Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 51

Voorpagina

Waarom u meestal in een warme trein zit

Ik zat in de trein naar Nuth en dat ik naar Nuth ging is van groot belang in dit verhaal. Het was stervenskoud in de trein. Nuth is niet zomaar een plaats als het om koude treinen gaat: het stoken van treinen werd er afgedwongen.

Het vond tijdens de Eerste Wereldoorlog plaats, waar Nederland dan wel niet in betrokken was maar toch gevolgen van ondervond.

Zo raakte de aardewerkfabrieken van Regout in Maastricht hun afzetmarkt in Belgie kwijt. Ondertussen kwamen de Duitse mijnwerkers niet meer naar Heerlen, want die groeven nu gangen aan de oppervlakte.

De in Maastricht overbodig geworden aardewerkers gingen dus in de aarde werken in Heerlen. Daarvoor moesten ze dagelijks de trein nemen. En omdat naadloze aansluitingen in die tijd nog niet bestonden moesten ze in Nuth lange tijd in een ongestookte wachtkamer wachten om daarna in een eveneens ongestookte trein verder te kunnen, nadat ze de hele dag hadden lopen schoften om het land warm te houden.

Op zeker moment sloeg in die wachtkamer de vlam in de pan - het was tijdens zo'n echt koude winter die alleen in oorlogen schijnen voor te komen. De woede richtte zich op de ongestookte potkachel: die vloog door een ruit van de wachtkamer naar buiten. De plaatselijke veldwachter moest er aan te pas komen om de boel tot bedaren te brengen.

Gevolg was wel dat er van toen af aan gestookt ging worden.

Ik ken die wachtkamer. Als kind wachtte ik daar nadat we een kaartje aan het loket hadden gekocht. Ook toen was de wachtkamer niet gestookt, maar er stond een kolenkit: je moest de kachel zelf stoken.

Nu staat er alleen nog een glazen hok, dat niet echt warmte uitstraalt.

Een ouderwets vaccin

Een aan de Kleuterschool voor Gevoelsmatige Virologie afgestudeerde die blabberde dat ze zo'n goed

immuunsysteem had en zich dus niet hoefde te laten vaccineren, onderbouwde haar geheel op los zand gebouwde keuze met dat het haar geen goed idee leek om je lichaam te injecteren met een lichaamsvreemd eiwit.

Ik pretendeer geen viroloog te zijn, maar volgens mij is dat nou net waar het immuunsysteem voor is, waar nodig lichaamsvreemde eiwitten aan te pakken. Dus zo hoog schatte ze haar immuunsysteem dus ook niet in. Het leek me in ieder geval geen schild om op te vertrouwen.

Overigens als het niet verstandig was geweest lichaamsvreemde eiwitten in te brengen, hadden we het probleem niet gehad. Dan was de mensheid bij de eerste bevruchting uitgestorven.

Gelukkig sprak degene uit zich wel te vaccineren met het 'nieuwe' Novavax-vaccin. Een sluipweg die wellicht meerdere anti-vaxxers gaan nemen en dan blijven alleen de slecht en door hen fout geinformeerde mensen over.

Kanonnenvoer is er in elke oorlog.

Snood plan

Soms maak ik snode plannen. Plannen waar ik zelf alleen beter van word. Nu heb ik er weer een.

Omdat ik mijn boosterprik in Duitsland kreeg en er stom genoeg geen enkel echt Europees vaccinatiebewijs is, er zijn alleen Europese systemen die op een plaatselijke kaartenbak baseren*, is mijn booster in Nederland dus niet bekend.

Ik kan aantonen dat ik geboosterd ben, waar dat moet, ook met een app, maar een Duitse dus.

Om die booster in het Nederlandse systeem te krijgen moet ik naar Utrecht reizen. Naar de GGD daar. Tijdens een lockdown. Moesten we niet alleen reizen als het noodzakelijk is?

Dus wat doe ik? Ik laat de boel zoals het is. Ik wacht rustig de brief af. En dan over vijf maanden als het effect van de booster weer wat afneemt en er waarschijnlijk ook vernieuwde vaccins zijn, ga ik doodleuk een afspraak maken voor een booster.

En met die prik in mijn mik ga ik dan wel een keer naar Utrecht.

Moeten ze maar een goed werkende Europese pas maken. Iets wat bij de realiteit past.

* - Nederland kent om een of andere stomme reden twee QR-codes: een voor Nederlands gebruik en een voor Europees. Want Europa dat is over de grens!

Er ligt een man op de mat

W. Reginald Bray, een nette Engelse heer, moet een voorbeeld zijn geweest voor ethische hackers: hij testte eind negentiende eeuw de Royal Mail op haar eigen regels door allerlei dingen te versturen. Geheel volgens de regels maar wel tot het uiterste opgerekt.

In het begin simpele dingen, zoals een bolhoed en een damestas met de zegels erin, alles niet ingepakt. Uiteindelijk ook zijn hond, die netjes door een postbode naar zijn huis werd gewandeld. Toen hij zichzelf verstuurde liepen er twee postbezorgers mee (zie foto). Hetgeen ook gebeurde toen hij zichzelf op een fiets verstuurde. Gelukkig was het postkantoor niet al te ver van zijn eigen huis. De meeste dingen verstuurde hij namelijk naar zichzelf. De postkantoorchef moet een stoicijnse Brit zijn geweest.

Het zichzelf versturen was uiterst handig, vond hij, zo beweerde hij dat hij ooit een huis van een vriend zoekende in de mist verdwaalde en een postkantoor hem, nadat hij zichzelf voldoende had gefrankeerd, in enige minuten afleverde.

Zijn actie werd overgenomen door de suffragettes Elspeth McClelland en Daisy Solomon die zich frankeerden en adresseerden naar Downing Street 10. Een postbode begeleidde hun. MP Asquith weigerde te tekenen voor ontvangst.

In Memoriam Alex Langeveld

De stencilinkt vloeit nooit meer

Alex Langeveld (aka Alex van Veen) stierf onlangs, hij is in stilte begraven. Hij was de koning van de naar inkt ruikende kelders, de gewelven waar de Grachtenkrant van de pers rolde. Gestencild, waarbij het kunnen van de stencilmachine tot het uiterste op de proef werd gesteld en voor de rest de grenzen van de persvrijheid tot in de onbegaanbare mijnenvelden opgezocht werden. Wie het na wil zien moet op de Universiteit van Amsterdam de archieven van het IISG in.

We maakten hem eens in de twee weken (soms meer, soms minder) op dinsdag (of was het woensdag?) en het stond vol met belangrijk (en vooral ook minder belangrijk) nieuws over de Grachtengordel die toen nog van ons was, van mensen die een huis iets om in te wonen vonden en niet als iets om in te beleggen. van mensen die zelf hun leven invulden en zich niet lieten leiden door bazen, geld en godsdienst.

Behalve dan dat Alex de baas van de krant was. En degene die ook voor het geld zorgde, alhoewel er in die tijd veel gratis was, was het onduidelijk hoe. Tot besluit: goddeloos waren we van nature. Het grotendeels uit het oog geraakte gezelschap zag ik vandaag weer eens terug, onder de condoleance.

De Grachtenkrant bestaat niet meer, de buurt wordt nu bewoond door mensen die zeggen onafhankelijk te zijn, maar niets anders doen dan buigen voor bazen, geld en godsdienst. Mensen die het woord gratis vreemd is.

Vorige week moest ik plots aan hem denken, aan Alex. Ik weet niet eens meer waarom. Was het een museaal stencil dat de Grachtenkrant in gedachten bracht? Een heftig beschilderd kraakpand in Kreuzberg dat de vergane tijd liet opbruisen? Of was het een lange slungel die ietwat sloom in de schaduw slofte? Misschien was hij het zelf wel. Als laatste groet.

Alex, we zullen proberen te passen op de wereld die je redden wilde. Maar misschien had jij er meer zicht op of dat nog lukken gaat.

Weer terug

Ik ben weer terug uit Berlijn: booster gehaald, broer uit Berlijn gezien, broer uit Leipzig na lange coronaperiode weer eens. En in Nederland is er niets veranderd: het jaar is alvast teruggezet naar een jaar terug zodat er met oud en nieuw niets gebeurt.

Ik zag stille straten vanuit de trein. En ik denk dat we toch eens inhoudelijk moeten gaan praten. En daarvoor mag je die fanatieke fantasten best buiten sluiten: die praten niet, die schreeuwen.

Voor tweedeling moet je niet bang zijn: als er een kiezelsteentje van een rots afbreekt spreken we ook niet van een tweedeling.

Laat hen hun Processie van Echternach, wij lopen verder.

Berlijn was leerzaam.

O ja: binnenkort weer de traditionele Allards Jaarlijst!

(c) 2000-2021 Dieter Bruls