Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 28

Aflevering 124

Gewicht: 61,4

Temperatuur: 36

Is Polen nog niet verloren?

Ik heb niet zoveel te melden, ik wacht een beetje op de eerste uitslagen uit Polen. Dat ze uitblijven geeft hoop: hadden de Middeleeuwen gewonnen hadden we wel wat gehoord inmiddels, als de toekomst gewonnen heeft moet er van alles geregeld worden, zoals ongeldig verklaren van de verkiezingen.

Ik was ooit in Polen en vond het een deprimerend land. Elke avond zag ik de Poolse nachttrein langsrijden, die kwam uit Warschau en ging naar Praag. De Poolse grens was dichtbij maar er overheen gaan was moeilijk. Er ging maar een trein dagelijks op en neer en op onmogelijke tijden. Uiteindelijk ging ik met een stoptreintje en stopte op een klein stationnetje vanwaar een bus de grens over ging.

Het verschil met Tsjechie was immens: het zag er vervallen uit. Het stadje waar ik kwam was uitgestorven. Op het plaatselijke station kon ik een bord borsjt die grijs van kleur was eten en die precies zo smaakte.

Die grens was altijd al moeilijk geweest. Onder het communisme mochten Polen niet zomaar naar Tsjecho-Slowakije reizen, want ze zouden daar zien dat het systeem niet in armoede hoefde te resulteren. Hans Renner schreef in zijn boek Tsjecho-Slowakije na 1945 (en ik citeer uit mijn hoofd) dat de Pool al blij was als hij een half pakje boter in zijn kerstpakket vond terwijl de Tsjech een vouwfiets kreeg.

Het gaat nu beter met Polen, maar dan alleen voor de mensen die wegtrekken kunnen om elders te gaan werken.

Het is te hopen dat in ieder geval die mensen inzien dat het nutteloos is loodgieter te willen zijn in een huis dat instort.

En dat nog.

Aflevering 123

Gewicht: 61,6

Temperatuur: 36,4

Goddelijke weerberichten

Voor een wereldgodsdienst is een beetje rommelig weer geen goede start. Waar het weer wat aanmoddert, gaat men in goden geloven die bliksemen of regen laten vallen, zich bezig houden met alledaags gedonder.

Daar waar het weer eigenlijk altijd constant is krijg je goden die bezig gaan met pietluttigheden: hoofdbedekking, het afsnijden van huidlapjes met roestige messen en voor de rest allerlei wijdlopige redeneringen hebben. En dat spreekt uiteindelijk als intellectueel gezelschapspel meer aan. Gerrit Hiemstra als opperpriester wordt op de duur wat saai.

Bij voorspelbaar weer heb je ook aan een god genoeg en dan bijt het natuurlijk als anderen er ook een hebben. Heb je er zelf al twaalf, dan maakt eentje meer of minder ook niet uit. Goed een god van de zuidenwind, waarom niet?

Verder bij slechts een god wil jij nummer twee zijn. Bij meer goden kan jij wel achter bij de baas op het paard kruipen, maar er is altijd nog een hele roedel familieleden.

Samengevat: daar waar men paraplu's draagt gaat men verstandiger om met alles dat van boven komt.

[tekst loopt door]

Gezinsdrama grote stijl

Dus kroop ik maar op mijn fiets om even te controleren of de besmettings-grafieken die ik had gezien klopten: het grootste gedeelte van de besmettingen vindt binnen het gezin plaats. En ik zag het overal: dat waaiert alle kanten uit, werk, school, familie en omdat ze zich thuis niet aan de regels hoeven te houden doen ze dat buiten ook niet: gezinnen houden nooit 1,50 afstand tot anderen op straat. Ooit een gezin gezien dat voor je plaatst maakt op de stoep? Hun kinderen die bij elkaar kruipen. En thuis geen afstand.

Dus het is net als met gezinsdrama's. Achteraf krijg je de verhalen: maar het was zo'n net gezin. Ze werkten allebei, de kinderen deden het goed op school, altijd mensen over de vloer, niets op aan te merken.

En toen hebben ze een volk uitgemoord.

Ja hoor.

Aflevering 122

Gewicht: 61,6 (was op 13 maart 66,2: ergens moeten uw coronakilo's vandaan komen)

Temperatuur: 36,5

Leesblind

In de boekhandel werd ik - al lezend - verdrongen door de NOS-verslaggever die De tolk van Sebrenica drie keer jobgerelateerd noemde. Dat lijkt me in de boekenwinkel onnodig, dat moet je maar bij de belastingdienst aandragen.

Waar het me meer om ging was dat hij de 1 meter 50 niet aanhield. Sommige mensen doen dat, door zich niet aan de regels te houden, de ander verjagen. Zo kwamen roofridders aan hun burchten.

Ik kwam meteen niet verder met het snuffellezen van Charles Manns 1491, dat ik eigenlijk alleen las omdat ze zijn 1493 niet hadden. Dus heb ik het teruggelegd, mijn interesse voor andere culturen is toch al gering, want veel van die volkseigen zaken komen erop neer dat ze  kardemom in het voor de rest welbekende pannenkoekenbeslag doen.

En dan zijn er wereldwijd mensen die elkaar de koppen inslaan omdat de anderen anders zijn. Maar daarom zijn het de anderen. Maar niet anders: want ze willen jou de kop ook inslaan.

Kortzichtig

In de krant las ik dat in Rusland nu landsverraad strafbaar is. Het lijkt me een vreemde beschuldiging, want dan moet er al in de wet staan dat je je land trouw moet zijn. En ervan moet houden.

In Turkije wordt de nationalisme kaart ook weer gespeeld: economisch gaat het slecht dus wordt nu de Hagia Sofia weer een moskee. Ik zag een Turkse die zei dat ze er blij mee was want nu mochten ze weer zonder kaartje naar binnen. Een ander was blij dat het weer werd wat het ooit was. Maar als je dat doordenkt, het is ooit gebouwd als kathedraal. Weer een wereldcultuurmonument waar de stukadoors gaan klussen.

Letters, nog meer letters

Dan zag ik nog een leuk filmpje over het lettertype Cooper Black (zie boven bij het Sinaspril-jongetje). Mooie reden om een heel kort lijstje te geven over boeken over lettertypes:

1. Simon Garfield: Just My Type [Precies mijn type]. Leest als een roman. Net als alle boeken van Garfield gaat het over kleine obsessies die soms groot uitpakken. Vol verhalen en anekdotes over fonts en het gebruik ervan. Zoals dat de nazi's de gotische letters niet wilden omdat ze joods waren en ze uiteindelijk ook niet meer gebruikt werden omdat ze niet in heel Europa in lood voorradig waren.

2. Diverse auteurs (waaronder Jozien Driessen, de dochter van Karel van het Reve): Cyrillische Letterkunde (uitgave Postscriptum 1993). Toen ik dit las werd er gezegd dat dit het absolute toppunt moest zijn voor een letter-nerd (waarmee ik bedoeld werd). Het beschrijft het ontstaan en de ontwikkeling van de cyrillische letters. De hervormingen van Peter de Grote, die Amsterdamse lettergieters liet halen die een nieuw letterbeeld ontwikkelden. Peter de Grote was zeer begaan met de drukkunst en het nut ervan: bij elke veldslag moest er een kleine drukkerij mee, zodat er bevelen en kondgevingen van overwinningen gedrukt konden worden.

En?

Aflevering 121

Gewicht: 61,9

Temperatuur: 35,9

Kunst op straat gooien

Omdat ik zo min mogelijk supermarkten in wil, het OV zo ook drukke markten mijdt, zette ik me aan tot het door de regen lopen voor groente. Amsterdam kent geen groentewinkels meer, behalve een paar zogenaamde groentejuweliers waar men per ons afweegt tegen een extra hypotheek. De Nieuwmarkt heeft gelukkig al jaren een losstaande normale groentekraam. Dus daar wandelde ik heen.

En natuurlijk zou ik dit alles niet doen als ik niet wist dat de tocht mij ook langs een aantal boekhandels zou voeren: als motivatie gaat voedsel voor de geest altijd boven dat voor de maag.

Zo bladerde ik na uitgebreide handendesinfectie door Alles begint bij Bach van Merlijn Kerkhof. Een boekje dat de klassieke muziek wil promoten bij een groter publiek  (waarom?). Nou dan is de titel al fout: want na 10 minuten Bach is elke interesse weg: alles eindigt bij Bach (heeft u na het horen van deze muziek behoefte aan hulp kunt u tot een uur na afloop bellen met stichting Correlatie).

In het hoofdstukje over de symfonie noemt hij geloof ik vier volgens hem belangrijke werken; ik heb er drie onthouden. Berlioz' Symphonie Fanatstique een vreselijk bombastisch werk en Mozarts Jupiter, al iets minder vreselijk maar toch beide voldoende om de totale zinloosheid van het bestaan te onderstrepen. En dan de pathetische 6e van Tchaikovsky, als een van de belangrijkste symfonische werken noemen, ja bij het Driekusmanorkest uit Tuitjenhoorn misschien (en ja ik heb ze alledrie in mijn hand op de foto).

De man schrijft voor de Volkskrant, ik zal hem in de gaten gaan houden. Benieuwd wat voor rabiate onzin hij nog meer uitkakelt. Bach, dat zogenaamd veelbelovende wonderkind Mozart (maar u weet hoe het afloopt met wonderkinderen: ze gaan aan de drugs, worden aandachtshoer of muziektherapeut in een buurthuis), die psychedelische Fransoos en de Russische Horlepieper.

Mensen doe uzelf een plezier en blijf lekker naar het Smurfenlied luisteren.

Bij het verlaten van de winkel heb ik mijn handen nog maar eens gedesinfecteerd en ook wat van de gel in mijn neus ingebracht.

Verder...

Een nog niet besproken gevolg van de corona-crisis is dat er plaatselijk enorme overschotten aan Nutella ontstaan. In deze ijscowinkel in Amsterdam probeert men het al emmergewijs kwijt te komen: bucket challenge!

Mijn stamlokaal 't Kelkje is gesloten ondanks dat de kroegen weer open zijn. Maar het is zo klein dat als er iemand met inachtneming van de 1 meter 50 naar het toilet moet de overige twee toegestane klanten via de zijdeur naar buiten moeten.

Dus schuilen zat er niet in.

En u weet het al: vrolijk verder dansen!

Aflevering 120

Gewicht: 61,9

Temperatuur: 36,3

Gisteren begon ik met En ben je vrolijk aan het dansen? en had het over het boek van Heerma van Voss dat ik daarna uitlas. En hij eindigt met en verder dansen.

En ik klonk misschien wat negatief over het boek gisteren, maar het is absoluut een document voor later, om het straks ooit nog eens allemaal terug te lezen: de o ja-momenten liggen in de toekomst.

Zinloze ontdekkingstochten

Al jaren staat het op mijn lijstje eens naar Zlonice te reizen, een onaanzienlijke Boheemse marktplaats waar ik de klokkentoren (foto) wil horen. Dit alleen omdat de eerste symfonie van Dvorak er naar vernoemd is.

In een heel ver verleden deed ik hier al eens verslag van een reis naar het huis waar Dvorak opgroeide. Het plaatsje had twee stations - en onvoorbereid als ik graag op reis ga - stapte ik bij het verkeerde uit. Ik moest langs de spoorbaan die ik gekomen was teruglopen voor het gezochte huis. Had ik mijn reis beter voorbereid had ik die onvergetelijke wandeling niet gehad. De tocht voerde me langs een dorpswinkeltje waar ik geen brood durfde te kopen omdat ze er als afgeteld voor de bewoners bijlagen. Verder een prachtige hostinec - ik dronk toen nog bier - dat wat elke wandeling in de Tsjechische landen altijd zo mooi maakt. Ook kwam ik langs het voetbalveld van Dynamo Nelahozeves, waar het altijd tossen is wie de eerste helft van boven naar beneden mag spelen. Het veld zou in de Tour onder de cols van de middelste categorie vallen. In principe niets bijzonders allemaal, maar ik had het niet willen missen.

Het gezochte geboortehuis bleek recht tegenover het andere station te liggen en had juist die dag - natuurlijk! - de wekelijkse rustdag.

Zo stel ik me ook de reis naar Zlonice voor. Zinloos in zijn opzet. Maar dat mis ik het meest: de zinloze ontdekkingstochten.

Verder vandaag

Fijn om te lezen dat er ook andere mensen zijn die zich ergeren aan de IS van de corona.

En dan roeren die andere stormtroepen der kort-zichtigheid zich ook nog. Hebben we de jeugd eindelijk zover dat ze weten dat melk niet uit de fabriek komt, moeten we ze nu uitleggen dat die ook niet van die blokkade op de A4 komt.

Je moest je melden op het terras. Dan werden je symptomen doorgenomen, nu had het publiek voornamelijk last van regen. De gesprekken die ik vandaag voerde liepen allemaal op vakantie in eigen land uit. Ergens op een camping in de modder met kleding die nooit meer droog wordt.

Wie heeft het gerucht verspreidt dat het zomer is?

Het land zou te droog zijn. Wie al de regen ziet kan het zich niet voorstellen. Maar een land dat tientallen jaren gebouwd heeft om water zo snel mogelijk af te voeren af en al honderden jaren vecht om het water buiten te houden kan niet anders dan droog zijn. We moeten naar slow-waterbeheer.

En voor de rest, broer en zusjes en dit keer ook pa en ma (en geen van beiden heeft gezegd, meiden zet die microfoon wat hoger, dat is slecht voor je rug) hebben een boodschap: wegwezen.

En vrolijk verder dansen!

Aflevering 119

Gewicht: 62,0 (nieuw laagterecord)

Temperatuur: 36,2

Bossa nova

'En ben je vrolijk aan het dansen?' gebruik ik tegenwoordig vaak als openingszin in een telefoon- of Whatsapp-gesprek om te vragen hoe het gaat. Het is geen vraag waar mensen een standaardantwoord op kunnen geven en dan weet je dus direct hoe het gaat. Want dat is wel van belang. Iedereen doet weer alsof alles weer normaal is, maar dat is het niet.

Over een vaccin hoor je niemand nog. In het begin spraken mensen die hoop vaak uit, nu niet meer.

Je mag mensen niks toewensen, maar voor iemand die persoonlijk verantwoordelijk is voor de dood van duizenden Brazilianen, mag je misschien een uitzondering maken. Bolsonaro zou corona hebben.

Niet dat ik het geloof. Hij heeft lopen roepen dat covid19 maar een griepje is en dat het allemaal meevalt. En vaak heeft hij gezegd dat als hij als getrainde sporter het zou krijgen de hele ziekte zo overwonnen is. Met andere woorden: aanstellerij voor slappelingen dat hele corona. Ik denk dat hij dat nu wil aantonen met de mededeling dat hij het zou hebben. En dan volgende week weer gewoon rondlopen en roepen 'Zie je wel!'

Bedenk, zou hij het zo aan de grote klok hangen als hij het echt had?

We zijn kinderen die huur betalen

Ik heb het boek van Daan Heerma van Voss nog niet uit, maar ik kan nu al zeggen dat er eigenlijk niets verrassends in staat: het is alsof ik mijn eigen leven, dat wat we allemaal hebben meegemaakt, van de afgelopen tijd herlees. Het nieuws dat ik ook las of zag, de gedachtes die ik ook dacht en de observaties die ik ook maakte. Herkenbaarheid alom dus. Maar soms is dat ook wel eens prettig. Verschil is dat zijn quarantaine niet compleet was: hij blijft mensen ontmoeten al die tijd.

Mooie observaties, zoals deze van zijn vriendin M.: 'M. vergelijkt dit vacuum waarin wij leven [...] met de kindertijd. Ons wordt verteld wat we wel en niet mogen, we kunnen buiten spelen maar niet te lang, de dagen lijken op elkaar, uren kunnen een dag duren en een week is zo voorbij. We zijn kinderen die huur betalen.'

Vlot geschreven, prettig leesbaar.

Mondkapjesstriptease

Een Franse buschauffeur die reizigers weigerde mee te nemen omdat ze geen mondkapje droegen (en ook geen kaartje hadden) is hersendood verklaard na om die weigering mishandeld te zijn. Er zijn landen waar het dragen van een mondkapje een politiek statement is geworden en er om die reden al klappen vallen.

Trump verbood ze bij zijn rede bij Mount Rushmore waar men onafhankelijkheid en vrijheid herdacht op stoelen die aan elkaar geketend waren om social distancing onmogelijk te maken. Hij had zijn publiek beter ook nog vast geketend want met zijn woorden wist hij zelfs de meest aan zijn mond gekluisterde toehoorders niet te boeien. Hij sliste, hij sleepte en sleurde zich door zijn woorden heen en zijn verhaal was niet te volgen. Stiltes die hij bedoeld had voor applaus werden niet opgevuld, het bleef stil.

[tekst loopt door]

De geruchten dat Trump binnenkort besluit niet eens meer mee te doen aan de verkiezingen nemen toe, maar ik hecht er nog geen waarde aan. Vooralsnog zetten ze nog even op rapper Kanye West die als onafhankelijk kandidaat wat zwarte stemmen bij Biden zou kunnen wegsnoepen. Stel je voor, Kim Kardashian als First Lady. In ieder geval geen gedonder met buitenechtelijke pornosterren en ach, zeg nu eerlijk, echt slechter dan Trump kan niet.

Maar misschien moeten we de wereld maar aan de eerste de beste verkopen, voor wat de gek er nog voor geeft. Met of zonder vaccin.

Nieuwtje voor James Bond-fans: de volgende Bond-film gaat Black is the Night heten. De titelsong is al klaar.

En, allemaal vrolijk aan het dansen?

Aflevering 118

Gewicht: 62,1

Temperatuur: 36,5

Geert Mak, de verwachtingen bijgesteld

Grote verwachtingen van Geert Mak uitgelezen en het is zeker geen tegenvallend boek, al waren de hoofdstukken over economie (onvermijdelijk?) lang en de persoonlijke verhalen en anekdotes (onoverkomelijk?) te weinig. Het is alleen een tegenvallend boek als je het als deel 2 van In Europa leest. Dan valt het zondermeer tegen. Maar misschien valt Europa ook wel tegen en de mensen die erin wonen en de tijd waarin zij leven.

Censuur

En op het eind lijkt Europa met de dood van de zich urbanist noemende Gryorgy Konrad ook een beetje te sterven. Maar zijn fijnbesnaarde geest van verzet leeft voort in een subtiel Hongaarse korte film (25 min) over een kinderkoor en een moeilijke keuze. Sing (Mindenki) is subtiel maar ook weer niet zo subtiel dat Orban en zijn orbanisten het niet zullen begrepen hebben. Alhoewel de mensen die bij de censuur werken nooit de slimsten zijn. Onder de communistische dictatuur verschenen er nog wel eens dingen waarvan de censuristen de strekking gewoon niet begrepen (de poppenanimatie Buurman en Buurman en het werk van Sjostakovich zijn daar mooie voorbeelden van).

Maar misschien is censuur in deze tijd ook niet meer nodig: mensen nemen geen informatie van buiten hun bubbel meer tot zich. Wie niet verder wil kijken hoeft ook niet in zijn zicht beperkt te worden.

In een dictatuur bestaat de angst niet meer dat het volk van de weg afraakt, het volk vreest dat ze niet voldoende op de middenlijn rijden. Poetin is niet bang dat de Russen niet op hem stemmen. De Russen zijn bang dat Poetin denkt dat ze niet op hem gestemd hebben.

(c) 2000-2020 Dieter Bruls