Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 21

Voorpagina

De middag

De jonge Reve had het nooit kunnen denken dat zijn beeltenis ooit nog eens in graffiti op de Josef Israelskade - de Schilderskade uit De Avonden - zou staan (dromen deed hij het natuurlijk wel). Het is dan ook bijzonder dat een Nederlandse schrijver in het straatbeeld voorkomt buiten een officiele plaquette.

Ik woonde ooit in de Diamantbuurt, waar zijn stuk van de kade bij hoort en blijf het - excuseer - een van de pareltjes van Amsterdam vinden. Dus fietste ik er weer eens doorheen. Tegenover de eigenlijk net buiten de buurt gelegen buurtbibliotheek (een voormalige bioscoop) was een heel nieuwe buurt ontstaan. Mooi maar vast duurder dan wat er stond.

En met veel terrassen. De stad is de laatste jaren in versneld tempo een groot terras geworden en de pandemie heeft hier nog aan bijgedragen. (Ik bedoel maar als de kop van de Wibautstraat tegenwoordig al met Zandvoort kan concureren.)

Het had de sfeer in De Avonden in ieder geval allemaal geen goed gedaan.

Clooney

Ik was in een hoogbouwflat in de Bijlmer geweest.

In de lift naar beneden stapte een Surinaamse mevrouw in.

'Oh bent u niet George Clooney?' vroeg ze in het Engels.

'Nee,' zei ik, 'George Clooney is iemand anders.'

'Oh sorry,' zei ze, 'jullie lijken ook allemaal op elkaar.'

Lang uit de lift hoorde ik haar nog schateren.

Typhoon

Bij het zien van Typhoon in De Vooravond plaatste ik een tweet dat hij me altijd aan Kuifje doet denken. Die kwieke schrandere oogopslag, intelligent, altijd positief, dapper, maar ook qua uiterlijk. Zelfs zijn kleding, die altijd iets te hoog zittende broek.

Er kwam een bak aan racistische reacties. Dat ik dit toch als enige zag was nog het meest nette (generaliserende mensen denken altijd voor iedereen te kunnen spreken). Dat je hem toch alleen met Sjors en Sjimmie kon vergelijken en zo voort.

Tja, racisten hebben nu eenmaal niet de fantasie om verder te kijken dan hun eigen beperkte wereldbeeld. Ze kunnen niet iets anders dan huidskleur zien. Typhoon is zwart en kan dus niet op Kuifje lijken.

Ik haalde de tweet maar weg. Ik heb geen zin in dergelijke domme types. Ik ging wandelen.

En verhip, in het park zag ik hem staan, Typhoon. In gesprek met zijn muzikanten. En echt, net Kuifje.

Muziek - Vandaag was de B blijkbaar aan de beurt. De Achtste van Bruckner, de tweede van The Buzzcocks en oude singeltjes van James Brown.

Versatil

Uit de nalatenschap van een overleden Oostduitse kunstenaar kreeg ik een doos met voornamelijk vintage Koh-I-Noor potloden. Ze droegen nog het opschrift Czechoslovakia. Helemaal blij werd ik toen er in de doos ook nog een oude Koh-I-Noor Versatil 5201  (in koperuitvoering) bleek te zitten. Ik hoorde dat hij die nog in zijn studietijd in Praag had gekocht, de man was oud geworden dus het moet lang geleden zijn geweest. Ik deed een nieuw loodje in de vulpotlood en hij functioneerde als nieuw.

Zodra er weer gereisd kan worden ga ik naar een potlodenwinkel in Praag.

Het wisselt

Ik kijk naar buiten.

De zon schijnt.

Ik doe mijn schoenen aan.

Het regent.

Ik doe mijn schoenen weer uit.

De zon schijnt weer.

Next: BuienRadar belt over mijn schoenen.

Muziek - Bob Dylan is 80 geworden. En dan worden allemaal dezelfde verhalen verteld terwijl er eigenlijk niet veel te vertellen is dan dat er op Wikipedia staat. Eentje waar ik altijd wel blij van wordt dan maar. En dan waren er vroeger mensen die leerden deze tekst uit hun hoofd. En dat kon je dan als spreekbeurt op school doen, ver voor de Nobelprijs.

Viezerikken

Nu laat het RIVM doorsijpelen dat het coronavirus niet of nauwelijks door oppervlaktes of handen wordt doorgegeven. Een jaar geleden liet men al weten dat besmetting niet door aanraking van vleeswaren kon plaatshebben, dus stelde ik voor deurklinken van worst te maken.

Wat het grote onderscheid met die hamlappen aan het eind van je armen is, liet ik toen maar buiten beschouwing.

Een voordeel van het vele handen wassen is wel geweest dat er het afgelopen jaar minder sprake was van buikloopachtige aandoeningen. We wisten al dat de handen niet gewassen werden: dat bleek wel uit het hamsteren van zeep.

Een Grote Sprong Voorwaarts

Het was zo'n dag dat je je afvraagt wat vind ik nou van de Zesde Symfonie van Tsjaikovski - dat werd me namelijk gevraagd - en dat je tot de conclusie komt dat je daar eigenlijk niet zoveel van vindt.

Dat iemand het de Pathetische Symfonie heeft genoemd - dat zal hijzelf wel niet hebben gedaan - zegt in feite wel genoeg. Bij Russen moet je nooit negatief over hem doen want die hebben hem hoog zitten. Dat Tsjaikovski een homoseksueel was, dat moet je al zeker niet zeggen. Normalerwijze hebben ze daar een hekel aan, maar van Tsjaikovski mag je dat niet zeggen. Niet dat het verder wat met de beoordeling van zijn muziek te doen heeft.

Maar goed daar vind ik eigenlijk niet zoveel van, van zijn muziek. Hij heeft dat beroemde pianoconcert, echter dat is eigenlijk muziek voor mensen die niet zo van muziek houden, die gewoon het Concertgebouw eens van binnen willen zien. Een Open Monumentendagen-concert.

En om nu niet het verwijt te krijgen dat ik de muziek niet begrijp omdat ik geen Slavische ziel zou hebben - de Russen uit zijn tijd vonden hem te Europees geloof ik - bakte ik maar twee broden. Een voor mezelf en een voor de Oekraiense die binnenkort langskomt. Ze is er om diverse redenen heilig van overtuigd dat ik een Slavische ziel bezit - ze houdt van Nederland op het brood na, dat begrijpt ze niet 'zo'n rijk land en zo'n slecht brood' - en in mijn brood proeft ze het brood dat haar oma vroeger bakte.

Over Tsjaikovski's Zesde kan ik zeggen dat die de baktijd van een brood duurt. Ik zie een Concertgebouw vol bakoventjes voor me.

Daarna draaide ik de Manfred Symfonie van Tsjaikovski, op basis van een gedicht van Lord Byron, geschreven tussen zijn 4e en 5e en die beviel mij beter. Ook qua lengte meer voor mensen die van een harde korst houden.

(c) 2000-2021 Dieter Bruls