Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 30

Voorpagina

Zelfmoordgasten

Het is zomer schijnt het, want Zomergasten is op tv. Ik heb niet meer dan regen gezien en 's avonds overweeg ik een gewatteerde pyjama.

En dan zit er bij dat Zomergasten ook nog iemand een avond lang over zelfmoord te zagen, depri op depri te stapelen alsof het Lego is.

En dan denk ik aan de medewerkers van de zelfmoordpreventielijnen die tot laat in de nacht op moeten blijven hiervoor. Op hun wacht geen hulplijn.

En geen mooie zonnige dag morgen.

Badkuip

De nieuwbouw van het Stedelijk Museum heet in de Amsterdamse volksmond de badkuip. De museumwinkel is er onder andere in gevestigd, vrij toegankelijk zonder tijdslot: voor winkels gelden andere regels dan voor musea.

Nu lekte die badkuip, in de museumwinkel stonden meerdere emmers. De winkelbezoekers stoorden zich er niet aan. Terugkomend uit een expositie met meerdere installaties, dachten dat het een kunstproject was.

Voor een kunstwerk ontbrak alleen een bordje met de naam van de architect.

De Jordanezen van de tv bestaan niet

Door de Jordaan lopende bedacht ik me dat het best makkelijk is een Jordanees sprekende robot te maken. Veel hoeft ie niet te kunnen: hij moet alleen een positief verhaal van een negatief weten te onderscheiden. Bij een positief kan hij dan antwoorden 'Lekker man'. Bij een negatief zegt hij 'Lekker dan.'

Jordanezen worden op tv altijd  volkomen onterecht opgevoerd als zeer humoristische mensen. Er is echter niet zoiets als Jordanese humor en dan bedoel ik humor als iets om te lachen. Hun humor bestaat uit een plompverloren vaak bot, nietszeggend cliche waar ze dan geintje achteraan zeggen.

Over het algemeen praten Jordanezen in standaardzinnetjes. Voor elke situatie hebben ze er een of twee klaarstaan. Gesprekken tussen Jordanezen leveren dan ook nooit iets op, behalve veel ja toch niet dan over en weer en een wedstrijdje wie het hardst om zichzelf kan lachen.

'Nou lekker dan.'

'Ja lekker man.'

When it rains it really pours

Ik maakte een stomme fout vanmorgen en daarmee was het zaad voor een rotdag geplant. Ik moest een tijdslot in het ziekenhuis halen en haastte me daarom voor de bus. En dat terwijl ik weet dat je dat nooit moet doen: haasten voor openbaar vervoer. Rennen om een trein of bus te halen, dat doe je alleen in ontwikkelingslanden.

In dit land gaat er namelijk altijd een volgende, als je daaraan twijfelt, twijfel je aan het hele systeem en voor je het weet leef je in je eigen geestelijke staat van onderontwikkeling.

Omdat ik meerdere dingen tegelijk probeerde te doen, gingen er dus meerdere dingen min of meer fout. Een mens kan niet multitasken, wat ze ook zeggen. Multitasken is de kwaliteit van je erbij neer kunnen leggen dat je meerdere dingen tegelijkertijd matig doet. Niet iets om naar te streven dus.

En zo stond ik zonder mondkapje in de bus. Ik besloot de eerstvolgende halte uit te stappen, bedaard naar huis te lopen om thuis het ding op te halen dat ik toch zeker ook in het ziekenhuis nodig zou hebben. En dat alles in de grootst mogelijke rust. Ik maakte zelfs nog een praatje met de buurvrouw.

Ik wens mijn leven niet te laten leiden door nauw bemeten gaten in de tijd. In het ziekenhuis zou ik wel een nieuwe afspraak maken voor later in de middag. Ze hebben daar een rustige kapel en ik had mijn boek bij me dat ik in mijn tas had gedaan ten koste van het mondkapje dat ik eruit had gegooid.

Me op het rustig lezen verheugende kwam ik toch nog op tijd voor mijn tijdslot, want ik ben nu eenmaal altijd te vroeg.

Wat een rotdag.

Een in verscheidenheid

In de anarchistische boekhandel stond punkmuziek aan. Een bij het plaatje passende mevrouw bestierde het geheel. De bezoekers kwamen grotendeels uit Spaanstalige landen, daar leeft de idee iets meer nog. Ik was er naar binnen gelopen omdat ik wat boekjes in de etalage had zien liggen die ik druktechnisch interessant vond: ik heb een voorliefde voor rammelend drukwerk.

Op zeker moment kwam er een gedistingeerde oudere heer binnen gestapt. Hij nam een Parool uit het krantenrek, een bleek betje tussen de rest van de bladen.

Hij rekende af en knoopte een praatje over het weer aan. Dat regen goed was maar niet in deze hoeveelheden. Daar waren ze het roerend over eens, de heer in pak en de anarchiste.

Het was een alledaags maar gemeend vriendelijk gesprekje dat besloten werd met het wederzijds wensen van een fijne avond.

Ik bladerde nog wat en dacht, precies dit is Amsterdam. Mijn Amsterdam. Het Amsterdam waar ik van hou.

Robert Brownjohn was een grafisch ontwerper, misschien het bekendst van zijn hoes voor Let It Bleed van the Rolling Stones. Van zijn laatste werk kwam het idee voor bovenstaande.

Muziek - James Brown, the Godfather of Soul samen met Motorhead, een mooie mix.

Verschil?

Beperking van vrijheid, lichamelijke integriteit. Veel minder ziekenhuisopnames en doden met dan zonder.

Wat is eigenlijk het verschil tussen een veiligheidsgordel en een vaccin?

Behalve dan dat het een verplicht is en het ander niet?

Arcades in de regen

Er was eens een Boheemse koning die verordenende dat iedereen die een huis bouwde aan de hoofdstraten en de pleinen van de stad dat huis van een arcade moest voorzien, zodat de stadsbewoner bij regen de straten droog kon bewandelen.

In Nederland zou zoiets niet werken. De Nederlander zou ondanks dat het hier vaak regent, de ruimte volbouwen met fietsenrekken, barbecue ameublementen, kinderspeelgoed, vuilnis, konijnenhokken, planten en dies meer. Allemaal spul dat men graag droog houdt terwijl u als vanouds natregent. Iedereen natregent. Zijzelf incluis.

Met dat in mijn achterhoofd - eigenbelang dat altijd boven het algemene belang gaat - kan ik u zeggen dat we met kerst 2023 net als regen nog coronamaatregelen hebben.

Sprookjes bestaan maar olifanten die verhaaltjes uitblazen, nee.

(c) 2000-2021 Dieter Bruls