Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 37

Deze week

Aflevering 187

Gewicht: 60,8

Temperatuur: 36,1

Rough Planet Amsterdam

Omdat de toeristen wegblijven en ik elders moet wegblijven word ik toerist in eigen stad.

Vandaag was ik dat weer. Ik zat op een bankje langs de Amstel, ging daarna friet (geen patat) eten bij Friet van Oost en bleef daarna op de Fizeaustraat en kreeg helemaal een vakantiegevoel bij Hotel V, gehuisvest in een gebouw dat aan het Oostblok doet denken: het bleek een vroeger kantoorgebouw van de geestelijke gezondheidszorg. Een goed betegeld rustig ruim terras (lekkere cappuccino en vriendelijke, onderlegde bediening)  en binnen was het een eldorado voor mensen met een vintage retro seventies smaak. Het heeft alles in zich om heel hip te worden: honingraatafscheidingen en van die hoge jaren 70 rotanstoelen waar elke popmuzikant op zat.

Ondertussen bekeek ik ook nog het mooiste station van Amsterdam: het Amstel-station. Dat katholieke nepkasteel van Cuypers aan het IJ staat nu al zolang in de steigers dat ze het net zo goed kunnen afbreken. Het Amstel Station werd ook gerenoveerd maar is wel af en is smaakvol en toch groots gedaan.

Ik zit nu al in de reisgids te kijken, naar het programma van morgen.

Muziek: Wat ging aan Surfin Bird van the Ramones en dat van the Cramps vooruit? Juist de versie van the Trashmen. En die hadden het van the Rivingtons hun Papa Oom Mow Mow en die zullen wel heel goed naar Rubber Bisquit van the Chips hebben geluisterd.

Dan serieuze muziek met rode trams. En ik heb het gevoel dat ik dit allemaal al eens had. Het is opgenomen in Warschau overigens toen Polen nog geen religieuze dictatuur was.

Oh ja: Viruswaanzinnigen op de Titanic.

Aflevering 186

Gewicht: 61,0

Temperatuur: 36,5

Lijstje van overleden landen

Het moment dat een land sterft valt vaak moeilijk aan te geven, vaak is het een lang stervensproces, mits eens land natuurlijk niet met geweld wordt ingelijfd. De begrafenis van een land is in ieder geval altijd om 00:00 uur alsof het daglicht het niet verdragen kan. Tenminste van die verdwenen landen die ik me kan herinneren. En dat zijn er best nog wel veel in mijn tijd: er zijn denk ik tijden geweest dat er in Europa minder landen verdwenen.

Je hebt twee manieren een land wordt samengevoegd of een land valt uit elkaar. De DDR dat opgeslokt werd door de BRD is de enige samenvoeging. De rest viel uit elkaar: de Sovjet Unie, Joegoslavie, en Tsjecho-Slowakije.

Belgie stond al een aantal keer op uiteenvallen tenminste als je de kranten moest geloven. Ik ging ooit naar Antwerpen om het eens na te vragen en in cafe de Engel zeiden ze dat het zo'n vaart niet liep: zolang het bier stroomde zouden ze wel doorgaan met of zonder regering. Ik geloof zelfs liever zonder.

Spanje rommelde, Italie ooit. Van het Verenigd Koninkrijk wordt gezegd dat het onverenigbaar wordt. En Wit Rusland zou het Bonaire van Rusland worden, een buitengewone gemeente.

Het moeilijkste is het natuurlijk voor de mensen die lijstjes met landen waar ze geweest zijn bijhouden of het op een kaart inkleuren. Vroeger mocht je met een bezoek aan Kiev tot aan Mongolie weg krassen. Maar mogen al die opgeheven landen zomaar op je lijstje blijven? Hou je het niet bestaande land er nog op? Telt Tsjecho-Slowakije voor drie als je zowel Tsjechie als Slowakije ook bezocht? Om van samenvoegingen maar helemaal te zwijgen: je lijstje moet niet korter worden. Dat je opeens ergens niet meer bent geweest.

De geschiedenis houdt geen halt voor mensen die lijstjes bijhouden.

Aflevering 185

Gewicht: 60,6

Temperatuur: 36,9

Het is 19 jaar geleden vandaag

Het is negentien jaar geleden vandaag en we weten nog allemaal waar we waren toen we het hoorden. En dat was eigenlijk vooral voor de televisie.

We belden elkaar. Niet iedereen keek nog voortdurend nieuws op de computer. Niet iedereen had nog internet. Met je telefoon belde je alleen en als je er wat meer mee deed was dat gekke ringtones erop zetten.

Die tv dat was CNN of de Gezamelijkheid een in de haast uit de grond gestampte doorlopende uitzending van de NOS samen met de actualiteitenrubrieken en RTL, zoals we die daarna nooit meer zo vlekkeloos hebben meegemaakt: alle nieuws kwam uit een hand. Er waren geen sociale media, een complottheorie moest nog met de hamer en zaag in de schuur in elkaar geknutseld worden, alleen.

Wilde je echt meer weten, ging je de dag erop een krant kopen, die was nog niet op tablet, ook niet op tabloid. Nee, Broadsheet-formaat, waar je de ontbijttafel vrij voor moest maken.

Het zou niet meer worden als vroeger werd er gezegd. Er zou een tijd voor en na 11 september 2001 zijn, zeiden ze. Er gingen geruchten van oorlog. Terreur zou op elke hoek loeren. Alleen Maarten van Rossem zag het allemaal zo snel niet gebeuren.

En waar zijn we nu? We zijn definitief een maatschappij geworden die van informatie-voorziening aan elkaar zit. Informatie-voorziening, geen informatie.

Vandaag zag ik het voor het fietsstoplicht: vroeger reed iedereen door, nu stoppen mensen zodat ze even hun informatie kunnen checken. Wat controleren die mensen, de Dow-Jones? De recente ontwikkelingen in de vluchtelingenkampen in Griekenland? De stand van zaken qua corona-besmettingsaantallen? De laatste ontwikkelingen in de quantumfysica? Of er nog nieuwe inzichten zijn over de Trojaanse Oorlogen?

Nee we kwekken, communiceren door middel van filmpjes over eendjes die de weg oversteken, we hebben het niet eens meer over dat Patty Brard haar dochter weer ziet. Zou die 11 september vandaag zijn geweest, waren er meteen leuke memes verstuurd, Soros was aangewezen, Bill Gates.

Iedereen tot en met de speculaasfabrieken aan toe had de schuld gehad. En het zou niet gebeurd zijn. Fake news. Trump had het een hoax genoemd, Trump de Amerikaanse president die een van de hoogste wolkenkrabbers ter wereld in Moskou wil bouwen.

We kunnen alleen maar blij zijn dat het negentien jaar geleden was. Tegenwoordig waren we er niet zo makkelijk vanaf gekomen.

Aflevering 184

Gewicht: 60,5

Temperatuur: 36,4

Het nieuwsoverzicht

Het Oxford-vaccin loopt geen vertraging op door die ene zieke Engelsman. Dat zeggen ze in het vliegtuig ook altijd over die ene dronken Brit, dat lopen we in de lucht wel in.

Navalny is gelukkig weer wakker en hij kan weer praten. Het eerste wat hij zei was 'Nee!' tegen die lieve verpleegster die kwam vragen of hij een lekker kopje thee wou.

Verder bestaat Super Mario vandaag 35 jaar. Het is iconisch schijnt. Ik weet het is een computerspelletje over een mannetje met een snor in een werkbroek en er schijnt dan ook nog een verhaal achter te zitten. Ik heb het nooit gespeeld en ik vind het een irritant ogend druktemakertje.

Henk en Leo waren ondanks het thuiswerken vandaag naar kantoor gegaan. Ze misten de koffieautomaat.

'Nog plannen voor het weekend?'

'We zijn al vier keer naar de milieustraat geweest en de Meubelboulevard kennen we ook van achter naar voor. Dus we gaan met de hele fam naar de coronateststraat. Is weer eens wat anders.'

'Ik denk dat ik vandaag maar wat eerder weg ga: best druk op de weg nog. Ik wil de file vooruit zijn.'

'Ja dat zeggen ze in de mainstream fileberichten niet.'

Aflevering 183

Gewicht: 60,7

Temperatuur: 36,4

Als je gehoord wilt worden ga je maar stemmen

Ik heb het helemaal gehad met die SP: nu willen ze weer het referendum invoeren, breng dan meteen Bassie en Adriaan aan de macht. Nota bene een partij die het met de interne democratie ook niet altijd even nauw neemt.

Ik wil niet eens een referendum over of we een referendum willen. Die gele hesjes, viruswaanzinnigen, covidioten, 5G-gekkies, bezorgde burgers, terreurboeren, anti-vaccers, pro-pieten en zelfuitgeroepen zwijgende meerderheden zullen allemaal schreeuwen dat dat nodig is. Nee dat is niet nodig: ze hebben stemrecht en dat is voldoende (en als je het mij en Socrates vraagt is dat al te veel). Ik ga niet elke keer stemmen om vervolgens elke luim van het schuim der natie een halt te moeten toeroepen.

Ja ik ben elitair: ik ben voor democratie, maar alleen voor diegenen die het begrijpen. Autorijden mag je ook niet zonder theorie-examen, dus daar passen we dezelfde beperking toe.

En voor Maurice de Hond: nee stemmen via aerosolen kunnen niet worden meegeteld. Ook niet in de peilingen.

En aansluitend bij het bovenstaande: elke keer dat ik geconfronteerd wordt met een kinderveilige sluiting ben ik blij dat ik een darwinistische opvoeding heb gehad: dronk je uit willekeurig welke fles, had je de eerste horde gewoon niet gehaald.

Ook het feit dat zeep leuke kleurtjes heeft, heeft mij er nooit toe gebracht erin te bijten.

Dan was er brand op Lesbos: mensen die al alles en alle zekerheid kwijt zijn, raken nog meer kwijt. De bodem van de put lijkt niet in zicht te komen. Inmiddels zijn meer dan 50% van de Syriers ontheemd. En ik zou zeggen dat als meer dan de helft van de mensen met de voeten gestemd heeft, dat reden genoeg is om Assad met geweld te verwijderen. Als mensen over een Syrisch probleem spreken en niet over de problemen van de Syriers, moeten ze bereid zijn tot die oplossing.

Botox en Marmite

Verder was het a bad day for botox: de Kardashians houden ermee op. U zult allemaal weer naar uw eigen kont moeten kijken.

Bij de buren - ook realitysoap - hadden ze weer een coronaconflict, over het vaccin deze keer: ma wilde dat uit Oxford, want dat was posh, pa wilde Chinees. Waarop de puber als gewoonlijk: 'Pizza!'

Is het u ook al eens opgevallen dat elke keer dat je met het vliegtuig wachten moet, het elke keer een Brit is? En hoe is dat met die Brexit? Precies zo. En het Oxford-vaccin?

Het zal wel weer Marmite-flu zijn.

Aflevering 182

Gewicht: 60,9

Temperatuur: 36,3

Tweede viool-verhalen

Tijdens de corona kregen we er nieuwe familieleden bij: Sander Donkers bracht ons tante Jo (de Rotterdamse die alles met groene zeep dacht te kunnen oplossen) in zijn stukjes in de Volkskrant en Ellen Deckwitz introduceerde in de NRC-columns haar oudoom Karel.

En de reclames hebben steeds meer feelgood: samen doen! Laatst een heel reclameblok achterelkaar. Op het eind had ik het idee dat ik een hele aflevering van Het kleine huis op de prairie had gekeken.

Jiri Menzel is overleden. En terwijl ik niet eindeloos films kan opdreunen, weet ik dat hij mooi werk maakte: Hou de trein in het oog naar de roman van Bohumil Hrabal zou zomaar mijn keuzefilm kunnen zijn als ik zelf een Zomergast-avondje (organiseer zelf je Zomergast-avond!) zou doen. Hij maakte zover ik weet nog drie andere films naar werk van Hrabal. Perlicky na dne ga ik vanavond - ook al heb ik die alleen in het Tsjechisch - nog maar eens kijken. De scenes in Automatiek Wereld (waar de echtgenote van Hrabal werkte) in Praag-Liben zijn zo mooi. Een van de mooiste gebouwen van Praag ook.

De Volkskrant leverde vandaag onderbouwing voor mijn stukje van gisteren dat ik me zonder in quarantaine te bevinden meer doe dan degenen die erin moeten.

De frisse neus heb ik altijd gedaan, maar daar waar en wanneer het rustig was. De rest niet en nog steeds niet en/of heel minimaal.

Typisch dat ze voor scholing/opleiding niet perse naar buiten willen. Maar misschien gaat het wel om hele domme mensen.

Het fenomeen van nitwitz in een Ramones T-shirt heb ik ook al eens beschreven: het T-shirt is meer bekend dan de band en zijn muziek zelf.

De ontwerper van het logo Arturo Vega wist dit zelf ook al. Nu maar hopen dat hij er ook aan verdiend heeft.

Ik snap de motivatie van mensen niet om een T-shirt te dragen van iets wat ze niet kennen.

Eerste viool-verhaal

De Kreutzer Sonate van Beethoven. Opgedragen aan de violist Rudolphe Kreutzer. Dat deden componisten vroeger, om iets op het podium te krijgen. Kreutzer, de zelfingenomen lamzak, achtte de sonate als onspeelbaar en heeft hem dan ook nooit uitgevoerd.

Eerder had Beethoven het werk opgedragen aan George Bridgetower, met wie hij zekere tijd bevriend was. Ook een gelauwerd violist. Samen hebben ze hem gespeeld, waarbij Beethoven de partituur pas - zoals zo vaak - op het laatste moment nog nat aanleverde, desondanks speelde Bridgetower een net ingevoegd pianodeel dat  bedoeld was om op viool herhaald te worden, in een keer subliem. Beethoven onderbrak zijn spel en omarmde hem op het podium.

Bridgetower was een verschijning op het toneel: zijn moeder was Pools, dat maakte hem niet bijzonder, maar dat zijn vader uit de Britse West Indies stamde wel:  Bridgetower was zwart.

Een opmerking van Bridgetower over een vriendin van onze heethoofdige Ludwig vertroebelde de vriendschap echter en de opdracht werd vervolgens geschrapt. En dus heet die sonate nu de Kreutzer Sonate.

George Bridgetower stierf vergeten onder armzalige omstandigheden.

Overigens moet de Kreutzer Sonate niet verward worden met het gelijknamige werk van Leos Janacek, dat ik zelf interessanter vind. Janacek als voorvechter van het panslavisme noemde zijn sonate naar Lev Tolstoi's nouvelle van die naam.

Breaking op CNN: AstraZeneca/Oxford University vaccin tijdelijk stopgezet na onverklaarbare ziekte bij testpersoon.

Morgen onder voorbehoud: De staat van het kalifaat - Corona in de IS-heilstaat.

Aflevering 181

Gewicht: 60,3

Temperatuur: 36,0

Niks meer

Is er eigenlijk nog wat te vertellen?

Na 181 afleveringen is de koek wel een beetje op. Ik zit natuurlijk ook niet echt meer in quarantaine, niet meer zoals ik gisteren beschreef.

Er zijn nog steeds dingen die ik niet doe: ik ga niet in het OV, ik ben weg als ik een grote massa zie, ik spreek niet bij andere mensen thuis of in de horeca af en zo wel dan alleen buiten. En alles met afstand. In de supermarkt kom ik alleen in de heel vroege ochtend (om zeven uur), overige winkels zo min mogelijk en zo wel met een stevig mondkapje op en na inspectie van drukte. Bezoek was er in totaal zelfs minder dan zes en alleen mensen alleen: eentje kan je in de gaten houden, twee niet. En zelfs mijn atelier bezoek ik alleen op incourante tijden dat er niemand is.

Ik noem het geen quarantaine meer, maar ik doe nog altijd meer aan social distancing dan de gemiddelde die in quarantaine moet.

Waarom ik met roken zou stoppen als ik zou roken

Raymond Loewy was een invloedrijke Amerikaanse vormgever van Franse afkomst. De lijnen van vele Amerikaanse auto's en treinen vloeiden uit zijn potlood. Hij maakte de logo's voor Shell en BP (het originele, niet dat bloemetje van nu). Het Lucky Strike-pakje is zijn bekendste grafische ontwerp en dat is een klassieker (links, stamt uit gisteren besproken boek Graphic 500 Designs that matter). Zou ik zo stom zijn om te roken, dan rookte ik Lucky Strike vanwege dat pakje. Als poster zou ik het zo aan de muur hangen.

In de eerste versie van het pakje was alles wat nu rood is groen. Nu moet je voorzichtig zijn met verpakkingen en logo's te veranderen, het moet er echt beter van worden.  Rood is duidelijk beter.

Loewy pakte die verandering die tijdens de oorlogsjaren plaats had, geniaal aan; hij deed de campagne zelf. En die hield in dat hij adverteerde met 'alle groen is momenteel nodig voor onze troepen dus hebben we onze pakjes rood gemaakt.' Alle gevoeligheden bespelen en de verandering aangeven en meteen in het hoofd van de mensen branden. Als iets branding mag heten, dan dat.

Dat het huidige pakje allemaal opdringerige teksten draagt en afschrikwekkende foto's, ik vind het puur vandalisme tegen dat mooie ontwerp. Dat zou voor mij de reden zijn direct te stoppen.

(c) 2000-2020 Dieter Bruls