Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 29

Aflevering 131

Mijn vader werd vandaag 90!

Gewicht: 61,7

Temperatuur: 36,4

Ben uw eigen zomergast

Misschien moet u thuis eens elkaars Zomergast zijn. De andere een avond laten zien wat u inspireert, wat u goed vindt. Het hoeft niet alleen beeld te zijn, maar ook muziek of tekst, schilderijen, tekeningen. En vertellen waarom u het goed vindt. Mensen leren u beter kennen, u leert uzelf beter kennen: gedwongen als u bent eens verder te denken dan welke nieuwe tuinstoel. En natuurlijk, zij mogen vragen stellen.

Uncovered

Ik zou Uncovered van Allard JJ noemen in mijn Zomergasten. Ik kreeg de plaat die pas op 7 augustus uitkomt (dus ik doe nog even geen plaatje) vandaag opgestuurd (als download) en ik heb meestal moeite met het luisteren van nieuwe muziek (en eerlijk gezegd het meeste wat ik zo krijg te horen boeit me niet) maar deze heb ik meteen drie keer achter elkaar gedraaid, dus hij is goed. Je wordt in korte tijd meegevoerd door de geschiedenis van de rock'n'roll door iemand die daarin zijn sporen heeft verdiend en goed opgelet heeft. Iemand die producers eruit hoort, heeft namelijk goed opgelet: die denkt in geluid.

Een hele bespreking volgt, morgen of zo, na nog meer draaien. Voor mijn Zomergasten wil ik precies uitleggen wat ik goed vind.

Voortbordurend op producers: ik had nooit gedacht dat ik de lp van The Professionals nog ooit uit de kast zou trekken. Dit heb ik altijd het beste nummer ervan gevonden. Zo'n nummer waar ik nog precies van weet waar ik het voor het eerst hoorde (in bed op een zonnige morgen). Op de radio. En ik heb nooit van radio gehouden.

Ondertussen gaan we weer de nacht in, ook in Brussel.

Aflevering 130

Gewicht: 61,5

Temperatuur: 36,2

Kalknagelsterfte

Ik vroeg het me opeens af: waarom gebruiken mensen nog van die ouderwetse werkwoorden als blieven en wezen. En er zijn nog een paar van die woorden, waar ik nu even niet op kom. Ik ben nog nooit wat wezen blieven. Ik gebruik ook wel eens een ouderwets woord, maar dan ostentatief. Deze mensen zeggen het zonder er maar een ogenblik bij na te denken.

[tekst loopt door]

Maar goed, corona. De Grote Britten zijn opgehouden met tellen. Omdat het er dan vanzelf minder worden? En wordt er dan gezegd dat ze allemaal aan ingegroeide teennagels zijn gestorven?

En heeft nog iemand iets gehoord van Bolsonaro? Zou hij het dan toch echt hebben? Of zijn ze zijn body-double de laatste instructies aan het geven?

In Amsterdam gaat harder opgetreden worden, ik fietste door de Jordaan en het Westerpark, feestjes alom. Dicht op elkaar.

Allemaal van die mensen die zeggen dat jonge mensen toch niet het slachtoffer worden maar vergeten zijn dat ze inmiddels zelf niet meer zo jong zijn. Met je eeuwige gezelli een bubbeltje doen.

Als ik verder de bijlagen van de kwaliteitskranten mocht geloven vandaag moeten we ons vooral bezighouden met nieuwe dimensies van herenondergoed. Uit bamboe. Het zal wel mee-ademend zijn.

Of net als mondkapjes, dat het beweegt bij de uitstoot van methaangassen zodat je op die manier gewezen wordt op een minder eiwitrijk dieet.

De orgelstrijd beslecht

Qua muziek ben ik maar weer eens begonnen aan Shostakovich. Zelfs de Negende gedraaid terwijl ik daar toch mijn bedenkingen bij had. Dus komt morgen de Dertiende aan de beurt en die mag je niet niet mooi vinden lijkt het soms. Hij gaat natuurlijk over Babi Jar en dat maakt niet alleen de symfonie beladen, maar ook je oordeel erover als dat negatief is. Maar ik hou niet van die Russische basstemmen: alsof je naar zo'n drilplaat om grond aan te pletten zit te luisteren. Toch maar eens zoeken of het ook door een vrouw is gezongen.

En verder: besloten dat Jimmy McGriff beter is dan Jimmy Smith. Van elk hun versie van I've Got A Woman (uitleg) van Ray Charles. Beiden op de Hammond B3.

Smith was duidelijk de betere speler, maar McGriff legde er meer zijn ziel in. En bij mij gaat ziel altijd boven kunnen.

Zwitserse chrimi

Durrenmatt's Das Versprechen. De ik-figuur die het boek schrijft stelt zelf dat hij het in het Duits heeft opgeschreven, dus niet in het Zwitserduits, maar het zit vol met van die verwrongen Zwitserse formuleringen, wat een extra kleur geeft. Een Kriminalroman met de boodschap dat dat genre te veel drijft op logica. Terwijl de criminalistische realiteit weerbarstiger is. Verfilmd is het eerder, het boek is na/naar de film, waarvan het scenario ook van Durrenmatt was, geschreven.

Later ook nog een keer met Jack Nicholson hermaakt.

Aflevering 129

Gewicht: 61,7

Temperatuur: 35,9

Maagkwesties

De buurvrouw op de trap had een maagballon laten plaatsen tegen de coronakilo's, kilo's die voor de hand liggend schijnen te zijn. Het leek alsof ze uit angst dat de ballon leeg zou lopen en daarmee de effectiviteit zou verliezen, hem elke dag wat bij pompte.

Over gewicht gesproken. Uit de eerste hand vernam ik dat ik bij geboorte 7,2 pond woog. Waarom dat altijd in ponden weergegeven moet worden snap ik niet zo goed. Mij doet het altijd een beetje aan slachtvee denken. Aangezien ik gedeeltelijk uit een binnenvaartfamilie stam was men meer gewend om in tonnages te rekenen. Maar dat ging dan om de huwbaarheid.

Ik hoor het vaak: over smaak valt niet te twisten. Maar ik zie die uitspraak alleen maar als excuus om met de grootste wansmaak weg te komen. Over smaak valt te twisten, het moet zelfs. En liefst vaker. Bepaalde smaak is namelijk ook beter dan andere, daar mag je gradueel in zijn. Mits beargumenteerd.

[tekst loopt door onder foto]

Het koningshuis in de jaren 60 in het kader van de volksontwikkeling, jeugdzaken, kunst en wetenschap bijeen rond de haardstee.

Dan waren er drie kwesties die ik vandaag probeerde te begrijpen:

• Waarom hebben Amsterdamse metrostations geen toiletten? Omdat ze vuil worden? Is dat niet altijd zo met stoelgang?

• Hoe leg je dat monument in Vijfhuizen uit? Heeft Nederland een Nationaal Monument UFO-slachtoffers?

• De fotosessie van het Koninklijk Huis. Dat er dan altijd een stel burgerlijke pederasten hun uitlatingen moeten doen over de vermeende kwaliteiten van de dochters. Kunnen deze mensen niet gewoon op hun arbeidsplek gearresteerd worden? Het gaat om minderjarige meisjes.

[tekst loopt door]

En dan zijn er weer graancirkels gevonden en dan zijn er mensen die dan zeggen dat ze geloven dat er meer dingen tussen hemel en aarde zijn dan een mens kan verklaren. En dan zeggen ze er meteen achteraan dat het dus buitenaards is.

Zolang ze geen bretzels in het graan maken, geloof ik het allemaal wel.

Tot besluit: boekentips zijn welkom!

Aflevering 128

Mijn verjaardag

Gewicht: 62,2 (helaas weet ik mijn geboortegewicht niet meer)

Temperatuur: 36,2

De vlag uit!

Vandaag was ik jarig. Ik beperkte mijn feestje tot rijste- en kersenlinzenvlaai van Zoet en Hartig met mijn ateliergenote op een bankje langs de Amstel. Thermoskan koffie erbij, wandelaars die zich allemaal netjes aan de regels hielden en soms smakelijk eten wensten.

Ik ben al lang de leeftijd van grote verjaardagsfeesten  gepasseerd. Ik heb er ook niet zoveel mee: ik was blij met de oproep om alleen bij noodzaak de deur uit te gaan. Ik zag dat als een verrijking. Tegenwoordig mag er weer van alles en dat voel ik toch voornamelijk als dat er weer van alles moet.

En was ik de verjaarsnacht heerlijk rustig ingegaan met Petruchka van Stravinsky en Das Versprechen van Durrenmatt, nu had mijn ochtendritueel van de kranten en de ochtendsymfonie te lijden onder verjaardag gerelateerde verstoringen. Ik merkte hoe zeer ik gehecht ben geraakt aan het vaste verloop van mijn kluizenaarsbestaan.

Dat geklaag over in je vrijheid aangetast zijn vind ik niet anders dan potsierlijk. Ik denk steeds, ga eerst eens een maand in een dictatuur wonen, praten we dan verder. Al die zoukenden van Viruswaanzin zouden het in de oorlog precies een halve dag hebben uitgehouden, daarna waren ze met de bezetter mee gaan marcheren. Voor de vrijheid. De Hond voorop.

Morgen terug naar het normale nieuwe normaal!

De uiterst lekkere vers uit Limburg betrokken vlaai van Zoet en Hartig is ook online te bestellen. Maar zelf gaan halen op de Haarlemmerdijk 158 in Amsterdam is nog leuker. Het is authentieke vlaai, niet dat opgeklopte schuimfestijn van Multivlaai. En ik kan het als kenner weten.

Aflevering 127

Gewicht: 61,6

Temperatuur: 36,2

Paarlen voor de zwijnen

Het staat al een tijdje op mijn lijstje (of heb ik het toch al genoemd?), het fenomeen van het toenemend aantal kleine boekjes in de boekhandel, essays, korte verhalen, vaak corona gerelateerd die meestal bij de kassa uitliggen. Ik vroeg een medewerkster of mijn observatie klopte, hetgeen bevestigd werd. Ze zei er alleen bij dat de prijzen nog niet naar kassakoopjes waren. Dat klopt. En daar schreef ik al eerder over (bij het essay van Paolo Giordano): uitgevers hebben de neiging boeken te duur vorm te geven. Maak er pamfletjes van. Nietje erdoor, klaar. Een mooi boek is mooi, maar het gaat vooraleerst om het overbrengen van de boodschap.

Op het nieuws hoorde ik dat mensen met coronagerelateerde klachten niet thuisblijven. Gewoon hoestend en proestend gaan werken, aan het sociale leven deelnemen en ja ik moet toch mijn boodschappen doen. En vast ook op vakantie gaan.

Van een correspondent hoorde ik dat er vandaag in een overvolle spits metro iemand uitgebreid stond te hoesten. En niemand greep in of zei wat. Men hield alleen afstand van twee zwervers, die niet hoestten.

Ik denk dan flinke boete, strafblad, eventuele vervolging poging tot doodslag..

Maar vooral de werkgever: je maakt me niet wijs dat niemand op de werkvloer dat gesnotter opmerkt.

Al die pamfletjes over sociaal burgerschap zijn gewoon te duur.

Bij de illustratie: Het pamflet (Weekblad tegen het publiek), van Jacques Gans. Een eenmansblad, handgeschreven totdat de cliches te duur werden en het alsnog gedrukt werd, dat zich met alles bezighield dat de schrijver bezig hield. En alle instanties die zich met hem bezighielden: op een gegeven moment wordt hij thuis opgehaald omdat hij niet is gaan stemmen en dus vanwege het verzaken van de stemplicht de bak in moet. De agent is zo aardig hem eerst nog het zelfbereide maal (als ik het me goed herinner niertjes in rode wijn) te laten afeten. Het verscheen bij Van Oorschot, tenminste zolang het verscheen en dat was te kort voor een langdurig abonnement. Dankzij de uitgever Peter van der Velden die in Amsterdam in 1980 een facsimile-uitgave verzorgde heb ik het compleet. Zo nu en dan staat er nog wel eens een op boekwinkeltjes.nl. En dan zeg ik: kopen!

Doet me eraan denken dat the Daily Invisible ook al weer een aantal jaar niet verschenen is.

Gelukkig komt er zo en dan een Poezenkrant.

Aflevering 126

Gewicht: 61,7

Temperatuur: 36,5

De vlag uit!

Ik heb niks met de Nederlandse vlag, ik heb er geen  gevoelens bij. Behalve dat ik het een saaie lelijke lap vind.

Het gekke is echter, dat ik zodra ik mensen zie lopen met zo'n vlag op zijn kop - als statement - ik pisnijdig word.

Het is een overdreven gebaar: de noodvlag voeren als je je koeien niet mag voeren wat jij wil. Het is alsof je de molen in noodstand zet omdat er een graankorrel naast de wan is gevallen.

Ophouden daarmee: als je een vlag wilt gebruiken, dan volgens het protocol.

Verder wilde ik nog iets kwijt over een komende heropleving van het virus in buurten als Amsterdam West die er aan zit te komen. Maar dat houdt u nog even tegoed, ik neem aan dat er niemand klaagt over een dag zonder slecht nieuws.

Dan kreeg ik een mooi compliment vandaag. Iemand zei, als ik zo oud ben als jij wil ik net zo zijn als jij. Met zo'n cadeau zie ik mijn verjaardag (de 16e) met vertrouwen tegemoet. Ik dacht eraan dat u dit jaar allemaal zelf even de vlaai koopt: in Amsterdam zal er die dag speciaal om die reden de echte Limburgse linzevlaai (mijn favoriet) verkocht worden: adres op aanvraag.

Aflevering 125

Gewicht: 61,5

Temperatuur: 37,1

Verdoemde jeugd

Na de eerste Russische Revolutie (die van Kerenski) was er een boer die zijn naam wilde veranderen: hij heette Doerakov hetgeen idioot betekent. Hij wilde voortaan door het leven gaan als Demokratov. Ik vermoed dat men in de huidige tijd het omgekeerde eerder zou zien en niet alleen in Rusland. Democratie wordt overal uitgehold tot een dictatuur van de debiliteit. En dan roept men zelf dat men er geen hoge pet van op heeft: het is als met een hamer op een kopje slaan en dan uitroepen dat die kopjes tegenwoordig zo weinig inhoud hebben.

Maar het is niet zo heel vreemd dat er overal in de westerse wereld voor behoudzucht gekozen wordt: we zijn namelijk demografisch gerontocratieen aan het worden. Je hoeft maar te refereren aan alles houden zoals het was en je hebt een meerderheid. Kijk naar Polen: vraag het al die oude Polen en ze zullen allemaal zeggen dat het vroeger beter was en dat is logisch, ze waren jong.

Die ouderen waren de mensen die vroeger geen democratische rechten hadden, geen onafhankelijke rechtsspraak kenden, dus waarom je daar zo druk om maken? Ze verlangen terug naar de tijd zonder stoma's en doorlekluiers. En dat de zon hen toelachte en de boter naar boter smaakte. Vroeger was alles beter.

We mogen ons gelukkig prijzen met de wijze oude mensen die er toch ook nog zijn.

[Tekst verder onder tekening]

Ik heb de laatste tijd weinig tegen schenen geschopt. Men moet waarschijnlijk Pool zijn om door bovenstaande tekening zwaar in je wiek geschoten te zijn. In Polen heb je tegenwoordig een pre-Smolensk tijdperk en post-Smolensk tijdperk. En dat werkt tot in de literatuur door (hierover schreef ik eerder).

Gisteren had ik het over de Poolse nachttrein naar Praag. Het was als de laatste beelden uit dit filmpje (7:46). Zo'n mooi beeld van een dag waarop niets gebeurt, de perfecte vakantiedag.

Op de foto: nachtrein op station Smolensk.

En nu: vrolijk dansen in de nachttrein (Eat your heart out Michael Jackson!)

(c) 2000-2020 Dieter Bruls