| Bij geen updates: klik hier |
Deze week
Vorige week |
Tekeningen dieterbruls.nl |
Ik moest naar Kwadijk. Dat moet ooit een leuk ogend lintdorpje op een dijk zijn geweest. Totdat er mensen kwamen die de kleine huisjes te groot verbouwden. En wilden doen lijken alsof Louis XIV er naast Louis XV en Louis XVI woonde. Met boerenerven vol auto's die uitstralen moesten dat ze elke dag fourwheeldriverig hun kinderen naar school moesten brengen. Achter Dakhar.
Ze hadden een nieuwe hobby. Op zondag speelden ze boer. Zittend op een net door de wasstraat gehaalde gloednieuwe tractor die dan weer niet geschikt was voor off road activiteiten. In hun Nike-jaquet spelevarend door het dorp rijden om hun op-de-kop vlag achterop te laten wapperen.
Ik zag mensen die ergens bij wilden horen. Iets met een vlag. En een identiteit. Een groepsgevoel. Zondag de boer spelen met bubbelen toe.
Ik zag leegte in heel veel ruimte.
Nachrift: er staan gelukkig nog een paar originele leuke huisjes met dito mensen.
Zekere leeftijdVandaag gaat het eens over mezelf. Een blog is weliswaar een ego-ding, maar of het inzicht geeft in de persoon erachter is maar de vraag.
Maar vandaag had ik wat te vieren, tenminste dat noemt men zo. Je kan het je afvragen, ik werd 60. Vroeger was je dan oud, dat ben je tegenwoordig ook, maar ze maken je wijs dat je het niet bent.
In ieder geval was je vroeger op die leeftijd serieus. Naast de dagelijkse plichten had je hooguit een hobby, die je met plichtsbesef aanpakte: als iets voor erbij.
Tegenwoordig heb ik slechts de angst dat ik in een mailbestand van ouderenpartijen, Omroep Max, begrafenisverzekeringen, doorlekluiers en o zo lelijke gemaksfauteuils terecht kom.
En dat mensen me met we gaan aanspreken voor iets wat zij willen dan ik moet doen en me op transport zetten naar Willeke Alberti of bingo.
Dan denk ik aan Bohumil Hrabal, toen hij in het ziekenhuis te horen kreeg wat hij allemaal niet meer mocht als hij weer uit het ziekenhuis was. Hij hees zich in zijn favoriete meest kapotte spijkerbroek en ging net effe zo in het raam zitten dat hij niet meer door de uitgang eruit hoefde.
Ik zal net zo zijn.
Bij de foto: ik kreeg een vuurfontein in mijn taart. 60 kaarsjes is teveel. Het terras ging gelukkig niet zingen. Foto: LP.
Het Rode BankboekjeHet gaat niet zo goed met de Chinese economie. Ik had het gisteren al over dat plat liggen, Tang Ping. Dat verzet tegen de allesoverheersende arnbeidsmoraal.
Het was me al duidelijk toen de één kind-politiek afgeschaft werd. De eenzame prinsjes werden steeds meer een product van het trechtermodel van erven binnen die al generaties durende politiek. Als alle geld van je voorvaderen naar een punt stroomt, dan wil je uiteindelijk niet meer schoften.
Er liepen twee jonge meisjes en een jonge jongen voor me op straat.
'Hebben mannen een grotere bal,' vroeg de buitenste van de twee.
Ze richtten hun blik op de jongen alsof hij dit soort dingen uit de mannenwerled wel zou weten.
'Ik denk het wel,' zei hij naar ampel beraad.*
Het was een geluk dat ik de context kon beredeneren.
* - Of hij gelijk had? Het is in beide gevallen een maatje 5, alleen schijnt de damesversie wat lichter te zijn. En ziet er met zijn roze uitvoering wat 'feminiemer' uit.De KNVB zwijgt er verder over.
Een rechter in Rotterdam legde twee mannen een taakstraf op voor het maken van een antisemitische muurschildering. De taakstraf bestaat eruit dat ze het Holocaust Namenmonument in Amsterdam moeten bezoeken. De schildering was voetbalgerelateerd, dus het zwaarste deel van de straf zal wel zijn dat ze 020 moeten bezoeken.
Maar ik vind het een beetje vreemd, een bezoek aan het Namenmonument als vervangende straf. Er zijn toeristen die het als onderdeel van hun vakantie doen.
Amsterdammers overigens niet. Het overgrote deel van mijn vrienden en bekenden - toch geïnteresseerde en onderlegde mensen - hebben het nog niet bezocht, terwijl ze in Berlijn toch steevast het Holocaustmonument bezoeken.
Dat is met meer zo: ze kennen wereldwijd elke kerk, elk paleis en elk museum van binnen en buiten, maar in Amsterdam, hebben ze wel andere dingen te doen dan toeristendingen te bezoeken.
Geef ze een reisgids van Amsterdam en er gaat een wereld voor ze open.
Excuses voor een massamoord 27 jaar later. Dat is lang, maar de vraag of men verantwoordelijk was speelde mee.Nu zou je je dat bij een genocide eigenlijk niet moeten afvragen. Erbij zijn en ernaar kijken is voldoende. Vingertje wijzen is niet gepast.
27 jaar is kort als je het vergelijkt met de excuses voor de genocide in Boetsja en al die andere plekken in Oekraïne.
Want ik verwacht niet dat Rusland over 27 jaar haar excuses heeft aangeboden. Zijn er ooit excuses geweest voor Stalinistische misdaden in Centraal Europa?
Over 27 jaar zal de Russische Staat en menig Rus nog steeds wijzen naar een moment in de geschiedenis dat het wangedrag in hun ogen rechtvaardigd.
Het is dat grote onvermogen om niet uit eigen fouten te willen leren dat een mens steeds weer in de fout laat gaan.
MENSEN DIE ALLEMAAL persé alleen in Amsterdam willen wonen. En zodra ze er wonen gaan klagen over alle toeristen die er ook allemaal heen willen. Dan moet je dus in Helmond gaan wonen.
HET MEISJE BIJ DE BAKKER vraagt altijd of het brood in plakjes moet. Om de een of andere reden kent ze het woord sneetjes niet.
Nu is het natuurlijk ook vreemd: cake (en worst eveneens) snijden we in plakjes, brood niet. Terwijl het hetzelfde resultaat is van dezelfde handeling.
IN DE BOEKHANDELS die ik ken, staan de boeken die meestal gelezen worden door meer belezen mensen altijd op de bovenste etage. Ik heb het dan over geschiedenis en poëzie, aangaande de boeken. Aangaande de lezers: de ouderen.
Jongeren lezen al zo weinig, dat ze er ook nog niet trappen voor moeten hoeven lopen.
IK HOOR HET VAKER. Winkeliers, buschauffeurs en meer mensen die met toeristen te maken hebben die - steeds harder - zeggen dat mensen hun PIN moeten indrukken. Nu is PIN weliswaar een Engelse afkorting, maar ik heb toch sterk de indruk dat veel mensen (ook Engelsen en Amerikanen) de term niet gebruiken. Duitsers al helemaal niet, die hebben een Geheimzahl.