IndiaasIk stond op de tramhalte, proberen droog te blijven toen een lomp gebouwde grote wild bebaarde man ook de smalle halte betrad. Hij was in een luid en druk gesprek met zichzelf verwikkeld: dat het een schande was dat mensen geen Indiaas spraken, dat dat toch een wereldtaal was. Een menselijke taal zowaar!
Zelf sprak hij gebroken Engels.
Van de wereldtaal ging hij naadloos over op mondkapjes. Dat het de statan was, corona, dat men de schone lucht van god niet wilde, kon of mocht inademen. Zijn monoloog was een gesprek geworden, er spraken nu meerdere stemmen in hem.
Toen kwam zijn tram en moest hij op de krappe tramhalte langs me heen. 'Excuseer mij,' zei hij nu met zachte stem door zijn lamentatie heen. Helaas kon ik niet antwoorden in het Indiaas, maar goed, wie wel?
Sneue levensIn reclames voor vakanties die ik slechts associeer met afgevoerd worden naar een gevangenenkamp, wordt altijd gesproken over de kids. De kids is een term die alleen nog wordt gebruikt door popi adjuncts van de afdeling boekhouding bij een middelgroot bedrijf in de biblebelt en op Hyves.
Ooit hadden we toonaangevende reclamebureau's in Nederland. Nu komen ze niet verder dan verhaaltjes over dat als de kids het naar de zin hebben, je het zelf ook naar je zin hebt.
Maar misschien komt dat ook omdat die reclamevaders dit jaar alleen met de kinderen gaan. Het lijkt de nieuwe doelgroep: gescheiden mannen die in de vakantie twee weken op de kinderen moeten passen.
Commercials zeggen vooral wat over de copy-writers.
BeppenIk ging voor een buurvrouw kippensoep kopen, want ze heeft corona en zo kwam ik, mede omdat de buurtslager op de lange latten stond in de meest bezongen volksbuurt terecht, bij de slager waar alleen echte Jordanezen komen en dus de hele omgeving ervan dubbelgeparkeerd staat met glimmend gepoetste SUV's, de auto die je in ruige buitengebieden als Almere nodig hebt om te overleven en naar de kapper te gaan.
Binnen was het alsof de Rachèl Hazes-fanclub een middagje had belegd. Ik kwam er midden in een damesgesprek terecht dat me uiterst boeide. 'Ik had geen schoon ondergoed bij me en dan doe je dat soort dingen toch niet.' Ik had graag geweten wat dat voor een situatie was, maar ik moest op mijn beurt letten, het nummertjesapparaat was leeg. En je gaat nog liever op Westgaarde voor je beurt dan hier.
Toen ik bijna aan de beurt was zei iemand 'ik geloof dat die dames aan de beurt zijn.'
'Ach wat,' zei een van de hoog blond opgetoupeerde slagersmeiden, 'die staan hier al de hele middag te beppen, zegt u het maar.' Ik zette mijn kippensoep uit de vriezer neer. 'Is dat alles?' met een ondertoon van wij barbecuen hier ook op winterdagen.
Ja, dat was alles, alhoewel ik toch graag had willen weten wat je niet doet als je geen schoon ondergoed bij je hebt.
Fout is goedEen maand geleden (3 december) deed ik de voorspelling dat Poetin tegen deze tijd gevallen zou zijn. Het mocht niet uitkomen.
Maar wat mag je verwachten van een land waar laatst iemand op de vraag Is Rusland zo vrij als China of Noord Korea? antwoordde dat Rusland het meest vrije land is, omdat je er als je iets gezegd had dat niet mocht, je je er via corruptie uit kon kopen.
Corruptie is vrijheid, Orwelliaaans bijna.
Gratis gasIk kreeg een mededeling van mijn gasleverancier, dat ik mijn termijnbedrag moest bijstellen. Met 55 euro. Nu zult u zeggen, met de bedragen die u hoort, vindt u dat meevallen. U hebt me echter niet laten uitpraten: ze zien het graag met dat bedrag omlaag gaan. Het vorig jaar reeds naar beneden aangepaste maandbedrag zien ze nu graag naar 44 euro gaan.
Met de twee maal 190 euro energiecompensatie die iedereen kreeg heb ik dus al tweederde van het jaar gratis energie. En als ik de elektra eraf trek, het hele jaar gratis gas.
Ik ben degene die met klompen over uw prijsplafond loopt.
Ik wil weg.
Maar overal waar ik heen wil is het ook koud, en vies. Tenminste dat wat in de buurt ligt.
Ik maakte een kaartje. De landen waar ik absoluut niet heen wil, liet ik weg. U ziet, ik heb het niet zo op het zuidelijk halfrond, daar liggen nogal veel landen die onderdrukkende godsdienstsystemen hanteren. Of politieke systemen die me niet aanstaan. Of het kopen van een treinkaartje gaat er over teveel schijven. Of ze eten er bewust of onbewust insecten. Of het is de cultuur: het slaan op trommeltjes, blazen of fluitjes die in een hand passen, het uitstoten van neusklanken, spontaan dansen, strekt niet tot aanbeveling.
In de groene landen was ik al, een enkel land dat groen was staat er niet op. Naar de blauwe landen wil ik wel, de rode staan tijdelijk op stop, omdat ze de oorlog tegen Oekraïne voeren/ondersteunen.
In landen die hun steden met oud bouwpuin vullen om zo van grootse verledens te kunnen spreken heb ik niet zo'n zin.
Ik vrees dat het Sint Helena wordt.
Op tv ging het over Noma, het sterrenrestaurant in Kopenhagen dat dicht gaat. Het bleef stil in de woonkamer.
Na een tijdje zei Els, 'weet je wie ook dicht gaat? Snackerie 't Hoekje.'
'Wat?' schreeuwde Leo, 'nee!'
'Ja hij houdt ermee op. Hij trekt het niet meer. Na 45 jaar in het vet.'
Niets kon harder inslaan in de woonkamer.
'De eierbal,' slaakte Leo alleen nog. 'De waterfiets.'