Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 31

Voorpagina

Blij met een bergkam

Bij Zomergasten zag ik een stukje over een Franse kunstenares die Turkse mensen die de zee nog nooit hadden gezien, meenam naar de zee om daar hun reactie te filmen.

Het deed me denken aan een verhaal wat ik ooit hoorde van bekenden, die in Spanje een oude vrouw waren tegengekomen die de zee nog nooit had gezien. De zee was direct achter de bergkam waar ze haar hele leven al op uitkeek.

Ze hadden haar die paar kilometer meegenomen naar de zee. Ze heeft de zee bekeken, vond het wat en was blij met die bergkam die haar dorp ertegen beschermde.

Teruggegaan is ze daarna nooit.

Een kilometers lange vreedzame stoet trok door de stad.

God, doe wat aan je human resources

Langs de route van de Pride Walk stond een verbeten ex-junk, die redding vond in een nieuwe verslaving, het woord gods te prediken. Nou ja, prediken, hun repertoire is steevast beperkt tot het uitbraken van drie leuzen. Als BMW zulke verkopers had, reed er niemand BMW.

Terwijl er werd herdacht dat er in diverse landen - vaak om godsdienstige redenen - nog steeds mensen om hun geaardheid ter dood worden gebracht, stond zij te krijsen dat ze verdoemd waren en alleen door de Bijbel gered konden worden. Dat ze zouden branden in de hel vanwege hun doodzonden.

Ik vroeg haar of ze daarmee wilde ophouden en nog beter, weg gaan. Het had in zoverre resultaat dat haar scheldkanonnades nu op mij gericht werden. Ja ja, god is liefde.

Een medestander bitste me toe dat ik naar het woord van god moest luisteren. Nou hij weet vast waar ik woon, als ie me wat te zeggen heeft stuurt hij maar een engel. Zij zal dat zeker niet zijn.

Mevrouw Sulfer met haar haatpreken en dito foldertjes (wie drukt dat?). Als de duivel personeel tekort komt, dan zij.

En wie weet luister ik wel naar dat woord. Ik weet in ieder geval zeker, dat de haat die zij prediken niet gods woord is.

Want ik ken god.

Ik kom hem regelmatig 's avonds in het Westerpark tegen. Hij is altijd goedmoedig, goedgemutst en hij meent het niet kwaad als hij me in het Latijn iets toeroept. Ik zwaai dan opgevrolijkt terug.

Dus voor wie god zoekt: 's avonds in de buurt van de spoortunnel in het Westerpark, hij kan namelijk niet overal tegelijkertijd zijn.

Hij rijdt op een oude fiets.

Stoephoer

Er zat een Somalisch gezin in de bus. Vader, moeder, drie jongetjes die iets welopgevoeds uitstraalden.

De jongens waren enthousiast over de schommel op het voormalige Shell-gebouw achter Centraal, die je over huiverigwekkende dieptes laat zwaaien. Ze probeerden de ouders ervoor warm te maken. Ik geloof dat die niet zo goed begrepen waar het allemaal over ging.

Daarna kwamen de drie op de een of andere manier over het woord stoephoer te spreken. Ze spraken er in het bijzijn van hun ouders vrijmoedig over. In rap Amsterdams.

De middelste van de drie, die duidelijk de schranderste was, liet weten dat hij vond dat je dingen als je moeder is een stoephoer niet mocht zeggen. De oudste zei iets huichelachtig dat hij het woord stoephoer nooit gebruikte. Waarop de jongste zei 'Niet waar, je hebt het vandaag al drie keer gezegd.'

En vervolgens: 'Wat is eigenlijk een stoephoer, papa?'

'Een stoephoer,' zei de vader plechtig, 'ik weet het niet.'

'Een scheldwoord,' onderbrak de oudste snel, 'we moeten hier eruit.'

'De volgende pas,' punterde de middelste.

Vreemde wandelpaden

Mijn vaste wandelmaatje is gestorven. Hij stierf 451 jaar geleden, in 1669. Hij heette Rembrandt van Rijn. Tegenwoordig wandel ik met mezelf, de mezelf die 20 was. En het valt me op hoeveel ik - ondanks het leeftijdsverschil tussen hem en Rembrandt - toch nog uit te leggen heb. Kijk een trein snapt mijn vroegere ik, Rembrandt snapte het concept maar moeilijk. Sprak over een huis dat naar Haarlem heen en weer werd gesleept.

Gisteren bekeken we de kaart van Europa, eerst in de oude atlas die nog door hem was gebruikt - ik had het ding oud en versleten gemaakt - later in Google Earth. Vond hij helemaal te gek, rende drie keer naar het balkon, want dat het maar een foto was daalde langzaam in. Hij had toch iets meer verwacht van de toekomst, blijkbaar.

Toen kwamen de grenzen, de tussentijdse geschiedenis.

Dat was moeilijk, alles was zo voor altijd geweest, vroeger.

Het IJzeren Gordijn was een eeuwige zekerheid en het universum was nog met zekerheid eindeloos geweest.

Foto: de uitvinding van de selfie, 16 juli 1981, Klecanska, Praag Kobylisy.

Muziek - Ik was bezig met een lijstje: deze staat er ook op. Willy Deville ook alweer dood en vergeten.

De Ficq erin!

In andere landen houdt Philiph Morris, een van de grootste sigarettenfabrikanten ermee op, maar in Nederland zijn nog niet voldoende mensen op andere producten van ze overgestapt om dit rendabel te maken.

In de Volkskrant van 2 augustus zei de woordvoerder:

Dus de overheid die zich anders teveel met alles bemoeit doet te weinig om hun andere producten liefst met wetgeving te promoten.

Maar de woordvoerder zegt nog iets: minder schadelijke alternatieven. En is dat nou net niet wat ze in rechtszaken altijd proberen te ontkennen, dat het schadelijk is en dat zij dat weten. Ze zeggen het dus zelf: roken is ongezond!

Maar het is vooralsnog nog even onrendabel mensen niet meer de dood in te sturen.

Muziek - California ueber Alles van de Dead Kennedys die ook een jazz-verise deden. En verder soep is goed eten.

De laatste post

Ik bladerde in een boek vol facsimile's van uit concentratiekampen gestuurde briefkaarten.

Kaarten van mensen die in potlood schrijven dat het goed gaat, maar het feit dat elk woord uitgumbaar is en de vele stempels van de censoren deed dat niets vermoeden? Men beklaagt zich lang niets meer gehoord te hebben van familieleden, dat ze niet schrijven. En wij begrijpen nu wat dat betekent.

Soms schrik je van de alledaagsheid, je vergeet mijn verjaardagscadeautje toch niet, maar wie zal het ze kwalijk nemen. Dat kwaad zo alledaags kon worden kon niemand nog geloven.

Terwijl ik bladerde viel er een eerstedag-envelop uit, uit 1943 met vier postzegels uitgegeven ter ere van de Kraft durch Freude-organisatie. De KdF was een onderdeel van het Arbeidsfront (DAF) dat grote Duitse arbeidsinzet beloonde met vakanties en zelfs auto's (althans zo was de belofte): de VW kever zag het levenslicht als de KdF-wagen.

Het Duitse postsysteem werd tot aan het einde van de oorlog zo goed en zo kwaad in stand gehouden: de veldpost moest verstuurd, de brieven dat een zoon gevallen was voor het vaderland.

Zou er nog post uit de KZ's zijn gekomen, was er nog iemand om aan te schrijven? Of zou het grote ontkennen door zijn gegaan? Al was het alleen maar omdat de grootgraaier Hitler portretrecht bedongen had op elke postzegel met zijn aangezicht erop?

Ik kan me voorstellen dat dit systeem tot op de laatste dag nog eerstedag-enveloppen heeft gemaakt.

Tentoonstellingen

1 - Bruce Nauman | Door de tijd ingehaalde videokunst. Jezelf op een monitor zien daar wordt niemand meer warm van. Het overige werk vind ik zwaar overgewaardeerd. Gelukkig had het museum een fast-lane om het maximale aantal bezoekers per zaal achterlangs te passeren.

2 - Frida Kahlo | Mexicaans selfie-kunstenaar avant la lettre. Voor sommigen een influencer. Zeer geliefd bij vrouwen die zich toch zo'n gek mens vinden.

3 - Cobra en de politiek | Ehm? Twee knipsels? Miniem. Net als het museum zelf, beperkte weinig verrassende collectie. Terwijl er zoveel moois is. Ik moet me altijd inhouden om niet een aan de tube hard geworden klodder verf onder een van de Appels te leggen.

1. Is in het Stedelijk Museum Amsterdam. 2. en 3. in het Cobra Museum Amstelveen. De twee knipsels dus ook.

(c) 2000-2021 Dieter Bruls