Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 18

Voorpagina

Inspiratie: GABA beugt vor, Niklaus Stoecklin, Zwitserland 1946. Van de poster bestaat een andere versie met andere belettering, waarvan ik de Cooper-achtige letter net iets te veel vond. En ja, ik had die potloodlijnen nog weg willen werken.

Het origineel is een reclameposter voor hoestbonbons, met banden met de hier meer bekendere Wybertjes.

Lichting '62

Opeens realiseer ik me dat ik tussen allemaal leeftijdsgenoten zit. Vroeger was dat heel normaal: een groot gedeelte van je jeugd breng je door met mensen uit hetzelfde geboortejaar.

In de vaccinatiestraat zijn we plots weer net zo gelijk als bij de kinderprikken in het consultatiecentrum.

Buiten gaan de maskers opnieuw af en zijn we als voorheen allemaal anders. Terug naar vijftig jaar apart.

Op de foto: het NDSM-plein in het booming gedeelte van Amsterdam Noord, waar de vaccinatie plaats had. De hippe terrassen zaten bomvol. Na mijn tweede spuit blijf ik er weer eens wat langer.

Muziek - Niet alleen heb ik nu 5G, een chip in mijn lijf en verander ik in een buitenaardse salamander die pizza met kinderbloed eet, ik ben ook nog autistisch.

Hoe vaak kan een worm doormidden worden gehakt en doorleven?

Jan Nagel is weer eens uit een van zijn partijen gestapt. Dan kan je je afvragen wat zijn volgende partij is, een voor incontinente tuinkabouters had hij nog niet. Of zou hij dan toch met zijn jarenlange ervaring met uit elkaar spattende partijen een partij voor samenwerkende (Nageliaanse) eenmansfracties opzetten? Toch een instant recept voor ruzie.

Heeft die man eigenlijk niemand die hem eens even tot de orde kan roepen? Ik bedoel maar: je kan ook sigarenbandjes sparen.

Maar van de andere kant kun je ook zeggen dat hij goed werk heeft verricht: allerlei bedenkelijke mensen in partijen samenvoegen en ervoor zorgen dat ze binnen de kortste keren niet meer met elkaar door een deur kunnen. Het is toch een gave. Zolang slangen elkaar bevechten, bijten ze je niet.

Misschien een partij met weer zo'n ander geluid met Willem Engel, Maurice de Hond en Doutzen Kroes?

De ontdekking van het niks

Ik geloof niet alles. Ik had het bord met doodlopend wandelpad een paar dagen terug al gezien, het was toen al donker, dus ik nam aan dat je dan niet ziet waar een onverlicht wandelpad dan doodloopt.

Dus ging ik het vandaag maar eens controleren.

En het klopte. Het eindigde bij een bord met Cul de Sac (net zoals dat hele leuke terras van heel lang terug op de Amsterdamse Wallen, dat niemand kent). Het pad deed een paar achtertuintjes aan en voor een achterontsluiting was het nogal een pad.

Maar goed, het bord daar in het oude dorpje Sloterdijk klopt. Dus u kunt er zonder zorgen wandelen.

En vind dan daar ook even het graf van die grote misantroop die erop liet zetten 'Eindelijk rust, geen buren boven of onder.' Ze zullen wel niet op de begrafenis  geweest zijn.

Baby Farming

in the

Lowlands

Voor de kinder-boerderij stond een echtpaar met een boekje. Ze zochten en zochten maar kwamen er druk overleggend in het Engels toch niet helemaal uit.

Of die Nederlanders waarvan ze toch al zoveel gehoord hadden echt zover zouden gaan zelfs kinderen op een boerderij te houden? Of zou het toch eerder een boerderij zijn waar kinderen werkten?

Toen viel hen de term baby farming in. En daarmee kwam men op Amelia Dyer, die inderdaad een baby farm had: moeders brachten haar hun ongewenste kind waarvoor zij dan in ruil voor een flinke som geld zou zorgen. Ze zei dat ze ze een goede toekomst zou geven maar vervolgens belandden ze allemaal in de Theems. Niet een, niet twee, veroordeeld werd ze voor zes gevallen maar het waren er twee- tot vierhonderd. Zelf eindigde ze met de voetjes van de vloer.

Ik heb het maar even uitgelegd, voordat er weer verhalen gaan over die barbaarse Europeanen.

Suikerpinda's [2]

Ik denk dat we bij mijn oma logeerden omdat mijn ouders met geleende paard en wagen aan het verhuizen waren. Het was maar tot om de hoek.

Bij mijn oma mochten mijn broer en ik na lang vragen op de zolder slapen. Het mooie was dat je daar de koplampen van de enkele naderende auto langs de zoldering zag gaan. De auto's die dan opeens verdwenen leken te zijn als ze gepasseerd waren, vanwege het Dopplereffect dat ik natuurlijk niet bij naam kende. Ik was drie.

Op een vrijdagavond kwam mijn tante, ze heette Jo maar werd om redenen die wij niet kenden ons Jo genoemd. Wij kenden maar een Jo en natuurlijk was ze van ons: ze was onze tante.

Haar verschijnen in huis had iets alsof je alle deuren en ramen tegen elkaar openzette. Het stille huis met het regelmatige verloop der dingen begon in een klap te leven. Ze had stadse dingen meegebracht uit Rotterdam, waar ze in de haven lagen. Ondenkbare dingen: in een van de zakjes zaten zelfs kermisnootjes. Suikerpinda's terwijl het geen kermis was, was voor mij, voor wie die heerlijkheid het hoogtepunt van de kermis was, als sneeuw in de zomer.

Het was al tegen bedtijd en ik vreesde dus dat deze nootjes aan mij voorbij zouden gaan. Opeens was het slapen op de zolder met al zijn wegstervende auto's stukken minder interessant.

Met een tamelijk benauwd stemmetje moet ik er toen 'Is dat ook voor ons?' uitgeperst hebben. Mijn tante Jo schoot vol en zei 'Natuurlijk is dat ook voor jullie.'

Ze heeft het nog vaak naverteld. En telkens stonden haar de tranen weer achter de ogen.

Daarom ga ik morgen naar de notenwinkel en haal kermisnootjes.

Deel 1 staat hier.

Op de foto niet geheel correct de San Jose, niet het schip waar mijn tante toen op voer, deze 80 meter lange en 9,5 meter brede 1410-tonner was van mijn opa en oma en later van een oom. Daarop logeren was helemaal spannend. Ooit het langzame ontbranden van havenverlichting meegemaakt?

4 mei

Geluk

Het is te merken dat de vrijmarkt al twee jaar achter elkaar niet is doorgegaan. Het aantal openbare boekenkasten, die papierbakken van het geweten, neemt toe en ze puilen uit.

Eergisteren viel mijn oog op een oude Bzztoh-uitgave met de jaren '50 visie op Franz Kafka. Ik werd echter afgeleid door een onmiskenbaar lettertype op de rug van een ander boek: er stond een Pietje Puk-boek in de kast en de tekeningen van Carol Voges zijn misschien wel de tekeningen die me in mijn jeugd het meest hebben aangezet om te blijven tekenen. Carol Voges en later George Grosz en Josef Lada, niet de meest modieuze namen om mee voor de dag te komen.

Dus vergat ik Kafka (zijn tekeningen zijn echt minder).

De volgende dag zag ik de uitgave over Kafka pront midden in de etalage van het antiquariaat even verderop staan: die man maakt geld van oud papier.

Maar in de meeneembibliotheek stonden als troost twee verdere boekjes met werk van Voges. Zo heeft iedereen wel eens geluk.

Retrovirus

Over een jaar of twee zul je de eerste nostalgische corona-avondjes gaan zien. Het bingewatchen, de spelletjesavonden, het klappen voor de zorg, de avondklok, etentjes via Zoom.

Men zal zelfs gewoontes gaan overnemen die hier nooit echt waren zoals het muziek maken op balkons en de straatquiz vanuit het open raam.

Er zullen feestjes zijn waar mondkapjes dresscode zijn.

Feestjes waar je niet heen hoeft omdat je kunt zeggen dat je even voorzichtig doet.

Muziek - De vraag waar lijkt Fontaines DC van gisteren nou op? Beter is misschien de vraag, waar lijkt het zoal op? In willekeurige volgorde van wat genoemd werd: John Cooper Clarke, Joy Division, The Fall, Sleaford Mods, Department S? Of lijken ze toch vooral op zichzelf?

(c) 2000-2021 Dieter Bruls