Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 24

Voorpagina

Groen en geel

Op de Europese kaart kleurt Nederland nog steeds oranje en niet alleen vanwege het voetbal. En toch versoepelen we en Europa kijkt ervan op hoe snel het hier gaat terwijl zij wel al geel zijn. Maar er striktere regels gelden.

Groen zijn er maar weinig landen in de wereld, in Europa alleen Polen, Roemenie, Malta en IJsland. En die zijn ook strenger: je bent niet voor niets groen.

Ik hoop dat de andere landen streng voor de toeristen van hier zullen zijn. Want dat kunnen Nederlanders niet zelf.

Die vinden een juichcape namelijk bescherming genoeg.

Aan vakantie toe

In de coffeecorner van het tankstation kwam een man van het type ik praat jij luistert binnen.

'Ik heb hem op een half uurtje ingesteld,' zei hij tegen zijn vrouw, die er al zat, 'dat moet genoeg zijn. Koffie?'

Hij haalde koffie.

'Schat,' probeerde zij bij terugkomst, 'jij wou met de benzineauto op vakantie...'

Buiten zag ik een tankwacht in paniek met een schuimspuit bezig. Het tankplatform was inmiddels overstroomd.

Geluk is te koop

In de ochtend hield ik me bezig met de belasting en vooral het feit dat ik veel meer dan anders moest betalen.

Nu wens ik weinig van financiele zaken te begrijpen, dat is namelijk ordinair, dus rekende ik wat sommetjes na om de logica te begrijpen. Toen dat logisch was vond ik het wel goed.

Daarbij ik moet me niet gek laten maken door de oversluiteikels, de bijtellingprofeten, de hypotheekrentetrekkers, de Kwartje van Kokcentenkakkers en de tariefschillenmaffia op de verjaardagsfeesten.

Ik leef in een land waar ondanks een pandemie alles doorloopt - terwijl elders mensen ten gevolge van het virus op straat creperen - in een land waar we eerlijk allemaal en zonder smeergeld een gratis vaccin krijgen. Daar hangt een prijskaartje aan. Belastingontduiking is de miezerigste meest kleinburgerlijke misdaad die er bestaat.

Ik betaalde en ik was blij.

Oostenrijk bergop

'Altijd moeilijk, Oostenrijk bergop.'

De voetbalanalist: 'Na de 63e minuut kwam de 64e minuut, zoals we allemaal hebben kunnen zien. En toen gebeurde er wat we vooraf al dachten.'

'Wat?'

'Nou dat de 65e minuut kwam.'

'Ja, altijd moeilijk: Oostenrijk bergop. Dan hebben zij toch het voordeel dat die bal vanzelf naar het putje rolt.'

De traditie van de geschiedenis en de geschiedenis van de traditie

Ook geschiedenis is aan verandering onderhevig. Was het dat niet was het geen wetenschap, dan was het een episch dichtwerk.

In het British Museum is nu bijvoorbeeld een expositie over Nero, The Man Behind the Myth, die alles wat u van de man dacht te weten van haar voetstuk haalt. We hebben een eenzijdig beeld van deze Romeinse keizer omdat we de verhalenvertellers van vroeger als geschiedkundige bron hebben genomen. En de Rooms Katholieke visie er bovenop. Maar geschiedenis kent nieuwe inzichten. Gelukkig ook maar.

Veel van onze geschiedenis, is niet meer van deze tijd.

En veel van wat we traditie noemen was vroeger totaal onbekend.

Dat is met de panelen op de Gouden Koets ook zo, die zijn ook niet meer van deze tijd. Dat ze van vroeger zijn maakt ze geen traditie die bewaard zou moeten blijven in de huidige vorm.

Kunsthistorisch zijn ze van uiterst minieme waarde. En aangezien het panelen zijn, kunnen ze makkelijk vervangen worden. Dat doet u thuis ook wel eens met een afgeragd bankstel. En u kijkt ook niet meer naar voetbal op een klein zwart wit teeveetje omdat dat bij uw grootouders thuis ooit gewoonte was.

A propos, droegen die oranje leeuwenpakken?

Bij de illustratie: ook de bouwer van de koets ging daarna andere dingen bouwen.

Een te vroege vlucht

De jonge ooievaren uit het nest op het oude consultatiebureau in het Amsterdamse Westerpark dachten dat ze het al wel konden, vliegen. Maar dat schijnt een heikel moment te zijn balancerend tussen kunnen en het juiste gewicht. Dus lagen ze nu op een handdoekje. Een beetje groggy van hun avontuur. Vader of moeder klapwiekten hoog boven.

Op de achtergrond was een huwelijksritueel aan de gang. Om de vruchtbaarheid te paaien werden er ballonnen op gelaten. Oog voor de ooievaren hadden ze niet.

Nadat die gewogen waren werden ze in een tas gestopt en met een kraan terug naar hun nest gebracht, zo ongeveer als de baby's gebracht worden. Moeder zat al te wachten, vader had de vleugels genomen.

De strijd met deze kraan kon hij niet aan.

Een mooie dag

Vroeger kon je er alleen een broodje bal en automatenkoffie krijgen, nu is er een alternatieve stadsstrandtent met barista en fingerfood. En in de hal waar keilbouten door scheepsstaal werden gejaagd gaan nu prikken armen in.

Deze keer was ik vier uur te vroeg. Om zes uur was ik al klaarwakker voor mijn afspraak om vier, rusteloos als een kind op 6 december.

In tien minuten stond ik weer buiten, perfecte organisatie daar. En 'Het is wel goed met u, laat dat nablijven maar: volg de groene band, haal uw stempel en lekker de zon in.' En zo deed ik.

Heeft ook niets met de muziekquiz van vorige week te maken: Hot Shot!

Leestip: zittend op een kademuur, wachtend op de pont las ik het boekenweekessay De Genocide Fax  van Roxane van Iperen uit (en liet nog een pont gaan), over de vraag wat jij zou doen als optreden gevraagd wordt, gekoppeld aan de Rwandese genocide op de Tutsi's waar iedereen op een handjevol na de andere kant op keek. Een essay met urgentie.

En een aanklacht tegen al die mensen die luidkeels verkondigen dat ze in de oorlog in het Verzet hadden gezeten, maar stilletjes afwachten wat de ander doet als de buurman zijn vrouw in elkaar slaat.

(c) 2000-2021 Dieter Bruls