Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 52 - Extra!

Voorpagina

Endless Boogie

Je ziet het vast niet aan de lijst, maar het afgelopen jaar heb ik voor mijn doen veel jazz gedraaid, Duke Ellington, John Coltrane, Miles Davis en Art Pepper bijvoorbeeld, en minstens net zoveel discofunk, zoals de Ohio Players, the Gap Band, Sly & The Family Stone en Mickey & the Soul Generation. Misschien staan er daarom een paar platen in de lijst waar het vooral gaat om de groove, de sound en het improvisatievermogen van de muzikanten? Zou kunnen. Endless Boogie bijvoorbeeld. Hoe komt het toch dat een op zich eenvoudig thema 22 minuten kan boeien? Ik weet het eigenlijk nog steeds niet, behalve dan dat er veel precisie bij komt kijken, vooral wat betreft dynamiek en wie wanneer op welke wijze ruimte geeft aan degene die de solo speelt.

Crazy Horse, de begeleiders van Neil Young, zijn daar ook zo goed in. Niet altijd even strak, luidt vaak de kritiek, en dat is ook zo, maar dat gaat wel voorbij aan het doel van Crazy Horse: ondersteunen. Hoor hoe Young de ruimte krijgt van die band om te doen wat hij wil! Voorbeeldig.

Bij de Viagra Boys speelt iets vergelijkbaars, maar dan met sound. Eenvoudige baspartijen en simpele discodrums, maar superstrak gespeeld en door de vervormde sound van die bas direct herkenbaar en stijlvast. Sax en zang hebben vervolgens een vrije rol om te doen wat ze willen. Alles is goed, nee, alles wordt goed door die strakke ‘onderkant’. Welfare Jazz.

Ook op Kite van Claw Boys Claw is sound en groove bepalend voor de sfeer, en dat is toch vooral waarom ik iets mooi vind of niet. Melodie helpt, zeker, maar bij mij geeft het algemene gevoel dat muziek bij me oproept of losmaakt de doorslag.

Dat is zelfs bij de korte punknummers van Amyl & The Sniffers: ik draai eerder de hele plaat achter elkaar om me een halfuurtje in hun sound onder te dompelen, dan losse nummers omdat die liedjes nou zo goed zijn. Die hele plaat is eigenlijk net als één nummer van Endless Boogie, of als de extra lange track (Re: Red Letter, You’re On Your Own) die Claw Boys Claw op de vinylversie van Kite heeft gezet (kant 4), een nummer dat door een trucje in de snijkamer nooit stopt. Eindeloos. Eindeloze muziek. Muziek is eindeloos. Er zal altijd nieuwe muziek zijn, of oude muziek om te ontdekken. Zeker als je net aan een nieuw genre begint.

Endless Boogie, wat een mooie bandnaam is dat eigenlijk. Aan alles komt een eind, behalve aan de groove, de sound, de muziek. Laat dat in 2022 weer zo zijn: de platen op, de zalen in!

De lijst

1. Claw Boys Claw – Kite

Met afstand de plaat die ik dit jaar het vaakst gedraaid heb. Vooral op vinyl, want dan merk je pas goed dat iedere plaatkant een verhaal op zich is, met een eigen spanningsboog. Belangrijk, want alles op deze plaat draait om sfeer, melodie, zeggingskracht en intensiteit. Old Man Bones.

2. Endless Boogie – Admonitions

Heerlijk, die nummers van ruim 20 minuten. Hoe houden ze dat toch interessant, want op het eerste gehoor is het een lange gitaarsolo met wat gepraat er door heen. Toch niet. Hypnotiserend.

The Offender.

3. Viagra Boys – Welfare Jazz

Prachtige serie nieuwe nummers die, het wordt eentonig, het ook moeten hebben van power, herhaling en intensiteit. De titel van de plaat is wat mij betreft een accurate beschrijving van hun muziek. Hard, ruw, nietsontziend. Girls & Boys.

4. Rod Gator – For Louisiana

Heette vroeger Rod Melancon, maar wat doet dat er toe. Zo past het goed bij de ode aan Louisiana die hij dit keer brengt. Bluesy, bij vlagen gevoelig en bijna altijd politiek geëngageerd. Maakt maffe filmpjes in een krokodillenpak om via TikTok beroemd te worden. Ik gun het hem. August 29.

5. Dan Sartain – Arise, Dan Sartain, Arise

Sartain overleed begin dit jaar, plotseling, slechts 39 jaar oud. Een groot gemis. Deze plaat verscheen postuum, en blijkbaar had Sartain vlak voor zijn overlijden ook nog een paar clipjes gemaakt. Gelukkig maar, want het is mooi werk. I Don't Care.

6. Charlie Parr – Last of the Better Days Ahead

Charlie Parr is erg blij met de titel van deze plaat, hij vindt het zelfs een van de beste tekstregels
die hij ooit heeft bedacht. De plaat is in ieder geval erg goed gelukt dit keer, vooral vanwege een
paar juweeltjes die zo op een 78 toerenplaat uit het begin van de vorige eeuw hadden gepast. Anaconda.

7. Neil Young & Crazy Horse – Way Down in the Rust Bucket (live)

Oude opnames, dus eigenlijk hoort dit niet in deze lijst. Maar ja, dit is echt veel beter dan de ook dit jaar verschenen nieuwe plaat. En ook nooit eerder uitgebracht. Hier horen we een topmuzikant in topvorm, vooral wat betreft zijn gitaarspel. Een document. T-Bone.

8. The Legendary Shack Shakers – Cockadoodledeux

Melig? Vast en zeker. Amusementswaarde? Hoog. Erg goed gespeeld, klassieke up-tempo country met fiddle en zo, maar toch net even anders. Hoogste tijd voor mijn eigen Punk Rock Retirement Plan. Atlanta.

9. Flamingo Tours – Wild Beasts from the South

Uit Barcelona, maar dat zegt niets. Mooie combinatie van stem, altsax en slide-gitaar. Hadden zo uit Mexico of San Diego kunnen komen. Klinken als de woestijn. Passende hoesfoto’s, ook de singletjes; zou ze echt zo gevaarlijk zijn? Ik hoop het. Wild Beasts From the South.

10. Amyl and the Sniffers – Comfort To Me

Australische punk. Dwars. Opgewonden. Druk. Hard & snel. En ja, dat heb je iedere dag nodig, al is het maar kort. Die hoes? Ach, opvallend is ie wel. Hertz.

Lijst vorig jaar, het jaar dat er ook nog een nummer 1A was. Dit jaar is die er niet, maar volgend jaar weer wel: de basistracks voor het vervolg - dat nog naamloos is - zijn al vastgelegd. De rest volgt, maar ik heb er vertrouwen in dat het weer een waardige 1A wordt [naschrift D].

En dan is er ook nog de Spotify-Playlist (allardjj - Blindedarm.comJaarlijst2021): met alle tracks en veel extra's.

Terug voorpagina.

(c) 2000-2020 Dieter Bruls