Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 23

Aflevering 89

Gewicht: 63,4

Temperatuur: 36,7

Herinneringen aan een nagelschaartje

Ik begin met een onsmakelijk onderwerp, althans dat vinden sommige mensen: ik knipte mijn teennagels.

En terwijl ik dat deed drong zich heel sterk het beeld van de Cyrillus en Methodus-kerk aan de Karlinske namesti in de Praagse wijk Karlin aan me op. Lag het aan de muziek die speelde, Mahler (maar weer eens) die toch ook uit Bohemen is? Hij is daar geboren en heeft alter ook in Praag gewoond, maar nooit in Karlin. Dus waarom die kerk?

Doorknippend realiseerde ik me plots dat ik het nagelschaartje daar om de hoek heb gekocht, op de Krizikova die de Karlinske namesti kruist.

Maar dan nog waarom die kerk? Ik heb namelijk twee precies identieke nagelschaartjes: ik vergat die dingen nog wel eens als ik op vakantie ging en aangezien je dan nogal wat loopt ga je het gemis het eerste merken. Sinds ik er twee heb zit er eentje standaard in mijn reistoilettas. Het andere schaartje kocht ik vlakbij het Keleti Station in Boedapest op de Rakoczi straat. Waarom dacht ik niet aan dat station?

Hoe het ook zij, ik maakte twee mooie wandelingen vanochtend. Ik liep van de genoemde kerk door de tunnel naar Zizkov, keek in gedachten op de kaart van Planeta Zizkov met uitzicht op de televisietoren en liep door over de Husitska naar het legermuseum.

En in Boedapest liep ik langs de broodjeskramen op het station en door dat duistere gangetje met even duistere handelaren naar het internationale kaartjesloket.

Dat is wat ik mis.

En ik zou zo graag over het lange hoofdplein van Kosice lopen op een warme avond en dan een lekkere koffie bij Campanello.

En Belgrado natuurlijk.

Aflevering 88

Gewicht: 63,3

Temperatuur: 36,8 - Geen symptomen.

Het feit dat ik binnen moet zitten verhoedt niet dat ik toch graag mooi weer heb.

En ik dacht dat dat voorspeld was.

In de Volkskrant stond een interview met Charlotte Dematons die een alfabetboek maakt, met op elke pagina een tekening beginnend met alleen maar dingen die met dezelfde letter uit het alfabet beginnend. En ze zei dat ze geen honden kan tekenen, dus daar sta ik niet alleen in (zie gisteren).

Laatst kreeg ik nog een aanvulling op het lijstje met grootste historische momenten tijdens het leven van mijn generatie. Iemand wees op de de hoopgevende verkiezing van Obama en de grote teleurstelling van die van Trump. We wisten het niet direct in een term te verwoorden maar het resulteert in de ondergang van Amerika als serieus te nemen wereldmacht (wat aan Trump ligt) en de interne ineenstorting door de verdeeldheid, die tot in de kleinste dingen doorwerkt: tot en met het wel of niet dragen van een mondkapje.

De afgelopen week zie je waar een groot deel van die verdeeldheid uit voortvloeit: het racisme dat in Amerika tot in de haarvaten van de samenleving zit.

Muziek vandaag: Das Klagende Lied een vroeg werk van Mahler waarbij iedereen op schijnt te moeten merken dat hij pas 19 was toen hij het schreef. Dus dat heb ik dan ook weer gezegd.

Lezen: Der Verdacht van gisteren uitgelezen. En het liep precies zo af als ik gedacht had. Het moest ook wel, iedereen anders die de oplossing nog kon brengen was al dood. Ik was nog bezig in Lotharingia van Simon Winder: de opvolger van Germania en Danubia. Lotharingia is dat vreemde grensgebied in Europa tussen het Frankische en het Germaanse rijk. Het deel waar ook Nederland toe behoort. Het lezen van Simon Winder heeft een groot nadeel: je wilt op pad, de deur uit.

Dan kwam de buurman nog even melden dat hij die coronaregels maar moeilijk vond. Vooral het handen schudden vanaf 1 meter 50 viel hem zwaar. 'Dat is toch niet te doen!'

Ter afsluiting, Basement 5: Riot.

Aflevering 87

Gewicht: 63,2

Temperatuur: 36,9

Honden en taal

Ik maak nogal wat typ- en taalfouten. Deels omdat ik soms te snel typ en daardoor letetrs verhaspel. Maar de meeste fouten ontstaan uit correcties. Voor wie minder fouten wil maken blijft het het beste eerst met pen en papier te schrijven. Echt gaat beter.

De vraag wat er zou gebeuren als honden racistisch zouden zijn is eenvoudig te beantwoorden: ze zouden uitsterven. Geschat wordt dat 65% van de Nederlandse honden tot het vuilnisbakkenras hoort: deze zouden er dus niet zijn. De overige 35%, de rashonden, zouden uiteindelijk ten gevolge van inteelt hun bestaansrecht verliezen.

En het feit dat ik heel beroerd honden teken ligt in het feit dat ze er allemaal anders uitzien: ik heb er geen plaatje van. Die turquoise is nog het beste.

[verder onder illustratie]

Lezen en kijken

Ik lees ook eens een detective. Maar wel een goede, zonder alle normale detectiveregels: Der Verdacht van de Zwitserse schrijver Friedrich Durrenmatt. De commissaris ligt het hele boek in bed en kan ook niet opstaan, hij is doodziek. En gaat jagen op een concentratiekamparts en zorgt dat hij in het huidige ziekenhuis van die dokter opgenomen wordt, waar hij volledig aan hem uitgeleverd is: hij komt op de afdeling voor stervenden te liggen. De afdeling waar nooit iemand levend naar buiten gaat. Geen angst voor spoileralerts: ik weet ook nog niet hoe het verder gaat.

Online naar de drive in bioscoop

Mijn manager belde me, ze had zin om een film te kijken. Ze houdt van reisdocumentaires en mooie landschappen. Het was er een zonder woorden, maar wel met een duidelijk verhaal (tenminste als je het ziet). Een soort reclamefilm voor planeet Aarde die naar andere zonnestelsels gestuurd zou kunnen worden, mooi, maar ook met schokkende beelden. We keken de documentaire (hier) dus samen, coronaveilig over de telefoon: Baraka (uitleg).

Aflevering 86

Gewicht: 63,6

Temperatuur: 36,4

Erop uit

Opeens is iedereen weer bezig met de vakantie, de vakantie is nu eenmaal een heilig huisje. Dus hoe groot acht je de kans dat iemand zijn vliegreis afzegt vanwege wat coronaklachten? Zeker als je weet dat heel wat reizigers de annuleringsverzekering al annuleren om budgettaire redenen.  En die vliegtuigmaaltijd smaakt toch naar niets, dus dat je niks proeft of ruikt maakt dan ook niet zo veel uit.

Zo'n uitstapje naar de corona-teststraat is natuurlijk leuk, maar je komt er ook niet de hele zomer mee door. En zie er maar eens te komen zonder auto. Natuurlijk je kan een taxi nemen. Maar zodra je die zegt waar je heen wil, vertrouwt die het allemaal niet en weigert je mee te nemen. Dan kan je gaan liften, maar wie neemt er nu nog lifters mee en zeker met een bordje corona-teststraat in de hand.

Het oude normaal was al niks voor ze [2]

Aansluitend op de volkstypes van afgelopen dinsdag: in het dorp waar ik vandaan kwam was ook een legendarisch volkstype: Matje Paaf. Matje was eigenlijk zover ik weet altijd dronken en ik vraag me af hoe dat gefinancierd werd. Dat hij in die staat niet zou kunnen gaan inbreken en dat was toch de core-business van landlopers zo was de algemeen heersende mening, was mij als kind al duidelijk. Daarbij leek hij alleen geld uit te delen. Want andere kinderen wisten dat je hem geld afhandig kon maken. Toen ik er een keer bij stond toen hij weer door een stel kinderen aangepompt werd, zag ik wel geld, maar ik was zo ethisch om dat niet aan te nemen. Het leek me toen al niet juist zoiets te doen.

Hoe hij aan zijn naam was gekomen was wel duidelijk: hij had ooit in een dronken ruzie in een kasteleinszaak in het plafond geschoten. Toen hij in Hoensbroek (nu een vergeten buitenwijk van Heerlen, maar toen nog met een stadse allure) vanwege deze daad voor de rechter moest verschijnen, ontkende hij deze daad. De Officier van Justitie zei dat hij tien mensen kon aanwijzen die het gezien hadden waarop Matje zeer overtuigend zei: 'Ja meneer de Officier, maar ik kan er u duizenden aanwijzen die het niet gezien hebben.' Ook de Officier kon zijn lachen bijna niet inhouden.

Dat mensen in het rustige dorpje waar ik geboren ben dus blijkbaar met wapens naar de kroeg gingen heb ik me nooit zo bedacht, maar zijn naam stamde dus van dat incident.

Zijn laatste dagen bracht hij door in een keet (tegenwoordig zouden we zoiets een - weliswaar ruim bemeten - tiny-house noemen) op een terrein buiten het dorp, die de gemeente daar voor hem neergezet had. burenoverlast kon hij daar nauwelijks geven, zijn enige buur was een loods van de Hells Angels waar aan motoren gesleuteld werd.

Aflevering 85

Gewicht: 63,3

Temperatuur: 36,7

Alleen op vakantie?

Op vakantie. Les 1: Een restaurant reserveren. Vraag 1: Met hoeveel personen bent u in totaal? Antwoord: 1. Reserveringsprogramma says NO.

Nee echt, vergeet het maar als je dit jaar alleen op vakantie wil. Normaal zijn alleen reizende gasten al niet welkom in een restaurant maar dan kan je nog gewoon brutaal gaan zitten, via een reservering vooraf maak je geen kans. Voor de vakantiekilo's is dat wel goed.

Zelf aerosolen maken

Overigens er is weer een onderzoek dat suggereert dat de hogere luchtvochtigheid die samen gaat met hogere temperaturen negatief voor het virus is. Zoals dat ook bij soortgelijke virussen is. In de meeste huizen is men nogal angstig van vocht, maar schimmelplekken hebben volgens mij niet met hogere luchtvochtigheid te doen: schimmelklachten nemen niet toe gedurende de zomer. Schimmel komt door slechte ontluchting, onvoldoende luchten en fout gebruik van de woning. Aangevuld met bouwtechnische tekortkomingen.

Een bakje water helpt. Maar gebruik dan geen slecht geleidende stoffen (aardewerk, plastic) met grote hoeveelheden water (verdampt niet vanwege voortdurende afkoeling). Ik zei het eerder: tomatenpuree blikjes met een bodempje water tussen je verwarming en regelmatig bijvullen (moet ook). Helpt tegen veel gehoest. Bij mij verdampt dat water ook als de CV niet aanstaat.

Dus als u denkt dat ik helemaal niet geklust heb: ik heb een waterverdamper gemaakt. Maar voor de rest nog geen spijker in handen gehad.

De buitenmensenwereld

Vanaf mijn straatbalkon hou ik contact met de bewoonde wereld. Toen ik nog in de woonruimteverdeling werkte had ik vaak te maken met bejaarden die niet in een rustige straat wilden wonen maar ergens met een levendig uitzicht. Sinds ik in quarantaine zit snap ik dat. Vanaf mijn Parijse balkon (in Amsterdam!) naar mensen kijken hoort zelfs bij mijn overlevingsstrategie.

En ik zag vandaag dat vooruitgang met stappen terug doen komt: want wie had ooit gedacht dat de slagersjongen op zijn bakfiets terug zou komen en dat het nu meisjes zijn die vegetarische maaltijden op elektrische bakfietsen bezorgen?

En dan nog die kwestie op de Dam. Het was mooi die hoge opkomst maar jammer dat men er geen wending aan heeft gegeven door het protest thuis op het balkon voort te zetten dan had iedereen die vanwege corona niet wilde komen (en dat waren er veel) ook mee kunnen doen en hadden nog veel meer mensen spontaan aangehaakt. De stad zou geloeid hebben.

En het uithalen tegen Femke Halsema zijn we nu wel gewend. Was het een meneer geweest was het al een stuk minder geweest. Ik ben ook niet haar grootste fan maar toch (om een Amsterdamse uitdrukking te gebruiken): het is een kutburgemeester, maar het is wel onze kutburgemeester! Er is een tendens om Halsema van alles de schuld te geven: koude bitterballen op een Amsterdams terras? Femke Halsema! En Wilders moet zijn gluipmondje houden: hij wil Nederland voor de Nederlanders? Nu is het even Amsterdam voor de Amsterdammers!

En dan kwam ik nog tot een inzicht: ergens in het hiernamaals moet een ruimte zijn waar je herenigd wordt met al je kwijtgeraakte keukenscharen.

Muziek vandaag: Mark E Smith noemde zijn band naar het boek van Camus: The Fall. En dat lees ik nu. En vanaf pagina 1 snap ik de vernoeming: het is een onophoudelijke woordenstroom slechts door losse verbanden en drank bij elkaar gehouden. Precies hoe je de teksten van Mark E. kunt omschrijven.

Aflevering 84

Gewicht: 63,7 (te weinig slaap)

Temperatuur: 37,1 (idem)

Het oude normaal was al niks voor ze

Nadat de geest uitgestort was kon men verder.

Het gesprek in de groepsapp kwam op Sittardse volksfiguren. Ik heb daar ooit op school gezeten, het Bisschoppelijk College St. Jozef, al jaren een van de betere scholen van Nederland, het wordt nu een hotel. Mijn aardrijkskundeleraar - die een veelgebruikte lesmethode op zijn naam had staan - had het meer dan de helft van de tijd over ene Schlambam meer christelijk bekend als Schlamp An (zie foto). Hij was een huis aan het bouwen in de Sittardse wijk Ophoven, een wijk waar je niet zomaar een cafe inliep. Toch heb ik dat een keer gedaan ook al betekende dat normalerwijze in het gunstigste geval een korte ziekenhuisopname. Het was de wijk ook waar genoemde Schlambam haar onwezen bedreef.

Omdat ik van buiten de stad kwam zei me die Schlambam helemaal niets, ik dacht dat het een imaginair iemand was. Ma Flodder was een Haagse kakdame bij haar. A propos kakken, ze heeft een keer bij arrestatie in de politieauto gescheten. De serie Flodder heeft overigens een Sittardse connectie: grote gedeeltes zijn opgenomen in de daar gelegen villawijk de Kollenberg. Dus het zou zomaar kunnen dat die film over haar gaat, maar dan geschikt gemaakt voor tere kinderzieltjes.

Ik bedoel maar: het verhaal over een plaatselijke dronkelap die op een nacht in een ongeluk zijn been verloor en liggend op de brancard  na niet aflatende stampij aan de zuster vroeg 'Waar is mijn been?' en alleen maar ten antwoord kreeg 'Ach zoek het je zelf.' Nee, dat is niet geschikt, dat kan in Klepzeiker. Wellicht dat dan de hond in flagranti  met het been was betrapt.

Je hield vanzelf afstand

Als vanzelf kwamen we op Koeie Mekka een ander volksfiguur. Hij was groot en had het behaarde uiterlijk van een oermens, was beresterk en liep altijd op blote voeten door de stad. Zijn kleding werd met de loop der tijd steeds minder. Op het laatst had hij alleen nog maar een miniem kort krap spijkerbroekje aan (Frans Derks droeg ze ruimer) dat hij dan bij gelegenheid op de markt even open maakte om te kijken of hij alles nog had: en er waren paarden die het met minder moesten doen.

Hij scheen op het feit na dat hij thuis zijn moeder in de kast opsloot als hij het huis verliet, vriendelijk en ongevaarlijk. Hij had daar nog een broer die twee keer zo groot en drie keer zo sterk was, maar die was bang van alles en bleef dus altijd binnen. Misschien dat hij daarom zijn moeder in de kast sloot als hij door de stad ging slungelen.

De naam heeft me altijd geboeid: Koeie Mekka. Vandaag vernam ik dat hij erg van chocolade hield en dat er vroeger chocolade was van het merk Mekka. Of waren het de Milka-koeien?

Voor die mensen geeft het geen nieuwe normaal. Het oude was al meer dan 1,5 meter te ver weg voor ze.

Morgen maar gewoon weer over corona?

Aflevering 83

Tweede Pinksterdag

Gewicht 63,2

Temperatuur 36,5 (Ik kom absoluut niet in aanmerking voor een test).

1 juno: nieuwe kansen

Het bijzondere aan Pinksteren is dat er geen paas- of kerststollen worden opgetuigd als pinksterstol. Zomaar een feest dat de middenstand laat liggen. Gewoon even een semi-reli mythisch figuurtje verzinnen zoals een roze engel (of een duif!) en die moet dan ook in melkchocolade-figuurtje te koop zijn (mooi woord voor een rank engeltje: melkchocolade-figuurtje).

In het cafe. Man in afritsbroek op reformatiestelten: 'Kijk dan jongens dit is een cafe, sommige mensen gaan daar heen.' 'Jullie ook?' 'Nee wij niet.'

Oftewel: Veel dagjesmensen in cafes. 'Ja normaal gaan we nooit en zeker niet met de kids, maar dit maakt je natuurlijk maar een keer mee. Dat wil je toch niet missen.' Leuk voor op Facebook.

Op het terras zaten enige bleekneusjes voor het eerst sinds weken aan een cappuccino met bitterballen. En trillende handen van het weken lang thuisdrinken. Op de foto's van de terrassen zag ik toch voornamelijk mensen met hun telefoon bezig zijn. Want dat kon thuis niet.

Voor iedereen die loopt te klagen over mondkapjes op moeten in het OV: moet je eens opletten wat die zorgmedewerker die jou straks moet verplegen allemaal aan moet.

Black lives matter

En dan werd er geklaagd dat de mensen bij de demonstratie voor Black Lives Matter geen afstand hielden. Maar hebben jullie het dan ook of die agent die iemand bewust doodde dat wel deed? Of over een cafe in Brabant (Home of the Superspreaders) waar de polonaise werd gedanst? Dat op de Dam ging om iets, dat in die kroeg zoals altijd om niets.

Ik vraag me af hoe Amerika met zichzelf kan leven. Er moet iets veranderen.

(c) 2000-2020 Dieter Bruls