht van eigenlijk ben ik vegetarier maar je moet wat.

De kleine HEMA, drie rookworsten, een zak chips en pepernotenuitverkoop bleek opeens een spil in de voedselketen.

En terwijl ik ze daar allemaal zo zag lopen zag ik dat het al die mensen waren die een jaar terug nog riepen dat naar de winkel gaan niet meer van deze tijd is. Dat ze alles online bestelden. Het zijn net pubers: als het niet mag dan willen ze het. Opeens was een rolletje plakband bij de kantoorboekhandel kopen zo essentieel.

Dreigende hongersnood

De rijen stonden er snel. Eerst lopen klagen over thuiswerken maar wat hadden ze op hun werk allemaal moeten doen om even weg te kunnen om een kwartier in de rij te gaan staan voor de niet-essentiele drankwinkel. Het was nog niet eens duidelijk of de Gall en Gall essentieel of niet zou zijn. Stonden ze dan allemaal met hun een goed glas wijn-blah blah en dan met zes flessen essentiele  whisky-aanbieding naar buiten lopen. Ja hoe leg je die op je werk uit?

Voor de spelletjeswinkel stonden ze ook, nogal opgefokt. Want Mens-Erger-Je-Niet schijnt voor veel mensen toch een essentiele levensbehoefte. Of nog erger, ritueel dringen bij de zeepjeswinkel Rituals. Dan moet je eigen stank toch wel ondraaglijk zijn. Soms toch handig die 1,5 meter afstand.

En dan waren er ook die hadden de supermarkt tot een niet-essentiele winkel benoemd, want daar stonden ze eveneens file. Het toiletpapier van de eerste lockdown zal wel op zijn.

Als je vandaag geen rij mensen voor je zaak had, ben je of helemaal niet-essentieel of je verkoopt iets heel smaakvols.

Ik draaide maar snel om. En werd er gelukkig van dat er dus blijkbaar niets is waar ik essentieel afhankelijk van ben.

Link - Horses van Patti Smith verscheen vandaag 45 jaar geleden. Met een pleidooi voor gratis geld: Free Money live 1976 in Stockholm.

(c) 2000-2020 Dieter Bruls