Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 20

Voorpagina

Voetstuk

Voor mij liep een Marokkaans echtpaar op leeftijd. Hij parmantig voorop, zij erachteraan.

Plots sloeg hij een mij nooit opgevallen pad achter een brugwachtershuisje in. Zij wilde hem volgen, maar hij gebaarde haar vluchtig door te lopen. Als een eendenkuiken zonder moeder deed ze dat.

Ik zag dat hij zijn kaftan al enigszins aan het herschikken was. Dat het brughuisje inmiddels een dure hotelkamer met zicht op zijn verscholen pad was en daarbij vandaag verhuurd, had hem misschien nog in zijn voornemen gestopt. Het was duidelijk: hij moest nodig en dan overzie je dingen.

Zij was inmiddels richtingsloos tot stilstand gekomen. En keek een beetje vanaf de brug in de vaart alsof ze nog nooit had gezien dat daar water in stond.

Ik hield wat in. Ik wilde zien hoe dit verder zou gaan. Zou hij nog een verklaring gaan geven voor zijn plotsklaps afslaan? Was moeten plassen bespreekbaar?

Na enige tijd wachten kwam hij wat onbeholpen uit zijn verstop. Hij deed zoals mensen doen die doen alsof ze nergens bij betrapt zijn. Hij kwam naast haar staan. Ze keken nu beiden in het water. Hij fluisterde iets.

Toen liepen ze verder. Nu naast elkaar.

IK HAD EEN vannacht geschreven analyse van Poetins oorlog klaarstaan, maar toen ik vanmiddag op het plein en de dijk kwam, was het daar feest.

Ik merkte dat ik nog in een Litouwen-modus zit, want ik zocht naar Oekraiense standjes. In Litouwen zou namelijk een jaarmarkt als deze aangegrepen zijn om er met wat kraampjes met Oekraiense producten en eten een benefiet dien ten behoeve van te maken.

In Amsterdam niet. Hier vierden ze alleen maar dat het weer kon.

En ik vrees dat sommige mensen de komende vijf jaar nog zullen doorgaan met vieren dat het weer kan.

Gedachtenwandeling

Ik zou gisteren een vriendin door Krakau rondleiden, telefonisch. Ze was op weg naar haar geboorteland Oekraine en de beste weg liep via Krakau.

Ik had naar bussen gekeken, Flix liet er drie naar Kiev rijden, alle drie vol.

Een trein had ik wel gevonden en er zou voor vertrek nog ruim tijd zijn om door Krakau te wandelen.

Het kwam anders. Ook de trein was uitverkocht. Ze moest haasten voor een trein naar een grensplaatsje. Daar bleek bij aankomst een pendeltrein naar Lviv te rijden. Na een overnachting aldaar kon ze vandaag verder, 18 uur oostwaarts.

En ik wandel in gedachten door Krakau. Het liefst had ik natuurlijk ook in die trein gezeten.

Dus heb ik besloten naar Lviv te reizen. Nog niet direct, ze stuurde me een berichtje dat ik beter nog even kon wachten. Maar in gedachten liep ik terug naar het station, naar het internationale loket.

Nokiagate

De vraag werd vandaag vaak gesteld: waarom heeft de premier van een zo'n rijk land een oude Nokia? Je zou ook kunnen vragen, waarom heeft iemand die het zich niet kan veroorloven om de drie maanden een nieuwe smartphone?

'Ik heb te dikke duimen voor een iPhone,' zei Mark Rutte. Dat van die duimen dat wisten we al.

Die Nokia zou bij z'n imago van de gewone man horen. Geen gewone man heeft dat echter, die laat zich met de regelmaat van de klok een nieuwe uit zijn zak kloppen.

Een geheugen voor 20 sms'jes is in het geval van Rutte al heel veel: die heeft zelf vaker last van gebrek aan geheugen.

Kortom: sms'jes is sms-taal voor smoesjes. 'We hebben het niet gewist.'

Teletext

Bij protestanten is het woord belangrijker dan het beeld. Vandaar die beeldenstorm ook. En dat werkt op de meest gekke gebieden nog door in onze samenleving: neem het niet willen gebruiken van voice-over op televisie.

Een voice over is als zou het een godsdienstig dogma zijn onbespreekbaar: er is maar een voice-over die uit de hemelen spreekt. Het zou de originele gesproken tekst aantasten. Nu wordt die aangetast door de willekeurige en ingekorte vertalingen van de ondertiteling.

Echter bij talen als Oekraiens, Russisch en Chinees kan bijna niemand de originele woorden volgen. Dus lezen we, op een medium dat bedoeld is om beelden binnen de huiskamer te brengen. We lezen dat Marijoepoel gebombardeerd is, zien doen we het niet: we zitten aan de onderkant te lezen.

En dan heeft men het erover dat vooral lager opgeleiden het nieuws niet meer volgen. Juist mensen die laaggeletterd zijn hebben er baat bij als ze de tekst gewoon zouden kunnen verstaan en de beelden bekijken. Beeld heeft meer impact, ook bij het tegenspreken van complotverhalen.

Ik ga hier maar eens kamervragen over laten stellen. En ondertussen blijf ik Duitse tv kijken, die doen dat heel netjes, daar spreekt zelfs elke Rus klare taal.

De bedelaar van de Bosporus

De Turkse Poetin-kloon Erdogan wil niet dat de uiterst vredelievende landen Zweden en Finland toetreden tot de NAVO. Daarvoor gebruikt hij het vergezochte argument dat deze landen terroristische organisaties steunen. Hij bedoelt het gedogen van Koerdische organisaties binnen hun grenzen. Iets wat andere NAVO-landen ook doen. Koerden die het vuile werk tegen de IS-staat mochten opknappen.

Het Turkse veto tegen de toetreding wordt algemeen gezien als dat Erdogan het als wisselgeld gebruikt. En hoe noemen we iemand die steeds om wisselgeld vraagt? Een bedelaar.

Erdogan dient zo snel mogelijk uit de NAVO verwijderd te worden. Een oorlogshitser hoort niet thuis in een verdragsorganisatie die bedoeld is als een samenwerking om onze vrijheid te beschermen tegen dictatuur.

Bij de illustratie: De Zieke man van Europa (zoals Turkije al lange tijden wordt genoemd). Bron: uit de opslag van het Rijksmuseum.

HET MOOISTE aan een vakantie is toch misschien wel dat ene wandelingetje voor dat zakje afval dat je op de ochtend van vertrek toch nog even naar de vuilcontainer brengt. Veel te vroeg op omdat je reizen moet en dan de pracht van  de stad in al zijn ochtendlijke glorie.

En dan al weten dat je dat ochtendloopje langs de container op weg naar de Nationale Bibliotheek voor koffie missen gaat.

(c) 2000-2022 Dieter Bruls