Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 8

Voorpagina

HADDEN WE Brezhnev* maar terug. Betrouwbare vent, je wist wat je aan hem had.

Daar hadden we ook oorlog mee, maar koude oorlog en dat sudderde wat voort.

Ik heb het vaker gezegd, de Koude Oorlog was onze beste tijd. En zeker de era Brezhnev. OK, het zal niet voor iedereen zo geweest zijn, voor velen betekende het stilstand. Maar voor ons betekende dat dat er niks gebeurde.

We lieten het eens per maand toeteren en we ruimden af en toe de trapkast op. Zodat je niet eerst een stofzuiger, een fietsframe en en een skateboard hoefde weg te ruimen als de bom kwam.

* | Brezhnev kwam net als zijn voorganger Chroetsjov uit Oekraine.

Briljant (al zeg ik het zelf)

Ik was gisteren aan een stukje bezig over de verwijten van Poetin aan Zelensky dat kort gezegd neer kwam op: beter een toneelspeler als president dan een president die toneel speelt.

Verder ging het erover waarom Poetin Oekraine vreest: niet om een NATO-lidmaatschap maar vanwege de 'verstaanbare, begrijpbare' vrijheid aan zijn grens en dat doorsnee Russen zich daardoor wel eens iets zouden kunnen gaan afvragen.

Het stuk werd te lang en ik had wat korters over Poetin van Twitter gooien.

's Avonds kwam ik een column van MSNBC tegen die mijn eerdere stuk prima samenvatte en nu kan ik gerust zeggen: een briljante analyse.

Een akkefietje met de Russische president

De president van Rusland heeft nog steeds een Twitter-account:

Het leek me dat het oproepen tot oorlogsmisdaden en het goedpraten van massamoord in strijd zijn met de Twitter-regels. Dus...

Ik wacht de verdere behandeling van de zaak af. U hoort en als het goed is van hem niet meer via Twitter.

Had hij maar leren koken

Spiridon Poetin was de opa van de oorlogsmisdadiger Vladimir. Maar meer nog was hij de kok van Stalin en eerder ook nog van Lenin.

De kleinzoon moet overstelpt zijn met de verhalen, maar terwijl iedereen met trots naar Spiridon keek, wilde Vladimiertje niet de kok zijn. Hij wilde dat Stalin in zijn duivelskeuken kwam koken.

Ik hoop dat hij hem een bord cyaankali opdient.

De nooit afgebouwde brug naar Brighton

De Pier van Schevingen staat weer eens op punt van gesloopt worden. Rust roest namelijk.

Vroeger kreeg je elke zomer minimaal drie ansichtkaarten van de Pier. Het was zelfs zo dat ik als kind maar twee gebouwen kende: de Eiffeltoren en de Pier (nu rekende ik de Euromast ook als de Pier, maar goed).

Hoe meer ze de pier uitbouwden, hoe slechter het met het ding ging: het was als een huwelijk dat eerst een caravan koopt en dan een bootje om het huwelijk te redden. Dus steeds meer aangeplempte eilandjes met nog meer poffertjes. Aan de Eiffeltoren zijn ook nooit panoramabalkons aangebouwd met verplichte consumptie van Nutellawafels.

Het ding staat inmiddels natuurlijk ook op de verkeerde plek: voor bedorven vis tegen een te hoge prijs nemen we tegenwoordig het vliegtuig - tegen de prijs van een kop koffie op de Pier - naar een plek waar de zon wel schijnt.

Herbouw het ding in het IJ in Amsterdam, concentreer de koffieshops van de binnenstad erop, ben je die daar kwijt en heb je er ook nog een betere controle op.

En reken maar dat het winstgevend is.

Even een straatje om

Ik wilde even een kleine avondwandeling maken dus wandelde ik van het Haarlemmerplein naar het station, waar ik wat boodschappen deed. Ik zag helikopters hangen boven de stad en er stonden een hoop politiewagens maar geen agenten aan wie ik even kon vragen wat er aan de hand was. Ik wil namelijk niet plotsklaps tussen Poetin-aanhangers die tegen coronamaatregelen demonstreren terecht komen.

Ik liep maar verder. Damrak, Dam, Rokin Munt, Rembrandtsplein, Amstel, langs het Amstelhotel, over de Weesperzijde. Onderwijl gaf ik nog een expose over de situatie met Rusland en de Oekraine tegen een Oekraiense. Bij de Ruyschstraat ging ik richting Wibautstraat zodat ik comfortabel met de tram of de metro naar huis kon. Het werd de tram.

Die ging echter niet verder dan het Concertgebouw. Van daaruit reed niets meer. Vanwege een gijzeling in het Hirschgebouw op het Leidseplein lag de stad stil. En ik werd gestoord in de lectuur van een procesbeschrijving van Hannah Arendt. Die man begrijpt niet wat hij op zijn geweten heeft.

In het donkere Vondelpark sprak ik een mevrouw met een hondje die net vijf minuten van te voren nog in de Applewinkel waar het plaats had was geweest. Een of andere gek had de Apple Store willen overvallen. Een winkel waar je alleen met kaart kunt betalen, dus hij had alleen wat iPhones kunnen meenemen. Hij was daarbij gestoord, er ligt nota bene een politiebureau op kruipafstand. Dus toen was hij maar gaan gijzelen en daar is nog nooit iemand mee weggekomen. Hij zat er derhalve nog steeds, met zijn iPhones. En geen hulplijnen.

Dus bleef de helikopter in de lucht. De trams op hun eindhaltes. Je kan een korte avondwandeling willen maken.

Blindedarm.com bestond vorige week vrijdag ongemerkt 22 jaar. Al die tijd had ik nog nooit een herhaling, dus heb ik vandaag wat nieuws: een herhaling. Een ondergewaardeerde tekening.

Maar dat ligt er wellicht ook aan omdat mensen het citaat dat vaak aan Luther wordt toegeschreven niet kennen waarnaar de tekening verwijst: 'Als ik wist dat morgen de wereld verging plantte ik vandaag een appelboom.' Nu is mijn versie iets cynischer, maar er spreekt toch ook hoop uit. Zo u wilt een hoop stront.

Een boom te ver

Het was weer zover op het plein: er was wederom door een storm een boom gevallen. De oude grote boom had de bank die eromheen was gebouwd in zijn val meegenomen.

Het was niet het Wubbo Ockels-bankje, dat rond de boom staat, die hier in 2014 ter nagedachtenis aan het duurzame gedachtegoed van de overleden astronaut werd geplant. Die is wat jonger en vangt nog niet zoveel wind.

Kinderen maakten er het beste van: de gladde ietwat holle zitting van de nu omhoog staande banken functioneren prima als glijbaan.

(c) 2000-2022 Dieter Bruls