Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m

Week 15

Voorpagina

En hij noemde het vrijheid

Hij vertrouwde het allemaal niet. 'Die vaccins is me allemaal veel te snel gegaan. Ik laat niet met me experimenteren.'

Even later. 'Oh een FieldLab-experiment met 10.000 bezoekers. Dat werd tijd. Reken maar dat ik ga.'

Hier kan je tekenen tegen het Radio 538-evenement.

Is er een 5e natuurkracht?
Deze vraag was deze week aan de orde omdat er toch een paar dingen niet uit te leggen zijn aan het gedrag van de zwaartekracht..

De nachtelijke post uit Frankrijk ging daar niet over, die gaat eigenlijk nooit over dergelijke profane thema's.

Royaume-Uni Douze Points

De begrafenis van prins koninklijk gemaal Philip was op tv. Het onvermijdelijke God Save the Queen werd ingezet.

Door de open ramen hoorde ik een kind vol overgave meezingen. Uit volle borst.

Alleen het waren de woorden van Zie ginds komt de stoomboot.

Kiezen

'Eerst die fokking corona-shit en nu weer dat drie jaar brugpieper zijn. Dan word je drie jaar lang gepest in plaats van een!'

'Maar dan kan je beter kiezen!'

'Ik kan zooo goed kiezen!'

'Wat wil je eten: pizza of patat?'

'Allebei...?'

Geen zorgen

Er zat een briefje in de bus.

Een briefje van de bovenburen.

Dat ze in verband met de 62e verjaardag van Theun,

een FieldLab Evenement hadden.

Gevaar voor coronabesmetting was er niet.

Het was helemaal veilig. Testen vooraf en erna.

Ik hoefde me geen zorgen te maken.

Er kwamen maar 400 mensen.

AstraMen

De rekencapaciteiten van de kinderen die nu van school komen zouden beneden de maat zijn.

Alsof dat vroeger beter was:

Uit cijfers blijkt dat 42% van de 60-plussers geen kaas heeft gegeten van kansberekening.

Het is een strijd

tussen de mensen

die buiten willen zitten

en de mensen

die niet binnen willen zitten

Allemaal willen ze hetzelfde

maar dan anders.

Chillen

Ik zat op een bankje onder Wilhelmina te paard een boekje over vaccinatie te lezen toen plots een jonge man met een gewichtigheid die hem niet paste tegen een wat kleinere zei dat hij bij thuiskomst eerst moest chillen.

Het leek me zoals hij het vertelde een uiterst plichtmatige bezigheid. Vooral een zaak van hard moeten werken.

Het scheen nogal een probleem te zijn dat zijn familie en vriendenkring dat niet wilden, chillen. Maar zoals hij het bracht, iets als met een Hamertje Tik-hamertje rotsblokken splitsen en zo een spoorbrug over de rivier Kwai aanleggen, leek me dit niet vreemd.

De twee leken aan een wereldrecordpoging chillen zeggen te doen, want in het gesprek dat zich ontspon werd het woord minimaal in elke zin een keer genoemd.

Horendol van het gechill over en weer nam ik me dus maar voor bij thuiskomst verder te gaan in mijn boek. Ongestoord.

Ik had te doen met Wilhelmina die daar zo hoog in amazonezit zat. Die had het land aan chillen.

(c) 2000-2021 Dieter Bruls